من خلاصه صوتی این کتاب رو گوش دادم و کاملش رو نخوندم. در حد این خلاصه خیلی نتونستم با محتوای کتاب ارتباط بگیرم. نکات و قوانین قابل توجهی داشت اما اکثر مثال‌ها از شخصیت‌های حکمران و ژنرال‌ها و پادشاه‌ها و ملکه‌ها بود و این حس رو داشتم که بیشتر از اینکه مهارت‌هایی برای برقرای بهتر ارتباط دو طرفه باشه، جنبه‌ی تحت سلطه درآوردن دیگران رو داره. بیشتر از اینکه بخوام این‌گونه رفتارها رو یاد بگیرم، حواسم جمع شد که فریب این‌ها رو نخورم! که شاید این هم جنبه مثبتی باشه. البته برخی قوانینش هم به نظرم کاربردی بود.
      

        عنوان کتاب بود که باعث شد کنجکاو بشم بخونمش؛ یادآور قضیه ناتمامیت گودل بود. دکتر سرگلزایی تو پیشگفتار کتاب هم به این موضوع اشاره کرده و اینطور نوشته: «اگر ریاضیات به‌طور اجتناب ناپذیر ناتمام باشد چگونه ممکن است که فردی یا نظریه‌ای در علوم انسانی حرف آخر را بزند؟»
کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌های ایشونه که به ظاهر موضوعات پراکنده‌ای دارن ولی مضامین مشترکی بین‌شون به چشم می‌خوره. یکی از این مضمون‌ها که ذهنم رو قلقلک داد این بود که توجه کنیم برخی مفاهیم و قراردادهایی که مطلق بهشون نگاه می‌کنیم نیاز به بازنگری مطابق با دوران جدیدی دارن که درش زندگی می‌کنیم.
البته پذیرفتن برخی حرفاش هم برام آسون نیست ولی حداقل باعث شد در موردشون فکر کنم.

+ و باز هم ایرادات نگارشی در نسخه‌ی طاقچه، به‌خصوص در پاراگراف‌بندی‌ها.
      

        تعریف این کتاب رو چند سال پیش تو یه پادکست شنیده بودم و سال ۹۹ خریدمش، اون سالی که نمایشگاه کتاب مجازی شد، ولی تازه الان خوندمش.
داستان جالبی بود. اینکه یه نفر از بس با بقیه اشتباه گرفته می‌شه، هویتش رو گم کنه، و حتی دلش بخواد جای اونایی باشه که باهاشون اشتباه گرفته شده. چند جا واقعا دلم براش سوخت. و چقدر به همه چیز زیادی فکر می‌کرد! با این حال جریان سیال ذهنش رو دوست داشتم، متاسفانه منو یاد خودم می‌نداخت!
      

        تو این کتاب نظرات نویسنده (که استاد ادبیات هست) رو درباره‌ی انگیزه‌ها و انواع کتاب خوندن یا عادت‌هایی مثل حاشیه‌نویسی و ابعاد اجتماعی کتاب خوندن مثل حلقه‌های کتابخوانی و... می‌خونیم. کتاب مجموعه‌ای از این یادداشت‌هاست و شاید همه‌شون اونقدر جذابیت نداشته باشن. چیزی که دوست داشتم، یکی منصف بودن نویسنده بود که نظرات موافق و مخالف حول یک موضوع رو پوشش می‌داد. و دیگه اینکه خیلی از اسم نویسنده‌ها و عناوین کتاب و مقالاتی که بهشون ارجاع می‌داد کنجکاوی‌برانگیز بودن. آدم فکر می‌کنه چقدر عمرش برای خوندن همه‌ی این‌ها کمه!
یکی از حرف‌های اصلی نویسنده که برام جالب بود و فکر کنم قبولش دارم، این بود که از روی هوس کتاب بخونید؛ برنامه ریختن و لیست ۱۰۰ کتاب مهم قبل از مرگ و مانند این‌ها، خیلی فایده نداره! باعث میشه یه اجباری حس کنیم و نتونیم از خوندن لذت ببریم.
      

        داستانش قشنگ بود. هرچند خیلی جاها شخصیت امرنس رو مخم بود! ولی این بالا پایین روابط‌شون با زن راوی داستان جالب بود. بیشتر از شخصیت عجیب امرنس، موقعیت‌هایی که راوی توش قرار می‌گرفت جالب (و گاهی غم‌انگیز) بود؛ اینکه چه تصمیمی می‌گیره و چه عکس‌العملی نشون می‌ده. در مورد پایانش هم دو تا حدس داشتم که هیچ‌کدوم درست از آب درنیومدن :))
کتاب به نظرم می‌تونست کوتاه‌تر باشه. تو بعضی از فصل‌ها حس می‌کردم توضیحات طولانی و اضافه داره میده. انگار بیوگرافی امرنس رو داریم می‌خونیم نه یه داستان از زندگیش رو. کلا یه مقدار یکنواخت بود و شاید تو یک‌سوم پایانی جذابیتش از این نظر که ببینم چه اتفاقی میفته برام بیشتر شد.
      

        ۱) ترجمه‌ی مجموعه‌ای از مقالات سایت مدرسه زندگی. مشخص نیست نویسنده خود آلن دوباتن هست یا نویسندگان سایتش. البته تو خود وبسایت هم ندیدم اسم نویسنده‌ها رو زده باشه. البته که تفکر و ادبیات خود آلن دوباتن تو متن جستارها مشخصه. ولی ای کاش کتاب یه مقدمه حداقل می‌داشت!

۲) موضوع جستارها متغیره و مسائلی مثل زیبایی ظاهری و توجه به ظاهر، قدرت و ضعف، ترس‌های ما از شادی و تنهایی، خودتخریبی، شرم، واکنش ما در مقابل انتقاد یا مورد تنفر واقع شدن، و... رو پوشش میده. در اکثرشون نویسنده ما رو تشویق می‌کنه به خودشناسی و عمیق‌تر شدن در این مسائل، و به همدلی با خودمون و دیگران.
در یکی دو مورد مطالب تکراری هم به چشم می‌خورد و می‌شد چند تا از جستارها حذف بشن.

۳) نویسنده‌های دیگه‌ای هم هستن که به همین شکل، مقالات و جستارهایی که رو سایتشون می‌ذارن ترجمه و چاپ شده. درست نمی‌دونم از این کتابا خوشم میاد یا نه! ولی بعضا می‌خونم‌شون. مسلما پیوستگی یک کتاب کامل رو ندارن ولی خوبیش اینه که ایده‌های مختلف نویسنده رو تو خودشون جا داده‌ن.
      

        ۱) کتاب پیشنهاد دوستی برای جمع‌خوانی بود، که اگر نبود بعید بود خودم سراغش بروم. اما حالا خوشحالم که خواندمش.
۲) دختر شخصیت اصلی داستان برایم هم غریب بود هم آشنا. گاهی افکارش انگار افکار من بود و گاهی نمی‌فهمیدمش.
۳) در فصل‌های اول نمی‌توانستم آخرش را پیش‌بینی کنم و مطمئن هم نبودم دلم می‌خواهد چه شود. با این‌حال، سیر تحولی که در داستان اتفاق افتاد را دوست داشتم. پایان هم به نظرم منطقی بود.
۴) اوایل خواندن، حال و هوای «شب‌های روشن» داستایفسکی برایم تداعی می‌شد. به نظرم آمد بیشتر اثر یکی بودن مترجم باشد تا احیانا شباهت موضوع دو کتاب.
۴') خیلی وقت بود ترجمه‌ای از سروش حبیبی نخوانده بودم. آن‌قدر این روزها اکثر ترجمه‌ها شبیه هم‌اند و ساده و سرراست، اولش سخت بود. اما آدم لذت می‌برد از خواندن ترجمه‌هایی که ذهنش را درگیر کشف ترکیب کلمات و عباراتی می‌کند که در فارسی روزمره اینطور استفاده نمی‌شوند.
۵) ویراستاری حداقل در نسخه طاقچه اصلا خوب نبود. اشکالات نگارشی به کنار، چندین جا ترکیب «عنوان کتاب - شماره صفحه» که در نسخه epub جایی ندارد، وسط متن افتاده بود. امیدوارم بررسی و اصلاح کنند!
      

        کتاب از تعدادی یادداشت کوتاه تشکیل شده درباره‌ی مفاهیمی مثل امید و غیره.موضوعاتی که برای همه‌مون مطرحن و گاهی نیاز به یادآوری و همدلی درموردشون داریم. بعضی یادداشت‌ها برام بیشتر جالب بود و بهشون فکر کردم، بعضی‌ها کمتر. خوبی این سبک کتاب‌ها اینه که می‌تونی هر وقت حتی زمان کمی هم داشتی یکی دو موردش رو بخونی. عیبش شاید این باشه که پیوستگی به اون صورت نداره و شبیه پست‌های اینستاگرامی، میشه به راحتی خوند و فکر کرد: واو! ولی بعد هم به راحتی فراموش کرد. البته هر چی تو کتاب جلوتر میریم کم‌کم یه پیوستگی بین مطالب به چشم می‌خوره و بعضی موضوعات تکرار می‌شن.
      

        در طول ۱۲ روز جنگ نتونستم کتابی بخونم. تموم که شد، تصمیم گرفتم بیخیال کتاب‌های نصفه بشم و یه کتاب سبک بخونم. این کتاب رو انتخاب کردم که داستان یک ساختمون در رم هست که چند ایتالیایی و چند مهاجر ساکنینش هستن. یک قتل اتفاق افتاده در آسانسوری که محل دعوای همه ساکنینه، و یک نفر (آمدئو) غیبش زده! هر فصل اظهارات یکی از ساکنینه (حقیقت به بیان اون شخص) و بعد از هر کدوم هم بخشی از یادداشت‌های روزانه آمدئو رو می‌خونیم تا در نهایت کم‌کم مشخص میشه ماجرا از چه قرار بوده.
البته بعد پلیسی و معمایی ماجرا کمرنگ‌تر بود و بیشتر تمرکز کتاب رو این بود که چقدر افراد با دیدگاه‌ها و زمینه‌های مختلف نظرات متفاوتی دارن و چه سوء تفاهم‌هایی ممکنه پیش بیاد.

من کتاب رو دوست داشتم. هر چی می‌گذره از نشر خوب داره بیشتر خوشم میاد :)
      

        مدت‌ها بود جستار خوندن برام سخت شده بود و کتاب‌ها رو نصفه رها می‌کردم. این کتاب شروع دوباره‌ای بود. هرچند موضوعش هم برام غریب بود. من هیچ‌وقت به نقاشی‌های طبیعت بی‌جان علاقه خاصی نداشتم که حالا این میزان عمیق شدن توش بخواد برام جالب باشه. ولی از اون موضوعاتی بود که میگی برام جدیده و بذار ببینم نویسنده در موردش چی می‌خواد بگه. مارک دوتی تو این کتاب درباره‌ی دریافت‌هاش از نقاشی‌های طبیعت بی‌جان میگه، از جام‌ها و خرچنگ‌ها و صدف‌ها و لیموها، از نور و سایه، از دلبستگی به اشیاء و از خاطراتش، از تناقض بین میل به رهایی و ریشه داشتن. خوندن این کتاب، خوندن فکر کردن نویسنده به همه‌ی این‌ها و خیلی چیزهای دیگه، هم لذت‌بخش بود و هم نوعی خودشناسی -یا حداقل تفکر به خود- همراهش داشت.
ضمنا حین خوندن، تعدادی از نقاشی‌های مورد اشاره رو هم جستجو و تماشا می‌کردم. و حالا نه که بگم به طبیعت بیجان علاقمند شده‌م، اما حس نزدیک‌تری به این سبک دارم.
      

        سال ۱۹۴۶ تو یکی از جلسات هفتگی دانشگاه کمبریج، بین ویتگشنتاین و پوپر یه بحثی درگرفته و می‌گن ویتگنشتاین سیخ بخاری رو به تهدید تو روی پوپر تکون داده (البته روایت‌های مختلف هست). با محوریت این ماجرا، نویسنده‌های این کتاب اومدن زندگی این دو  فیلسوف، شخصیت و آثارشون، و همینطور اوضاع جامعه اون زمان رو بررسی کرده‌ن و ضمنا با بررسی شواهد مختلف و خاطرات افراد حاضر در اون جلسه، سعی کردن روایت معتبری از اون واقعه ارائه کنن.
کتاب برای من نکات جالب و جدیدی داشت هم از نظر تاریخی و هم دیدگاه‌های فلسفی، و خیلی جاها کنجکاو می‌شدم که اسم‌هایی رو سرچ کنم و ازشون بیشتر بدونم. از طرفی اصلا سنگینی یا یکنواختی کتاب‌های تاریخی یا فلسفی رو نداشت.
      

        «تقدیم به گلرخ...» اولین کتابی بود که از سیامک گلشیری می‌خواندم. یادم نیست کجا معرفی و پیشنهاد آن به چشمم خورده بود، اما بیش از هر چیز عنوانش توجهم را جلب کرد؛ به خاطر مشابهت با یکی از داستان‌های سلینجر: «تقدیم به ازمه، با عشق و نکبت».
فضای دلهره‌آور کتاب و این حس که قرار است اتفاقی بیفتد، باعث شد به نسبت خودم کتاب را سریع تمام کنم. ایده‌ی داستان به نظرم جالب آمد، هرچند یکی دو فصل پایانی کتاب خیلی پسندم نبود.

بعد از تمام کردن کتاب، رفتم سراغ کتاب دلتنگی‌های خیابان چهل و هشتم و داستان مذکور سلینجر را بعد از سال‌ها دوباره خواندم. (برایم جالب بود که دیدم این کتاب را با ترجمه‌ی احمد گلشیری دارم). به جز این که در هر دو داستانی به کسی تقدیم شود، شباهت خاصی بین‌شان به نظرم نرسید. و راستش داستان ازمه برایم دلنشین‌تر بود.
      

        این کتاب یه مقدار بحث‌برانگیزه اما چون خیلی تیکه تیکه خوندمش و طول کشید تا تموم شد، شاید نتونم خیلی منسجم درباره‌ش بنویسم. کتاب خودش از ترجمه‌ی دو کتاب یا مقاله‌ی سام هریس تشکیل شده و من وقتی شروعش کردم هیچ پیش‌زمینه‌ای از عقاید نویسنده‌ش نداشتم.
با بخش اول یعنی «دروغ» خوب ارتباط گرفتم و اکثر نظراتش رو درباره‌ی اینکه هر نوع دروغی از نظر اخلاقی اشتباهه قبول داشتم. اما بخش دوم یعنی «اراده آزاده» کاملا برعکس بود. نمی‌تونستم نظرش رو به‌طور مطلق بپذیرم که اراده‌ی آزاد توهمی بیش نیست، اما همچنان می‌خواستم استدلال‌هاش رو دنبال کنم ببینم به کجا می‌رسه. به خصوص ارجاعش به مطالعات و آزمایش‌های عصب‌شناسی که در این زمینه انجام شده‌ن برام جالب بود.
بیشتر از نظرات سام هریس در باب دروغ یا اراده آزاده به‌طور خاص، این موضوع برام تلنگر بود که درسته دیدگاه بنیادی نویسنده (خداناباوری) با من متفاوته ولی همچنان در مورد موضوعی مثل دروغ می‌تونیم نظر مشابه داشته باشیم.
      

        خلاصه‌ی یک جمله‌ایش این میشه: یه رمان عشقی که شخصیت اولش (استر) درگیر یه عشق یه‌طرفه شده.
تعریف این کتاب رو شنیده بودم ولی الان بعد از خوندنش مطمئن نیستم داستان چقدر عمق داشت. میشه به خیلی چیزا اشاره کرد؛ مثلا افکار و احساسات استر وقتی که می‌خواست امیدوار بمونه و چیزها رو با در جهتی که به عشقش پاسخ داده بشه تعبیر می‌کرد. منطقِ احساسی بعضی از این تحلیل‌ها رو می‌فهمیدم. از طرفی حرص می‌خوردم که چرا با خودش این کارو می‌کنه، از طرف دیگه می‌گفتم اگه من جاش بودم چی؟ همین رفتار و برداشت‌ها رو می‌کردم یا می‌تونستم منطقی‌تر باشم؟ خیلی جاهای کتاب می‌رفتم تو فکر این چیزا. یا مثلا ضعف شخصیت هوگو که با وجود اینکه هنرمند مطرحی بود، نسبت به انتقادها آسیب‌پذیر بود و بیشتر آدم‌های ستایشگر رو دور خودش می‌خواست. 
یک‌عالمه بحث‌های اخلاقی و سیاسی هم این دو نفر با هم داشتن. از یک نظر این بحث‌ها تقلیل پیدا می‌کرد به جایگاه خودشون تو رابطه‌ای که داشتن؛ انگار می‌خواستن با یه کلیت بزرگتر خودشون رو مثال بزنن یا حداقل نویسنده این قصد رو داشت. اما نمی‌دونم برداشتم چقدر درسته.
شاید بشه عمیق‌تر به همه‌ی این بحث‌ها و جزئیات نگاه کرد. من بدون فکر زیاد، فقط اولین چیزهایی رو نوشتم که بعد از خوندن کتاب تو ذهنم مونده بودن.
      

        من متاسفانه آثار بزرگ تالکین رو نخوندم و این کتابش هم اتفاقی (؟) تو طاقچه به چشمم خورد.
کتاب، داستان مردیه به اسم نیگل که نقاشه و رو یه نقاشی بزرگ کار می‌کنه که یه درخت رو با جزئیات برگ‌ها و... بکشه. اون از کارهای ضروری زندگی روزمره، معاشرت با آدم‌ها یا کمک به همسایه‌ش کلافه میشه چون باعث وقفه تو کارش میشن، ولی به ناچار اونا رو انجام میده. یه سفر هم باید بره که هی عقبش میندازه تا تابلوش کامل‌تر بشه ولی از اون طرف تابلوش رو هم نمی‌تونه تموم کنه...

داستان کوتاه جالبیه و اواسطش کلا وارد یه فضای دیگه می‌شه. به نظرم درباره‌ی اینه که تو زندگی اونقدر هم فرصت نداریم و نمی‌تونیم دنبال به کمال رسوندن کارها باشیم. از طرفی ارتباط با آدم‌ها، همکاری و کمک بهشون اولویت و ارزش بیشتری داره و همینه که درنهایت باعث کمال میشه.

از خوندنش لذت بردم و به فکر رفتم. حالا برام سواله که آیا واقعا اتفاقی پیداش کردم؟ به نظرم از اون کتاب‌هایی بود که اون من رو در زمان درستی پیدا کرد.