کتابی با ایده‌ای جذاب و روایتی قابل تحسین که متاسفانه همبستگی مناسبی ندارد و گویی نه یک که با چند داستان کوتاه طرفیم که حول "از دست دادن" می‌گردند. 
      

        قلمروی وحشت شامل داستانک‌های زیادی در اتمسفر مرگ.
داستان‌ها از لحاظ ادبی قابل تحسین است و قلم نویسنده به زیبایی ترس رو بر محیط حاکم می‌کند. اما شاید انتخاب این تعداد از داستان‌های فضای مرگ از سوی نشر چشمه، کار جذابی نبوده باشد که خواننده را خسته کند. 
      

        روایتی زیبا از عشق و سکوتی که حفره دل را پر می‌کند.
داستانی معمولی به سفیدی برف اما در وسط تابستان! طرفدار انتهای دیگری برای کتاب بودم. 

"برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق "، عضو لایق سری هزار دستانِ برج بابل چشمه. 
      

        قلم ژان تولی را دوست ندارم.
آدم خواران را پس از مغازه خودکشی خواندم. آدم خواران هم در راستای مغازه خودکشی، از رسته‌ی کتاب‌های سبک اما پر فروش است که اغلب ما را درگیر خود می‌کند.

کتاب از حیث روایت به خوبی کار خود را انجام داده است اما پیام کتاب می‌توانست به شکل موثرتری به دست خواننده برسد و از حیث هنر نویسنده در آن دریغ شده است.

آدم خواران مهر تاییدی است بر رفتار گله‌ای و به دور از فکر بشریت که از آفرینش انسان درگیر آنیم. 
      

        قلم خانم پیرزاد بیش از هر چه، اهمیت دوست داشتن خود را به من می‌آموزد. و یادآور می‌شود که در نهایت آدمی تنهاست. که خود را دوست بداریم و بعد زندگی و دیگران را.

و ما در نهایت عادت می‌کنیم به زندگی. 
      

        پیشتر مجموعه هزار دستان سری کتاب‌های برج بابل نشر چشمه را با "درخت خون" و "رویا" می‌شناختم که درون‌مایه‌ی ادب فارسی از آن‌ها می‌تراوید. اما سوز سفید، عامیانه نوشته شده است، ماجرا در دل یک روستا رخ می‌دهد و سایه قصه‌های شب‌های زمستان را بر خود دارد.
      

        اگر اهل سفر به دور اتاق باشی ار کتاب لذت می‌بری.

کتاب‌های کمی ارزش خواندن ندارند که این کتاب در میان آن‌ها نمی‌گنجد. با این حال نباید انتظار جاذبه به خصوصی را از داستان داشته باشید. 
      

        ایده‌ای جذاب گرفتار عملکردی ضعیف. با این حال قابل احترام.
      

        رویا را دوست داشتم. تلاشی برای واکاوی تاریخ زندگی بشر، محبت، عشق و زندگی در قالب رمان با جملاتی در هم تنیده.

متن پیوسته و بی‌وقفه شاید برخی را آزار دهد.
      

        کتاب مختصر و جالبی بود!

البته انتظار مطالب شگرف از تاریخ عینک را نداشته باشید. 
      

        داستایوفسکی مثل همیشه جذاب و خواندنی بود. اما با تفسیرها ارتباط نگرفتم.


      

        ساعتی بر گاری به سفر نشستم و چخوف مرا از دشت‌ها و جاده‌ها گذراند.
چه خوش می‌نویسد چخوف در توصیف جزئیات.
لذت بردم. 
      

        حمام‌ها و آدم‌ها از دسته داستان‌های بی‌زمان است. هر وقت بخوانی، مصداقش را پیدا می‌کنی، با آن ارتباط می‌گیری و از آن لذت می‌بری. 
      

        داستان‌های خاورمیانه جور دیگری می‌چسبند. می‌توانی آن‌ها را با پوست و استخوان بفهمی. 
      

        کتاب کاردرست ایرانی.

به دلیل بی‌زمانی نثر شاید برخی قسمت‌ها گنگ باشند.