"نه،واقعا فردا که ببرندش من چه‌کار کنم؟"

به نظرم هیچ کلمه‌ای در هیچ زبان زنده دنیا جز صدای درونم نمیتونه درباره‌ی این کتاب بگه..
از نظر من داستایوسکی برای این کتاب هیچ کلمه‌ای رو بی دلیل انتخاب نکرده انگار هر بند بند این کتاب یک داستان عمیق پشتش جا داده 
جوری که با هر کلمه آدم میخواد ساعت ها بهش فکر کنه 
واژهایی این کتاب جوری کنار هم به شکل هنرمندانه‌ای قرار گرفتن تا حقیقت های وجود انسان رو تداعی کنن 
این هنرمندی داستایوسکی رو توی سر فصل 
"دختر سر به زیر شورش میکند"
رو میشه به خوبی لمس کرد..تاکید دارم لمس کرد ،درک نکرد 
به طور گیراست که احساسات این کتاب رو میشه به دست گرفت 
در یک کلمه محسور کننده‌ست
من این کتاب رو صوتی با صدای آقای تا‌یماز رضوانی گوش دادم 
و امان از این صدا به‌قدری ماهر بودن در خوندن کتاب که حتی یک خط خوندن رو هم به گوش دادن ترجیح ندادم 
      

        آخرین کتاب سال هزار و چهارصد و سه✨️
کتابی کوتاه ولی ماهر در نمایش احساسات عمیق و قوی..!
      

        روایتی آمیخته با غم از جنگ جهانی دوم که از زبون دختری نابینا اهل فرانسه و پسر نوجو‌نی که داره به یکی از مردهای ارتش آلمان تبدیل میشه..
خوندش تجربه خیلی به یادماندنی‌ای بود..مخصوصا فصل های آخر کتاب که یک تجسم کامل از احساسات انسانی بود!
      

        یک مجموعه دیگه هم از ریک ریوردان تموم شد 
این مجموعه یک سری شخصیت هارو گرفت ،یک سری رو کنار هم گذاشت ،به یک سری راهشون رو نشون داد و..
به یک شخصیت نشون داد چیزی رو داد که بدست آوردنش کلی غم و شادی رو رقم زده بود..انسانیت رو!
ریک خیلی خوب تونسته بود به بهونه یه خدای پرت شده از المپ انسانیت و احساسات رو به نمایش بکشه..
و در آخر اپولو به قول‌ش عمل کرد..
اون اپولو شد و به یاد داشت.
      

        با پایان این جلد،فقط یک جلد دیگه تا خداحافظی با ماجراهای ایزد پرت شده از المپ مونده..
      

        من اپولو خواهم شد.
و به یاد خواهم داشت.
این جلد بیشتر از اون چیزی که فکرش رو میکردم قلبم رو شکست 
و باعث شد از فصل ۳۳ تا آخر کتاب و همین الان که این متن رو مینویسم یه بغض توی گلوم گیر کنه💔.
هیچی‌دیگه‌همین
      

        جلد دوم تموم شد.
این یعنی خیلی به جلد سه و اون اتفاق نزدیکم..🚶🏻‍♀️
نه بابا کی گفته میترسمممم
      

        ممنون بابت لوسی‌مود‌مونتگمری‌ بابت حس خوبی که با خوندن این کتاب بهم منتقل شد✨️
      

        قلم جی.کی رولینگ من رو به "خونه" برمیگردونه 
قلم دارن شان بخشی از "خودم" رو داره..
ولی قلم ریک ریوردان..
حس "خونه‌ی‌من" رو داره✨️
درست مثل حسی که دورگه ها نسبت به کایرون و کمپ دورگه ها دارن..
زمانی که توی فصل های آخر این کتاب پرسی جکسون دوباره با ریپا‌تد و خانوم لیری برگشت و داد زد و گفت 
"هی نکبت برنزی"
خوشحالی که بهم دست داد خوشحالی مخصوص خود این شخصیت بود
خوش‌جُلبکی🥲

پ.ن::درکم‌کنید از شدت هیجان مغزم خاموش شده جملات نامفهوم میگم😭😂
      

        اولین تجربه خوندم از ‌کتابای نیل شوستر‌من کتاب خشکسالی بود و باورم نمیشه هر حسی که موقع خوندش پیدا کردم با خوندن این کتابم دوباره تکرار بشه!
روال آروم اوایل استرس صد صفحه آخر و در آخر..
آسودگی فصل پایانی!
      

        مغزم قفل شده حتی نمیدونم چی بنویسم.
      

        به وقت پایان یه مجموعه به یادموندی دیگه از اساطیر یونان✨
      

        همه‌ی کتابای سارا جون بلا استثنا از اول تا آخر آروم و ملایمن همون ۵۰ ، ۶۰ صفحه آخر همه چی قرو قاطی میشه🤝🏻
      

        بچه‌تر که بود‌م (۱۲،۱۳ سالم بود)عاشق زوج جوکر و هارلی کوئین بودم.
احساس میکنم این کتاب کلا نظرم رو درباره ش عوض کنم 
دیگه اونقدر جوکر رو دوست نداشته باشم.
و دلم برای هارلی بسوزه.

      

        یکی از کتابایی که نشون میده تاریخ چقدر میتونه بی رحم و تراژدی باشه..
و اینکه چهره های بزرگ تاریخی چه سرنوشت عجیبی رو تجربه کنن..