She wanted more than anything to leave Earth behind and go to live among the stars.
So she flashed her light off and on.
      

        به نظرم یکی از خوبای young adult  بوده و خب شخصیت ها و روند داستان برام قشنگ بود
اگه یونیورس سیتی واقعی بود یکی از فن های بزرگش می‌شدم!!
      

        این کتاب هدیه بوده ولی به نظرم خیلی بد نبود.
راجع به دختری که خودشو فدا می‌کنه و تصمیم می‌گیره همسر امپراطور دریاها بشه تا نفرین رو از بین ببره.
و خب اتفاقاتی که زیر آب براش اتفاق می‌افته، خدایانی که قصد کشتن اون رو دارن و خب شین که محافظ امپراطور هست عاشق این دختر می‌شه و تهش دختر گذشته شین و امپراطور رو می‌بینه و می‌فهمه در اصل شین یک خداست و امپراطور دریاها اونه و باهم ازدواج می‌کنن و نفرین برداشته می‌شه.
      

        تو تایم خودش می‌تونست خیلی جالب باشه ولی الان نبود چون مثال همچین کتابایی خیلی زیاد شده.
      

        تاثیری که کتاب های داستایفسکی در روح و روانم داره رو نمی‌تونم انکار کنم.
حس عجیبی بود.
و خب یه جمله‌ای رو یک جا خوندم که نوشته بود:
“آب برمی‌گرده، ولی ماهی دیگه مرده.”
اهمیت زمان در خواسته های انسان رو واقعاً نمی‌شه فاکتور گرفت.
دقیقا هر آدمی در یه زمانی از زندگیش خواسته‌ای رو داره و قراره زودتر از چیزی که فکرشو می‌کنی دیر بشه.
مثل دوچرخه‌ای که بچگی می‌خواستی ولی تازه پنجاه سالگی صاحب یک دوچرخه می‌شی. مثل عشقی که از آدمی می‌خواستی ولی بعداً از اون متنفر می‌شی. 
کلی مثال های دیگه!
نمی‌دونم ولی امیدوارم حواسمون باشه که دیر نشه…
“من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.”
      

        من به شخصه روند کتاب رو خیلی زیاد دوست داشتم. یه کتابی بود که خوندنش لحظه به لحظه برام جالب می‌شد. اطلاعاتی که درباره نویسنده ها و داستان هاشون، چاپ کردن و منتشر کردن، نوشتن کتاب ها و… خیلی برام زیبا بود.
قسمتی که نویسنده راجع به  بوهای کتابی، خاطرات کتابی، حاشیه کتابی و از لابه‌لای کتاب ها خیلی برام عزیز بود. :)
      

        دیگه بالاخره کامو و قلمش:)
واقعا دوستش داشتم با اینکه ترجمه‌ش یکم پیچیده بود ولی به نظرم همین ترجمه‌ش تونست قضایا و کتاب رو یه حالت خاصی جلوه بده که برام قشنگ بود!
      

        اون‌قدری که فکر می‌کردم برام جالب نبود. اوایل کتاب وایب بامزه‌ای از فضای کافه می‌گرفتم ولی بعد از مدتی همه‌اش عادی شد برام. روند داستان به نظرم خیلی کند بود و می‌تونست خیلی سریع‌تر و بهتر جلو ببره داستان رو. اینکه قلم نویسنده و کلا زبان انگلیسیش خیلی ساده بود اذیتم می‌کرد. خیلی باید سعی می‌کردم که یه حسی از متن بکشم بیرون. درکل ایده داستان هم بد نبود منتهی به نظر من یه سری قوانینی که برای سفر توی زمان وجود داشت مسخره بود و اگه نبود بهتر بود؛ که خب شاید یه سری‌ها همین خاص بودن قوانینو نقطه قوت داستان بدونن.
فکر کنم همین دو ستاره کافی باشه نه؟
      

        “به من نگو، اصلاً نگو که این کار احمقانه است. به‌راستی همه چیز احمقانه است، اما حالا که این‌طور است و ما نمی‌توانیم کاری برای تغییرش بکنیم، خودمان دوتایی سعی کنیم به‌بهترین شکل ممکن به آن سر و سامان بدهیم، تا هیچ چیز به خطر نیفتد. با توقع زیادی از زندگی، زندگی را خراب نکنیم. زندگی که شاید… پوچ است، نیست؟”
خیلی زیاد از عشق بین کامو و کاسارس لذت بردم. اصلاً یه جور خاصی هم‌دیگه‌رو دوست داشتن و برام این طرز دوست داشتن بسیار عزیز بود. از اعماق وجودشون به‌هم در نامه‌ها عشق ورزیدن و درکل که خیلی دوستش داشتم.
      

        You know what? I really liked this book even at first you might think it’s totally a mess! But after a while you will get fresh with the author. It was a comfortable book for me and i think it deserves better.
      

        خب راجع به مغازه خودکشی باید بگم کانسپت اینکه همچین مغازه‌ای وجود داشت رو دوست داشتم ولی خیلی خیلی بهتر می‌شد از این کانسپت در راه های دیگه‌ای استفاده کرد. ولی خب این داستان هم بد نبود ولی حس می‌کنم اگه تولی یکم کش‌دار نمی‌کرد داستانو می‌تونست جذاب‌تر باشه. سر پایانش هم نمی‌خوام اسپویل کنم ولی متحیرم نکرد و حالا طبق نظرات خواننده‌ها انتظار پایان خیلی جالبی داشتم ولی اونجوری نبود برام.
حس می‌کنم همین دو سه ستاره کافیه براش.
      

        “هنوز اندک زمانی برای شادی پیش رویم بود و هنوز آینده فرا نرسیده بود. اما می‌دانستم که آینده تاریک است. شکست، شکست، شکست_شکست پشت سرم، شکست پیش رویم_این باور، با اختلاف عمیق ترین باوری بود که داشتم.”
به نظرم کتاب خوبی بود که ارزش یک بار خوندن رو داشت. کالب درمورد تیکه مقالات بود که تقریبا راجع به موضوع های مختلفی مثل کار در کتابفروشی، خاطرات مدرسه‌اش، کشور های چپ یا راست و بیمارانی که در بیمارستان مردن و …
من موضوع قسمت خاطرات کتابفروشی رو از همه بیشتر دوست داشتم.
      

        روز به روز بیشتر به قدرتمند بودن قلم اورول پی می‌برم و نمی‌دونم چی باید بگم!
خط به خطش مثل تیر واقعیت می‌رفت تو قلبم و لحظه به لحظه‌ش درد کشیدم.
دنیای امروزی واقعا شبیه 1984 عه:)
با اینکه خیلی درد داشت خوندن این کتاب، ولی خیلی دوست داشتم که تموم نمی‌شد و هنوز ادامه داشت.
      

        علاقه‌ام به داستایفسکی و قلمش و جنایت و مکافات انکار نشدنیه. لازم به توضیح بیشتری نیست.
کاش تموم نمی‌شد
      

        کلّ تاریخ همین است: پیکرهایی که قرن‌های آزگار در این کانال‌ها این‌سو آن‌سو می‌روند، مثل غنچه‌ای پیچان در این خانه‌ها و خیابان‌ها شکوفه می‌کنند، تمام تن‌هایی که گرسنه می‌شوند، به هم می‌پیوندند، از هم می‌گلسند، پیش می‌روند، می‌اندوزند، رها می‌کنند، پیر می‌شوند و از پا می‌افتند. بدن‌ها لاله‌هایی‌اند که به فرمان نور خم شده‌اند، غنچه غنچه رنگ گرفته‌اند، پژمرده‌اند.
انگار جهان معبری‌ست که تن از آن عبور می‌کند.
به هنرمندان و افرادی که نقاشن واقعا پیشنهاد می‌کنم..