آبریِ داستان برای من تداعی گرِ السای کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است، بود؛ هر دو بزرگ تر از سنشون هستن و طی دست و پنجه نرم کردن با زخمی که زندگیشون برداشته، درد می‌کشن و کم کم مرهم می‌بینن و بزرگ تر میشن...
از این که کتاب رو نصفه رها نکردم، حس رضایت دارم و از خوندن کتاب، حس آرامش
این کتاب ( در صورت و به میزان اشتراک زندگی شما با داستان ) می‌تونه دستِ مرهمش رو روی زخم های شما بکشه؛ هم می‌تونه زخمتون رو قلقلک بده و اشک رو به چشم هاتون جاری کنه و هم می‌تونه فرایند درمانش رو بهبود ببخشه
چیزی که حسش کردم و زندگی هم، ولی یادم نبود بنویسمش و دیدم که بقیه نوشتن، این بود که احساسات مختلف رو به خوبی بیان کرده بود و این بخش ملموس و لطیف داستان بود *-*
        

          عالیه 
آبری توی یک حادثه‌ خواهر و پدرش را از دست میده .و همین اتفاق باعث میشه مادرش اون رو ترک کنه و خانواده ی خوشحال اونها از هم متلاشی میشه .
حالا آبری با مادر بزرگش باید یه زندگی جدید را شروع کنه زندگی جدیدی که پر از اتفاقات تلخ و شیرین 
این کتاب جزو اون دسته کتابایی هست که توی چند ساعت پشت سرهم بی وقفه میخونیش و ازش لذت میبری
        

          یه کتاب چقدر میتونه با احساسات بازی کنه 🥲
من واقعا کل کتاب رو با بغض خوندم 🥺
و جزو بهترین کتابایی بود که تاحالا تو زندگیم خوندم 🙃🙂
        

          پرسید:«بخاطر تو گذاشت رفت؟»
چند دقیقه خوب فکر کردم.
گفتم:«بخاطر من نموند.»

        

          یه کتاب عالی که تمام احساسات رو نشون میده...درد،غم،شادی،امیدواری و....
حتما بخونین و ازش لذت ببرید:)
        

          هرچقدر از این کتاب بگویم کم است. سوگ و کنار آمدن با آن یک مسئله است، کنار آمدن با بازماندگان مسئله‌ای دیگر.
وقتی دو نفر از یک خانواده‌ی چهارنفره از دست می‌روند، چه بر سر آن دوتای باقیمانده می‌آید؟
چطور می‌توانند از بین پاره های زندگی قدیم دوباره خودشان و زندگی‌ خانوادگی‌شان را پیدا کنند؟ 

به نظرم برای ۱۲ سال به بالا مناسب است.
        

          یه کتاب که نشون میداد زندگی جریان داره ، حتی اگه ما می‌خواهیم زندگی رو فراموش کنیم و واقعا نشون داد که مرگ با خواست ما اتفاق نمی افته . به زبان واقهی عالی بود♥️
        

          کتابی که ارزو میکنم کاش حافظه ام پاک بشه و دوباره بخونمش ،
اولین کتابی که باهاش گریه کردم ، بسیار زیبا و احساسی .
        

          با بعضی قسمت‌هاش بغض کردم... خیلی قشنگ بود. :)
        

          داستان از طرف آبری با عشق درامی روان است.موضوعی ساده ولی درگیر‌کننده دارد. از پیچیدگی  پیرنگ و صحنه‌هایی ماجراجویانه خبری نیست و همانطور که از اسمش پیداست پر از لطافت و عشق است.کتابی با تم اصلی  سوگ و فقدان که 
شروع و پایانی استوار دارد و خواننده را با خود همراه می‌کند.

داستانی برای نوجوانان و مواجهه‌ی درونی و بیرونی آنها با غمی بزرگ و  زخم‌های روحی که ترمیم آن زمان می‌برد.
از طرف آبری با عشق یک داستان تمام قد روانشناسانه است.  نویسنده بدون گزارش دادن، توضیحات اضافی و تعریف کردن زندگی دردناک یک دختر یازده ساله را تصویر می‌کند.
جز کتاب‌هایی است که همزاد پنداری خواننده با شخصیت عمیق می‌شود و وقتی به خود می‌آید متوجه می‌شود که برای چالش آبری اشک می‌ریزد!
نمی‌شود مختصری از داستان را بیان کرد. باید با ذهنی خالی کتاب را شروع کنید و خود را در موقعیت آن دختر قرار دهید. درست و دقیق جای آبری بودن ،همان کاری است که نویسنده از پس آن به خوبی برآمده است. 
پشت کتاب عنوان شده مخاطب بالای ده سال. ولی به دلیل چند نکته کوچک بهتر دیدم مخاطب کتاب را ۱۲ سال به بالا تعریف کنم.
یکی دیگر از نکات مثبت اثر  نداشتن ناهنجاری ‌های رفتاری و کلامی در داستان است. سوژه به گونه‌ای انتخاب شده است که برای جذابیت نیاز ندارد به خشونت یا فحاشی و دعوا بین بچه ها  چنگ بیاندازد و از این نظر مناسب معرفی و ترویج است.
ترجمه کتاب به عهده مرضیه ورشوساز بوده است  که مترجم کاربلدی در حوزه نوجوان است. پاورقی‌های به جا و مناسب او نشان می‌دهد  گروه سنی مخاطبش را خوب می‌شناسد .
تنها ایرادی که به نظرم می‌رسد ریتم  داستان است که جا داشت تندتر شود  و داستان کمی کوتاه‌تر گردد.

 
        

          اولش که شروع به خوندن میکنی شاید چذابیت انچنانی نداره، اما بهت قول میدم انچنان با احساسات خواننده بازی میکنه که نگو، غم، شادی، غرور، حس طرد شدگی و تنهایی، بهت قول میدم با خوندنش گریه میکنی
        

          کتاب قشنگی بود واقعا
یکم غمگین بود ولی قشنگ
نمیتونم زندگی آبری رو تصور کنم چون خیلی ترسناکه
* این پرانتز توش اسپویله( فرض کنید مامانتون ولتون کرده و خواهر و پدرتون توی تصادف مردن و هیچکس نمیدونه تو تنهایی چون جواب تلفن هیچکسو نمیدی.....
بعد از اینکه مامان بزرگش اومد پیشش اینجوری بودم که اخییییش بالاخره یکی اومد پیشش)
اونجوری که جاهاش مختلف خاطرات براش زنده میشد رو دوست داشتم
بیشتر کتابا بخاطر معروف بودن کتاب بابا لنگ دراز هی توی کتاباشون بخش های نامه نگاری میزارن. بنظرم این اصلا به کپی نمیخورد چون موضوع نامه ها اصلا ربطی به بابا لنگ دراز نداشت ولی کلا خیلی از کتابا دارن از همین نامه نگاری سعی میکنن کتابشون معروف شه. گفتم بگم. 
یجوری هم ناراحتم کرد و هم به دلم نشست
یجور خاصی بود اصن..... 
حتی اگر خونه بودم اخر کتاب گریه م میگرفت قطعا ولی خب مدرسه بودم😂😅
دوست دارم اینو همه بخونن حتی با اینکه ناراحت کننده ست چون خیلی به دلم نشست یه کتاب خاصی بود بنظرم 
با اینکه کتاب رو خیلیی دوست داشتم ولی بازم 4.5 دادم نمیدونم چرا
شاید چون یکم ناراحت کننده بود
اگر وقت کردید بخونیدش♡
        

          دومین کتابی که با چاشنی اشک خوندمش... 

        

          نویسنده کتاب، 
قلم خوب و روانی داشته و سعی کرده که خواننده را با خود همراه کند.این کتاب جزو کتاب هایی است که من با او گریه کردم.خواننده با داستان همراه میشود و دختر داستان ،آبری را درک و با او همدردی میکند☁️🌙
        

          خیلی کتاب قشنگیه مخصوصا آخرش ! بهتون پیشنهاد میکنم اگه به ژانر رئال علاقه دارید 👍✨️
        

          یکی از کتابهای احساسی و دلنشین نوجوان بود ولی برای بزرگسال هم جذاب و قشنگه.
آبری دختریه که خیلی خوشبخت بوده ولی در تصادفی پدر و خواهرشو از دست میده و مادرش هم از فرط افسردگی و مقصر دونستن خودش اونو ترک میکنه...

اوایل کتاب غمناکه ولی هر چی جلوتر میریم امید هم در لابلای سطور خودشو نشون میده. برای افرادی که با سوگ درگیرن خوندنش خوبه.  خوبی کتاب اینه که توی غم نمیمونه.
و این که خیلی خوب احوالات یه نوجوون درگیر سوگ رو به تصویر میکشه.

خوندنش رو پیشنهاد میکنم. پایانشم خوبه.
        

          مردد بودم براش یادداشت بنویسم یا نه ولی آخرش دست به کیبورد شدم. این کلمات رو می‌تونم براش به کار ببرم.
بوی شامپوی بچگانه
شبنم روی شکوفه‌های گلابی
کز کردن پشت در اتاق برای اینکه کسی وارد نشه
خراشیدن ناخن روی تخته سیاه
روبه‌رو شدنِ یک خیال با واقعیت (به زور دست‌های لاغر با لاک‌های سیاه و ترسناک یه هیولا)
بهم یاد داد همه‌چیز اون‌طوری که ما می‌خوایم پیش نمی‌ره اما در نهایت همه‌چیز آخرش طوری می‌شه که ما می‌خوایم.

        

          زیبا بود. فقط این‌که ای کاش واقعی‌تر بود و نشان می‌داد که در دوران سوگ (و حتی در طولِ زندگی)، بیشتر اوقات آدم‌ها تا این حد از طرف اطرافیان و دوستان و حتی خانواده ‌حمایت نمیشن. خیلی از اوقات تنها میشن. و اگر چیزی باشه که از مرگ عزیزان دردناک‌تره، تنها موندنه.

اما پشتِ این خیال‌راحتی، یک چیز دیگر هم بود: یک چیز تیره و سخت وسط دلم؛ توی عمق سینه‌ام. گریه‌ام مثل وقت‌هایی نبود که می‌دانی حالا همه‌چیز بهتر شده. ضجه‌ی قرمز و داغی بود از چیزهایی که هنوز درد دارند؛ آن‌قدر که دیگر نمی‌توانی فکر کنی. پس دیگر فکر نکردم و ریختمش بیرون؛ با یک عالمه اشک و سروصدا.
        

          بی نهایت زیبا