کنجکاوی درباره‌ی یک سری اسم از یک کتاب دیگه من رو به خوندن این نمایشنامه کشوند تا با داستان این شخصیت‌ها و خدایان‌شون کمی آشناتر بشم. «زنان تروا» صحنه‌ای بعد از جنگ تروا (تصرف تروا توسط یونانی‌ها با اون اسب چوبی معروف) رو توصیف می‌کنه؛ جایی که مردها کشته شده‌ن و زن‌ها منتظرن به یونان بُرده -و بَرده- بشن. یادداشت آخر کتاب هم به جمع‌بندی و درک بهتر این نمایشنامه‌ی اوریپید کمک می‌کنه.
        

          تعداد دفعاتی که نفس عمیق کشیدم تا غم رو پس بزنم، از دستم در رفت.
        

          درباره این سری نمایشنامه‌های بیدگل حتما یادداشت پایان هر نمایشنامه رو بخونید چون بخش مهمی از فهم ماجرا و تاثیرش در تاریخ و فرهنگ، در فهم نقد و تحلیل شخصیت‌ها است.
        

          هربار که میخونمش باز هم چیزهای جدیدی برام داره، و هر بار دوباره میفهمم که چرا اوریپید هنوز انقدر مهمه، حتی برای ما، یا شاید مخصوصا برای ما.
        

          ۲۵ قرن پیش ، ۲۵۰۰ سال پیش اوریپید یک نمایشنامه مدرن نوشته و این بی نظیره...
نمایشنامه ای که ضد جنگه... ضد هر جنگی...و قربانیان این جنگ هم زنان هستند...زنان تروا ... زنان ایران ... همه زنان جهان...
۲۵ قرن قبل اینطوری جنگ رو بشناسی و تقبیحش کنی ، اینطوری از زنان بنویسی اون هم در یک جامعه ای که زن ها در ردیف بردگان بودند واقعا عجیب و در عین حال تحسین برانگیزه
این از بزرگی اوریپید میاد...
نمایشنامه در زمانی نوشته شده که بحبوحه جنگ پلوپنزی در یونان بوده...
همین باعث میشه که اوریپید با نوشتن این تراژدی به استقبال و تقبیح کردن این جنگ بره...
داستان بعد از اتمام جنگ معروف ترواست و زنان تروا اسیر شدن و منتظرن تا بین اربابان یونانی شون و سرداران فاتح تقسیم بشن...
از لحاظ داستانی،  نمایشنامه تقریبا ادامه نمایشنامه هکوب نوشته خود اوریپیده و هکوب اینجا تقریبا نقش اصلی رو داره
اوریپید اینجا هم به شدت قصه گوئه و نشون میده که بازماندگان یک جنگ مصیبتی وحشتناک تر از کسانی که کشته شدن بر سرشون میاد
کسانی که کشته شدن بلاخره مردن ولی بازمانده ها هر روز میمیرن و زنده میشن...
پیشنهاد میکنم حتما این اثر زیبا که شاید بهترین نمایشنامه اوریپید هم هست رو حتما بخونید.
        

          من نمی‌دونم تو یونان باستان خود نویسنده‌ها موضوع نمایشنامه رو انتخاب می‌کردند و یا هر دوره در مسابقه‌ای که برگزار می‌شده یک موضوع خاص پیشنهاد می‌شده که بقیه درباره‌اش بنویسند؛ اما به هر حال جالبه که هر نمایشنامه‌ای که از اوریپید من می‌شناسم، نمایشنامه‌ای درباره‌ی زن‌ها و خلق و خوی اونهاست... و جالب‌ترش اینه که ما با یک مردی طرفیم که تو جامعه‌ی 2000 سال پیش یونان این نمایشنامه‌ها رو نوشته... تو دوره‌ای که فیلسوف‌ها و مردم یونانی معتقد بودند برای رسیدن به کمال، مرد (به عنوان یک کامل) باید با یک مرد (به عنوان یک کامل دیگر) ازدواج کنه و زن‌ها به عنوان یک ناقص در کنار بردگان از بسیاری از حقوق برخوردار نبودند.
        

          نمایشنامه جالبی بود و ترجمه‌ی خوبی هم داشت (از غلامرضا شهبازی). کل نمایشنامه یه اثر ضد جنگ بود که توش یونانیان و اعمالشون رو مثل بربرها، و تروایی‌ها رو قربانیان وحشیگری اونا نشون داده بود. منظور از تروایی‌ها هم در اینجا فقط زنان ترواییه، چون تموم مردا (بجز پسر کوچیک آندروماک، بیوه‌ی هکتور) بعد از جنگ تروا کشته و سلاخی شدن و فقط زنان باقی موندن تا به عنوان غنیمت جنگی و برده بین سرداران یونانی تقسیم بشن. با اینکه از متون دیگه مثل ایلیاد هم می‌فهمیم که سرنوشت زنان بزرگ‌زاده‌ی تروایی چی میشه ولی اینجا بیشتر بسطش داده و مفاهیم دیگه‌ای رو هم وارد متن کرده بود. مثل زنجیره‌ی علت و معلول‌هایی که منجر به این فاجعه و نابودی شهر باشکوه تروا میشه.

جایی هست که هکوب (ملکه‌ی تروا) و هلن با هم بحث می‌کنن. هلن دونه‌های این زنجیرو یکی‌یکی کنار هم می‌چینه تا نشون بده چرا سقوط تروا و مرگ این همه مرد یونانی و تروایی تقصیر اون نیست، بلکه تقصیر خدایانه. ولی هکوب در جوابش ردیه‌ی منطقی‌ای رو میاره و به هلن میگه تو «خدایان را نادان می‌نمایی تا کردار بد خویش بپوشانی» و «آفرودیت نامی‌ست که ما به شهوت می‌دهیم آنگاه که افسار می‌درد.» همونجور که مقاله‌ی انتهای کتاب میگه، معلوم نیست دلایلی که هکوب میاره و برای ماها کاملاً منطقی میاد، از نظر مردم یونانی اون زمان هم منطقی بوده باشه، چرا که حرفای هکوب تیشه می‌زنه بر ریشه‌ی هر چی اسطوره و داستان پشت ترواست.

هکوب اصلی‌ترین شخصیت این نمایشنامه‌ست و بیشترِ نظرات اوریپید از زبون اون مطرح میشه، و مهمترین نظر هم راجع به خدایان و نقش اونا تو زندگی فانیانه. اوریپید اینجا هم (برخلاف اسلافش) مثل نمایشنامه‌های دیگه‌ای که ازش خوندم، به صراحت خدایان رو کوچیک می‌کنه، از اونها و بی‌وفاییشون عصبانی میشه و در نهایت در غالب شخصیت هکوب به این نتیجه می‌رسه که دعا کردن و قربانی دادن برای اونا هیچ فایده‌ای نداره، چون در نهایت وقتی خدایان رو لازم داریم، به داد ما نمی‌رسن. مثل همین حالا که تروا نابود شده و خدایان هم ترکش کردن.

کلا نمایشنامه‌ی تأثیرگذاری بود و پیشنهاد می‌کنم بعد از خوندن ایلیاد بیاین سراغش.

پی‌نوشت: سرانجام آستیاناکس، پسر هکتور و آندروماک دل آدمو کباب می‌کنه...
پی‌نوشت 2: عاشق پیشگویی کاساندرا شدم و چون سه‌گانه‌ی اورستیا رو قبلاً خوندم، می‌دونم چی در انتظار آگاممنون و خاندانشه! :)))
پی‌نوشت 3: آخه بی‌مروتا... پولیکسنه‌ی بیچاره رو چرا.....؟؟؟؟؟
        

          اولین کتاب چالش کتابخوانی متفاوت لیا✨️
جنگ تروا جنگ عجیبیه،جنگی که علت وقوع اون زیبایی یک زن و عشق یک مرد به اون بود،جنگی که مردها راه انداختند و کشته دادند و پیروز شده‌اند اما در نهایت این زنان بودن که آثار جنگ رو با چشم خودشون دیدند و به دوش کشیدند!
وقتی برای اولین بار نسخه خلاصه شده‌ی ایلیاد هومر رو خوندم احساس دلسوزی خودم رو نسبت به تروا حس کردم و وقتی نغمه آشیل رو خوندم غمِ بزرگ یونانیان روی دلم نشست 
ولی با خوندن زنان تروا،به این نتیجه رسیدم که مردان جنگ می‌کنند و می‌رن یا به نوعی پیروز میشن یا شکست خورده و کشته ولی این زنان هستند که با خاطره‌ی جنگ زندگی میکنن، پس در هر جبهه‌ای قبل از نگاه کردن به جنبه مردانه‌ی اون باید به لطافت از دست رفته ی زنان نگاه کرد
زنان هستند که غنیمت حساب میشن و مجبور به بردگی میشن 
این زنان هستند که سوختن شهر،به اسارت گرفتن هم جنس های خودشون،کشته شدن مردها و نابود شدن هر آنچه که تا الان بود رو با چشم خودشون می‌بینن و با جون و دل لمس میکنن!
شاید او‌ریپید بیشتر از هرچیزی میخواست بهمون ثابت کنه که 
"جنگ چهره‌ای زنا‌نه ندارد!"
از خوندش لذت بردم(جیگرم خون شد) و پیشنهادش میکنم ✨️ 
پ.ن:کاساندرا؟این بچه زیادی گناه داره