از متن کتاب:

همین که چهره‌ات از ذهنم پاک می‌شود آرامشم را از دست می‌دهم. اگر نیایی طاقت خواهم آورد؛ اما چه طاقتی؟ در بطن اندوه، در برهوت دل.

کتابی فوق العاده زیبا،
ممنون از خانوم خانلو ی عزیز برای ترجمه‌ی عالی این کتاب
        

          اگر کتاب های کامو را خوانده باشیم ، میدانیم نامه های موجود در این کتاب بسیار دور از تصور است.
"مسئله این است که آیا میتوان تنها و خوشبخت بود؟"
        

          اگر به خواندن نامه علاقه دارید، از این کتاب هم خوشتان می‌آید.
        

          عشقی کوتاه، به‌بلندای ابدیت

احتمالاً هیچ مخاطبی لحن عاشقانهٔ آلبر کامو را تا پیش از انتشار این نامه‌ها نه خوانده بود نه تصور کرده بود. حالا با انتشار این نامه‌ها پرتوِ تازه‌ای بر همهٔ آثار و بر شخصیت آلبر کامو افکنده می‌شود. کاموی عاشق هم یادآور کامویی‌ست که می‌شناخته‌ایم هم چهره‌ای سراسر تازه از اوست. چهره‌ای که شاید هیچ‌وقت از نویسندهٔ «بیگانه» و «طاعون» تصور نمی‌کرده‌ایم. برعکسِ آیدا و طاهره و چند معشوق دیگر که بیشتر «مخاطب» نامه‌های عاشقان مشهورشان بوده‌اند، «ماریا کاسارس» پاهم‌پای کامو می‌نویسد و افق‌های تازه‌ای نه «به‌واسطهٔ او» که «به‌دست او» پدید می‌آید. گاه چنان جانانه می‌نویسد که از نویسندهٔ مشهور نیز پیش می‌افتد. در دفاع از جمهوری‌خواهان اسپانیا علیه دیکتاتورِ وقت، فرانکو، بیانیه می‌نویسد، کامو ترجمه می‌کند. ناز بنیاد می‌کند، کامو بر باد می‌رود. گاه حسادت کامو را بی‌رحمانه شعله‌ور می‌کند و انگار سرمست می‌شود از اینکه در شعله‌گاه گدازه‌های جانِ او زنانگی‌اش را صیقل می‌زند ــــ کسی که بیش از آنکه معشوقهٔ آلبر کامو یا دختر رئیس‌جمهور اسپانیا باشد، زنی‌ست متکی‌به‌خود و رها از انقیاد. در نامه‌ها، لحظات اختفا و آفرینش مردی سل‌گرفته و مضطرب و دل‌نازک را در پس چهرهٔ افسانه‌ای آلبر کامو می‌بینیم. دقایق ابرآفتابی زنی نازنین را نظاره می‌کنیم جسور و خویشتن‌دار که بیش از هر کس دیگری تداعی‌گر «اُرفه» ژان کوکتو است.

کامو در یادداشت‌هایش نوشته بود: «عشق بی‌عدالتی‌ست، اما عدالت کافی نیست.» با خواندن این نامه‌ها می‌فهمیم که چرا معتقد است که عدالت کافی نیست. شاید بتوان این نامه‌ها را ژنوم تمام نوشته‌های آلبر کامو دانست. لحظات خلق رمان‌ها و نمایشنامه‌ها و آثار فلسفی کامو در این نامه‌ها به بهترین نحو ثبت است، چرا که برای «بهترین موجود زندگی‌اش» نوشته است. ماریا جایی در نامه‌هایش به یک «رمان مکاتبه‌ای» اشاره می‌کند، بی اینکه بداند که نیم قرنِ بعد نامه‌های او و معشوقش را ـــ با بوی آویشنی وحشی که برایش نامه‌پیچ کرده بود ـــ مانند رمانی مکاتبه‌ای می‌خوانند و تاریخ دردمند آرزومندی‌شان را به نظاره می‌نشینند. تاریخ عشقی کوتاه، به بلندای ابدیت.
        

          اول از همه باید بگم که نه من به درد کتاب‌هایی که نامه‌نگاری هستند می‌خورم و نه اون‌ها مال من هستند. بیشتر از یک سال خوندن این کتاب طول کشید و این برای من بی‌سابقه بود.
این کتاب شامل نامه‌هایی  است که بین آلبر کامو و ماریا کاسارس رد و بدل می‌شده. من این کتاب رو بدون توجه به تاریخ نامه‌ها خوندم و خب می‌تونم بگم خود گردآورنده این لطف رو کرده و نامه‌ها رو طوری قرار داده که داستان روزمره‌ای که میون نامه‌ها دیده می‌شه به هم نخوره. این موضوع هم رعایت شده که ترتیب نامه‌ها با توجه به خونده‌شدن یا نشدنشون توسط آلبر کامو یا ماریا کاسارس باشه، نه صرفا تاریخ نوشتن‌شون.
از نظر بار عاطفی نامه‌ها، خب به نظرم چیزی کم نداشت. اگه از این‌طور کتاب‌ها می‌تونید لذت ببرید، خب بخونید.
نظر دیگه ای راجع بهش ندارم، همین.
        

          همه جا تو را می‌خواهم، تمامت را، تمامِ تمامت را، تو را برای همیشه می‌خواهم، بله، همیشه. و نه که بگویم «اگر...» یا «شاید...» یا «به شرط اینکه» تو را می‌خواهم، می‌دانم، این نیاز است و من تمام قلبم را، تمام روحم را، تمام خواست و اراده‌ام را و حتی اگر لازم شود، تمام بی‌روحی‌ام را در راه داشتنت خواهم گذاشت.

جملات این کتاب انسان رو دیوانه می‌کنه.
        

          بالاخره تموم شد! این کتاب واقعا برام خسته‌کننده بود و تقریبا هیچ جذابیتی نداشت. تنها چیزی که احساس می‌کردم غم دوری بود و خیانت (تا جاییکه من متوجه شدم آلبر کامو داشت به زنش خیانت می‌کرد و بنظر من این عشق نیست)
        

          “به من نگو، اصلاً نگو که این کار احمقانه است. به‌راستی همه چیز احمقانه است، اما حالا که این‌طور است و ما نمی‌توانیم کاری برای تغییرش بکنیم، خودمان دوتایی سعی کنیم به‌بهترین شکل ممکن به آن سر و سامان بدهیم، تا هیچ چیز به خطر نیفتد. با توقع زیادی از زندگی، زندگی را خراب نکنیم. زندگی که شاید… پوچ است، نیست؟”
خیلی زیاد از عشق بین کامو و کاسارس لذت بردم. اصلاً یه جور خاصی هم‌دیگه‌رو دوست داشتن و برام این طرز دوست داشتن بسیار عزیز بود. از اعماق وجودشون به‌هم در نامه‌ها عشق ورزیدن و درکل که خیلی دوستش داشتم.