یادداشت

        کلّ تاریخ همین است: پیکرهایی که قرن‌های آزگار در این کانال‌ها این‌سو آن‌سو می‌روند، مثل غنچه‌ای پیچان در این خانه‌ها و خیابان‌ها شکوفه می‌کنند، تمام تن‌هایی که گرسنه می‌شوند، به هم می‌پیوندند، از هم می‌گلسند، پیش می‌روند، می‌اندوزند، رها می‌کنند، پیر می‌شوند و از پا می‌افتند. بدن‌ها لاله‌هایی‌اند که به فرمان نور خم شده‌اند، غنچه غنچه رنگ گرفته‌اند، پژمرده‌اند.
انگار جهان معبری‌ست که تن از آن عبور می‌کند.
به هنرمندان و افرادی که نقاشن واقعا پیشنهاد می‌کنم..