شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        رمان گتسبی بزرگ از اسکات فیتس‌جرالد دومین رمان برجسته و برتر انگلیسی قرن بیستمه و واقعا هم حقش بوده که جزو بهترین‌ها باشه.
یه رمان کلاسیک و البته یه جورایی عاشقانست با این حال در صفحات پایانی مفهوم عشق کم‌رنگ‌تر و غم پررنگ‌تر می‌شه.
رمان از زبان یکی از شخصیت‌ها به اسم نیک کاره‌وی بیان می‌شه و در واقع راوی ایشونه و در حال شرخ دادن زندگی شخصیت‌های اصلیه و یه جورایی درک همه چیز رو برای آدم آسون‌تر می‌کنه چون کاره‌وی بدون اینکه نقش خیلی پر‌رنگی داشته باشه بخاطر ارتباط‌‌هایی که با شخصیت‌ها داره، تو زندگی شخصیت‌های اصلی در رفت و آمده و جوری که رمان و البته زندگی گتسبی رو شرح میده کاملا قابل فهمه.
در واقع اولاش ارتباط‌ها رو درک نمی‌کردم ولی بعد دیگه برام عادی شد*
البته چون یه رمان کلاسیکه ممکنه بعضیا ازش خوششون نیاد و ممکنه احساس کنن که روند کمی کند پیش میره اما در نهایت رمان‌های کلاسیک بخاطر توصیفات منحصر‌به‌فرد و کاملا قابل فهمشون اینطور به نظر میان و روند رمان به هیچ عنوان کند نیست:/
هر جمله دقیقا مثل یه تصویر تو ذهنم می‌درخشید و واقعا توصیفات کتاب خیلی کامل و خوب بودن؛
و اما با اینکه تقریبا توصیفات مفیدی در موقعیت‌های مختلف در‌مورد ظاهر و اخلاق شخصیت‌های اصلی شده بود و می‌شد به سادگی تصورشون کرد اما با این‌حال به نظرم در مورد گتسبی هیچ توصیف خیلی دقیقی وجود نداشت، مخصوصا از نظر ظاهری با این حال تو اولای رمان به نظر مرموز بود (که اگه خونده باشید متوجه می‌شید دقیقا منظورم چیه) مثلا اینکه تو مهمونی‌هاش با این‌حال که میزبان بود هیچ‌کس نمی‌شناختش؛ و بعد از مدتی هم مخصوصا تو آخرین صفحات رمان مشخص شد که برنامه‌ریز و البته آدم با فکری بوده که می‌خواسته خودش رو به یه جایی برسونه، کم و بیش هم در مورد شغلش اشاره‌های ریزی شده بود؛ و در کل وقتی که دوباره با دی‌زی ارتباطش رو برقرار کرده بود بیشتر در مورد این شخصیت متوجه شدیم اما در نهایت در مورد ظاهرش هیچ تصویری تو ذهنم ندارم. در واقع گتسبی یه آدم خود ساخته بود و به عبارت دیگه ساخته‌ی افکار افلاطونی خودش بود و می‌تونست به فرد خیلی بزرگی تبدیل بشه.
امیدوارم با توضیحات درمورد گتسبی خستتون نکرده باشم*
البته اگه دقت کرده باشید این رمان به غیر از ژانر عاشقانه و کلاسیک شامل یکوچولو چاشنی جنایت هم می‌شه (که ترجیح می‌دم بهش نگم جنایت چون همه چیز تصادفی اتفاق افتاد و به جاش مرگ و میر کلمه مناسب تریه تا جنایت) تو سه فصل پایانی شاهد دو تا مرگ ناگهانی چه به صورت تصادفی و چه غیر تصادفی بودیم.
در کل اگه به رمان کلاسیک علاقه‌مند هستید این یه مورد خوبه که بهتون پیشنهادش می‌کنم.
      

        وقتی این کتاب رو شروع کردم، فکر نمی‌کردم قراره این‌قدر باهاش درگیر بشم. ولی از همون صفحه‌های اول، آبری برام بیشتر از یه شخصیت داستانی شد. انگار داشتم درد یه آدم واقعی رو می‌خوندم.

غمِ از دست دادن خانواده، تنهایی، سردرگمی، و بعد تلاش برای پیدا کردن یه نقطه‌ی امن توی دلِ یه دنیای درهم‌ریخته... خیلی واقعی بود. بیشتر از اینکه یه داستان کودکانه باشه، یه یادآوری لطیف برای بزرگ‌ترهاست که بدونن بچه‌ها چقدر عمیق احساس می‌کنن.

بیشتر از همه، اون قسمت‌هایی که آبری نامه می‌نوشت، منو گرفت. ساده، کودکانه، اما پر از درد. پر از امید.
کتابی بود که تو سکوت خوندم، ولی توی دلم کلی حرف زد.
      

        مقایسه بین دو دیدگاه!!!
کامو و کافکا این باره میهمان این جستار هستن👋

شاید شده وسط یک کار تکراری و روتین تون یکهو از خودتون بپرسید یه دیقه وایسا... چرا دارم اینکار رو میکنم؟... اینجاست که تمامی شکست ها و بیهودگی های عالم روی سر شما خراب نه فرود می آیند!!!
کامو هم مثل خود ما این احساس رو تجربه کرده بود و برخلاف همه ما که سعی میکنیم بعدش دست به کاری برای فراموشی این حس بکنیم میزنیم... کامو گفت بزار باهاش رودرو بشم
(داخل پرانتز هروقت احساس کردید از چیزی می‌ترسید از انجامش واهمه دارید برید وسطش میبینید لذت بخش ترین کار بوده نقطه سر خط بریم بیرون پرانتز)
و بعد از رودرو شدنش کامو گفت بزار این نسخه شفا بخش رو مکتوب کنم اینجوری شد که اسطوره سیزیف متولد شد 
گفت زندگی ما همش پوچه تلاش هامون هم پوچه ولی باید ادامه بدیم حالا که این دوتا فکت رو فهمیدیم اینجا باید ادامه بدیم که زندگی در پس این ادامه دادن ها به اوج خودش میرسه!!
کافکا هم قبل از کامو به این نتیجه رسیده بود منتها از یک مدل دیگه مدلی شاداب تر و سرزنده تر
کافکا این نظر کامو رو سم میبینه میگه اون عمق زندگی و لذت عمیق رو از بین‌میبره 
بخاطر همین شخصیت های کافکا تا آخرین لحظه مبارزه میکنه با این ناامیدی و حس پوچی مبارزه میکنه 
تو مسخ می‌بینیم تا آخرین لحظه گرگور از نگاه کردن در آینه تفره میره چون هنوز باور داره و دست از این باورش برنمیداره 
اما اگر مورسو اینجا بود همون لحظه در آینه خودش رو میدید و می‌گفت کاریش نمیشه کرد حالا در دنیای دیگری قرار دارم 
خواهر وسائلم رو زودتر خارج کن نمی‌خواهم اثری از انسان بودنم رو ببینم یا ولش کن اهمیتی‌نداره کاری که شده نمی‌توان برایش حرص خورد و به حرکت های مدوام دور و بر اتاق می‌پرداخت ....

* دوستان متاسفانه با پایان یافتن داستان مسخ اشکی بر چشمانم جاری نشد و این رو تقصیر کامو بدانید او و مورسو و دکتر ریو اشکانم را  خشکاندن🫠

نظرم در مورد دیگر داستان های کوتاه کافکا که در این کتاب بودند؛

۱) در سرزمین محکومان 
شاید نزدیک ترین داستان به مسخ رو این قصه ارائه کرده سعی کرده کمی کوتاه عقیده خودش رو برای اون دسته که حوصله خوندن داستان ۷۰ صفحه ندارند در ۲۰ صفحه خلاصه کنه👍

۲) گزارشی به فرهنگستان 
خدای من عجب داستانی بنظرم یکی از بهترین داستان هایی ست که بدست فراموشی سپرده شده 
گزارش یک میمون از انسان شدن خودش از این فرایند خوی انسانی گرفتن به فرهنگستان برای تلاش زندگی در جامعه حیوانی انسان ها 
کافکا با این گزارش یک روایت غم انگیز از زندگی خودش ارائه کرده...

۳) هنرمند گرسنگی 
غم انگیز بسیار غم انگیز تر از مسخ و هر داستان دیگری ...
همین کلمات و این تک جمله کافی ست بر آنچه گذشت در هنرمند گرسنگی 

۴) لانه 
کافکا با لانه می خواهند به آن دسته از دوستان به اصطلاح منتقد بفهماند در به توصیف کشیدن و نویسنده بودن او شکی وجود ندارد 
بلکه سبک او ست که نا تمام بگذارد همه داستان ها رو 
چون داستان هایش از فرایند هایی ست که ماها طی کردیم تا به نقطه ای رسیدم که کتاب های کافکا را خریده ایم و حالا بعد از خواندن داستان خودمان ادامه اش را خودمون بنویسیم....

مسخ و دیگر هیچ 
محمدعلی حامدی 
      

        اول که قصد خواندن کتاب کردم  فکر کردم قرار است با سیلی از گله ها مواجه شوم. گلایه از کار وبار بچه ها، سختی بزرگ کردنشان و... 
ولی هرچه پیش رفتم دیدم که روایت بالا و پایینی های زندگی است، فراز و نشیب هایی که نه به خاطر تعداد بچه ها که به خاطر جنس دنیا پیش می آید و این مادر نمونه از پس سختی ها، صبورانه، فعال و هنرمندانه عبور میکند، قد میکشد و درخت وجودش تناور می شود. 
جایی گفته بود که بچه ها صبورش کرده اند. 
به نظر میرسد تعداد بچه ها بیش از اینکه  دردسر باشند، دادرس اند. 
به همه ی زنان ودختران پیشنهاد میکنم از دستش ندهند. 
هرچند برای مردان نیز خالی از درس نیست. 
      

        اگه بخوام فقط یک جمله تو توصیفش بگم میگم فوق العاده بود
واقعا فوق العاده بود
این کتاب از هر لحاظ با سلیقه من جور بود و اثر پررنگی روی ذهن من گذاشت طوری که فکر نکنم حالا حالاها جزئیاتش یادم بره
چرا این کتاب انقدر برای من خاص بود؟
اول از همه بگم این کتاب جلد اول یه مجموعه ده جلدی علمی-تخیلی نوشته یوشیکی تاناکاست که یه داستان سیاسی-جنگی عمیق و پیچیده رو به تصویر می‌کشه
داستان حدودا سال ۳۵۰۰ میلادی اتفاق میفته
ما تو این کتاب با تقابل دو تا مدل نظام حکومتی سر و کار داریم و در طول داستان خواننده بارها مجبور میشه فکر کنه و انتخاب کنه و حتی به عقاید خودش نگاهی بندازه و ببینه اگه تو اون دوران بود کجای داستان قرار میگرفت
موضوع سیاست و جنگ اونقدر پررنگه که قالب علمی-تخیلی خیلی به چشم نمیاد. نویسنده بجای صحنه های اکشن اغراق شده، روی استراتژی‌ها، تاکتیک ها و تصمیم‌ها و عملکردها تو میدون جنگ تمرکز کرده و بشدت مواظب بوده که از منطق خارج نشه
توصیف تاکتیک ها و استراتژی های جنگ به قدری هنرمندانه و دقیقه که انگار نویسنده سال های سال یه جایی تو آینده فرمانده نبردهای فضایی بوده و الان داره تجربه هاشو به ما منتقل می‌کنه
مضامین فلسفی و تاریخی هم پررنگن و نویسنده به دفعات زیاد از نقل قول ها و ارجاعات تاریخی استفاده کرده
نویسنده به جزئیات خیلی زیادی توجه کرده. جامعه، سیاست، اقتصاد، رسانه‌ها، رسم و رسومات، ارتش و حتی زندگی خصوصی افراد با جزئیات طراحی شدن (حتی تا اونجا پیش رفته که دو مدل تقویم درست کرده) ولی علی رغم این توجه اصلا اضافه گویی نکرده و خواننده دچار بی حوصلگی و ملال نمیشه. علاوه بر این روایت و جهان سازی انسجام لازم رو داره
شخصیت پردازی واقعا خوبه
تعداد شخصیت ها زیاده و شخصیت های خوب، بد، خاکستری، پلید، ترسو، احمق، منفعت طلب، فداکار و... تو داستان حضور دارن ولی چیز تکراری ای وجود نداره. روابط سطحی و عمیق هم جای مناسب خودشون هستن
از مهمترین تفاوت های این کتاب با اکثر رمان ها اینه که داستان بجای یه شخصیت اصلی، دو تا شخصیت اصلی داره که هر کدوم نماینده یه تفکر و نظام حکومتی‌ای هستن
من از هیچ کدوم از این دو شخصیت به طور کامل خوشم نیومد و طرفدار نظریه های هیچ کدوم نشدم هر چند یه بخش هایی از نظر هر دو نفر رو قبول داشتم
بیشتر دلم میخواست همون نظریه پرداز سومی باشم که میاد و نظریه نفر اول و دوم رو باطل می‌کنه و نظر خودشو که میانه نظر اون دو نفره رو میده😂
از کارهای دوست داشتنی نویسنده برای شخص من این بود که داستان با تاریخچه شروع کرد و توضیح داد که بشر در آینده چه مسیری طی کرده که به اون نقطه از داستان برسه 
تاریخچه تو کارهای علمی-تخیلی واقعا مهمه و نویسنده این اهمیت رو خیلی خوب درک میکرده
این جلد سال ۱۹۸۲ منتشر شده ولی توصیفات فناوری ها و ملزومات این مدلی طوریه که انگار نویسنده همین امسال نوشتتش هر چند به خوبی میشه تاثیرات جنگ جهانی دوم، جنگ سرد و اون دو تا بمب اتم لعنتی که آمریکا روی سر مردم ژاپن ریخت رو روی تفکرات نویسنده دید
توصیفات کتاب و محاوره‌ها رو هم می‌تونم از جمله نقاط قوت کتاب معرفی کنم
مجموعه این دلایل باعث شده که من عاشق این کتاب بشم و امیدوارم تا جلد دهم نویسنده به همین منوال جلو بره

با وجود همه این موارد اینطور که فهمیدم این مجموعه همه پسند نیست. روایت خشک و جدی، کمبود صحنه های طنز، عدم تمرکز روی روابط و صحنه های احساسی، عاطفی و عاشقانه و روند کند از دلایلیه که برای این مسئله گفته شده
برای همین لازمه بدونیم از یه کتاب چی میخوایم 
چیزهایی که من میخواستم رو کتاب داشت و من عاشقش شدم 
اگه شما هم مثل من دنبال سیاست، جنگ، توصیفات صحنه عالی و داستان عمیق هستین این کتاب برای شماست

پ.ن¹: اینکه روی روابط عاشقانه و احساسی تمرکز نکرده به این معنی نیست که از عشق و احساس خبری نیست اتفاقا روابط و احساسات عمیقی داره ولی نویسنده لطف کرده مخاطب رو در جریان مباحث خصوصی قرار نداده
دستش درد نکنه
پ.ن²: با اینکه نویسنده بنظرم واقعا هنرمند بوده ولی یه جای کار رو حسابی خراب کرده و اونم انتخاب اسم برای مجموعه اس
"افسانه قهرمانان کهکشانی" بنظرم واقعا اسم بچگانه‌ایه و خودم وقتی اولین بار باهاش مواجه شدم فکر کردم با یه داستان مناسب کودکان و نوجوانان طرفم در حالی که داستان مخصوص بزرگسالانه 
جالبه بدونین یوشیکی تاناکا نویسنده رمان "افسانه قهرمانی ارسلان" هم هست -انیمه بین ها ارسلان رو میشناسن- و از همین اسم معلومه نویسنده چقدر به دو تا کلمه افسانه و قهرمان علاقه داشته
خوشبختانه بزرگوار تو انتخاب اسم جلدها عملکرد بهتری داشته مثلا اسم همین جلد اول سپیده دم بود که دوسش داشتم
      

        خلاصه اگر بگویم، با اسمیت ارتباط گرفتم. برعکس والاس در مجموعه جستار قبلی که از اطراف خواندم.
جستار اول «خوشی»: جستار مورد علاقه‌ام. قشنگ مشخص است که نویسنده با موفقیت تمام آنچه که در ذهنش می‌چرخیده، به روی کاغذ آورده و مخاطب را درگیر می‌کند.
جستار دوم «آن احساس چموش»: نمره یک از پنج. برای من مفید نبود.
جستار سوم «بازخوانی بارت و نابوکوف»: سخت‌خوان، بسیار سخت‌خوان. اما جالب بود و به اطلاعاتم افزود.
جستار چهارم«ده یادداشت درباره آخر هفته اسکار»: می‌توانستند این را از مجموعه جستارها، حذف کنند.
جستار پنجم «حمام»: گوشه کنار قلبم جا وا کرد، دوستش داشتم:)
جستار ششم « مرد مرده می‌خندد»: مواجهه هر فرد با مرگ و تجربه سوگ همه آدم‌ها خواندنی‌ست.
      

        یک دقیقه ام از تموم شدن کتاب نگذشته و دارم این یادداشت رو  می نویسم 
این کتاب و دوستم بهم پیشنهاد داد و تا قبل از خوندنش فکر نمیکردم انقدر خوب شناخته باشتم واقعا با کتاب زندگی کردم
خودم و گناهکار می دونم که کنا رو مقصر دونستم و از لجر خوشم اومد که در هر شرایطی جنگید
این کتاب اشکم رو درآورد  ۴۰ صفحه آخر کتاب حتی جای اشکام مونده وای خدا الان باید ناراحت باشم که کتابم خراب شده اما واقعا نمی تونستم جلوی اشکامو بگیرم 
این کتاب شب بیدارم نگه داشت
و باعث شد با سرعت نور به سمت بقیه ی کتابای کالین هوور برم 
از ددست عزیزمممم ممنونم
و همینطور کالین هوور برای خلق این داستان زیبا من که  حسابی اشک ریختم و لذت بردم
      

        این کتاب راجب موفقیت در کار هاست که نویسنده اون رو برای موفقیت تو هنر تنظیم کرده ولی بنظرم برای همه کارهاست. این کتاب ده تا نکته رو که بنظر نویسنده برای هنرمند شدن لازمه رو عنوان کرده و راجب هر کدوم توضیحاتی رو میده و از نقل قول افراد مشهور تو زمینه های مختلف هم استفاده می‌کنه.
عنوان کتاب در واقع اولین و شاید بهترین توصیه از بین توصیه های نویسنده هست. این عنوان به قدری جذاب بود که من رو ترغیب کرد این کتاب رو انتخاب کنم در حالی که من از این مدل کتاب ها یعنی کتاب های روانشناسی موفقیت (روانشناسی زرد) چندان خوشم نمیاد؛ ولی حالا که این کتاب صوتی رو من گوش کردم دلم میخواد چندتا نکته رو راجب این کتاب باهاتون در میون بذارم:
اولیش نکات مثبت کتابه؛ همونطور که بالا تر گفتم عنوان کتاب که توصیه اول هم هست توصیه ای جالب و شنیدنی برای من بود اینکه چطور به این باور برسیم که هیچ شاهکار هنری عی بدیع و تازه نیست و شامل برداشت های متعدد هنرمند از شاهکار های هنرمندانی قبل خودشه..... که یعنی ما بجای اینکه دنبال این باشیم که ایده خاص خودمون رو پیدا کنیم بهتره که از ایده های هنرمندانی بزرگ استفاده کنیم اونا رو بهتر یا حداقل شخصی سازی کنیم.
دومین نکته مثبت این کتاب نقل قول هاشه که تو جاهایی که واقعا بهشون نیاز بوده اشاره کرده تا به مخاطب بگه که فقط منه نویسنده نیستم که به این مطلب معتقدم بلکه هنرمندان بزرگی هم این عقیده رو داشتن
راجب نکته های منفی کتاب بخوام بگم باید گفت که در جاهایی که بنظرم نیاز هم بود نویسنده توضیح کاملی راجب عناوینی که داره بکار میبره به مخاطب نمیده و من توقع داشتم که برخی عناوین رو بیشتر باز کنه که البته این ایراد چندان محسوس نیست و شاید افراد دیگه با من هم عقیده نباشن
ایراد دوم اینکه برخی از این عناوین ده گانه اصلا نیازی نبود که وارد کتاب بشن و بنظرم نویسنده واسه اینکه ده مورد عنوانش کامل بشه اینا رو اضافه کرده و رابجشون توضیح داده... مثلاً اینکه «جغرافیا دیگر محدودیت نیست» .... بنظر من این عنوان و توضیحاتی که راجبش داده می‌تونست کلا از کتاب حذف بشه و بجا راجب عنوان های دیگه صحبت بشه و مثال های واقعی براشون بیاره... اینکه جغرافیا دیگه مهم نیست چیزی نیست که من در راه هنرمند شدن بهش فک کنم و دغدغه روز و شبم باشه کسی که بخواد هنرمند بشه به این چیز ها فکر نمیکنه، این قبیل مسائل برای بچه های راهنمایی یا دبیرستانی شاید دغدغه حساب بشه اما برای انسان بالغ بیشتر یه شوخیه.
ایراد آخر هم راجب عنوان کتابه. این عنوان جوری انتخاب شده که من فکر کردم کلا قراره راجب این موضوع صحبت بشه و مثال هایی درباره ی این عنوان گفته بشه که کاربردی تره ولی بعد از خوندن کتاب متوجه شدم که این یکی از ده مورد عنوانی هست که در کتاب بهش پرداخته شده و این مثل این میمونه که اسم یه گروه از افراد رو از اسم نفر اول گروه برداریم که خب این اسم دقیقی برای اون گروه محسوب نمیشه و اسم باید نمایان گر همه ی اون گروه یا کتاب باشه نه فقط یکی از اعضای گروه؛ البته اینم بگم که بصورت ریزتر اسمی طولانی تر برای کتاب روی جلد هست و شاید این بیان من سخت گیری راجب کتاب باشه.
خیلی ممنون که مطالعه کردید.
      

        این کتاب یه داستان کمدی سیاهه درباره خانواده ای که مغازه ای دارن برای فروش ابزار خودکشی توی شهری که همه از زندگی ناامید شدن و خودکشی تبدیل به یه کار عادی شده شعار مغازه شون اینه که اگه توی زندگی شکست خوردی لااقل توی مرگت موفق باش
خانواده تواچ با جدیت و علاقه این مغازه رو اداره میکنن و حتی اسم بچه هاشون رو از آدمای معروفی گرفتن که خودکشی کردن ولی وقتی بچه کوچیکشون آلن به دنیا میاد همه چیز تغییر میکنه چون آلن عاشق زندگیه لبخند میزنه و با امید و شادی سعی میکنه مسیر خانواده رو عوض کنه
داستان پر از تضاد بین تاریکی و نور بین مرگ و زندگیه و نویسنده با طنز تلخ نشون میده که حتی توی تاریک ترین شرایط هم میشه امید داشت و تغییر کرد
سبک نوشتن کتاب نمایشنامه ای نیست ولی حالت فانتزی و نمادین داره شخصیت ها اغراق شده و نمادین هستن و همین باعث میشه پیام کتاب قوی تر منتقل بشه