اولین نمایشنامه‌ای که از یکی از سه‌گانه بزرگان ادبیات نمایشی ایران، اکبر رادی خواندم.
سه نمایشنامه که هرکدام درواقع ادامه‌ی قبلی است، حول محور افراد خانواده مشدی، مردی خوش نام، سنتی و پا به سن گذاشته در یکی از روستاهای شمال در دهه‌های ۴۰ شمسی (احتمالا)، که پسرش کاس آقا به تنهایی در کوه‌های رودبار به دور از خانواده زندگی میکند و دخترش ملوک گرفتار ازدواج با مردی طمع‌کار و قمارباز شده.
در نمایشنامه اول به اسم مُحاق داستان از جایی شروع میشه که ملوک پی به خیانت همسرش برده و به خانه پدری برگشته و حالا جو و فضای خانه مشدی و همسرش گل خانم بهم خورده و متشنج شده.
در نمایشنامه دوم به اسم مسافران، در ادامه‌ی مُحاق مشدی با بستن کوله‌ای در طوفان و بوران شدید اواخر پاییز تصمیم میگیره با پای پیاده به رودبار و دیدن پسرش بره، و بین راه به قهوه‌خانه روستایشان می‌ره تا کمی خودش رو گرم کنه و راه بیوفته، دامادش و صاحب قهوه‌خانه تلاش میکنند تا مشدی را در روستا نگه دارند و صبح فردا به رودبار ببرندش ولی مشدی موافقت نمیکنه و راه خودش رو می‌ره.
و در نمایشنامه سوم به اسم مرگ در پاییز، متوجه میشیم که مشدی سرما و بوران و تاب نیاورده و در بین راه به زمین افتاده و شخصی به اسم عطاخان او را نجات داده و به خانه برگردانده، در خانه همه از جمله داماد مشدی نگران سلامت او هستن و هرکسی به نحوی نگرانی و ترس خودش رو بروز میده، اما حتی با وجود اینکه صاحب قهوه‌خانه پزشکی رو بالای سر مشدی میاره، در نهایت ، مشدی در حال تماشای درختی که تک پسرش در حیاطش کاشته و با فکر پسرش که دور از اوست و پس از عذرخواهی های ممتد از گل خانم، چشمانش رو می‌بندد و  در پاییز میمیرد.

      

        نازنین، داستان کوتاهی از داستایفسکی که راوی آن، شخصیت اصلی کتاب است.
همه چیز از صحبت های در هم یک مرد چهل ساله شروع میشود که با جسد همسر شانزده ساله‌ش روی میز درست وسط خانه‌اش درگیر است. همسر او خودکشی کرده و حالا ما به دنبال دریافت علت آن میرویم، چیزی که باید از بین صحبت های مرد بیرون بکشیم؛ مرد شروع میکند به تعریف کردن همه چیز از روز اول آشنایی‌اش با دختری که در طول تمام کتاب، حتی اسمش هم گفته نمیشود و ما او را به واسطه‌ی القابی که مرد به اون می‌داد، دختری نازنین و باحیا و نجیب میدانیم، درست مثل اسم کتاب، نازنین.
مرد  شروع میکند به تعریف کردن که اولین بار در مغازه امانت فروشی اش با آن دختر آشنا شده و حتی اشیاء بی‌ارزش دختر را هم از اون میخریده، هرچند که برایش نمی‌ارزیدند! به مرور دختر برایش جالب میشود و به گونه‌ای متوجه میشود که دختر با عمه‌های بداخلاق و بدرفتارش زندگی میکند و هردو مادر و پدرش را از دست داده و حالا عمه‌هایش میخواهند او را به زور همسر مردی با ظاهری بد و خانواده‌ای از هم پاشیده کنند، مرد راوی پا پیش میگذارد و از دختر خواستگاری میکند، و دختر مسلماً بین این دو خواستگار، مرد امانت فروش را انتخاب میکند؛ پس از ازدواج، مرد به گفته خودش از همان اول می‌خواست که به دختر نشان بدهد که این اوست که باید سعی در شناختش بکند و صحبت کردن و ابراز محبت بی‌ارزش است و فایده ندارد؛ مرد راوی میگوید از دیدن و حس کردن تفاوت قدرت هایشان و دیدن برتری خودش بر دختر لذت میبرد و در واقع این را اصل ازدواج میداند، به مرور سردی شدیدی در رابطه این دو به وجود میاد که که حتی به سختی کلامی با هم صحبت میکنند و گاهی اوقات هم جر و بحث هایی بینشان به وجود می‌آمد، که بین آن جر و بحث ها، یکبار ناگهانی دختر از خانه میرود و مدت طولانی‌ای برنمی‌گردد، مرد راوی معتقد است که دختر با این کار یکی از قوانین خانه را زیر پا گذاشته، قانونی که میگوید دختر نباید بدون او جایی بیرون از خانه برود، سپس با دادن وجه نقدی به عمه کوچک دختر، آن زن را ترغیب می‌کند تا به تعقیب دختر بپردازد و پس از چند روزی زن به مرد راوی خبر میرساند که دختر، هر روز مردی را که روزی هم‌خدمتی مرد راوی بوده ملاقات میکند.
پس از آن ملاقات ها دختر به رازی از زندگی مرد راوی پی میبرد، میفهمد که مرد فردی بزدل و ترسو بوده و این دلیلی است که حالا بجای خدمت در ارتش، در مغازه‌ی امانت فروشی  کار میکند، مرد توجیه میکند که او شاید گاهی اوقات بزدل بوده باشد اما تمام حرکات و افکارش به نحوی فکر شده بودند، لااقل از نظر خود مرد! 
زمانی می‌گذرد و فضای سرد بین آن دو باقی میماند و دخترک سرماخوردگی شدیدی را پس از گذاشتن لوله‌ی تفنگ بر سر همسرش پشت سر می‌گذارد؛ حالا دختر نحیف و لاغر و بی‌جان در خانه مرد پس گذراندن دوران طاقت فرسای مریضی در سکوت زندگی میکند و مرد خرسند از اینکه بزدل و ترسو بودن خود را با نترسیدن در برابر قرار گرفتن اسلحه بر روی سرش رد کرده, در کنار دختر زندگی میکند.
تا زمانی که به قول راوی پرده‌ای پس از مدت ها از کنار چشمش کنار می‌رود، مرد وقتی صدای خواندن ضعیف همسرش را در خانه میشنود، آن زمان است که پرده‌ای که چشمانش را پوشانده بود کنار میرود، میفهمد که در طول زمان کوتاهی که با همسرش گذرانده، می‌توانست شاد باشد اما تصمیم گرفته بود تا همه‌چیز را بین خودش و دخترک سرد کند و به نابودی بکشد، پس شروع میکند به تلاش برای برگرداندن دختری که روز اول خانه‌اش آمده بود، دخترک از حرکات جدید و عجیب مرد چندباری دچار پنیک میشود، از مرد میترسد و مرد گیجش کرده‌است، چند روزی مرد دور دختر میگردد و در نهایت وعده سفری خوش به جایی خوش آب و هوا را به او میدهد، دختر چیزی نمی‌گوید و به سکوت نسبی خودش ادامه می‌دهد، تا اینکه یک روز صبح، سر میز صبحانه دخترک قسم میخورد که تا همیشه همسر وفادار مرد بماند، و همان روز پس از رفتن به مرد به امانت فروشی، دخترک تصمیم به کشتن خود میگیرد و از پنجره اتاقش، خودش را به پایین می‌اندازد، مرد راوی میگوید که فقط پنج دقیقه دیر رسید و اگر پنج دقیقه زودتر برمیگشت به خانه، شاید هنوز دخترک در خانه نشسته بود و هیچوقت خودش را از پنجره پایین نمی‌انداخت.
مرد راوی حالا نمی‌داند به چه فکر کند و مقصر را خودش بداند یا دخترک؟ با خودش فکر میکند، مگر همه چیز رو به بهبود نبود؟ پس چرا؟ فکر میکند که چقدر خانه حالا بدون وجود آن دختر نازنین خالی شده.
اما تمام داستان این کتاب از زبان این مرد روایت شده؛ آیا میشه به گفته‌های یک شخصیت که دارد عجیب رفتار میکند اعتماد کرد؟ آیا تمام داستان همان بود که مرد گفت ؟ 
      

        به عنوان اولین تجربه مطالعه کتاب های نیکلای گوگول واقعا فوق‌العاده بود.
مطالعه این کتاب باعث شد که حتما دنبال خوندن بقیه نوشته‌های آقای گوگول هم برم، بدون شک و بشدت پیشنهاد میکنم.
      

        یک تراژدی قوی و فوق‌العاده زیبا بود،
به هیچ وجه، به هیچ وجه از دستش ندید!
      

        با اینکه پایان کتاب رو از اسمش میتونستم پیش‌بینی کنم اما باز هم باعث شد حسابی دلم بگیره.
خوشحالم که مطالعه‌ش کردم، چون عمیقأ دوستش داشتم.
      

        خیلی از شعر‌ها نبودن، ولی حتی با نبود اونها هم هنوز این کتاب قشنگ بود، فروغ واقعا جزو بهترین‌هاست برای من.
قطعا پیشنهاد میکنم، بدون شک.
      

        خب این پایان، قلبم رو شکست.
این کتاب جزو دسته ای از کتابهاست که بادلیل اسمشون روی زبون ها افتاده، تلخ و جذاب.
همه، در سراسر دنیا باید حداقل یکبار این کتاب رو دست بگیرن، ورق بزنن، بخوانن و بفهمن.

      

        شاید مشکل از ترجمه‌ای بود که من مطالعه کردم، ولی این کتاب واقعا خواندنش سخت بود و سنگین، وگرنه محتوای کتاب با جرئت میتونم بگم خیلی خوب بود و علت اینکه من نتونستم خیلی راحت و روان مطالعه‌ش کنم همین سخت‌خوان بودنش بود.
      

        راستش من دو سوم اولش رو اصلا دوست نداشتم، فقط میخواستم با خوندنش تمومش کنم 
ولی یک سوم آخر کتاب نظرم عوض شد 
داستان بالاخره برام قشنگ شد و از اونجا به بعد رو با لذت خوندم 
اما در کل، این کتاب رو جزو اولویت‌های اول برا مطالعه نذارید، بنظرم هنوز کتاب‌های خیلی بهتری برای مطالعه هست.
      

        یک داستان (میشه گفت کوتاه) بامزه و آموزنده.
اولین اتفاق مسخره افتاد و بعد،  اتفاقات مسخره‌تری شروع به رخ دادن کردن. 
داستان درمورد ایوان ایلیچ و انسانیت خواهی نسبتا (فکر میکنم نباید گفت کاملا ) جعلیشه، شخصی که ادعای انسانیت خواهی و تاکید بر برابری بین تمام قشر هارو داره و دلیل اصلیش از چنین عقایدی فقط محبوب شدن و در چشم بودنه و نه بیشتر.
داستایفسکی پیشنهاد کردن نداره، بدون شک قراره کتابی رو بهتون ارائه بده که حتی اگه عالی نباشه هم نمیتونه بد باشه.
      

        کتابی‌ست که شاید خیلی از پدر و مادرها باید مطالعه کنن و ببین چه چیزهایی که حتی شاید فکر هم نمیکنن قدرت تغییر شخصیت و زندگی فرزندشان رو داره.
قطعا پیشنهاد میکنم برای بقیه تا حداقل یک شانس به این کتاب بدن.
البته نباید انتظار کتاب داستانی مانند رو داشت، این کتاب یک نامه‌ی طولانیه.
      

        دوستش داشتم.
کتاب قوی‌ای نبود، اما دوستش داشتم، نمیتونم بگم که پیشنهاد میکنم چون مطمئنا خیلی‌ها از این مدل نوشتار خوششون نخواهد اومد، اما برای من دلنشین و زیبا بود. 
      

        برای من کتاب جالبی بود، کتابیه که میتونید داخل قطار، داخل اتوبوس یا مواقعی که باید به انتظار بشینید مطالعه‌ش کنید. 
من برای یکبار خواندن پیشنهادش میکنم.
      

        فکر میکنم برای اولین کتاب از صادق هدایت، نباید بوف کور رو انتخاب میکردم، به هر حال بی دلیل تبدیل به معروفترین کتاب آقای هدایت نشده، معروف ترینی که سنگین و عمیقه، و فقط زمانی قادیم درک درست و کاملی از جملات این کتاب داشته باشیم که به اعماق باتلاق ذهن این نویسنده برسیم.
به خوبی می‌دونم که با اینکه امروز این کتاب رو برای اولین بار تمامش کردم، ولی به زودی قراره دوباره و دوباره از اول شروع به خواندنش کنم، آنقدر که به همون عمقی برسم که صادق هدایت با نوشتن این کتاب سعی داشت نشونش بده.
این کتاب رو پیشنهاد میکنم، صد در صد پیشنهاد میکنم، ولی نه برای اولین کتاب از این نویسنده.
      

        کتابی بود که من ازش لذت ببرم، صفحه‌آرایی ساده داشت و جلد کتاب هم زیبا بود.
خیلی روان و ساده، دلنشین و زیبا با مخاطب صحبت میکرد.
من دوستش داشتم :).