«بیایید عمل بزرگوارانه‌ای را در نظر بگیرید که دشوار است، بی سر و صدا و بی زرق و برق، تعریفش به گوش کسی نمی‌رسد، با بهتان و تهمت همراه است، فداکاری زیاد می‌طلبد و ذره‌ای خوش‌نامی در پی ندارد و باعث می‌شود شما_که در خوبی همتا ندارید_در نظر دیگران پست‌ترین بشر روی زمین جلوه کنید، آن هم در شرایطی که از همه شریف ترید. حالا حاضرید چنین کاری را انجام بدهید؟!»

داستایفسکی  تک تک کلمات را هوشمندانه و مثل قطعات پازل کنار هم چیده تا در یک رمان کوتاه، دوباره قدرت تصویرسازی و شخصیت سازی خودش را به رخ بکشد. شخصیت اصلی آدمی است از تبار راسکولنیکف و دیگر قهرمان های داستایفسکی: مطرود، پیچیده، خود برتر انگار، تنها و جوینده عشق پایدار. 
با داستانی کوتاه، جذاب و کوبنده از یک استاد حقیقی روبه‌رو خواهید شد.
        

          و نازنین را، این شاهکار کوتاه را، این تردستی داستایفسکی را، این نوول ( داستان بلند )، را بالاخره خواندمش!
نازنین ( که فریبنده و یا انسان مهربان هم ترجمه می‌شود ) تا به حال ترجمه خوبی از آن موجود نبود( مجموعه داستان نازنین و بوبوک نشر علمی فرهنگی ترجمه بدی نداشت اما به شدت کمیاب بود. ) و از این بابت ممنون نشر خوب چشمه و خانم بیدختی نژاد هستیم.
کتاب شامل ۹۵ صفحه پالتویی ست و در یک نشست جمع می‌شود. طراحی جلد بسیار ساده و فانتزی طور است که می‌شد بهتر هم باشد.
اما سفر کنیم به داخل کتاب...
کتاب دو مقدمه دارد. مقدمه یلدا بیدختی نژاد ( که مرسوم است بین مترجمین ) و مقدمه ای از خود داستایفسکی! ( که اگر خوانده باشیدش خواهید دانست این امر در اکثر کتاب های او امری غریب است! )
مقدمه داستایفسکی کوتاه است و بسی مختصر. از نشریه اش می‌گوید و مخاطبانش، از اینکه چطور چند ماه صرف نوشتن این کتاب کرده و معرفی کوتاهی از داستان که به شدت پیشنهاد می‌کنم بخونید بخش مقدمه داستایفسکی را.
داستان از زبان یک راوی غیرقابل اعتماد است، یک راوی پریشان حال و نزار که مدام هذیان هم میگوید شاید! آستانه ورود داستان چشمگیر است: مردی به پیکر بی‌جان همسر نگاه می‌کند و هنوز مبهوت است از اینکه چرا؟ چطور شد؟ اصلن من که عاشقش بودم، او که دوستم داشت...
و در ادامه فلش بک می‌زند به روز های عادی زندگی اش، زمانی که صبح سپیده دم تا شب را در مغازه خود ( امانت فروشی ) می‌کرده است! و اینکه چطور دل می‌بندد به یکی از دختران مشتری اش که چه دختر نازنینی ست...
شخصیت پردازی درونی کتاب که فوق العاده قوی ست، اصلن از داستایفسکی جز این انتظار نمی‌رود
◼️ داستایفسکی این داستان بلند را در اواخر عمر خود نوشت، از این رو این داستان از پخته ترین آثار وی است و در آن درخشش فنون قلم او را خواهیم دید.
اما متاسفانه شخصیت پردازی بیرونی ایده آلی نداشت و فضاسازی هم ضعیف تر از حد انتظار من بود. البته ذکر این نکته هم ضروری ست که هیچ نویسنده ای در تمام شگرد های داستان نویسی استاد نبوده است!
استعاره های بسیار زیبایی در داستان به کار برده شده بود، کنایه های وحشتناک، تمثیلات حرفه ای، و در کل یک اثر به واقع ادبی بود این داستان.
◼️ پیشنهاد می‌کنم نقد نازنین را حتمن بخوانید بعد از اتمامش، البته از سایت های غیر فارسی...
و در انتها، پیش‌بینی می‌کنم در بخش هایی از این داستان قلب تان خواهد لرزید، همچون چانه تان! بله، احتمالن این داستان اشک شما را جاری خواهد کرد اگر دل ببندید بهش.
بخوانید پخته ترین نوول داستایفسکی را، این خورشید فروزان ادبیات روس را، این درخشش اعجاب انگیز قرن ۱۹ را، این غول ادبیات جهان را...
        

          چی بگم؟ خودمم نمیدونم.
نمیخوام الکی به و به و چه چه بکنم از کتاب. چون صادقانه بخوام بگم، داستان اصلی کتاب برای من جذابیتی نداشت و این نوع روایت نویسنده بود که داستان رو جذاب می‌‌کرد...
اینکه چجوری به داخل روح و ذهن شخصیت اصلی داستان نفوذ می‌کرد و باعث می‌شد به شکل یک انسان واقعی ببینیش. انسانی که روح داره، جسم داره و صرفا یک تکه مقوا نیست... احساسات یه آدمیزاد واقعی رو داره ... و بعدش هم روایت و زاویه ی دید که انگار حس می‌کردی اون شخصیت امانت فروش جلوت نشسته و داستان رو برات تعریف می‌کنه. 
اگه داستان متاسفانه برام لو نمی‌رفت به خاطر اون شوک و پایان‌بندی جالبش امتیاز بیشتری می‌دادم. و همچنین یه جاهایی برام گنگ و مبهم بود..
 اولین کتابی بود که از‌ داستایفسکی خواندم و آخرینش نیست... و فکر می‌کنم کتاب مناسبی رو برای شروع انتخاب کردم.
نمیدونم موقع مناسبی هست برای خوندن آثار دیگه‌اش یا نه. ولی به هرحال، قراره یه روزی بخونمش. حالا الان یا چندسال دیگه...نمیدونم.
        

          این کتاب اولین کتابی بود که به صورت صوتی گوش میدادم با صدای تایماز رضوانی که تجربه بسیار خوبی بود. کتاب واقعا قشنگه هر چند اعتراف میکنم بخاطر تفاوت کشور و نسل به خوبی نتونستم فضای کتاب رو درک کنم ( شخصیت دختر 16 و مرد 40 سالشه برام خیلی سخته که بپذیرمش) البته این مشکل رو آخرای کتاب داشتم و در قبل و بعد اون قسمت خاص بسیار از کتاب لذت بردم.( اگه بقیه آثار داستایوفسکی رو خونده بودم نظر میدادم که کتاب نسبت به آثار دیگه خیلی کم مشهوره )
        

          بسم الله

خودمانی بخواهم بگویم داستان خیلی سرراست است.
اما نکته اینجاست که شما در مواجهه با داستایفسکی قرار دارید که حتی از بدیهی ترین اتفاقات و داستان‌ها هم پیچیدگی‌های خاص خودش را استخراج می‌کند. چرا که پا به درون افراد می‌گذارد، تحلیل یک اتفاق ساده، وقتی با درونیات افراد دخالت کننده در آن حادثه جمع می‌شود حاصلش نوشته‌هایی از جنس آن چیزی است که داستایفسکی روایت می‌کند و همین عامل پیچیدگی مضاعف است.

جالب است که شما داستان شخصیت‌هایی را می‌خوانید که نام شان را نمی‌دانید، شخصیت مرد داستان که راوی کتاب است و از درونیات خود می‌گوید نامش تا پایان داستان مشخص نمی‌شود، شخصیت زن هم نامش مشخص نیست فقط در قسمتی از داستان او را نازنین خطاب می‌کنند، که بیشتر به صفت شباهت دارد تا نام یک فرد...
همین جهل ما نسبت به نام شخصیت‌ها سبب جهان شمول شدنش می‌شود، باعث می‌شود که رگ و ریشه‌ شخصیت‌های اصلی را در خودمان جست‌وجو کنیم و ببینیم که آیا با آن‌ها کلام مشترکی داریم یا نه...

در مقدمه داستایوفسکی بر کتاب، به بیماری به نام هیپوکندریا (خودبیمارانگاری) اشاره می‌شود، این بیماری همان چیزی است که ظاهراً شخصیت مرد داستان با آن درگیر است، کسی که از دوگانگی خلاصی ندارد، گاهی خوب است و گاهی بد، گاهی افعالش متعادل است و گاهی مضطرب، گاهی مغرور است و گاهی خود را به تواضع وادار می‌کند، اما در تمام طول داستان از غرورش نمی‌کاهد حتی لحظه‌ای که به دست و پای نازنین می‌افتد هم می‌توانی، رشته‌های غرور را در کلامش مشاهده کنی، او با همین غرور به دنبال تسلط بر نازنین است، بر او ترحم می‌کند، چرا که موضع خود را بالاتر از او می‌بیند، از او گذشت می‌کند اما با غرور و...
گویی تمام شخصیت اش را در غرور خود ساخته اش می‌بیند، غروری که زمانی در دوره سربازی لگدمال شده است.

نکته خیره‌کننده‌ای که داستایفسکی در داستان خود ارائه می‌دهد نوع تعامل میان یک زوج است، زوجی که ناگهان و با کوچک‌ترین دلیلی به یکدیگر متصل می‌شوند و ازدواج می‌کنند اما در ادامه هرکدام چالش‌هایی در زندگی ایجاد می‌کنند، مردی که زندگی را در خیال خودش می‌سازد و با انگاره‌های ذهنی اش آن را سامان می‌دهد و اعتراف می‌کند که همسرش را در دانستن آن شریک کرده است... اما فقط دانستن آن...
او هیچ‌گونه اظهارنظری نسبت به این زندگی از همسرش نخواسته و از آنجا که این سبک زندگی را تام و تمام می‌داند اصلاً در مخیله‌اش هم نمی‌گنجد که سبک زندگیش اشتباه باشد، پس به پیش می‌رود و از هرکاری در جهت رسیدن به آن فروگذار نیست، در طرف مقابل همسر اوست که رنجور است و درد دیده و نیاز به توجه دارد. اما نه تنها توجهی نمی‌بیند بلکه دائما به او تذکر داده می‌شود که من زندگی خوبی برای تو در سر دارم و به زودی آن را برایت محقق می‌کنم، زندگی ای که مورد خواست زن نیست. زن غرق در امروز است و خوشی هایی که می‌تواند امروز تجربه کند، اما مرد غرق در آینده خود ساخته خیالی است، هر دو مطلق گرا هستند و هیچ‌کدام به این فکر نمی‌کند که هم می‌شود امروز را داشت و هم فردا را...
این تقابل مطلق گرایی برای از هم پاشیدگی زندگی آن‌ها کافی است...
مرد از جایی به بعد وقتی این رنجوری زن را می‌فهمد بازهم بر مبنای غرور درونی خود سعی می‌کند به همسرش بفهماند که او را درک کرده است اما حقیقت آن است که چنین نیست، او فقط می‌خواهد خود را متواضع نشان دهد و بازهم با رویکردی حق به جانب به سراغ زن می‌رود، گرچه دست و پایش را می‌بوسد اما این بوسه‌ها هم برای این است که بگوید: من با این همه بزرگی، این‌گونه به سراغت آمده‌ام و این افعالم (بوسیدن دست و پا) باز شاهدی است بر بزرگی ام (بازهم غرور)...
شاید اگر بخواهم دقیق‌تر صحبت کنم مرد، خودبیمارانگار نیست بلکه حقیقتا بیمار است چرا که در غرورش غرق شده و با این غرور خودساخته به دنبال بازیابی خود است ولو این غرور و اثراتش کسی را به خودکشی بکشاند.

پ.ن: رگه‌هایی از این جنس روایت داستایوفسکی را به نظرم در زندگی روزمره مان بسیار می‌توانیم ببینیم، به خصوص در مواجهه با همسر...
        

          کلمات نمی‌تونند خوب بودنش رو توصیف کنن😭(((:
 نمی‌دونم تضاد عشق و غرور بود یا تناسب اما هرچی بود عشق بود،عشقی که همراه غرور اومده بود،عشقی که رقابتی رو با غرور آغاز کرد،کی برنده میشه توی این رقابت؟عشق یا غرور؟
پنج دقیقه دیر کردن،تقدیر بود یا اشتباه یا غفلت؟
خودخواهی بود یا دوست داشتن یا احترام؟
چرا،چرا،چرا و چگونه؟ 
این رمانک با تمام رمانک هایی که قبلاً خوندم متفاوت بود و من تک تک کلمات رو درک کردم و با کتاب زندگی کردم🌚
        

          این دومین باره که این کتابو میخونم و این بار تصمیم گرفتم نسخه‌ی صوتیشو گوش بدم. گوینده‌ش تایماز رضوانی بود و محشر بود واقعا.
باید اعتراف کنم، همچنانم نمیتونم راوی داستان و کارها و رفتارشو درست درک کنم.

*یه ذره هشدار اسپویل*
مردی که داستان رو روایت می‌کنه یکی از غیرقابل اعتمادترین راوی‌های داستان‌هاست. غیرقابل اعتماد، آشفته و بشدت خودشیفته. مردی که ترسوئه و از داشتن ارتباط نزدیک با دیگران فراریه، اما در عین حال خودشو آدم محترم و شریف و بزرگی می‌بینه ولی اینا یه مشت تعریف از خود تو خالیه، چرا که این مرد فوق‌العاده ضعیف که عقده‌ی کنترل‌گری هم داره، قدرتشو از تخریب کردن و کوچیک کردن زن بیچاره ش می‌گیره. اصلا بخاطر همینه که با این زن که خیلی از خودش کوچیکتره ازدواج میکنه، زنی که نه مهریه داره نه کسو کار درستو حسابی. راوی مثل یه پسر  بچه‌ست  که یه بار تو زندگیش حقارت کشیده  و حالا میخواد انتقامشو از ضعیف‌تر از خودش بگیره و اون شخص ضعیفتر کیه؟ زنش. یکی رو لازم داره تا حقیرش کنه تا خودش احساس بزرگی کنه. و بعد، بعد از اون همه رفتارهای «به عمد» بی‌تفاوت، و هیچ‌کار نکردناش و اینکه همیشه و همیشه انتظار داره بدون اینکه کلمه‌ای حرف بزنه، بقیه انگار که قدرت غیب‌گویی دارن، «درکش» کنن، بعد از همه‌ی این رفتارا، باز متعجب میشه که چرا زنش دیگه طاقتش تموم میشه و خودشو میکشه!

اینا همه رو گفتم، ولی با این حال هنوزم تو ذهنم آشفته ست و حس میکنم داستانو، راوی رو و زنش رو درست درک نکردم.

------
تعداد دفعات خوانش: ۲
        

          شاهکار  کوتاهی از نویسنده کبیر روس
از واژه کبیر استفاده کردم  چون به نظرم نویسنده رو بهتر و بزرگتر نشون میده .
کتاب با مقدمه ی داستایفسکی شروع میشه که همین نشونه خاص بودنش هستش  داستان توسط نویسنده در مقدمه کاملا اسپویل میشه
مردی رو تصور کنید  که همسرش خودکشی کرده
و داره فکر می‌کنه چرا؟
به جرأت میتونم بگم شخصیت پردازی در این داستان کوتاه  از خیلی از رمان های بلند بهتر هستش واقعی تر و  عمیق تر .
عمق فلسفی و روانشناختی کتاب های داستایفسکی فوق العاده زیاد هستش  این کتاب هم مثل باقی آثارش  با وجود این که این کتاب از جریان سیال ذهن  پیروی می‌کنه فوق العاده جذاب هستش  
در آخر باید بگم این داستان از حادثه خودکشی در پترزبورگ الهام گرفته شده زنی که با شمایل مسیح در دست خودش رو از پنجره پرت می‌کنه پایین .

        

          نازنین  درباره‌ی تنهایی، گناه و کشمکش‌های درونی انسان‌هاست. شخصیت‌ها با احساسات پیچیده‌ای روبه‌رو می‌شوند و با تصمیم هاشون زندگی‌شون رو تغییر می‌دند. البته آخر داستان ممکنه کلی سوال بی جواب تو سرت بمونه ولی خب داستایوفسکی همیشه دوست داشته که خواننده خودش به این سوالات پاسخ بده و به نوعی با ذهنش درگیر بشه و می‌خواد نشو ن بده که زندگی همیشه به شکل واضح و قابل پیش‌بینی نیست.
        

          هر چقدر یادداشت‌های روی این کتاب رو می‌خونم، باورم نمی‌شه روی همین کتابی که دیشب تمومش کردم نوشته شده باشند این یادداشت‌ها.
این شاهکاری که می‌گن کو پس؟
باید دقیق‌تر بخونم تا بفهمم دقیقن چرا می گن شاهکار.
شاید هم باید طبق همین چیزی که می گفتن، باید اول بقیه‌ی آثار داستایفسکی رو می‌خوندم. حالا احساس می‌کنم شاید خوب باشه یه کم  دیگه دوباره برگردم کتاب رو بازخوانی کنم بفهمم چی شد!
        

          نازنین 
نازنین کیه ؟ شخصیت اصلی ؟ یه ویژگیه ؟ چیه این نازنین...
بله درسته ، داستایوفسکی بزرگ دوباره شاهکاری خلق کرد از کشمکش های درونی یک ادم . از ترس از عشق از سردرگمی از نجات دادن 
‌
به حجم کمش نگاه نکنید داستان فلسفی عمیقی هست 
که نوشتن بیشتر درموردش از عهده من خارجه من نمیدونم چی باید بنویسم فقظ میتونم بگم کل داستان یک طرف صفحه اخر یک طرف :)
        

          واقعا یک شاهکار ادبیاته
        

          "درد این‌جاست که آدمی‌زاد روی زمین تنهاست" 
"نازنین" داستایوفسکی، درباره دوست داشتن، ترس، تصادفات و ترس از دوست داشته شدنه. 
به شخصیت‌های کتاب‌های داستایوفسکی، هیچ خرده‌ای نمیشه گرفت، چون واقعی‌ان، به نوعی خود ما هستن؛ نه افرادی که کارهاشون یک جورهایی شعارزده باشه. 
این داستان درباره یک مرد چهل ساله و یک دختر شانزده ساله‌ست؛ داستانی عمیق و انگار بی‌انتها. 
من از خوندنش لذت بردم و در آینده دوباره مطالعه میکنم کتاب رو. 
        

          کتاب را که تمام کردم تازه بوی تعفن حسرت و پشیمانی را درک کردم.
مردی عاشق که عشق خود را با ایستادن قلب معشوق خود آغاز می‌کند. 
        

          دوبازه قلبم تیر کشید...عالی بودددددددددددد
یه اثر کوتاه که میتونه بعد یک کتاب طولانی حسابی دلتون رو خون کنه :) 
        

          من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.
        

          این کتاب کوتاه بود ولی مرا مدت زیادی در خود غرق کرد...
و سوال های زیادی از خود جای گذاشت.
 چگونه میشود که انسان در اوج خواستن بازهم به غرور میپردازد؟
چگونه میشود که با سکوت میخواهیم همه چیز را متوجه شویم...؟
چگونه میشود در اوج ستوده شدن به زندگی پایان داد؟؟       چه در سر شخصیت دختر داستان گذشت...
روزگار غریبی است نازنین...
        

          کتابی غمگین و ارزشمند و لازم تفکر عمیق
هرکسی باید بخونه 
        

          نمی‌دانم در وصف نازنین چه بگویم.. از داستایفسکی زیاد نخواندم اما همین تعداد کم، قلمش جذبم می‌کند. داستان در عین سادگی، جذاب است. 
تصویرسازی جلد کتاب از آقای سیامک پورجبار هم خیلی دوست داشتم
پیشنهاد به خواندش می‌کنم.
        

          شروع یک علاقه و تبدیل شدنش به عشق و رسیدنش به وصال دست‌مایه‌ی داستان‌های رمانتیک زیادی بوده است اما حرف از اتمام یک رابطه‌ی عاطفی شاید کمی سخت‌تر باشد، آن هم اگر این اتمام با مرگ یکی از طرفین اتفاق بیوفتد، آن هم اگر این مرگ خودکشی باشد!
روایت کتاب نهایتا در یک شبانه‌روز یا کمی کمتر اتفاق می‌افتد اما واگویه‌های شخصیت اصلی داستان با خودش که ما حتی اسمش را هم نمی‌دانیم ما را با داستان و ماجراهایی که اتفاق افتاده یا قصد اتفاق افتادنشان وجود داشته مواجه می‌کند. گویی در اتاقی کسی روبه‌رویمان راه می‌رود و قصه‌ی زندگی‌اش را با تمام جزئیات و البته با پرش افکار در حالت اضطرابی که قصد پنهان کردنش را دارد تصویر می‌کند.
ویژگی‌های شخصیتی این فرد به نوعی‌ است که تمام یا قسمتی از آن‌ها را در شخصیت‌های ساخته و پرداخته شده‌ی داستایوفسکی در سایر داستان‌هایش می‌بینیم؛ شخصی منزوی یا مطرود، خودبرترپندار، بیش‌فکر و ... .