«بیایید عمل بزرگوارانه‌ای را در نظر بگیرید که دشوار است، بی سر و صدا و بی زرق و برق، تعریفش به گوش کسی نمی‌رسد، با بهتان و تهمت همراه است، فداکاری زیاد می‌طلبد و ذره‌ای خوش‌نامی در پی ندارد و باعث می‌شود شما_که در خوبی همتا ندارید_در نظر دیگران پست‌ترین بشر روی زمین جلوه کنید، آن هم در شرایطی که از همه شریف ترید. حالا حاضرید چنین کاری را انجام بدهید؟!»

داستایفسکی  تک تک کلمات را هوشمندانه و مثل قطعات پازل کنار هم چیده تا در یک رمان کوتاه، دوباره قدرت تصویرسازی و شخصیت سازی خودش را به رخ بکشد. شخصیت اصلی آدمی است از تبار راسکولنیکف و دیگر قهرمان های داستایفسکی: مطرود، پیچیده، خود برتر انگار، تنها و جوینده عشق پایدار. 
با داستانی کوتاه، جذاب و کوبنده از یک استاد حقیقی روبه‌رو خواهید شد.
        

          و نازنین را، این شاهکار کوتاه را، این تردستی داستایفسکی را، این نوول ( داستان بلند )، را بالاخره خواندمش!
نازنین ( که فریبنده و یا انسان مهربان هم ترجمه می‌شود ) تا به حال ترجمه خوبی از آن موجود نبود( مجموعه داستان نازنین و بوبوک نشر علمی فرهنگی ترجمه بدی نداشت اما به شدت کمیاب بود. ) و از این بابت ممنون نشر خوب چشمه و خانم بیدختی نژاد هستیم.
کتاب شامل ۹۵ صفحه پالتویی ست و در یک نشست جمع می‌شود. طراحی جلد بسیار ساده و فانتزی طور است که می‌شد بهتر هم باشد.
اما سفر کنیم به داخل کتاب...
کتاب دو مقدمه دارد. مقدمه یلدا بیدختی نژاد ( که مرسوم است بین مترجمین ) و مقدمه ای از خود داستایفسکی! ( که اگر خوانده باشیدش خواهید دانست این امر در اکثر کتاب های او امری غریب است! )
مقدمه داستایفسکی کوتاه است و بسی مختصر. از نشریه اش می‌گوید و مخاطبانش، از اینکه چطور چند ماه صرف نوشتن این کتاب کرده و معرفی کوتاهی از داستان که به شدت پیشنهاد می‌کنم بخونید بخش مقدمه داستایفسکی را.
داستان از زبان یک راوی غیرقابل اعتماد است، یک راوی پریشان حال و نزار که مدام هذیان هم میگوید شاید! آستانه ورود داستان چشمگیر است: مردی به پیکر بی‌جان همسر نگاه می‌کند و هنوز مبهوت است از اینکه چرا؟ چطور شد؟ اصلن من که عاشقش بودم، او که دوستم داشت...
و در ادامه فلش بک می‌زند به روز های عادی زندگی اش، زمانی که صبح سپیده دم تا شب را در مغازه خود ( امانت فروشی ) می‌کرده است! و اینکه چطور دل می‌بندد به یکی از دختران مشتری اش که چه دختر نازنینی ست...
شخصیت پردازی درونی کتاب که فوق العاده قوی ست، اصلن از داستایفسکی جز این انتظار نمی‌رود
◼️ داستایفسکی این داستان بلند را در اواخر عمر خود نوشت، از این رو این داستان از پخته ترین آثار وی است و در آن درخشش فنون قلم او را خواهیم دید.
اما متاسفانه شخصیت پردازی بیرونی ایده آلی نداشت و فضاسازی هم ضعیف تر از حد انتظار من بود. البته ذکر این نکته هم ضروری ست که هیچ نویسنده ای در تمام شگرد های داستان نویسی استاد نبوده است!
استعاره های بسیار زیبایی در داستان به کار برده شده بود، کنایه های وحشتناک، تمثیلات حرفه ای، و در کل یک اثر به واقع ادبی بود این داستان.
◼️ پیشنهاد می‌کنم نقد نازنین را حتمن بخوانید بعد از اتمامش، البته از سایت های غیر فارسی...
و در انتها، پیش‌بینی می‌کنم در بخش هایی از این داستان قلب تان خواهد لرزید، همچون چانه تان! بله، احتمالن این داستان اشک شما را جاری خواهد کرد اگر دل ببندید بهش.
بخوانید پخته ترین نوول داستایفسکی را، این خورشید فروزان ادبیات روس را، این درخشش اعجاب انگیز قرن ۱۹ را، این غول ادبیات جهان را...
        

          به پیشنهاد دوستان خواندم 
خوب بود ولی عالی نبود
همچنان به نظرم جنایت و مکافات بهترین اثر داستایوفسکی است با اختلاف 
        

          کتاب کم حجم ،ولی پر محتوا...
چه حس و حال غریبی دارم بعد از تمام کردنش. انگار یه چیزی روی دلم سنگینی می‌کنه. :)

        

          سکوتی که دیر شکست
غروری که جا خشک کرده بود
 توهم های تمام نشدنی
جنگ افکار ضد و نقیض
راه رفتن و  راه رفتن و  راه رفتن 
دو لخته خون 
تمثال مریم مقدس هاج و واج مانده 
جنازه ای نازنین و معصوم 
کفش های کوچک آن جنازه نازنین 
و جای پایی که دیگر بوسیده نخواهد شد
دیر شد.... فقط 5 دقیقه؟؟؟ نه بلکه  به اندازه همه ی زمان هایی که از عشق حرفی زده نشد... 

_در افکارم هر روز در آغوشمی و می بوسمت!!!! 
+عجب افکار عاشقانه ای!!!

        

          شیوه روایت داستان رو به شدت دوست داشتم،
دانای کل برام قصه نمی‌گفت،
انگار تازه داشتم با خود شخصیت اصلی همزمان می‌فهمیدم که داستان چیه.
ریتم داستان خوب بود، اصلا خسته کننده نبود،
ضرب‌آهنگ اتفاقات و چرخش‌های داستانی عالی بود، 
واسه هضم این پایان‌بندی  باید حداقل یکی دوبار دیگه از اول داستان رو بخونم . . . 
        

          دومین کتاب تابستون ۱۴۰۴* حاوی لو رفتن
یادداشت ۱: فکر می‌کنم قلبم داره گریه می‌کنه، فقدان نامیدی توی مرد موج می‌زند و اون به دنبال امید دست و پا می‌زد که فرار کنه
دختر برای شرافتش تلاش می‌کرد و معصومانه به عنوان یه قهرمان خاموش می‌میره، انگار کار دیگه ای ازش بر نمی‌اومد، ولی راه های دیگه ای هم برای بقا مونده بود، یعنی دخترک به کجا رسیده بود که اینطوری رها کرد؟ رفت و مرد رو هم با خودش کشت فقط در یک قالب دیگه؛ شاید من رو هم همینطور..

یادداشت ۲: یک ساعته که تموم شده و به خدا همینطوری زل زدم به دیوار و دارم فکر می‌کنم
انگار می‌خوام گریه کنم ولی می‌گم خب برای چی؟ این کتاب فقط بازتابی از حقیقت بود
بازتابی از نطق خاموش نا امیدی که توی شلوغی شب پرسه می‌زنه و تا به خودت بیای می‌بینی که توی شلوغی و سکوت گم شدی
ولی نصف ستاره کم کردم چون فکر کردم این نهایتش نیست، بازم می‌شه هاله هایی از امید رو توی شلوغی و درماندگی پیدا کرد مگه نه؟

یادداشت ۳:عمیقاً فکر می‌کنم این کتاب نود صفحه‌ای می‌تونه اندازه‌ی هزاران کلمه حرف داشته باشه درحالیکه یه کتاب هفتصد هشتصد صفحه‌ای هیچی برای گفتن نداشته باشه.
        

          بسیار عالی و احساسی 
با اینکه می‌دونی چه اتفاقی در داستان خواهد افتاد ولی همچنان علاقه داری بخونی
        

          گفتنی‌های فنی را بقیه گفته‌اند، فقط اضافه می‌کنم که این کتاب درباره‌ی رنجِ زیستن در یک زندگیِ مشترک غیرعاشقانه و بیمار است.
چنان با نازنین همذات‌پنداری کردم که گیج‌گاهم تا چند روز درد می‌کرد :)
اگرچه همه‌ی جملاتش خوبند، همه‌ی کلماتش درست استفاده شده‌اند (ممنون از مترجم خوبش)، صفحه‌ی آخرش غوغاست، مُهر پایانِ است بر این محنتِ مسلم. یک پایانِ تمام‌عیارِ غم‌آلود.

به کارِ همه می‌آید به جز سنگ‌دل‌ها.
        

          داستایفسکی استاد معما‌کردن شخصیت‌هاست. صریح می‌گوید اما رو نمی‌کند. از نوع روایتش که شبیه به تندنویسی بود و اول‌شخص بودن راوی خیلی خوشم آمد. تلخ هم که... بله خیلی تلخ بود.
        

          (🇷🇺)‌دومین کتابی‌ که از داستایفسکی خوندم و این یکی هم‌ محشر بود. و فقط سوال اینجاست‌ که چجوری یه آدم میتونه انقدر‌ واقعی احساسات دوتا شخصیت خیالی‌ رو به رخ بکشه؟‌ بخونیدش‌ همین.
        

          یادداشتی بر رمان نازنین


همونطور که پشت جلد کتاب میگه نازنین در کنار «شب‌های روشن» ستوده‌ترین و پخته‌ترین رمانک داستایفسکی به شمار میاد، شاهکاری که به قول سوزان سونتاگ مثل هر هنر والایی خودش رو در قامت یک راز جلوه‌گر می‌سازه. 
راوی عاصی و سرگشته و در این جا حق به جانب و خودشیفته. داستان از زبان امانت فروشی روایت می‌شه که به یکی از مشتریان همیشگی مغازه‌اش علاقه مند میشه.
دختر شونزده ساله، جوان و سرشار از شور زندگی.

من بسیار از نثر نازنین خوشم اومد،نازنین مثل یک مونولوگ طولانیه که در افکار شخصیت اصلی که اسمش رو هم نمیدونیم می‌گذره.و برخلاف بسیاری از رمان های داستایفسکی مقدمه دارد،یعنی خود داستایفسکی خواسته قبل از شروع داستان با ما سخنی بگوید.
داستایفسکی در مقدمه کتاب میگوید:« اگر یک تندنویس حرف‌های قهرمان داستان را استراق سمع می‌کرد و به سرعت می‌نوشت احتمالاً نتیجه‌اش اندکی از آنچه پیش روی ماست خام‌تر در می‌آمد!»
درواقع کل این کتاب افکار به‌هم‌ریخته مردیست که بالای جنازه همسرش که تازه خودکشی کرده.

داستایفسکی رمانکی نوشته که راویش قصد داره زن جوانش رو تحقیر کنه.
و به اون بفهمونه که باعث خوشبختیشه ، وگرنه باید در همان بدبختی سابق  بمونه و آخر هم زن اون بقال خپل بشه.

داستایفسکی نازنین رو سال 1886، بعد از نوشتن بیشتر آثار درخشانش و پنج سال قبل از مرگش نوشت.نازنین نه از روی خام دستی، که اتفاقا آگاهانه به شکلی نوشته شده که با دیگر آثار نویسنده فرق داشته باشه.

نازنین تا امروز چند باری ترجمه و چاپ شده و فیلم‌های متعددی هم از روش ساخته‌ شده.
        

          برای نازنین
پیش از آن‌که واژه‌ای بخوانی، تصویری تو را خیره می‌کند:
پرنده‌ای کوچک، با شقیقه‌ای خونین، افتاده روی میز، در سکوتی آبی رنگ.
جلد «نازنین» چیزی را فاش نمی‌کند، فقط هشدار می‌دهد:
در این کتاب، زخمی هست که آهسته باز می‌شود،
بی‌آن‌که صدایش را بشنوی.
«نازنین» درباره‌ی لحظه‌هایی‌ست که کسی چیزی نمی‌گوید،
اما همه‌چیز اتفاق می‌افتد.
درباره‌ی تنهایی‌هایی بی کلام و سکوت هایی بلند.
نویسنده، با دست‌هایی آرام، پرده را کنار می‌زند
و اجازه می‌دهد نور بیافتد روی چیزهایی که همیشه در تاریکی مانده‌اند:
دوستی‌های فرسوده، عشق‌های نیمه‌کاره، دلتنگی‌هایی کهنه و بی‌نام.
اینجا کسی قرار نیست نجات پیدا کند.
وقتی ورقِ آخر بسته می‌شود،
نه پرنده رفته،
نه سکوت تمام شده؛
فقط جای زخم عوض شده است—
آمده، نشسته،
جایی نزدیک شقیقه‌ات.
        

          داستانی جذاب، کوتاه و معماگونه ...
خیلی چیز ها بی پاسخ موندن ولی این ویژگی خاص این کتاب هست. مدام از خودت می‌پرسی تو سر اون دختر چی می‌گذره و انگار هرگز به جواب نمی‌رسی و چقدر این پایان به واقعیت نزدیک بود (واقعیتِ انسان هایی که بدون گفتن داستانشان می‌میرند) ...

به عنوان یک تجربه کوتاه و سریع اما هیجان انگیز پیشنهاد می‌کنم.


این زن ستیزی و در عین حال محسور زن شدن رو در آثار داستایوفسکی نمی‌فهمم!!!  یعنی هنوز بلد نیستم که درکش کنم.


        

          خوب یه داستان کوتاه از جناب داستایفسکی که بنده عاشق قلمش هستم. خوب بود ولی از بین کتاب های داستایفسکی که خوندم هنوزم جنایت و مکافات واسم رتبه ی اول رو داره.
        

          در یک کلام،فوق العاده
        

          فقط می تونم بگم فوق العاده بود ، انقدر محسور شده بودم نمی تونستم زمین بزارم کتابو ، انگار داری یه فیلم کوتاه می بینی ، خیلی راحت تصویر سازی میکنی تو ذهنت
        

          فکرکنم یکی از ویژگی های غالب این کتاب ، اینه که طوری نوشته شده که بتونیم به راحتی با راوی داستان ، همراه بشیم ...
آشفتگی مرد به آشفتگی نوشته شده ...
و خب بعضی وقتا هم قرار نیست شخصیت اول داستان ها دوست داشته بشن شاید ؟ 🫠
به قول بعضیا شاید یه رابطه سمی و نشون میداد ...
ترجمه خانم بیدختی نژاد هم خیلی خوب بود ...
        

          شبیه شب‌های روشن. 
داستایوفسکی و ذهن پیچیده و گاهی ترسناکش که همیشه تو رو مجذوب میکنه ‌ و باعث میشه از خودت هم بترسی.