ساعت سه و بیست و چهار دقیقه‌ی  بعد از نیمه شبه و من تازه کتابِ مرگ به وقت بهار رو شروع کردم و الان به صفحه ۵۴ رسیدم . راستش فکر نمی‌کردم که از این کتاب خوشم بیاد... 
   متن کتاب روان هست . به علاوه اینکه من آدمی نیستم که به راحتی هیجان زده بشم و غافلگیر ، اما این کتاب تا همینجا باعث شده که سر یک جاهاییش مو به تنم سیخ بشه :)))))  در واقع اصلا میمونم که مگه میشه ؟؟ خلاصه که ذهنم درگیرش داره میشه ... در ضمن در کنار توصیفات دردناک کتاب که راجع به مرگ و سیاهی هستند ، توصیفات نرم و زیبایی هم آورده شده. 
      

        تا اینجای کتاب خیلی خیلی ازش خوشم اومده و الان صفحهٔ ۱۷۷ هستم . فقط یک سوال دارم! چرا از اون اول نرفتن از خودِ کسی که  رزی میگفت پدرم نیست (فیل) نمونه دی آن ای بگیرن!؟ شاید پدرش بود!!🤔😩
      

        





چطور ممکن بود آدم همه چیزهایی را که تا ان روز لمس کرده فراموش کند اما دست آنی را نه...
شاید دست ها هم برای خودشان حافظه داشتند.
عجب! حافظه ای برای خودشان!
وقتی آدم خوشحال است چه فکر های عجیب و غریبی که به ذهنش خطور نمیکند...