شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        هیچوقت به قصه های دیو و پری اعتماد نکنید. هر قصه ای که با جمله " و از آن به بعد با خوشبختی زندگی کردند" تمام بشود، چرند است.هیچ پایان خوشی وجود ندارد. آخر هیچ قصه ای نقطه نیست.زندگی ادامه دارد. همیشه در گوشه و کنار زندگی ، چیز جدیدی پیدا میشود. ... زندگی... هیچوقت دست از سرتان برنمیدارد تا به پایانی حقیقی برسید - به مرگ. تا زمانی که نفس میکشید قصه تان ادامه دارد. 
نبرد با شیاطین- جلد ۳- نوشته دارن شان
      

        وقتی شنیدم که این مجموعه جلد چهارم و پنجم هم داره خیلی خوشحال شدم.الان که تمومش کردم به این نتیجه رسیدم که اگه پادشاه پریان با همون سه جلد اولش و دوجلد فرعیش تموم میشد خیلی بهتر بود چون توی این کتاب قلم نویسنده زیاد خوب نبود و نتونست اون انتظاری که داشتم از این جلد رو برآورده کنه و این جلد امتیاز کتاب رو پایین میاره.از بعضی موضوعات خیلی زود میگذشت و از بعضی موضوعات دیگه رو هم کش میداد.من از کتاب هایی که راوی داستان یه دختر/پسر ضعیف و احساساتی باشه بدم میاد چون همه ی قضیه هارو احساسی جلوه میده و سورن(راوی)هم دقیقا اینطوری بود.ولی کتاب خوبی بود فقط از آخرش خوشم نیومد و سورن  توی کل کتاب خیلی روی مخم بود چون تصمیمات غیر عاقلانه ای می‌گرفت و فکر های غیر منطقی میکرد و منم ازش خوشم نمیومد ولی من عاشق اوک شدمممممم خیلی خوب بود و دوست نداشتم بهش بی انصافی بشه.نقاط قوتش هم این بود که نویسنده داستان هارو به خوبی بیان میکرد و زیاد از اتفاقات گیج نمیشدم و همه ی مکان ها یا وسایل رو به خوبی توضیح میداد و این حس رو داشت که بتونم اون چیزارو تصور کنم.در کل خواستم بگم که قبل خوندن این جلد انتظار زیادی ازش نداشته باشین چون به خوبی سه جلد اولش نیست ولی اگه دوست داشتین بخونین هم ضرر نمیکنین.
      

        این مجموعه ، همیشه دست من رو می‌گرفت و از جهان خارج میکرد، من رو با لیوای و ونژی و شینگ ین و بقیه در امپراتوری افلاک آشنا کرد . توی این مجموعه دوست داشتن رو تجربه کردم ، تنفر رو تجربه کردم ، اعتماد رو تجربه کردم ، غم رو تجربه کردم و احساساتی که عمیقا در قلبم جا خوش کردند . 
و این جلد ، پایانی برای تمام آن ها بود . اول این جلد داستان هایی در مورد پدر و مادر شینگ ین و بقیه وجود داشت و در نهایت ، در دو داستان انتهای کتاب ، خداحافظی ای برای همیشه با جهان امپراتوری افلاک را با خود به همراه داشت . 
وقتی صفحه آخر رو خوندم ، گذاشتم در بوی صفحات کتاب غرق بشم . چشمانم از اشک شوق سنگین و خیس بود و قلبم تند تر از همیشه می تپید ، انگار او هم از توصیفات نویسنده و احساساتی که در امپراتوری افلاک تجربه کرده بود هیجان زده بود . 
در نهایت کتاب را بستم و مثل یادداشتی که در پایان آن باقی گذاشتم به خودم گفتم : من زندگی رو توی امپراتوری افلاک تموم کردم ولی بخشی از وجودم ، بخشی از قلبم ، و بخشی از روحم تا ابد لا به لای صفحات این کتاب باقی می مانند و جای من در باغ های امپراتوری رو افلاک قدم می‌زنند.  
من این مجموعه را تمام کردم ولی بخشی از وجودم لا به لای آن جا ماند ...
      

        سووشون مرا به شیراز حوالی سال‌های ۱۳۲۰ برد. فضای داستان خیلی دلنشین بود‌ و انگار بیشتر از آن‌که خواندنی باشد تماشایی بود.

دوست داشتم خانه باغ زری و یوسف را ببینم و از آن هم بیشتر، خودم خانه باغی از درخت‌های نارنج و باغچه‌های پر از گل داشته باشم که شبیه زری احساس کنم، شهرم است‌. برای همین حین خواندنش حسرتی عمیق هم از "شهری نداشتن" ‌در من جوانه زد‌.

دوست داشتم تمام آن شیشه‌های بلوریِ رنگی که در گرمای تابستان از شربتِ بیدمشک و بهارنارنج و یخ پُر می‌شد و آن شیرینی‌های‌ معطر و آن گل‌های رنگ رنگ شیراز را ببینم.

خوشبختانه این کتاب را کمی بعد از اولین سفرم به شهر شیراز شروع کردم که باعث بهتر تصویر کردن این شهر شاعرانه و پر لطافت در خاطرم بود‌.

داستان آرام پیش می‌رفت شبیه روزهای زندگی، اما تمام شدنش برای من شبیه خورشی بود که هنوز جانیفتاده، شعله‌اش زودهنگام خاموش می‌شود،
آن طور که انتظار داشتم مرا همراه نکرد اگرچه به حد کافی غمگین کرد.

در پایان فکر می‌کنم سووشون از آن رمان‌هایی از ادبیات فارسی است که باید خواند، چون می‌توان گوشه‌هایی از ایران را در آن پیدا کرد و گوشه‌هایی از خودمان را در هرکجای تاریخ که ایستاده باشیم‌‌.

مرداد ماه، تابستان۰۴
      

        نثر کتاب خوب روان و خواندنی است. البته در چند مورد بعضی عبارت ها کمی تا مفهوم هستند و معنا دیریاب است.

ماجرا از منزل الکترا در یک روستای حاشیه شهر آغاز میشود و الکترا که به دستور آیگیستوس با یک دهقان پاک سیرت و فقیر ازدواج کرده تا غرورش خرد و شکسته شود؛ در حالی که کوزه آبی را از چشمه میآورد ناله کنان و مویه کنان سر میرسد.

او از سرنوشت پر رنج و دوری برادرش اورستس غمگین و خشمناک است و بی صبرانه انتظار او را میکشد.

گویا اوریپید در این نمایش نامه قاتلان آگاممتون را از کاخ و شهر بیرون آورده تا آنجا به خون آلوده نشود و شومی این کشتار اهالی شهر و قصر را نگیرد.

از طرفی نمایندگانی از خدایان را میآورد که بقیه قصه را مشخص کنند و سرنوشت هر یک از بازماندگان خاندان آگاممنون را روشن سازند.

الکترای اوریپید مادر را قاتل پدر و خائن به او و باعث تمام دردسرها و رنج های خود میداند و خواستار انتقام و مرگ او است؛ اما خودش ذره ای به مادر رحم نمی کند.

الکترا پس از کشته شدن آیگیستوس اورستس را که در کشتن مادر دچار تردید شده مجبور به این کار میکند و نشان میدهد که درون او نیز پر از نفرت و کینه ای است که زندگی مادرش را خراب کرده است.

اما یک نکته جالب در دفاع کلوتایم نسترا از خودش در باب کشتن آگاممنون، علاوه بر انتقام مرگ ایفی ژنی؛ آوردن دختر شاه تروا و حسادت وی به آن زن، دلیل بعدی برای کشتن آگاممنون عنوان شده است و تلاش شده که این انتقام منطقی تر جلوه کند.

به هر صورت داستانی جالب و خواندنی بود و تغییرات اوریپید در این داستان هم در جای خود جذاب و جالب بود.

      

        اولین کتابی بود که از آقای شاه آبادی خوندم و البته اولین کتابی که در ژانر ترسناک مطالعه شد.
تصور می‌کردم عین وقتی فیلم ترسناک میبینم یهو وسط کتاب از ترس سرمو بکنم زیر پتو و  یکی از افراد در دسترسم را بغل کنم، ولی اصلا اینطوری نبود. انگار این ژانر آدمو جذب خودش میکرد تا اتفاقات بعدی رو بخونی و راز های پنهان رو کشف کنی.
یجاهای وقتی راجب مسیری که باید طی میکردن حرف میزد انگار میدونستی که قراره چه اتفاقی براشون بیوفته تا اینکه یهویی توی محلی که توقف کرده بودند برای استراحت اتفاق غیر منتظره ای افتاد...... . از اونجا به بعد هیجان داستان چند برابر شد.
خیلی خوشحالم که همچین داستانی رو از یک نویسندهٔ ایرانی میخوانم و داستان هم کاملا مربوط به تاریخ ایران است نه تقلیدی از رمان های ترسناک اروپایی. و دومین خوشحالی ام این است که نويسنده عزیز تونسته یک کتاب موفق در همچین ژانری برای نوجوانان بنویسه و داستان رو جوری روایت بکنه که بزرگترا هم به خوندنش جذب بشوند.

پ.ن: پیشنهاد میکنم اگه اهل کتاب خوندن قبل خواب هستید این کتاب رو انتخاب نکنید چون ممکنه نه تنها خوابتون نبره بلکه هیجانتون بیشتر بشه برای خودن ادامه داستان😁
      

        خیلی دوستش داشتم و برام کتاب عزیزی شد. به اندازه‌ی روز رهایی و امیلی شاید. احساسات و حرف‌های مشترکی با فرنکی داشتم. اصلاً از روزی که اسم این کتاب رو دیدم می‌دونستم من باید این رو بخونم و دوستش خواهم داشت چون که من هم مثل بقیه‌ی آدم‌ها در جست‌وجوی یک پیوندم. بحث تعلق همیشه برام جالب بوده و همیشه با خودم گفتم دوست دارم در این باره بنویسم‌.

اینکه آدم تیکه‌های مختلفی از خودش رو توی قصه‌ها پیدا می‌کنه به نظرم خیلی بامزه و جالبه. انگار شبیه به پازل هر کدوم از ویژگی‌ها، علایق و فکرهات توی قصه‌های مختلف باشه و با خوندن اون‌ها رو کنار هم بچینی. دارم در جست‌وجوی یک پیوند مکالرز رو می‌خونم و فرنکی من رو یاد گالا در روز رهایی می‌ندازه. خودم رو بین حرف‌ها و کارهای گالا پیدا می‌کردم و حالا نوبت فرنکیه. توی یک تابستون شبیه به تابستون فرنکی که به قول خودش مثل رؤیایی کال و بیمارگونه‌ست یا مثل جنگل سوت‌وکور آشوب‌زده‌ای زیر یک حباب شیشه‌ای.
      

        «و آن بالا کنارم می‌مانی؟»
«اگر خیلی خوش‌شانس باشم.»
با جدیت زمزمه می‌کند: «به من قول بده، نمی‌خواهم تنها باشم.»
سرم را به موهایش تکیه می‌دهم. «قول می‌دهم، آدنا.»

این کتاب باعث شد ساعت ۳ صبح در خلأ جیغ بزنم، چون چطور جرات می‌کنی لورن! چطور جرات می‌کنی: (این کتاب به زیباترین شکل ممکن نوشته شده است، من به راحتی عاشق آدنا و به خصوص مک شدم که جای تعجب دارد زیرا فقط ۱۸۰ صفحه بود، اما خب وندی هیس هم این کار را کرد، بنابراین بالاخره برای رمان‌های کوتاه امیدی هست. من عاشق این بودم که چطور همه چیز به خوبی پیش می‌رفت، ما می‌دانستیم چه اتفاقی قرار است بیفتد، اما نمی‌دانستیم که این موضوع من را مجذوب خود نگه داشته است

«اینو نگو.» محکم‌تر به خودم فشارش می‌دهم و با هر نفس لرزش بدنش را حس می‌کنم. «بهت نیاز دارم.» زیر لب زمزمه می‌کند: «اینو نگو. فقط ناامیدت می‌کنم.»

آدنا خالص‌ترین شخصیت تاریخ بود! او تعریف آفتاب بود. فکر نمی‌کنم تا به حال کسی را به مهربانی، عشق و اشتیاق آدنا دیده باشم، چون خیلی راحت می‌شد دوستش داشت و خیلی راحت می‌شد در موردش خواند. لحظاتی بود که فقط می‌خواستم بروم و بغلش کنم. او خیلی شیرین بود و رابطه‌اش با پای هم خیلی شیرین بود. من خیلی دوستش داشتم و طوری که او در مورد نان‌های چسبناک وحشی بود، آرزو می‌کردم که کاش من هم نان‌های چسبناک داشتم. او خیلی بامزه و دوست‌داشتنی بود و من این را در شخصیت‌های زیادی، به خصوص در کتاب‌های فانتزی، نمی‌بینم.
مک یک آدم غرغرو و غمخوار بود که از هر کسی به جز آدنا متنفر بود و من عاشق این بودم که چقدر او را دوست داشت و چقدر به او توجه می‌کرد و کارهایی که آدنا انجام می‌داد و چقدر خوب از او مراقبت می‌کرد، و دلم برایش خیلی می‌سوزد چون لیاقتش را نداشت!!! او لیاقت خیلی بهتر از این‌ها را داشت، اما من همچنین هیجان‌زده‌ام که ببینم داستانش با خط اصلی داستان کجا ترکیب می‌شود، چون حالا که لورن او را معرفی کرده، نمی‌تواند همین‌طوری ناپدید شود.

«فکر می‌کنم تو تکه‌ی کوچک کمال من هستی.»

این عاشقانه خیلی بامزه، سالم، صمیمانه و دلخراش بود! می‌دانستم چه اتفاقی قرار است بیفتد، اما باز هم تصمیم گرفتم طور دیگری فکر کنم، چون عاشقانه‌ی آنها داشت شیمی مغزم را تغییر می‌داد، آنها خیلی بامزه بودند و هر کاری که می‌کردند *در بالش فریاد می‌زد* باعث می‌شد احساس تنهایی کنم، اما راستش را بخواهید، من عاشقشان بودم. نزدیکی اجباری، نحوه‌ی ارتباطشان. نحوه‌ی لمس کردن یکدیگر با این شدت و عشق. زیبا بود.

همین حالا بخوانیدش!

من آدنا را به عنوان یک شخصیت فرعی خیلی دوست داشتم و فکر می‌کنم او واقعاً لیاقت یک داستان از دیدگاه خودش را دارد، اما نه یک کتاب کامل، پس این واقعاً عالی است؟ مک هم بی‌صبرانه منتظر اوست!!
      

        «انسان‌ها حتی وقتی چشمانشان بیناست، کورند.»

کتاب‌هایی هستند که با خواندنشان احساس زندگی می‌کنی، اما«کوری» دقیقاً در نقطهٔ مقابل قرار دارد. این رمان مانند تیغی است که با هر صفحه، زخمی عمیق‌تر بر جان خواننده می‌گذارد. تصویری هولناک از ذات انسان ترسیم می‌کند؛ تصویری که نه تنها تیره و تار، بلکه به طرز وحشت‌آوری واقع‌گرایانه است.  
کوری، نه فقط یک بیماری فیزیکی، بلکه نمادی از فروپاشی اخلاقی است. 
عدم نامگذاری شخصیت‌ها:بنظرم جالب بود به 2 دلیل.اول همه‌چیز کلی‌تر می‌شود؛ این می‌تواند هرکسی باشد، حتی من یا شما. و دوم به دلیل تعداد بالای شخصیت ها در بخش های ابتدایی شناسایی هر فرد راحت تر صورت می‌گیرد.
کوری کتابی است  که باید خواند، اما فقط یک بار!
«کوری» کتابی نیست که برای لذت بردن بخوانی، بلکه کتابی است که تو را می‌خواند، وجدانت را زیر سؤال می‌برد و تو را با پرسش‌های بی‌پاسخ رها می‌کند. شاید بتوان گفت خطرناک‌ترین موجود روی زمین واقعاً انسان است!؟