از اونجایی که خودم خیلی تردید داشتم این کتاب رو بخرم یا نه، سعی می‌کنم یجوری بنویسم که اگه شما هم مثل من شک دارین تکلیفتون مشخص بشه.
داستان از همون جایی که شروع میشه شما رو به چالش می‌کشه: استعداد تو چیه؟ استعداد داشتن تو یه چیز خاص یا نداشتنش مهمه یا نه؟
کلاف پرگره یک داستان فانتزیه، از اون فانتزی‌های شیرین که جون میدن عصرها بشینی بخونیشون. البته اینم بگم که فانتزی کم و به اندازه بود. راوی داستان در هرفصل داستان رو از طرف یک نفر تعریف میکنه (یعنی از زبون خود طرف نیست اما هربار دیدگاه یه نفرشون رو میخونیم)
متن داستان خیلی خیلی روان و ساده بود، بنظرم برای ۱۳ سال به بالا هم گزینه خوبی میتونه باشه. پس اگه یه درصد فکر کردین با یه کتاب فلسفی طرفین، باید بگم اشتباه میکنین!😶‍🌫️
و اما راجب شخصیت‌ها (خودم اگه از شخصیت‌های کتاب خوشم نیاد احتمال اینکه از کتابم خوشم بیاد کمه)باید بگم که نترسین، شخصیت‌ها خیلی دوست‌داشتنی بودن و درک کردنشون کار راحتیه و البته که تو مخ نیستن.
پایان داستان همونطور که وقتی یه صفحه بخونین از طرز نوشتن مشخصه تلخ و غمگین نیست پس اگه اعصاب غمگین ندارین نترسین و بیاین سراغش.
افتادن تو مسیر کتاب مثل آب خوردنه و اصلا نیازی نیست که به خودتون سختی بدید تا بفهمید چی شده و این داستانا، برای همین اگه میخواین جزو کتاب‌های اول بخونین میتونه ایده‌ی خوبی باشه.
و اما یه سوال: می‌صرفه بخریمش یا نه؟ 🫠
باید بگم اگه گزینه‌ی امانت گرفتن دارین اگه این کار رو بکنین بهتره، فکر نکنم سخت گیرتون بیاد چون کتابخونه مدرسه‌ی ما که چیز خاصی نداره اینو داشت و خودم از کتابخونه گرفتم. باید بگم پشیمون نیستم شما هم اگه گزینه‌های خفنی برای خرید دارین میتونین اینو پی‌دی‌افی هم بخونین. اینم در نظر بگیرین که از اون کتاب‌هایی نیست که آدم دلش بخواد دوباره و دوباره بخونه. 

در آخر اینکه بنظرم ارزش خوندن رو داشت و کتاب شادی بود=)
      

        پارسال بود که کیلمنی رو خریدم. بعد از خوندن دو فصل نتونستم ادامه‌اش بدم، و از این اتفاق ترسیدم! چرا؟ چون کار هرروزم خوندن صدباره‌ی کتاب‌های مونتگمری بود و اینکه اینقدر راحت میتونستم کتاب رو نصفه ول کنم نشونه‌ی یکی از این دوتا گزینه بود: یا سلیقه من عوض شده یا این کتاب ضعیفه.
تقریبا مطمئن بودم جواب اولیه، برای همین ترسیدم که نظرم نسبت به کتابای آنی و امیلی و.. که دوستای خوبم بودن عوض شه، برای همین تا اواخر ۱۴۰۳ سراغ هیچ کدوم از کتاباش نرفتم. وقتی اواخر اسفند کلاف سردرگم رو خوندم فهمیدم سلیقه من عوض نشده و مونتگمری هنوزم همون نویسنده‌ی قدر توی ذهنمه. پس حتما این کتاب ضعیف بوده که اینقدر زد تو ذوقم..
"کیلمنی بانوی باغ" یه عاشقانه‌ی کلیشه‌ای بود، جوری که بعد از فهمیدن کلیت داستان میتونین تا ته داستان رو حدس بزنین. احتمال اینکه موقع خوندن ریدینگ اسلامپ شین خیلی زیاده.
بعید میدونم بعدا هم بخوام به کسی توصیه‌اش بکنم، این کتاب ضعیف‌ترین کتاب مونتگمری بود که خوندم. جوری که انگار بقیه رو یه نفر دیگه نوشته! 
پ.ن: امیدوارم کسی مونتگمری رو با این کتاب مقایسه نکنه، همین:) 
      

        این کتاب رو با اسم حماقت مرد مرده از ایران صدا گوش دادم. باید بگم بینظیر بود! متاسفانه چند ماه گذشته و فقط کلیت داستان یادمه ولی جزو بهترین های پوآرو قرارش میدم.
      

        برای سفر کردن به مصر توی خونه، شبح مرگ بر فراز نیل رو از دست ندید.
شاید باورتون نشه ولی ۱۵۰ صفحه‌ی اول مثل این بود که داشتم ژول ورن میخوندم. هیچ قضاوتی نمیکنم که خوب بود یا نه، ولی میگم که اگه به سلیقه‌تون نمیخوره نگیرین..
و اما بعد، بوم! من توی کتاب های آگاتا کریستی خیلی خیلی سخت به یک‌نفر اعتماد میکنم. و اینبار هم کم کم به چند نفر توی داستان اعتماد کردم و چیزی نگذشت که عاشقشون شدم. (اصلا کار سختی نیست فقط باید با شخصیت‌ها همراه بشین.) حدود های صفحه‌ی صد و پنجاه بود که یکهو یه‌سری اتفاق خفن افتاد و گذاشتن کتاب روی زمین غیرممکن شد. تا الان که داشتم کتاب رو میخوندم واقعا بهم خوش گذشت. این کتاب بین آگاتا کریستی هایی که خوندم بیشترین تعداد صفحه رو داشت و از یه‌جایی واقعا داشتم با شخصیت‌ها زندگی می‌کردم. ولی بعد چی‌شد؟ به معنای واقعی کلمه آگاتا کریستی سه فصل آخر زد تو پر و بالم.🥰
اصلااااااا از فهمیدن هویت قاتل خوشحال نشدم. ترجیح میدادم نفهمم . در حدی که الان حاضرم بزنم زیر گریه. تا به‌حال همچین اتفاقی نیوفتاده بود که از دیدن قاتل ناراحت‌شم، ولی سر این اگه میتونستم بر می‌گشتم به گذشته و نمیذاشتم بفهمم کی قاتله. ضربه روحی بدی بود😂😭

اگه میتونین به نویسنده اعتماد کنید این کتاب رو از دست ندید، اما اگه ممکنه سر صد و پنجاه صفحه‌ی اول حوصله‌تون سر بره نخونینش. البته اینم بگم که فکر نکنین این صفحه‌ها مثل عذابه اتفاقا اونم یه سبکیه و من خیلی ازش لذت بردم. 💘
      

        از همون اوایل داستان فهمیدم از اون کتاباست که قراره بعد تموم کردنش بگم چرا زودتر نخونده بودمش.
خب، حدسم درست از آب در اومد. اقیانوس انتهای جاده کتابی نیست که مثلِ ناکجا شما رو به سرزمینِ فانتزیِ خودش پناه بده، بلکه نشون میده تو همین دنیای خودمون چه‌اتفاقاتی دارن میوفتن که اگه بهمون بگن بنظرمون با منطق جور در نمیاد. (راجب کلیت داستان بنظرم اگه بیشتر از توضیحات پشت جلد بگم اسپویل میشه، پس به همون بسنده کنید)
شخصیت‌های دوست‌داشتنی خیلی کم بودن (و همینطور شخصیت‌های منفور) اما تو داستان خلاء ایجاد نکرد. شخصیت اصلیِ کتاب یه‌پسر بچه‌ی هفت‌ساله هست، اینو میگم که با سنش به مشکل نخورین و توقع احساساتِ آدمِ سی‌ساله نداشته باشین.🫠
و اما نگم از بریده‌ کتاب‌ها که فکر کنم پیرتون کردم اینقدر گذاشتم 😂.. خیلیی شیرین بودن.
از دلایلی هم که برای کم‌کردن ستاره بخوام بگم، یکی گنگ بودن اتفاقات و یکی هم توصیفات ناکامل میتونه باشه. من بشخصه با توصیفاتی که نوشته بود زیاد راحت نمیتونستم قیافه موجودات رو تصور کنم.
توصیه میکنم بخونین؟ بله، مخصوصا اگه راهنمایی هستین این فرصت رو از دست ندین. در کل خیلی شیرین بود و قطعا اگه عمری باشه بازم سراغ آثار نیل گیمن خواهم رفت.💘
      

        اول از همه بگم، نوشابه با سیانور رو اگه آگاتا کریستیه خفن نخوندین شروع نکنین چون ممکنه ترغیب نشین بقیه‌ی آگاتا هارو بخونین و اینجوری اوقاتِ خیلی خوشی از دستتون در میره. (برای شروع قتل در قطار سریع السیر شرق و خطر در خانه آخر رو بهتون پیشنهاد میکنم. اگه کتابش رو ندارین میتونین رایگان از ایران صدا گوش بدین)
از همون اول که شروع کردم متوجه شدم روندِ نوشابه با سیانور مثل موج سواریه، یعنی آنچنان جنایی‌ای در طول داستان نداریم و بیشتر با خصوصیات روانی قاتل‌ها آشنامون میکنه. اوایل کتاب اینقدر به همه شک کرده بودم که نتونستم به کسی اعتماد کنم و بگم "از فلانی خیلی خوشم اومده". تااا اونجایی که کلنل ریس وارد داستان شد. دقیقا مثل این بود که به یه مهمونی دعوت شده باشین و هیچکس رو نشناسین و معذب باشین تا یهو یه آشنا (که کلنل ریس باشه) وارد داستان میشه. آشنایی بنده با کلنل ریس برمیگرده به "ورق‌ها روی میز" که اونجا با پوآرو بود و حضور خیلی محوی داشت. ولی بلاخره آشنا بود دیگه!🥸 
من نتونستم پشت‌پرده رو حدس بزنم و مثلِ "چهار غول بزرگ" یا "ورق‌ها روی میز" خیلی تحلیل نکردم ماجرا رو، فقط خوندم که حسش از بین نره. اینم بگم که کتابای آگاتا رو یا شروع نکنین یا نهایتا سه روزه بخونین مگرنه نصفِ اون مقدار که تند بخونین هم خوشتون نمیاد. 
نوشابه با سیانور از اون کتابای آگاتا نبود که شروع فصل‌ها و جمله‌بندیِ آغاز هرفصل انقدر جذاب باشه که نشه گذاشتش زمین، ولی قشنگ بود و من فقط به کسایی که شاهکار های آگاتا رو خوندن پیشنهاد میکنم=)
پ.ن: اسمش هم خیلی خفنه نه؟ مثلا فکر کن میپرسن چی میخونی، میگی "نوشابه با سیانور"! (جلدش هم خیلی خوشکله)
با تشکر که نظرم رو خوندین اگه شما هم راجب روندهای کتابای آگاتا نظری دارین خیلی خیلی خوشحال میشم پیام بدین تا باهم بحث کنیم🥲💘
      

        چه شروع وحشتناکی برای ۱۴۰۴!
فصل اول کتاب رو که خوندم، به شدت تحت تاثیر قرار گرفتم (چون منطقه مرده رو قبلش خوندم). توقع‌ام از کتاب بالا رفت ولی اواسط کتاب نا امید شدم. حتی یادمه یجایی به خودم گفتم "این یارو چجوری میخواد منو بترسونه اونم با این شخصیت‌هایی که مردنشون برام مهم نیست؟". حقیقت اینه که از هیچ کدوم از شخصیت‌ها خوشم نیومده بود و این برای من خیلی بده. ولی بعد چی شد؟ بله، استیون کینگ ورق رو برگردوند.
امشب تصمیم گرفتم تا سحر بیدار بمونم و هرجور شده تمومش کنم. دویست صفحه خوندم و بووووممم! عجب چیزی بود!
من با منطقه مرده نسبتا ناامید شدم، چون نترسیده بودم. ولی کوجو بهم نشون داد استیون کینگ چجوری شده این! حقیقتا وحشت کردم و خیلی خوشحالم که از ناامیدی در اومدم. پیشنهادش میکنم و اگه شب صد صفحه‌ی آخر رو بخونین که چه بهتر (فقط اگه اینکار رو کردین بهم فحش ندین😂)

      

        یکی از خفن‌ترین پوآرو هایی که تاحالا خوندم. اگه تو خوندن این کتاب دودل‌ هستین، شک رو بزارین کنار و فقط شروعش کنید!
ایده‌ی داستان و روندی که پیشرفت عالی بود. دقیقا بجا شوک وارد می‌کرد و خلاصه که قشنگ بود. آگاتا کریستی بهم نشون داد حتی از بین چهار مظنون هم نمیتونم درست حدس بزنم!
از بین کتابایی که خانم اولیور حضور داره سه‌تا رو خوندم که ورق‌ها روی میز هم جزوشونه، ولی الان بیشتر قانع شدم بقیه هم بخونم. ترکیبِ پوآرو با سرگرد باتل و خانم اولیور کاری کرد که کلا یه بار بین خوندن کتاب وقفه ایجاد کردم. 
      

        *این یادداشت صرفا غرغر و حرفِ دلِ بندست. اگه تصمیم گرفتین بخونین پیشاپیش باید زیادی پیام عذرمیخوام.
"عمه بکی"، باید بگم خوشحال میشدم اگه زنده میموندی چون پنجاه صفحه اول کتاب فقط باعث خنده‌ام میشدی. تو کتاب که زیاد نشد ولی امیدوارم در آینده یه دوست مثل تو داشته باشم تا عصرهای بارونی‌ام رو باهاش سر کنم. "مارگرت" (توجه: مارگرت درسته نه مآگرت. مثلِ پنیِ احمق نخونین) از همون اول شیفه‌ات شدم. تقریبا اوایل کتاب حس میکردم بیشترین درک و همدلی رو میتونم با تو داشته باشم. وسط کتاب زدی تو پر و بالم ولی اخرا بازم امیدوار شدم و میتونی روی من به عنوان کسی که قرار نیست فراموشت کنه حساب کنی. تو و نسیم‌سرا یه گوشه از قلبم میمونین.
و اما "گی". گیِ عزیزتر از جانم! اگه بخوام ینفر از این کتاب انتخاب کنم تویی. رشد شخصیت تو برام از همه جالب‌تر بود. تو منو یاد یه تیکه‌هایی از زندگی خودم انداختی و مطمئن باش یه‌تیکه از قلبم همیشه جای تو میمونه عزیزدلم‌.
"راجر"، کاش میشد ببینمت و راز صبوری‌ت رو ازت بپرسم. چجوری اینقدر خوب بودی؟ چطور؟
"پنی"، تقریبا کل کتاب داشتم بهت فحش میدادم (البته باید بدونی من به بددهنی جان غرقه نیستم) خلاصه که حلالم کن.
و البته "جاسلین" و "هیو". کمتر عذاب بدین آدمو باشه؟ جاسلین مطمئن باش اگه حرف دلت رو بزنی هیچ اتفاق بدی برات نمیوفته تو ذاتا کارت درسته.

فکر کنم وقتش رسیده با همه‌تون خداحافظی کنم. الان دارم حسِ عمو پیبین رو وقتی فهمید اون ضیافت، واقعا آخرین ضیافتِ عمه بکی بوده درک میکنم. نمیدونم ولی امیدوارم یجایی بازم بتونم حسِ کنارتون بودن رو تجربه کنم.
از شماهم ممنون که به حرفام گوش دادین:)
      

        "اگه دنبال هیجان هستید و دچار روزمرگی شدین، چهار غول بزرگ بخونین"
اول از همه اینو بگم: چرا امتیاز کتاب اینقدر پایینهههه؟
با نظر بقیه موافقم، سبک این کتاب با بقیه پوآروها فرق داشت. شبیه تلفیق کتابای تامی و تاپنس با خود پوآرو بود. ولی من بشخصه این سبک رو خیلی دوست دارم. 
داستان از همون فصل اول شوک‌زده تون میکنه. هرفصل که میخونید دچار شوک میشین و یه ضربه روحی میخورین. من این روش رو حتی شاید بیشتر از اون سبکی دارم که با یک قاتل طرفیم و فقط آخرکتاب کپ میکنیم.
اصلا نمیشه کتاب رو گذاشت زمین، خیلی قشنگ بود. منو یکی از دوستام امروز تو مدرسه نزدیک صد صفحه آخر رو خوندیم و جفتمون کل زنگ‌ها درحال جیغ زدن بودیم. تجربه بشدت خفنی بود اگه خواستین بخونین میتونین ینفر هم برای جیغ زدن با خودتون همراه کنین که بیشتر خوش بگذره:)
      

        وسط امتحاناتِ خرداد، اوجِ بی‌کتابی پی‌دی‌اف همسران خوب رو پیدا کردم. شب قبل خواب بعد اینکه درسا تموم میشد میخوندم و خلاصه جونم براتون بگه تنها دلخوشیِ اون روزای جهنمی شده بود. حالا نگو پی‌دی‌اف صد صفحه ی آخر رو نداشت برای همین رفتم فیزیکی هم بعد امتحانا خریدم.
بنظرم به همسران خوب کم‌لطفی شده، اگه هم اندازه زنان کوچک دوستش داشته باشم مطمئنن کمتر نیست. فکر کنم کلمه مناسب براش این باشه "کتابِ شیرین و تو دل برو". همین:)
      

        وای خدای من. باورم نمیشه تموم شد اونم اینجوری.🫠
دلم یه کتاب میخواست که یه روزه تموم نشه، برعکس مثلا یه هفته با شخصیت‌هاش زندگی کنم چون کتابای سیصد صفحه‌ای رو اکثرا یکی دو روزه میخونم. از طرفی خیلی دوست داشتم استیون کینگ بخونم، به هرحال با منطقه مرده شروع کردم🫡
اول بگم که شخصیت پردازی بینظیر بود. فکر کنم یکی از بهترین شخصیت پردازی هایی بود که دیدم واقعا همه شخصیت هارو با پوست و استخوان شناختم. 
وقتی یه کتاب رو تموم میکنم، بعضی صحنه‌هاش بیشتر تو ذهنم پررنگ میمونه، ولی تو منطقه مرده همه صحنه‌ها به یه اندازه پررنگ بود و انگار رو مغزم حکاکی شد. 
اینم بگم که من از این کتابش توقع ترسوندن نداشتم ولی یه گله به نشر آذرباد میکنم؛ وقتی زدین عاشقانه_ترسناک توقع دارم یکمم بترسم ولی خب حداقل برای من اینجوری نبود. از اونجایی که اصلا خوشم نمیاد امتیاز کم کنم و دلیل رو نگم، باید راجب اون یه ستاره عرض کنم که به نظر من _ کاملا شخصی _ بعضی جاها اگه حذف میشد داستان قشنگ‌تر و منسجم‌تر میشد. فکر کنم بخاطر کتابای شرلوک و آگاتا کریستیه ولی کلا عادت کردم هیچ صحنه‌ای بی دلیل ساخته نشه و هیچ شخصیتی بی‌دلیل وجود نداشته باشه، ولی راجب این کتاب اینجوری نبود‌.
دقت کنید که منظورم روندِ کند نیست اتفاقا روند کتاب به دلم نشست، منظورم بعضی اتفاقا بود که بنظرم نبودشون داستان رو قشنگتر هم می‌کرد.
      

        امروز صبح گفتم ناکجا رو با خودم ببرم مدرسه، پشیمونم نشدم. تقریبا صد صفحه مونده بود که نفهمیدم چجوری تموم شد. 
برای منی که شیش ماه گذشته فقط جنایی خوندم اوایل عادت کردن به روند کتاب سخت بود ولی کم کم با شخصیت‌ها همراه شدم و شناختمشون. من از سبک فانتزی خوشم نمیاد ولی این کتاب رو دوست داشتم و برای فرار از دنیای خودمون توصیه‌اش میکنم. راحت میشه توی لندنِ زیرین گم و گور و بیخیالِ همه بدبختیا شد.  
از همین الان دلم برای ریچارد و د کاراباس و در و شکارچی تنگ شده، و همش با خودم میگم کاش نیل گیمن ادامه این رو هم می‌نوشت. 
از خوندنش لذت بردم گرچه بعضی جاها حس میکردم داره قابل پیش‌بینی میشه، اما بشدت قشنگ و شیرین بود و حس میکنم بین صفحاتش گم شدم.
      

        عمارت باسکرویل رو جلوی چشمم میبینم، نمیخوام قبول کنم ماجراجویی اونجا تموم شد و باید باهاش خداحافظی کنم.
امروز درنده‌ی باسکرویل رو با حداکثر توقع شروع کردم. این توقع دوتا دلیل داشت: تعریفِ تاپنس (یکی از شخصیت‌های خیالی آگاتا کریستی) از درنده‌ی باسکرویل تو کتاب شرکای جرم و توضیحِ مترجم تو صفحات اول که خیلی از خواننده‌ها این رمان رو بهترین رمانِ آرتور کانن دویل میدونن.
حدودا پنجاه صفحه‌ی اول رو که خوندم یه‌کم ناامید شدم چون تا حدی ماجرا به عجیبی بعضی داستان کوتاه های دیگه بود و فکر نمیکردم خیلی خاص‌تر باشه. سعی کردم زود قضاوت نکنم و بدون وقفه خوندم تا الان که تموم شد و قطعا میگم این یه شاهکاره و برای فهمیدن این باید قبلش جنایی خونده باشین.

امروز با تمام وجودم تو عمارت باسکرویل بودم و هفتاد صفحه‌ی آخر جوری بود که یک‌لحظه هم نمیشد کتاب رو پایین بزارم. این اعتراف هم باید بکنم که چندجا داشتم از ترس قالب‌تهی میکردم. اینقدر سریع خوندم که وقت نشد حدس بزنم و از این بابت خیلی خوشحالم چون مزه‌ی این کتاب به تند خوندنش بود. اینم بگم که فکر میکردم این نبودِ شرلوک هلمز در اکثر فصل‌ها تاثیر زیادی تو هیجان و جذابیت کتاب داشته باشه، ولی من با واتسن همراه شدم و واقعا سکته کردم. فکرایی که میکردم رو واتسن می‌نوشت و حدسیاتم هم همش با اون یکی بود، پس هرجا وحشت می‌کرد دست و پای منم یخ می‌کرد و جیغم در میومد🤝
قبلا هم گفتم این کتاب شاهکار بود، ولی نمیتونم بگم بهترین کتابِ کانن دویل بود. من اتود در قرمز لاکی و نشانه چهار رو هم‌سطح با این کتاب میبینم و بنظرم تعیین اینکه کدوم بهتره خیلی به سلیقه خواننده بستگی داره. 
در پایان اینکه این کتاب رو بخونین اما بعد اینکه چندتا جناییِ درست درمون خوندین تا بتونین بفهمین با چه شاهکاری طرفین 💘
      

        ۱۷ صفحه‌ی اول خورد و خاکشیرم کرد. هنوز دارم سعی میکنم اونو هضم کنم.
این کتاب تنها کتابی بود که همه داستان کوتاهاش سطح متوسط رو به بالا یا عالی بودن (بین اونایی که تاحالا خوندم)
ماجراها قوی‌تر بود و بهم خوش گذشت. اون نیم‌ستاره هم بخاطر کلمات عربی کم کردم..