به نام او 

دلنشین‌ترین اثری که از آلن دوباتن خوانده‌ام «هنر سیر و سفر» به ترجمه خانم گلی امامی است که پیش از این معرفی کرده‌‌ام
دوباتن در کتاب خود هشت ویژگی برای سفر رفتن برمی‌شمرد و در هر بخش با محوریت قرار دادن یک هنرمند، شاعر و نویسنده و همچنین یک مکان جغرافیایی خاص در مورد ویژگی مور نظر خود سخن می‌گوید
مثلا در بخش هفتم که "در باب هنر دیده‌گشا" نام دارد با راهنمایی  ونسان ونگوگ به پرووانس سفر می‌کند.

دوباتن پس از این هشت سفر، فصلی را به کتاب می‌افزاید تحت عنوان بازگشت (در باب عادت کردن) در این فصل که در محل سکونت دوباتن در لندن می‌گذرد راهنمای سفر اگزویه دومستر است، نویسنده کلاسیک فرانسوی صاحبِ کتابِ  سفر به دوراتاقم.

پیش از این به غیر از چند صفحه‌ای که در کتاب دوباتن از این نویسنده و اثرش یاد می‌شود. اطلاعاتی در مورد او به زبان فارسی نبود و اثری از او ترجمه نشده بود، خوشبختانه  مدتی‌ست که این اثر کلاسیک با ترجمه خوبِ دوستِ عزیزم احمد پرهیزی، که از فرانسوی برگردان کرده، توسط نشر ماهی منتشر شده است.

احمد پرهیزی پیش از این کتاب مهم ضد سنت بوو مارسل پروست را ترجمه کرده بود که در همان سال جزو نامزدهای جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی در بخش ترجمه شد و مورد تقدیر قرار گرفت.
بخش کوتاهی از این کتابِ جمع و جور و خواندنی:

حضرات، این شما و این هم کتاب بنده! بخوانیدش! من به اطراف و اکنافِ اتاقم سفری کردم که چهل و دو روز به طول انجامید. مشاهدات جالبی که داشتم و حظّ مدامی که طی مسیر بردم مرا بر آن داشت تا آن را در دسترس عموم قرار دهم. آدمی از سفر به دور اتاق خود لذتی می‌برد که از حسادت آزارنده‌یِ مردمان در امان است و برای دست یافتن بدان حاجت به هیچ مال و ثروتی نیست
        

          باید یک سفر به دور اتاقم برم‌.
        

          توضیح کتاب که در سایت ها آمده: 
کتاب سفر به دور اتاقم، اثری نوشته ی اگزویه دومستر است که اولین بار در سال 1794 وارد بازار نشر شد. دومستر در سال 1790 به خاطر شرکت در یک دوئل به مدت چهل و دو روز به حصر خانگی محکوم شد. او به شکلی هوشمندانه از این موقعیت استفاده کرد و توانست در حصار چهاردیواری اتاقش، منبعی از الهام را بیابد که دست مایه ی خلق این اثر جذاب و خواندنی شد. اثر کوتاه او، کتاب سفر به دور اتاقم، به ماجراجویی های ذهنی او در این زمان می پردازد و سفرنامه ای است که هیچ شباهتی با سفرنامه های دیگر ندارد. خدمتکار وفادار دومستر و سگش، روزین، در این زمان در کنار او بودند و از سختی های این حصر می کاستند. دومستر که در تنها در اتاقی کوچک محصور بود، با استفاده از تخیل خود این محدودیت ها را کنار زد و به هرجا که دلش خواست، سفر کرد.
.
.
.
به نظرم کتاب چیزی بود شبیه جستار و سفرنامه... پر از دیالوگ های جالبی که باید زیرش را خط بکشید و درباره اش فکر کنید و کمی ملال انگیز مخصوصا فصل های آخر...
خوب بود که کوتاه بود...برای یکبار مطالعه بد نیست.
7.5/10 
        

          |به نام خداوند|
ایده ی کتاب بکر و دست نخورده است یا لااقل در زمان نوشته شدن اثر(1794) اینگونه بوده .
افسری که به خاطر دوئل کردن مجبور می شود به مدت چهل و دو روز در اتاقش بماند . 
اما کتاب در پرداخت بسیار ناموفق ظاهر می شود .
از همان ابتدا مشخص است ، کتاب اصلا حرفی برای گفتن ندارد. داستان نیست. خودزندگی نامه هم نیست. شاید در دسته ای قرار بگیرد با عنوان مثلاً "تأملات شخصی نویسنده".
"سفر به دور اتاقم" چیزی نیست جز : پرت و پلاهای ذهنِ خیال پرداز  یک مٌرفهِ بی درد درباره همه کس و همه جا  که در آخر هیچ چیز به مخاطب اضافه نمی کند.
یک ستاره ای که دادم به خاطر ترجمه فوق العاده احمد پرهیزی بود ، اما کاش این مترجم توانا وقتش را صرف چنین اثری نمی کرد و کاش مجموعه جیبی های ماهی این کتاب را در خود راه نمی داد.
شاید تخیل بی حد و مرز نویسنده در  زمانه حکومت عقل، باعث شهرت کتاب در اروپا شده .
هر کتاب مشهوری قرار نیست خوب باشد.
        

          همانطور که نظر خیلی از دوستان بود نیمه دوم کتاب روند کند می‌شود و میشه گفت نیمه اول کتاب جالب تر و گیرا تر است اما این نکته دلیل نمیشه که بگیم کتاب جالبی نیست ! بلکه باید گفت کتاب خوب و پرنکته و جذابی بود 
بحث مهمی که بیشتر کتاب به آن پرداخته موضوع «روح و حیوان» است که این حیوان در جای جای کتاب دیگری هم گفته میشه 

به طور کل دوستش داشتم 🤍
        

          کتاب جالبی بود توصیف های دقیق منظم  از تمام اجزای اتاقش 🌱
        

          به نام نامی حق
واقعا هنوز هم نمیدانم چرا این کتاب را خواندم😶
واقعا خواندن این کتاب وقت تلف کردن هست و شاید تنها نقطه قوت این کتاب فصل های متعدد و کوتاه این اثر باشه.
این کتاب را به هیچ عنوان پیشنهاد نمیکنم.🙂
تمام

        

          اگر اهل سفر به دور اتاق باشی ار کتاب لذت می‌بری.

کتاب‌های کمی ارزش خواندن ندارند که این کتاب در میان آن‌ها نمی‌گنجد. با این حال نباید انتظار جاذبه به خصوصی را از داستان داشته باشید. 
        

          ایده‌ی خیلی خاصی نبود ولی عادی هم نبود. اما کتاب را خیلی دوست‌ نداشتم. صد و خورده‌ای صفحه بود ولی خسته می‌کرد. اما بنظرم نوشته‌اش خاص همان دپران اواخر قرن ۱۸ است.
        

          .


کدام انسان حساسی پیدا می شود که آلبرتی دور و بر خود نداشته باشد، کسی که به ناچار باید در کنارش زندگی کرد، موجودی که غلیان های روح، احساسات لطیف قلب و تکانه های خیال به او می خورند و در هم می شکنند، همچون موج بر صخره؟ خوشا به حال آن که دوستی می یابد که قلب و ذهنش با قلب و روح او همنواست. 



«بروید کار کنید، مردک کاهل!» (خطابی نفرت انگیز که ابداع ثروتمندان ستمکار و خسیس است.) 
روحم کم کم داشت از آن جمله بی رحمانه که در ابتدا به او گفتم پشیمان می شد. حتی به گمانم لحظه ای پیش از آن که حرف از دهانش بیرون بپرد پشیمان شده بود، درست همچون زمانی که در مسیر حرکتمان ناگهان چاله یا گودال آبی می بینیم، اما دیگر برای پرهیز از آن فرصتی نیست. 



شیوه لباس پوشیدن چنان بر ذهن آدمی اثر می گذارد که برخی ناخوش احوالان، وقتی لباس نو می پوشند یا کلاه گیس پودرزده به سر می گذارند، حس می کنند حالشان بهتر است. در میان آنان، کسانی نیز هستند که با زیورآلات نفیسشان خود و دیگران را می فریبند و سرانجام، در سپیده دم روزی آفتابی، با ظاهری بسیار آراسته می میرند و مرگشان همه را بهت زده می کند.
        

          این کتاب تقریبا اوایل مهر، خیلی ناخواسته بهم قرض *داده شد*!
ولی اصرار های مکررم که((وقت نمیکنم بخونمش)) جواب نداد و الان به اصرار همون دوستم یه ماهه که کتاب دسته!
امروز تمومش کردم،و انقدررر حوصلمو سر برده بود توی این سه روز که.....
قلم نویسنده به شدت سنگین بود!!!!خیلی بیشتر از بزرگ علوی!!
و همین غیر قابل تحملش میکرد
و قطعا کتاب خوبی برای رهایی از ریدینگ اسلامپ نیست. مطمئنا!!
        

          دوستش داشتم.
کتاب قوی‌ای نبود، اما دوستش داشتم، نمیتونم بگم که پیشنهاد میکنم چون مطمئنا خیلی‌ها از این مدل نوشتار خوششون نخواهد اومد، اما برای من دلنشین و زیبا بود. 
        

          خواندن این کتاب به شدت وقت تلف کردن، است. در واقع از سر کنجکاوی شروع به خواندنش کردم، چرا که خلاصه و موضوع به نظر جالب می آمد، ولی توجه نکردم که اراجیف یک فرانسوی در چند قرن پیش تا چه حد می تواند ملال آور باشد!
        

          سوالی که من رو در نوشتن این نظر هدایت میکند این است: چه توقعی باید از داستانی داشت که نویسنده‌اش به حال ورتر گریسته، نظام فکریش را "روح و حیوان" نامیده و مجذوب سبک لارنس استرن است و رمانتیکی است که در طول این سفر ۴۲ روزه در آسمان خیال خود توانایی دور نگه داشتن دلتنگی‌اش را از قلم خود ندارد؟!
کتابی که نویسنده‌اش یک روز کامل من رو با خودش همراه در سفری به راستی پربار و خیال انگیز کرد.
کتابی که بیست سال بعد از رنج‌های ورتر جوان نوشته شده و نویسنده به هیچ وجه شیفتگی خودش رو به این اثر به عنوان یکی از بزرگترین آثار جنبش رمانتیسم پنهان نمی‌کند. و خود این اثر هم به سرعت در اروپا پخش و تبدیل به یکی از آثار محبوب در دوره‌ی اوج رمانتیسم میشود. و اما باید به واقع باید چه توقعی از یک نویسنده‌ی رمانتیک داشت؟ رعایت سلیقه‌های متفاوت و تلاش برای کسب رضایت یا پر زدن در بی‌کرانگی های روح خود و بازگشت دوباره به بدنش که خود آن را گاهی "حیوان" و گاهی "دیگری" خطاب میکند با میوه‌های شیرین معنوی که ممکن است حتی پرت و پلا به نظر آید در نظر بشر منطقی قرن بیست و یک. و چه توقعی باید داشت از این بشر منطقی؟ که درک کند نویسنده‌ای را که از سودمندی و دلپذیری تنها سفر کردن روح رهای از قید و بند ماده‌ را در کتابی به این کوچکی به این خوبی به تصویر میکشد؟ 
حس میکنم هرچه بیشتر بنویسم فقط خودم رو خسته و لذت رو بر کسانی که این کتاب رو خواهند خواند حرام کرده‌ام. قطعا کتاب بی عیب و نقصی نیست ولی اگر حتی کمی مجذوب رمانتیسم هستید، درک نشده‌اید و کمی هم خود را "حساس" میدانید، از دستش ندهید. اما مطلع باشید که این کتاب یک سفرنامه‌ی طبیعی که نه، بلکه یک سفرنامه‌ی ماوراءالطبیعی است.
و شاید بتوان آن را علاوه بر "سفری به دور اتاقم"، "سفری به دور از اتاقم" نامید. 
و در آخر باید بگویم که احساسی هم که در نوشتن این نظر بر من غالب بود یأس ناشی از درک نشدن این اثر بود. وجود من در این کتاب یک همنوع یافت و درک شد و واقعن برام سخت بود که ببینم این اثر انقدر مظلوم واقع بشه. 
        

          خیلی دوستش نداشتم از لحن و گفتار کتاب خوشم نیومد و بنظر یه بیهوده گویی بود sorry guys
        

          تعریف روح و دیگری