«بیایید عمل بزرگوارانه‌ای را در نظر بگیرید که دشوار است، بی سر و صدا و بی زرق و برق، تعریفش به گوش کسی نمی‌رسد، با بهتان و تهمت همراه است، فداکاری زیاد می‌طلبد و ذره‌ای خوش‌نامی در پی ندارد و باعث می‌شود شما_که در خوبی همتا ندارید_در نظر دیگران پست‌ترین بشر روی زمین جلوه کنید، آن هم در شرایطی که از همه شریف ترید. حالا حاضرید چنین کاری را انجام بدهید؟!»

داستایفسکی  تک تک کلمات را هوشمندانه و مثل قطعات پازل کنار هم چیده تا در یک رمان کوتاه، دوباره قدرت تصویرسازی و شخصیت سازی خودش را به رخ بکشد. شخصیت اصلی آدمی است از تبار راسکولنیکف و دیگر قهرمان های داستایفسکی: مطرود، پیچیده، خود برتر انگار، تنها و جوینده عشق پایدار. 
با داستانی کوتاه، جذاب و کوبنده از یک استاد حقیقی روبه‌رو خواهید شد.
        

          و نازنین را، این شاهکار کوتاه را، این تردستی داستایفسکی را، این نوول ( داستان بلند )، را بالاخره خواندمش!
نازنین ( که فریبنده و یا انسان مهربان هم ترجمه می‌شود ) تا به حال ترجمه خوبی از آن موجود نبود( مجموعه داستان نازنین و بوبوک نشر علمی فرهنگی ترجمه بدی نداشت اما به شدت کمیاب بود. ) و از این بابت ممنون نشر خوب چشمه و خانم بیدختی نژاد هستیم.
کتاب شامل ۹۵ صفحه پالتویی ست و در یک نشست جمع می‌شود. طراحی جلد بسیار ساده و فانتزی طور است که می‌شد بهتر هم باشد.
اما سفر کنیم به داخل کتاب...
کتاب دو مقدمه دارد. مقدمه یلدا بیدختی نژاد ( که مرسوم است بین مترجمین ) و مقدمه ای از خود داستایفسکی! ( که اگر خوانده باشیدش خواهید دانست این امر در اکثر کتاب های او امری غریب است! )
مقدمه داستایفسکی کوتاه است و بسی مختصر. از نشریه اش می‌گوید و مخاطبانش، از اینکه چطور چند ماه صرف نوشتن این کتاب کرده و معرفی کوتاهی از داستان که به شدت پیشنهاد می‌کنم بخونید بخش مقدمه داستایفسکی را.
داستان از زبان یک راوی غیرقابل اعتماد است، یک راوی پریشان حال و نزار که مدام هذیان هم میگوید شاید! آستانه ورود داستان چشمگیر است: مردی به پیکر بی‌جان همسر نگاه می‌کند و هنوز مبهوت است از اینکه چرا؟ چطور شد؟ اصلن من که عاشقش بودم، او که دوستم داشت...
و در ادامه فلش بک می‌زند به روز های عادی زندگی اش، زمانی که صبح سپیده دم تا شب را در مغازه خود ( امانت فروشی ) می‌کرده است! و اینکه چطور دل می‌بندد به یکی از دختران مشتری اش که چه دختر نازنینی ست...
شخصیت پردازی درونی کتاب که فوق العاده قوی ست، اصلن از داستایفسکی جز این انتظار نمی‌رود
◼️ داستایفسکی این داستان بلند را در اواخر عمر خود نوشت، از این رو این داستان از پخته ترین آثار وی است و در آن درخشش فنون قلم او را خواهیم دید.
اما متاسفانه شخصیت پردازی بیرونی ایده آلی نداشت و فضاسازی هم ضعیف تر از حد انتظار من بود. البته ذکر این نکته هم ضروری ست که هیچ نویسنده ای در تمام شگرد های داستان نویسی استاد نبوده است!
استعاره های بسیار زیبایی در داستان به کار برده شده بود، کنایه های وحشتناک، تمثیلات حرفه ای، و در کل یک اثر به واقع ادبی بود این داستان.
◼️ پیشنهاد می‌کنم نقد نازنین را حتمن بخوانید بعد از اتمامش، البته از سایت های غیر فارسی...
و در انتها، پیش‌بینی می‌کنم در بخش هایی از این داستان قلب تان خواهد لرزید، همچون چانه تان! بله، احتمالن این داستان اشک شما را جاری خواهد کرد اگر دل ببندید بهش.
بخوانید پخته ترین نوول داستایفسکی را، این خورشید فروزان ادبیات روس را، این درخشش اعجاب انگیز قرن ۱۹ را، این غول ادبیات جهان را...
        

          این کتاب بر خلاف حجم کمش ،طوری هست که ما رو وارد ذهن نویسنده می‌کند و با اینکه من این کتاب رو در یک شبانه روز به پایان رسوندم ولی تا روز ها فکر به این کتاب از ذهنم خارج نمی شد.
        

          “ادبیات تصویری است، یا بهتر بگویم، در یک معنا هم تصویر و هم آینه‌ای است.”

بزگترین معجزه آدمی، خلق واژه است.
فقط با واژه هاست که میشه چنین تصویری خلق کرد.
 واژه جادوییه که باهاش چ اثری به جا گذاشت که در طی سالیان به جا بمونه، اثر جادوی واژه تو ذهن هرکس متفاوته، و من مطمئن نیستم احساسات مشابهی رو برانگیخته میکنه یا نه؟

وقتشه خودمو غرق کنم تو ادبیات روسیه.
        

          سکوتی که دیر شکست
غروری که جا خشک کرده بود
 توهم های تمام نشدنی
جنگ افکار ضد و نقیض
راه رفتن و  راه رفتن و  راه رفتن 
دو لخته خون 
تمثال مریم مقدس هاج و واج مانده 
جنازه ای نازنین و معصوم 
کفش های کوچک آن جنازه نازنین 
و جای پایی که دیگر بوسیده نخواهد شد
دیر شد.... فقط 5 دقیقه؟؟؟ نه بلکه  به اندازه همه ی زمان هایی که از عشق حرفی زده نشد... 

_در افکارم هر روز در آغوشمی و می بوسمت!!!! 
+عجب افکار عاشقانه ای!!!

        

          اولین کتابی بود که از داستایفسکی خوندم 
و خب خیلی دوسش داشتم .
با اینکه میگن اول باید کتاب‌های دیگش رو خوند بعد بیاین سراغ این کتاب ولی من برعکس عمل کردم
و  راستشو بخای اصلن پشیمون نیستم .
نویسنده خودش تو مقدمه  کتاب میگه که این یه داستان خیالیهِ
و داستان  کتاب درمورد یه مردی  که با جسد زنش روبرو شده و حالا پریشونه و داره همه چیز  رو تو ذهنش مرور میکنه که دلیل خودکشی همسرش رو بفهمه 
چیزی که ذهنمو  درگیر کرد این بود که من احساسات مردی که  داخل داستان رو فهمیدم  و دلیل خودکشی همسرش رو نفهمیدم یعنی همونجوری که داستان واسه اون گنگ موند واسه منم موند 
و اونقدر من تو احساسات راوی داستان که مرد داستان باشه  غرق شدم که انگار من جاش بودم نمیتونم ب چیز دیگه ای فکر کنم و ب نتیجه برسم 
(میدونم عجیبه )
ولی مطمئنم اگه داستایوسکی داستان رو از نگاه همسر اون مرد روایت میکرد همینقدر قشنگ میتونست احساسات  رو به تصویر بکشه 
        

          بسیار عالی و احساسی 
با اینکه می‌دونی چه اتفاقی در داستان خواهد افتاد ولی همچنان علاقه داری بخونی
        

          فکر کنم از این کتاب حس بهت دخترک موقع گفتن این جمله یادم می مونه. 
" فکر می کردم به همان حال ولم می کنی."
        

          گفتنی‌های فنی را بقیه گفته‌اند، فقط اضافه می‌کنم که این کتاب درباره‌ی رنجِ زیستن در یک زندگیِ مشترک غیرعاشقانه و بیمار است.
چنان با نازنین همذات‌پنداری کردم که گیج‌گاهم تا چند روز درد می‌کرد :)
اگرچه همه‌ی جملاتش خوبند، همه‌ی کلماتش درست استفاده شده‌اند (ممنون از مترجم خوبش)، صفحه‌ی آخرش غوغاست، مُهر پایانِ است بر این محنتِ مسلم. یک پایانِ تمام‌عیارِ غم‌آلود.

به کارِ همه می‌آید به جز سنگ‌دل‌ها.
        

          یادداشتی بر رمان نازنین


همونطور که پشت جلد کتاب میگه نازنین در کنار «شب‌های روشن» ستوده‌ترین و پخته‌ترین رمانک داستایفسکی به شمار میاد، شاهکاری که به قول سوزان سونتاگ مثل هر هنر والایی خودش رو در قامت یک راز جلوه‌گر می‌سازه. 
راوی عاصی و سرگشته و در این جا حق به جانب و خودشیفته. داستان از زبان امانت فروشی روایت می‌شه که به یکی از مشتریان همیشگی مغازه‌اش علاقه مند میشه.
دختر شونزده ساله، جوان و سرشار از شور زندگی.

من بسیار از نثر نازنین خوشم اومد،نازنین مثل یک مونولوگ طولانیه که در افکار شخصیت اصلی که اسمش رو هم نمیدونیم می‌گذره.و برخلاف بسیاری از رمان های داستایفسکی مقدمه دارد،یعنی خود داستایفسکی خواسته قبل از شروع داستان با ما سخنی بگوید.
داستایفسکی در مقدمه کتاب میگوید:« اگر یک تندنویس حرف‌های قهرمان داستان را استراق سمع می‌کرد و به سرعت می‌نوشت احتمالاً نتیجه‌اش اندکی از آنچه پیش روی ماست خام‌تر در می‌آمد!»
درواقع کل این کتاب افکار به‌هم‌ریخته مردیست که بالای جنازه همسرش که تازه خودکشی کرده.

داستایفسکی رمانکی نوشته که راویش قصد داره زن جوانش رو تحقیر کنه.
و به اون بفهمونه که باعث خوشبختیشه ، وگرنه باید در همان بدبختی سابق  بمونه و آخر هم زن اون بقال خپل بشه.

داستایفسکی نازنین رو سال 1886، بعد از نوشتن بیشتر آثار درخشانش و پنج سال قبل از مرگش نوشت.نازنین نه از روی خام دستی، که اتفاقا آگاهانه به شکلی نوشته شده که با دیگر آثار نویسنده فرق داشته باشه.

نازنین تا امروز چند باری ترجمه و چاپ شده و فیلم‌های متعددی هم از روش ساخته‌ شده.
        

          از اواسط کتاب دوست داشتم نازنین زنده بشه ولی نشد
        

          فقط پنج دقیقه دیر رسیدم .


نه مرد داستان پنج دقیقه دیر نرسید یک زمستان دیر رسید ، زمانی طولانی به نازنینش باور داد که قرار است با روحی مرده با عشقی مرده با علاقه ای در خاک شده زندگی کند .
قرار است شصت سال زندگی کنند و هیچ حس نکنند بعد آمد و گفت زنده شو گفت تمام این مدت روح من در عشق تو بوده .
چه درد بزرگی نصيب نازنینش کرد.

کتاب بسیار زیبا است و با حجم بسیار کمش کلی حرف دارد . 
        

          یک بار یکی گفت 
میگردی بین فلسفه، لا به لای ادبیات، درون سینما
میان موسیقی، آثار هنری را میگردی. 
بلکه فیلسوفی تورا یافته باشد، ادیبی تورا نوشته باشد، 
فیلم سازی تو را ساخته باشد، نقاشی تورا کشیده باشد و موسیقی دانی تورا نواخته باشد... 
و من هربار موفق میشم بخشی از خودم رو درون نوشته های داستایوفسکی پیدا کنم
نازنین هم یکی از اون اثار بود
این اثر و باقی همیشه چیزهایی رو ار وجود ادمی بیان میکنن که ما جرعت به زبون آوردنش رو نداریم
خصلت های سیاه و کثیفی که درونمون لونه کرده
و ما همیشه با تظاهر اون هارو پنهان میکنیم 
ولی در نهایت میدونیم جز یه طرد شده ی تنها هیچ چیز نیستیم
در انزوا زندگی میکنیم... 
همونجور که کرکتر اصلی نازنین میگه
"من استاد حرف زدن در سکوتم، کل زندگی ام در سکوت حرف زده ام و در سکوت تراژدی های زیادی را با خودم زندگی کرده ام. آه که چقدر بدبخت بوده ام..همه طردم کرده بودند.. مطرود و فراموش شده.. "
ولی خب شاید بهتره که ما در تظاهر بپوسیم و هیچوقت صادق نباشیم
حتی اگر ابر ها هم کنار برن قادر نیستن حقیقت رو از زبون خورشید بیرون بکشن چون
خورشید هم خودش رو دار زده
خورشید سالهاست که نمیتابه چون کفاره گناهان مارو داد و سوخت
جسد روی میز متعلق به عروس ۱۶ ساله نبود
اون جسد متعلق به تمام کسانی هست که ما در نهایت میخوایم در آغوش داشته باشیمشون
چون برای شخصیت های داستایوفسکی
برای من
برای ما
فقط میشه با اجساد سرد، گرم گرفت :)
        

          رمانکی که عمیق‌ترین افکار و احساسات آدمی رو نشون میده. داستایوفسکی به زیبایی تمام انسان و سردرگمی، ناامیدی و احساسات عمیق و عجیبش رو نشون میده.
        

          خیلی از خود کشی ها و قتل‌ها فقط به این دلیل اتفاق افتاده که تپانچه دم دست بوده. انگار صدایی که نمی‌شود نشنیده‌اش گرفت مدام به‌تان می‌گوید:ماشه را بچکان!
. 
و بلاخره "نازنین" را خواندم.
روایت مردی که با جنازه ی همسر خود که روی میز قرار دارد تنهاست و مشغول مرور خاطرات گذشته است. راوی، امانت فروشی بوده که به یکی از مشتریان خود دل میبازد و با او ازدواج می کند اما بعد از مدت ها، جدایی ها آغاز می شود. راوی در خلال مرور این خاطرات، سعی در پیدا کردن مقصر دارد و در تلاش است که بداند چرا این اتفاق افتاد. او گاه خود را مقصر این اتفاق می داند و در جایی دیگر سعی در تبرئه خود دارد.
کتاب را دوست داشتم یا نه؟ خب مگر می شود اثری از داستایفسکی خواند و دوست نداشت؟!
و البته که در ترجمه هم ایرادی نبود.
        

          اولین کتابی بود که از داستایفسکی میخوندم قلم جدیدو عجیبی بود ولی داستان :
آدمایی که خودشون بی عیب نیستن و پر از تاریکین به جای درمان  تاریکیا ،خودشونو با ایراد گرفتن و نشون دادن کبر غرورشون  به دیگران  راضی می کنن 
باید اینکه احساس پیشمونیو نشون داد ولی این افراد باز هم برگردن باز هم رفتار مشابه انجام میدن.
        

          داستانی جذاب، کوتاه و معماگونه ...
خیلی چیز ها بی پاسخ موندن ولی این ویژگی خاص این کتاب هست. مدام از خودت می‌پرسی تو سر اون دختر چی می‌گذره و انگار هرگز به جواب نمی‌رسی و چقدر این پایان به واقعیت نزدیک بود (واقعیتِ انسان هایی که بدون گفتن داستانشان می‌میرند) ...

به عنوان یک تجربه کوتاه و سریع اما هیجان انگیز پیشنهاد می‌کنم.


این زن ستیزی و در عین حال محسور زن شدن رو در آثار داستایوفسکی نمی‌فهمم!!!  یعنی هنوز بلد نیستم که درکش کنم.


        

          بسم الله الرحمن الرحیم

یادداشت شامل دو بخش است، پی نوشت و نظرات شخصیم. 
پ ن1: داستان روایت جذاب و پر کششی داره.
پ ن2: ترجمه معرکه بود، ذهن و چشمم جلا پیدا کرد و احتمال زیاد یه دور دیگه به همین خاطر بخونمش.( خدا خانم بیدختی نژاد رو برای ما نگه داره)
پ ن3: زاویه دید داستان اول شخص بود، با وجود گویا بودن تفکرات شخصیت اصلی بازم نمیشه حق رو بهش داد( من که اصلا ندادم) و همه چی یک طرفه روایت شده. ایا این ضعف داستانه؟ خیر. 
پ ن4:من پنج امتیاز میدم چون به خوبی درگیر داستان شدم و تونست احساساتم رو بر بیانگیزد( سوال اینکه با کدوم کتاب احساساتم برانگیخته نشده)
پ ن5: ایا توصیه میکنم بخونید؟ در عالی بودن چیزی که خوندم شکی ندارم، منتهی به سلیقه شما بستگی داره پس تنها توصیه ام اینکه صبح تون رو باهاش شروع نکنید.
پ ن6: سوای داستان اصلی، فاصله سنی 24 ساله بین زن و مرد داستان به شدت ناراحتم کرد و نمی تونستم بدون این فکر که یه رابطه ی غیر اخلاقیه بهش نگاه کنم.

نظرات شخصی

در مواجه با اثار داستایفسکی(یوفسکی) همیشه این احساس رو داشتم که آیا مثل بقیه باید تحسینش کنم؟ یعنی کف بزنم براش در حالی که به پهنای صورتم اشک می ریزم؟
خب نه. یعنی از وقتی سنم بیشتر شد نه. ( من  جنایات و مکافات ،ابله ، برادران کارامازوف، همزاد و شب های روشن رو در نوجوونی خوندم) اون وقتا خیلی احساساتی تر می شدم و سرم داغ میشد از نبوغ داستا. نکه الان نشه، نه. چند سالی هست که در عین دوست داشتنش ، بیمار بودنش رو هم لحاظ می کنم. بهرحال چنین نوشته های از یه مغز سالم بیرون نیومدن دیگه.
خب بپردازیم به نازنین که ناراحتم کرد اول صبحی.
تقریبا همه چی داستان رو بود، چیزی برای مخفی کردن وجود نداشت.( خط بعدی داستان رو لو نمیده، اما اگه حساسید نخونید)

مردی در عزای زنش مشغول یک نشخوار ذهنیه تا به خودش ثابت کنه توی مرگ زنش مقصر نبوده.
می بینید؟ توی یه خط به ملال اور ترین شکل ممکن خلاصه اش کردم، قطعا جذاب به نظر نمیاد اما چی شد که  ناراحت شدم بابتش؟ خب این همه آدم می میرن ، نازنینم یکی مثل بقیه دیگه.

روای داستان( شوهره) مردی چهل ساله است، منزوی و عجیب و غریبه. مبتلا به بیماری هیپوکندریا(خود بیمارانگاری) است و برای حضاری که وجود خارجی ندارند توضیح میده که اون نه تنها در مرگ زن محبوبش( زنش 16 سال سن داشت) مقصر نبوده که بسیار مرد بلند طبعی بوده که خانم خانما رو به خونه اش راه داده.
( در مقدمه ذکر شده که این نوع روایت شخصیت اصلی به بیماریش ربط داره کما اینکه من فکر میکنم هر کدوم از ما بارها این کار رو انجام دادیم ، چون بالاخره یکی از راهای مرتب شدن ذهنه دیگه( همون کاری که شخصیت داشت انجامش میداد) حالا اینکه بیماری خطاب شده بابت عادت این فرد به این کار بوده.)
مرد در اوایل داستان از موضع بالا به دختر نگاه می کرد، مثل یه شکارچی از دور تمام حرکات و زندگی دختر رو زیر نظر داشت، به اقرار خودش اول براش یکی مثل بقیه بود اما بعد فهمید که متفاوته. 
اینطور بگم ،به نظر من شخصیت اصلی دنبال کسی می گشت به مراتب از خودش ضعیف تر تا بتونه با خرد کردن اون از جهات مختلف به حقارت خودش ( که خود شخصیت توضیح میده چرا احساس حقارت میکرده) فائق بیاد اما دست روی شخص اشتباهی گذاشت.
نازنین( من نفهمیدم اسم دختره چی بود ، چون بخشش رو صوتی گوش دادم شاید توجهی نکردم بهش اما نصف دیگه رو که خودم خوندم ندیدم اسمی ازش بیاره ) دختر شانزده ساله ایه که برای فرار از ازدواج با مردی پنجا و چند ساله که بچه های قد و نیم قدش فاصله سنی زیادی باهاش نداشتن به پیشنهاد ازدواج مرد داستان ما بله میگه. به توصیف مرد، نازنین زیبا بود، خوش قد و بالا با چشمان ابی درشت. شاید بگید مردک بلهوس چشمش به قشنگی دختره بود، خب پر بیراه هم نیست. منتهی شخصیت دختره و افکارش به مراتب از مرد داستان قوی تر بودن. هر چند من فکر میکنم بیشتر شور نوجوونی بوده و دخترک سنی نداشت که بفهمه داره چیکار میکنه.

در طول داستان شاهد میل افسار گسیخته ی مرد برای خرد کردن دخترک بودیم، بارها گفت که از این کار لذت می بره و حتی به خودش حق میداد این کار رو بکنه. اما  دختر هم با روش خاص خودش اون رو از پا در اورد و مجبورش کرد مثل یه بچه کوچولو به پاش بیوفته و گریه کنه( الله وکیلی مردی  خیلی رقت انگیز شده بود)
برام سوال بود مرد چرا انکار میکرد عاشق دختره شده؟ خجالت میکشید؟ خب بایدم خجالت می کشید، دختره جای بچه نداشتش بود اما اون برای ارضای اون حس برتری و بزرگیش باهاش ازدواج کرد.