موضوع جالب و طنزش بعضی جاها خوب بود و ترجمه خوبی داشت که خوانشش رو راحت می‌کرد ولی خب در کل برای من حوصله‌ سر بر بود الان. شاید بعدا بیشتر خوشم بیاد
        

          اگر منگی روایت جهنم بیرونی باشه، عوضی روایت جهنم درونیه‌: آدمی که خودش رو گم کرده و بی هویته.
در کل جالب بود، اما به اندازه‌ی منگی دوستش ندارم.

+ تصویر روی جلدش چقدر عجیبه...
        

          اکثر جاهایی که معرفی این کتاب رو خوندم این نکته رو به عنوان اصل داستان معرفی میکردن که "داستان یک مرد که هر کسی او را با شخصی که میشناسد عوضی میگیرد" ولی این یه نکته جانبی و کم اهمیت بود. داستان یک مرد بی هویت بود که توی آپارتمانش مینشست و افکار مالیخولیایی داشت، مثلا اینکه چشمش کور شده، یا با بندهای کفشاش میشه سنش رو حساب کرد یا چیزهایی از این دست. بسیار داستان کند، کسل کننده و ملالت‌باری بود برخلاف چیزی که گفته میشد، طنز درخوری نداشت. ولی بی هویتی و چالشهای فهمیدن "من کیستم" رو به خوبی به تصویر کشیده بود.
        

          کتاب عجیبی بود
        

          عوضی، خوشخوان، خنده‌دار و عمیق

«عوضی»، رمان کوتاه ژوئل اگلوف، داستان مردی است که همه او را با کس دیگری عوضی می‌گیرند. نه یک فرد خاص؛ هر بار با یکی. و از آن مهم‌تر خود او هم به درستی نمی‌داند کیست. شرایطی که موقعیت‌های طنز به راستی خنده‌آوری ایجاد می‌کند و از آن مهم‌تر موقعیت‌های پرسش‌برانگیزی. داستانی خوشخوان و سرگرم‌کننده که به سرعت به داستانی عمیق و چالش‌برانگیز بدل می‌شود. داستان هر چه پیش می‌رود سنگینی نگاهی پدیدارشناسانه بر آن بیشتر می‌شود و خواندن رمان را دو چندان دلچسب و ارزشمند می‌کند و سرانجام در یک وانهادگی اگزیستانسیالیستی به پایان می‌رسد.  

این‌ها همه از «عوضی» کتابی اگزیستانسیالیستی (از نوع داستانی و با کیفیتش)، و البته خوشخوان، و عمیق می‌سازد که مدت‌ها بود جنس خوبش گیرم نیامده بود و از این بابت سپاسگزار اصغر نوری هستم. مترجمی که تا امروز از او، غیر از «عوضی»، سه‌گانه‌ی دوقلوهای آگوتا کریستوف (دفتر بزرگ و ...) را خوانده‌ام و آن هم به راستی کتابی شگفت‌انگیز و همزمان خوشخوان بود. 

همه ترجمه‌هایی که از او خوانده‌ام جدای از روانی و خوشخوانی و سلامت، انتخاب‌هایی بی‌اندازه جذاب بوده‌اند. کتابخوانان حرفه‌ای را احتمالا دیری باید، تا اثری گیرشان بیفتد که چشمشان از خواندنش برق بزند، و ترجمه‌های اصغر نوری به باورم اینچنین هستند.
        

          عوضی داستان مردی سر ‌به‌ زیر و خجالتی است که درمی‌یابد روز‌ به‌ روز بیشتر و بیشتر با دیگران اشتباه گرفته می‌شود. مرد قیافه‌ای معمولی دارد، آن‌قدر معمولی که جلب توجه می‌کند. آدم‌هایی که او را در خیابان می‌بینند مطمئن‌اند که پیش از این او را جایی دیده‌اند، چشم در چشم او می‌دوزند و سعی می‌کنند او را به یاد بیاورند و در نهایت او را با کسی دیگر اشتباه می‌گیرند. مرد نیز تلاش می‌کند به خاطر بیاورد که آیا طرف مقابل را می‌شناسد و یا باز هم اشتباهی پیش آمده است و در نهایت او که نمی‌خواهد آدم‌هایی را که آن‌قدر محترمانه جلو آمده و با او حرف می‌زنند ناامید کند، ‌از روی ادب حرف‌شان را می‌پذیرد. زندگی روزمره او سخت متأثر از شخصیت‌هایی است که به آن‌ها شناخته می‌شود؛ لوله‌کش،‌ هم‌سلولی سابق یا همسر همسایه‌ی طبقه‌ی پایین. مرد نمی‌داند کیست، پس به هر نقشی که به او نسبت می‌دهند تن می‌دهد و هر روز درگیر ماجرایی تازه می‌شود و هویت تازه‌ای می‌گیرد. او همه‌کس است و هیچ‌کس نیست. در آپارتمانی با کمترین اسباب و اثاثیه روزگار می‌گذراند، روزها وقت‌کُشی می‌کند. از خواب بیدار می‌شود، در خانه می‌ماند یا از خانه بیرون می‌رود، در خیابان‌ها پرسه می‌زند و به آدم‌های زیادی بر‌می‌خورد. او شبیه «خیلی‌ها» است و برای همین دیگران او را با «خیلی‌ها» اشتباه می‌گیرند. او به دنبال راهی است که بتواند در برابر این اتفاقات بایستد و درگیر ماجرایی تازه نشود. تنها کسی که واقعاً او را می‌شناسد و با کسی دیگر اشتباه نمی‌گیرد و می‌تواند هویت واقعی‌اش را به او ببخشد، زنی است که مرد یک هفته در میان یک‌شنبه‌ها در آسایشگاه به دیدارش می‌رود. اما حتی نمی‌داند این زن دقیقاً چه کسی است.

رمان روایت عادت در فضایی کافکایی است. عادت به وضعیتی که راه خروجی از آن نیست. طنزی سیاه با رگه‌هایی از شوخی‌های گروتسک از نمایش هویت انسانی که انگار در این جهان وجود ندارد، چون کسی هویت واقعی‌اش را نمی‌شناسد و خودش هم خودش را گم کرده است. شخصیت اصلی رمان گاه یادآور شخصیت‌های رمان‌های سارتر نیز هست.

اگلوف که خودش را بیش‌ از همه وام‌دار بکت و سلین می‌داند در نمایش بی‌هویتی و از‌خود‌بیگانگی انسان معاصر چیره‌دست است. او با مهارت تمام درون آشفته و ناآرام شخصیت رمانش را تصویر می‌کند. در جامعه‌ای که همه به یکدیگر شبیه و بی‌هویت شده‌اند، سردرگمی شخصیت اصلی عوضی همزمان سردرگمی‌ همه‌کس و هیچ‌کس است. بی‌جهت نیست که ما نیز با خواندن کتاب همچون راوی داستان احساس گمگشتگی می‌کنیم و خود را غرق در پرسش‌هایی می‌یابیم که هویت‌مان را نشانه می‌روند: جای من کجاست؟ آیا واقعاً خودم را می‌شناسم؟ آیا من وجود دارم؟ چه چیزی ما را ما می‌کند؟ از دید دیگران چقدر وجود داریم؟ چه کسی واقعاً من را می‌شناسد؟
***************
این مرور سرکار خانم الهه رضایی از سایت آوانگارد بود ، نمیخواستم بیهوده دگر خودم تایپ کنم وقتی موشکافانه تحلیل کردند ایشون
        

          شاید بعدها مرور مفصلی نوشتم. 
در هنگام خواندن کمی حوصله‌ام سر می‌رفت، اما در مجموع ایده‌ی بسیار جذابی در کلمه‌های نویسنده جاری بود. دوستش داشتم، گرچه شاید به کسی پیشنهادش نکنم.
        

          کتاب از نویسنده معاصر فرانسه یک روزه خونده میشه .کتاب خوب که ارزش خوندن داره
        

          این داستان طعم بلاتکلیفی و سردرگمی داره!
وقتی ندونی واقعا کی هستی، باید کجا باشی و چه کسی خودِ واقعیِ تو رو می‌شناسه، تکلیفت چیه؟! 
اگه هیچ‌کس تو رو با اسمِ خودت نشناسه و صدا نکنه، کم‌کم اسمت هم فراموش می‌کنی. 

این کتاب داستانِ مردیه که چهره‌اش برای دیگران خیلی آشناست، انقدر آشنا که همیشه با آدم‌های دیگه اشتباه می‌گیرنش.

انقدر این موضوع براش تکرار شده، که خودش هم یادش نیست واقعا کی بوده و هویتش چیه، انگار دیگه خیلی هم تمایل نداره انکار کنه که اشتباه گرفتنش و حتی بدش هم نمیاد جای اون آدم‌هایی که شبیهش هستن زندگی کنه.

فقط یک نفر هست که راوی رو می‌شناسه، یک خانم مسن که راوی فکر می‌کنه عمه‌اشه ولی حتی مطمئن نیست عمه‌اش باشه، شاید دخترعمه‌اش باشه، شاید عمه‌ی پدرش باشه، یا حتی شاید مادرش باشه.!

این زن تنها کسیه که راوی رو می‌شناسه؛ خودِ واقعیش رو.
فکر کن تنها کسی که تو رو می‌شناسه هم فراموشت کنه، خیلی وحشتناکه! انگار دیگه کاملا گم می‌شی! 

از این نویسنده قبلا «منگی» رو خونده بودم که خیلی دوستش داشتم. اگه هیچ‌کدوم رو نخوندین به نظرم منگی خیلی جذاب‌تر از این کتاب بود و باعث شده بود توقعِ بیشتری از این کتاب داشته باشم.
        

          شیوه توصیف نویسنده از حالات و رفتارهای شخصیت‌های داستان جالب است ولی سوادم نرسید که بفهمم هدف از نوشتن این کتاب چیست