‌ از وقتی یادم می‌آد و از وقتی اینستاگرام امکان «سیو» کردن عکس‌ها رو گذاشته، همیشه یه فولدر مشخص اون گوشه دارم. این فولدر پر شده از عکس‌هایی که وقتی خلاقیتم ته می‌کشه و دنبال یه ماجرای تازه برای نوشتن/ خوندن/ انجام دادن هستم، سراغش می‌رم! تصاویر متعلق به کاربرهای مختلفه و شاید تنها نقطه اتصال اون‌ها، مشخص نبودن هیچ چهره‌ای در قاب‌هاشونه! لیوان‌های قهوه‌ی نصف و نیمه، یه گلدون شمعدونی، پوست یک موز، یک اتاق در نور ضعیف نیمه زمستان، جوراب راه راه، شمع نیمه سوخته و حتی شاید کتابی پهن شده روی تخت؛ یک طبیعت بی‌جان! قبل از خوندن #طبیعت_بیجان_با_صدفها_و_لیمو فکر می‌کردم که فقط من از دل این اشیای بی‌جان که شاید سال‌ها پیش با هدفی که نمی‌دونم، توسط کسی که دیگه مهم نیست، کنار هم چیده شدن، حس عجیبی می‌گیرم. انگار می‌تونم اون لیوان کاغذی قهوه رو هر وقت خواستم بو کنم و به قول نویسنده «به آن حال و هوای از دست رفته برگردم.» از خوندن این کتاب خیلی لذت بردم، تک تک جمله‌ها رو درک می‌کردم و از این که کسی همراه من حس می‌کنه و می‌تونه اون رو در قالب کلمات بچینه لذت می‌بردم.
        

          بعد از خواندن کتاب فهمیدم چقدر نقاشی‌های طبیعت بی‌جان را دوست داشتم و خودم خبر نداشتم!
لذتی که توی توصیف اشیاء از زبان مارک دوتی می‌چکد...
        

          کتاب "طبیعت بیجان با صدف‌ها و لیمو" به یادم آورد که من پیش‌ترها چقدر از جستار خواندن لذت می‌بردم. حتا اگر مدتی ترکش کرده بودم و از دنیای زیست روزمره به دنیای قصه‌ها نقل مکان کرده بودم.
کتاب در گردشی بین توصیف و برداشت شخصی نویسنده از تابلوهای طبیعت بی‌جان و قاب‌هایی از زندگی شخصی‌اش بود و من این قاب‌هایی را که از زندگی‌اش با کلمات نقاشی کرده بود  بیشتر از بخش‌هایی که درباره‌ی تابلوهای نقاشی حرف می‌زد، دوست داشتم.
به دنبال یادگرفتن از کتاب‌ها نیستم اما این کتاب به طور ضمنی تماشا کردن و نگریستن را یادم می‌داد آن هم به عنوان یک لذتِ فراموش‌شده.
چقدر هنوز در این عصر حواس پرتی، "دیدن" در زندگی نویسنده‌ی این کتاب جا داشت.
و به معنابخشی او به اشیا چقدر احساس نزدیکی می‌کردم، بخش موردعلاقه‌ی من از  کتاب جایی بود که برهه‌ایی از زندگی‌اش را با استفاده از یک دیسِ آبی‌رنگ با طرح گوزن و معنایی که برایش داشت روایت کرده بود.
و من هم انگار این کتاب را چنان فیلمی دیده‌ام نه که خوانده باشم. فیلمی کوتاه شیرین و لذت‌بخش‌.

آذر، پاییز۱۴۰۳
        

          کتاب 92 صفحه ای "طبیعت بی‌جان با صدف ها و لیمو" که با اینکه روی جلد آورده نشده،جستاریست در باب نقاشی، هنر، زندگی، بهتر دیدن چیزهای دم دستی و نور و سایه...
اگر به نقاشی مخصوصا روی بوم علاقه داشته باشید از این کتاب لذت بیشتری می‌برید.در آخر کتاب بارکد نقاشی هایی که در کتاب ذکر شده رو آورده 
قلم نویسنده زیبا بود و ترجمه ی خانوم مرعشی خیلی روان و عالی.
این کتاب در حال حاضر  فکر میکنم 130 تومن باشه که به نظر من اگه قصد ندارید درباره این موضوع به خصوص مطالعه کنید و صرفا میخواید ببینید چه جور کتابیه سراغش نرید.
و در آخر بخشی از کتابو که به نظرم منظور نویسنده از کل کتاب، رسوندن این مطلب بود رو میارم:
‌🌱بگذارید دقیق تر بگویم.
نخست اصل توجه است، همین و بس. ایمان به اینکه اگر مدام به چيزی بنگریم غافلگیرمان می‌کند و پاداشمان می‌دهد.
دوم ایمان به توانایی اشیا در حمل معنا، در ظرف بودنشان. ظرف چه چیز؟ خود ما قطعا.
 منظورم این است که اشیای تصویر شده، سر آخر، سرشار روح اند، هر جیزی هستند جز بی‌جان...... ص65
        

          کلّ تاریخ همین است: پیکرهایی که قرن‌های آزگار در این کانال‌ها این‌سو آن‌سو می‌روند، مثل غنچه‌ای پیچان در این خانه‌ها و خیابان‌ها شکوفه می‌کنند، تمام تن‌هایی که گرسنه می‌شوند، به هم می‌پیوندند، از هم می‌گلسند، پیش می‌روند، می‌اندوزند، رها می‌کنند، پیر می‌شوند و از پا می‌افتند. بدن‌ها لاله‌هایی‌اند که به فرمان نور خم شده‌اند، غنچه غنچه رنگ گرفته‌اند، پژمرده‌اند.
انگار جهان معبری‌ست که تن از آن عبور می‌کند.
به هنرمندان و افرادی که نقاشن واقعا پیشنهاد می‌کنم..
        

          راستی‌راستی نقاشی چیزی بیشتر از واقعیتِ نهفته در سوژه را به ما می‌نمایاند و این سرآغاز شیرینی است برای هرآن‌کسی که دل در گرو نقاشی دارد.
نویسنده عمیق و آرام لایه‌های درونیِ خاطراتش را می‌پیماید تا سفری را درون ژانر موردعلاقه‌اش در نقاشی شروع کند: طبیعتِ بی‌جان؛ آمیخته‌ای از زندگی و مرگ در یک آن.
روایتی انسانی از زندگی که با نقاشی‌های طبیعتِ بی‌جانِ هلندی تنیده و رشد پیدا کرده است.
چه تجربه‌ی شیرینی...
        

          مدت‌ها بود جستار خوندن برام سخت شده بود و کتاب‌ها رو نصفه رها می‌کردم. این کتاب شروع دوباره‌ای بود. هرچند موضوعش هم برام غریب بود. من هیچ‌وقت به نقاشی‌های طبیعت بی‌جان علاقه خاصی نداشتم که حالا این میزان عمیق شدن توش بخواد برام جالب باشه. ولی از اون موضوعاتی بود که میگی برام جدیده و بذار ببینم نویسنده در موردش چی می‌خواد بگه. مارک دوتی تو این کتاب درباره‌ی دریافت‌هاش از نقاشی‌های طبیعت بی‌جان میگه، از جام‌ها و خرچنگ‌ها و صدف‌ها و لیموها، از نور و سایه، از دلبستگی به اشیاء و از خاطراتش، از تناقض بین میل به رهایی و ریشه داشتن. خوندن این کتاب، خوندن فکر کردن نویسنده به همه‌ی این‌ها و خیلی چیزهای دیگه، هم لذت‌بخش بود و هم نوعی خودشناسی -یا حداقل تفکر به خود- همراهش داشت.
ضمنا حین خوندن، تعدادی از نقاشی‌های مورد اشاره رو هم جستجو و تماشا می‌کردم. و حالا نه که بگم به طبیعت بیجان علاقمند شده‌م، اما حس نزدیک‌تری به این سبک دارم.