ایده کتاب برام جالب بود، ۴۲ روز حبس اجباری در قالب سفر به دور اتاقم
وقتی ادم با خیال خودش تنها میشه، دیگه تنها نیست و دنیایی رو همراهش داره
سبک نوشتاری نویسنده، پرش های ذهنیش و از این شاخه به اون شاخه پریدنش برام جالب بود.
البته یه جاهایی هم از توصیفاتش سر در نمیاوردم اما در کل کتابی ساده و روان و صمیمی هست.
        

          خیلی کتاب قشنگ ساده و روانی بود. من با صدای اقای صادقی گوش کردم و  سبک نوشتاری نویسنده خیلی روان بود👌😍🤍
        

          خیلی داستانش عجیب و باحال
        

          فردی، بنا به دلایلی، قرار است مدتی تقریبا طولانی را در اتاقش بگذراند! او به این مساله به چشم یک سفر نگاه می‌کند و ما به عنوان همسفران‌ش در طی این مسیر همراه او هستیم.

ایده‌ی کتاب بسیار جذاب بود، اما متاسفانه اصلا موفق به برقراری ارتباط با اثر نشدم و حقیقتا با ملال و صرفا برای این‌که نصفه و نیمه رهایش نکنم، تا آخر خواندم.

همین!
        

          باید یک سفر به دور اتاقم برم‌.
        

          سوالی که من رو در نوشتن این نظر هدایت میکند این است: چه توقعی باید از داستانی داشت که نویسنده‌اش به حال ورتر گریسته، نظام فکریش را "روح و حیوان" نامیده و مجذوب سبک لارنس استرن است و رمانتیکی است که در طول این سفر ۴۲ روزه در آسمان خیال خود توانایی دور نگه داشتن دلتنگی‌اش را از قلم خود ندارد؟!
کتابی که نویسنده‌اش یک روز کامل من رو با خودش همراه در سفری به راستی پربار و خیال انگیز کرد.
کتابی که بیست سال بعد از رنج‌های ورتر جوان نوشته شده و نویسنده به هیچ وجه شیفتگی خودش رو به این اثر به عنوان یکی از بزرگترین آثار جنبش رمانتیسم پنهان نمی‌کند. و خود این اثر هم به سرعت در اروپا پخش و تبدیل به یکی از آثار محبوب در دوره‌ی اوج رمانتیسم میشود. و اما باید به واقع باید چه توقعی از یک نویسنده‌ی رمانتیک داشت؟ رعایت سلیقه‌های متفاوت و تلاش برای کسب رضایت یا پر زدن در بی‌کرانگی های روح خود و بازگشت دوباره به بدنش که خود آن را گاهی "حیوان" و گاهی "دیگری" خطاب میکند با میوه‌های شیرین معنوی که ممکن است حتی پرت و پلا به نظر آید در نظر بشر منطقی قرن بیست و یک. و چه توقعی باید داشت از این بشر منطقی؟ که درک کند نویسنده‌ای را که از سودمندی و دلپذیری تنها سفر کردن روح رهای از قید و بند ماده‌ را در کتابی به این کوچکی به این خوبی به تصویر میکشد؟ 
حس میکنم هرچه بیشتر بنویسم فقط خودم رو خسته و لذت رو بر کسانی که این کتاب رو خواهند خواند حرام کرده‌ام. قطعا کتاب بی عیب و نقصی نیست ولی اگر حتی کمی مجذوب رمانتیسم هستید، درک نشده‌اید و کمی هم خود را "حساس" میدانید، از دستش ندهید. اما مطلع باشید که این کتاب یک سفرنامه‌ی طبیعی که نه، بلکه یک سفرنامه‌ی ماوراءالطبیعی است.
و شاید بتوان آن را علاوه بر "سفری به دور اتاقم"، "سفری به دور از اتاقم" نامید. 
و در آخر باید بگویم که احساسی هم که در نوشتن این نظر بر من غالب بود یأس ناشی از درک نشدن این اثر بود. وجود من در این کتاب یک همنوع یافت و درک شد و واقعن برام سخت بود که ببینم این اثر انقدر مظلوم واقع بشه. 
        

          اگر اهل سفر به دور اتاق باشی ار کتاب لذت می‌بری.

کتاب‌های کمی ارزش خواندن ندارند که این کتاب در میان آن‌ها نمی‌گنجد. با این حال نباید انتظار جاذبه به خصوصی را از داستان داشته باشید. 
        

          به نام او 

دلنشین‌ترین اثری که از آلن دوباتن خوانده‌ام «هنر سیر و سفر» به ترجمه خانم گلی امامی است که پیش از این معرفی کرده‌‌ام
دوباتن در کتاب خود هشت ویژگی برای سفر رفتن برمی‌شمرد و در هر بخش با محوریت قرار دادن یک هنرمند، شاعر و نویسنده و همچنین یک مکان جغرافیایی خاص در مورد ویژگی مور نظر خود سخن می‌گوید
مثلا در بخش هفتم که "در باب هنر دیده‌گشا" نام دارد با راهنمایی  ونسان ونگوگ به پرووانس سفر می‌کند.

دوباتن پس از این هشت سفر، فصلی را به کتاب می‌افزاید تحت عنوان بازگشت (در باب عادت کردن) در این فصل که در محل سکونت دوباتن در لندن می‌گذرد راهنمای سفر اگزویه دومستر است، نویسنده کلاسیک فرانسوی صاحبِ کتابِ  سفر به دوراتاقم.

پیش از این به غیر از چند صفحه‌ای که در کتاب دوباتن از این نویسنده و اثرش یاد می‌شود. اطلاعاتی در مورد او به زبان فارسی نبود و اثری از او ترجمه نشده بود، خوشبختانه  مدتی‌ست که این اثر کلاسیک با ترجمه خوبِ دوستِ عزیزم احمد پرهیزی، که از فرانسوی برگردان کرده، توسط نشر ماهی منتشر شده است.

احمد پرهیزی پیش از این کتاب مهم ضد سنت بوو مارسل پروست را ترجمه کرده بود که در همان سال جزو نامزدهای جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی در بخش ترجمه شد و مورد تقدیر قرار گرفت.
بخش کوتاهی از این کتابِ جمع و جور و خواندنی:

حضرات، این شما و این هم کتاب بنده! بخوانیدش! من به اطراف و اکنافِ اتاقم سفری کردم که چهل و دو روز به طول انجامید. مشاهدات جالبی که داشتم و حظّ مدامی که طی مسیر بردم مرا بر آن داشت تا آن را در دسترس عموم قرار دهم. آدمی از سفر به دور اتاق خود لذتی می‌برد که از حسادت آزارنده‌یِ مردمان در امان است و برای دست یافتن بدان حاجت به هیچ مال و ثروتی نیست
        

          توضیح کتاب که در سایت ها آمده: 
کتاب سفر به دور اتاقم، اثری نوشته ی اگزویه دومستر است که اولین بار در سال 1794 وارد بازار نشر شد. دومستر در سال 1790 به خاطر شرکت در یک دوئل به مدت چهل و دو روز به حصر خانگی محکوم شد. او به شکلی هوشمندانه از این موقعیت استفاده کرد و توانست در حصار چهاردیواری اتاقش، منبعی از الهام را بیابد که دست مایه ی خلق این اثر جذاب و خواندنی شد. اثر کوتاه او، کتاب سفر به دور اتاقم، به ماجراجویی های ذهنی او در این زمان می پردازد و سفرنامه ای است که هیچ شباهتی با سفرنامه های دیگر ندارد. خدمتکار وفادار دومستر و سگش، روزین، در این زمان در کنار او بودند و از سختی های این حصر می کاستند. دومستر که در تنها در اتاقی کوچک محصور بود، با استفاده از تخیل خود این محدودیت ها را کنار زد و به هرجا که دلش خواست، سفر کرد.
.
.
.
به نظرم کتاب چیزی بود شبیه جستار و سفرنامه... پر از دیالوگ های جالبی که باید زیرش را خط بکشید و درباره اش فکر کنید و کمی ملال انگیز مخصوصا فصل های آخر...
خوب بود که کوتاه بود...برای یکبار مطالعه بد نیست.
7.5/10 
        

          همانطور که نظر خیلی از دوستان بود نیمه دوم کتاب روند کند می‌شود و میشه گفت نیمه اول کتاب جالب تر و گیرا تر است اما این نکته دلیل نمیشه که بگیم کتاب جالبی نیست ! بلکه باید گفت کتاب خوب و پرنکته و جذابی بود 
بحث مهمی که بیشتر کتاب به آن پرداخته موضوع «روح و حیوان» است که این حیوان در جای جای کتاب دیگری هم گفته میشه 

به طور کل دوستش داشتم 🤍
        

          کتاب موضوع جدید و جالبی داشت، سفر ۴۲ روزه ی اگزویه دو مستر به دور اتاقش که اجازه ی خروج از اون رو نداره.
این کتاب در سال ۱۷۹۴ نوشته شده و متنش هنوز هم گیراس، و طنز نویسنده در حال حاضر هم درک می شه.
خوندن این کتاب جیبی و کم حجم برای من خیلی طول کشید به دو دلیل. یکی این که نویسنده تلاش کرده متن منسجم باشه و از توضیحات ابتدای هر فصل کاملا مشخصه، اما با وجود این تلاش، پراکنده گویی های زیادی در کتاب دیده می شه که برای من به شدت خسته کننده بود و باعث می شد کتاب رو کنار بذارم. اما بدتر از اون ترجمه ی ثقیل و سنگین احمد پرهیزی بود که با وجود حرفه ای و دقیق بودن باعث می شد من تمام توجه م رو معطوف ترجمه و یافتن معنی کلمات کنم تا داستان اصلی؛ و این قضیه برای من که خیلی تخصصی ادبیات نخوندم، هم خسته کننده بود هم وقت گیر.
از متن کتاب:
-در روال همیشگی طبیعت، مرگ مردی نازکدل در حلقه ی دوستان سوگوار و جان باختن پروانه ای یخ زده از سوز بامدادی در کاسه ی یک گل چیزی نیست جز دو لحظه ی همسان، همین و بس. آدمی خود هیچ نیست جز شبحی و سایه ای، بخاری که در هوا ناپدید می شود...
        

          یکی از متفاوت ترین کتاب هایی که تا حالا خوندم 

اگزویه دو مستر بعد از یه دوئل با یه افسر ایتالیایی که به نفع خودش تموم شد، مجبور شد چهل و دو روز تو اتاقش بمونه. توی این مدت، یه سفرنامه نوشت که درباره‌ی یه افسر جوون هست که به خاطر همین ماجراها باید چهل و دو روز تو اتاقش حبس بشه.
تو این سفر به قسمت های مختلف اتاقش می‌ره و هر قسمت از اتاق شو مرتبط می‌کنه با تاریخ اون قطعه
با خواندن این کتاب با چندین تراژدی مختلف که تو تاریخ اروپا اتفاق افتاده آشنا شدم و با یکی از فلسفه های جالب اگزویه دومستر هم آشنا میشیم ، قسمت اسرار آمیز این کتاب برای من اون جا بود به تقریباً بخش های پایانی نزدیک میشدم و از خودم پرسیدم اگه کسی مثل ایشون مجبور به حبس داخل یک اتاق نبود ، هیچ وقت این کار رو نمی‌کرد( تحیل اتاق و برسی اون) و قسمت جالبش این جا بود که نویسنده دقیقاً بخش بعدی کتاب به این سوال من جواب داد و گفت حتی اگه حبس خانگی نمی‌شدم باز هم این سفر رو انجام میدادم و من اون جا برای چند لحظه به طور کامل متعجب موندم از این که نویسنده از ۲۰۰ سال قبل دست مو خوندش 
این کتاب نشونه‌ای از شروع جنبش رمانتیسم هم هست، چون راوی خیلی خودشو توی داستان نشون میده. بعضیا هم این کتاب رو مثل یه اُدیسه کمدی می‌دونن
روحت شاد مرد جادویی 
        

          ایده‌ی خیلی خاصی نبود ولی عادی هم نبود. اما کتاب را خیلی دوست‌ نداشتم. صد و خورده‌ای صفحه بود ولی خسته می‌کرد. اما بنظرم نوشته‌اش خاص همان دپران اواخر قرن ۱۸ است.
        

          📎 من این کتاب رو به صورت تلخیص شده از اپ ایرانصدا خوندم. بنابراین نظری درباره ی نشر و ترجمه ندارم‌.
کتاب بسیار زیبایی بود. نگاهش به حبس خانگی اونقدر جذاب بود که به همین خاطر کتاب رو شروع کردم. صحبت های جذابی هم داشت و به نظرم پایان کتاب، بهترین بخشش بود.
اگه دقیق بهش نگاه کنیم شاید ما هستیم که هرروز در زندان روزمرگی و مشغله گیر افتادیم و بدون تلاشی برای آزاد شدن، روز به روز، بیشتر و بیشتر گرفتار"روزمردگی" می شیم!
        

          .


کدام انسان حساسی پیدا می شود که آلبرتی دور و بر خود نداشته باشد، کسی که به ناچار باید در کنارش زندگی کرد، موجودی که غلیان های روح، احساسات لطیف قلب و تکانه های خیال به او می خورند و در هم می شکنند، همچون موج بر صخره؟ خوشا به حال آن که دوستی می یابد که قلب و ذهنش با قلب و روح او همنواست. 



«بروید کار کنید، مردک کاهل!» (خطابی نفرت انگیز که ابداع ثروتمندان ستمکار و خسیس است.) 
روحم کم کم داشت از آن جمله بی رحمانه که در ابتدا به او گفتم پشیمان می شد. حتی به گمانم لحظه ای پیش از آن که حرف از دهانش بیرون بپرد پشیمان شده بود، درست همچون زمانی که در مسیر حرکتمان ناگهان چاله یا گودال آبی می بینیم، اما دیگر برای پرهیز از آن فرصتی نیست. 



شیوه لباس پوشیدن چنان بر ذهن آدمی اثر می گذارد که برخی ناخوش احوالان، وقتی لباس نو می پوشند یا کلاه گیس پودرزده به سر می گذارند، حس می کنند حالشان بهتر است. در میان آنان، کسانی نیز هستند که با زیورآلات نفیسشان خود و دیگران را می فریبند و سرانجام، در سپیده دم روزی آفتابی، با ظاهری بسیار آراسته می میرند و مرگشان همه را بهت زده می کند.
        

          این کتاب تقریبا اوایل مهر، خیلی ناخواسته بهم قرض *داده شد*!
ولی اصرار های مکررم که((وقت نمیکنم بخونمش)) جواب نداد و الان به اصرار همون دوستم یه ماهه که کتاب دسته!
امروز تمومش کردم،و انقدررر حوصلمو سر برده بود توی این سه روز که.....
قلم نویسنده به شدت سنگین بود!!!
و همین غیر قابل تحملش میکرد
نتونستم درکل ارتباط بگیرم،و بنظرم چند فصل اول همینجوری گذشت و انگار که یه اشراف زاده داره از زیردستاش برام تعریف میکنه.
و قطعا کتاب خوبی برای رهایی از ریدینگ اسلامپ نیست. مطمئنا!!
        

          نمیدونم چرا اکثر نظرات منفی هستن ولی کتاب به مذاق من شیرین بود. 
بعضی فصل ها رو بیشتر دوست داشتم و از خواندنشون لذت بردم.
 کوتاهی فصل ها و کتاب هم عالی بود با اینکه معمولا این شکلی نمی پسندم اما فصل های این کتاب بهم پیوسته بود و با وجود از این شاخه به آن شاخه پریدن ها بی ربط نبودند.

        

          دوستش داشتم.
کتاب قوی‌ای نبود، اما دوستش داشتم، نمیتونم بگم که پیشنهاد میکنم چون مطمئنا خیلی‌ها از این مدل نوشتار خوششون نخواهد اومد، اما برای من دلنشین و زیبا بود. 
        

          خواندن این کتاب به شدت وقت تلف کردن، است. در واقع از سر کنجکاوی شروع به خواندنش کردم، چرا که خلاصه و موضوع به نظر جالب می آمد، ولی توجه نکردم که اراجیف یک فرانسوی در چند قرن پیش تا چه حد می تواند ملال آور باشد!
        

          بالاخره تمام شد . 
وجود نازنین امتحانات زیبا، من را از کتاب هایم دور می کند و در وقت های اضافه و استراحت هم ، وجود نازنین موبایل ، خود را به من نشان می‌دهد.  خلاصه که این کتاب تمام شد و بنظرم اگر رشته روایت از دستتان بیرون نپرد ، کتاب خوبی می تواند باشد. تجربه خودش است و دنیای خودش . نکته ای که درون صفحات کتاب قایم شده ، این است که به چه چیز هایی باید توجه کنیم یا بهتر است توجه کنیم یا شاید روزی متوجه شان شویم . و گریز هایی که در فصل های کوتاهش به موضوعات مختلف می زند ، بامزه است.  
پایان بندی   خوب بود.