وصف نوشتن و قلم زیبای زویا پیرزاد را زیاد شنیدم الحق و الانصاف راست گفتند.
فن و فنون نویسندگی را فوت آب است.
اما راستش در گوشی بگویم که عادت می کنیم را بخوانید یا نخوانید چیزی به شما اضافه نمی‌کند.برای من که اینطور بود 
دوستش داشتم اما مثل یک سریال که سر و تهش معنی خاصی ندارد دیدم و شنیدم و رد شدم.
          

            نصف کتاب طول کشید تا به قلم نویسنده عادت کنم 
نمیدونم دراون سال ها شرایط و فرهنگ و تفکرات چطور بوده ولی اخلاق و رفتارهای شخصیت ها با آداب و رسوم و اعتقادات ایرانی ها نمیخوندن و البته احتمال میدم که من از اون موقع آگاهی ندارم
به هرحال کتابی نیست که پیشنهادش بدم ولی ازخوندش لذت بردم و پایانش لبخند رو لبام اورد.
          

            اولین کتابی است که از زویا پیرزاد خواندم و قلمش را دوست داشتم. روان، ساده و بی‌رودربایستی. 
نباید از کتاب انتظار خاصی داشته باشیم. برشی از زندگی زنی سختی کشیده است که تلاشی مستمر در مستقل بودن و گرداندن زندگی‌ بدون حضور مردی در کنارش دارد. 
در این کتاب ما با چالش‌های آرزو (شخصیت اصلی) در رابطه با مادر، دختر، همسر سابق و دوست نزدیکش همراه می‌شیم. این که در مواجهه با چالش‌های جدید زندگیش چه‌طور رفتار می‌کنه.  این‌که  این استقلالی که دارد چقدر برایش خرج برداشته و خرج بر می‌دارد و اصلا چقدر می‌توان آرزو را مستقل دانست؟
          

            همه که خندیدند، آرزو پرسید "اسم خودت چی؟"
دخترک گفت "آرزو."
ابن بار آرزو از ته دل خندید..
          

            مسلما بهترین کار زویا پیرزاد نیست. از کتابهای قبلی ضعیفتره. در مورد زن ایرانی که میخواد به استقلال برسه و کار میکنه، برخلاف کتابهای قبلی پیرزاد که بیشتر درباره زنان خانه‌دار و تنها بود. به نظرم به همین دلیل اثر خوبی نشده، چون مشخصا پیرزاد با این سبک زن مستقل آشنایی کمی داره.. تازه شخصیتها با وجود داشتن کار و بودن در اجتماع، از نظر روانی استقلال ندارن.. معیارهای ابتدایی و مسخره ای برای زن مستقل مطرح کرده. خلاصه که این اثر منو ناامید کرد. یکبار خوندم و بعد فروختمش.
          

            اولین کتابی بود که از زویا پیرزاد خوندم و حقیقتا از سبک و قلمش خوشم نیومد.
تنها دلیلی که تا آخرش خوندم این بود که کنجکاو داستانش بودم. می‌خواستم سهراب رو بشناسم. سبک قلم گزارش‌گونه بود؛خالی از مونولوگ. و به نظر من مونولوگ که نباشه داستان حس نداره انگار داری به اخبار گوش می‌کنی. 
می‌خواستم کتابای زویا پیرزاد رو بخونم ولی با خوندن این پشیمون شدم.
به کسی پیشنهادش نمی‌کنم.
          

            زویا پیر‌زاد نمیگوید؛ بلکه دستت را می‌گیرد  و با تصویر‌هایش جهانش را برات به نمایش در‌می‌آورد.
به پیرزاد اینطوری نگاه کنید و انتظار اتفاق خیلی خاصی در کتابش نداشته باشید. 
چشم‌هایتان را به نوشته‌هایش بدوزید و به دهه ۸۰ بروید
          

            بنگاه معاملاتی «آقای صارم و پسر» به همین اسم باقی ماند، حتّی وقتی که مشخص شد تنها فرزند آقای صارم یک دختر است. پدرش گفته بود: «دختر باشد. فرقش چی؟» کسی که بعد از مرگ پدر باید به تنهایی زندگی خودش و خانواده‌اش را بچرخاند، همین دختر است. مواجهه او با محیط مردانه‌ی بنگاه، خواسته‌های بی‌پایان مادر و دختر و بی‌مسئولیتی شوهر سابق، او را دچار مشکلاتی می‌کند. درست هنگامی که او تصمیم می‌گیرد با ازدواجی مجدّد به اوضاع آشفته‌ی خود سامان بدهد، مخالفت‌ها از همه طرف برمی‌خیزد. او باید انتخاب درستی داشته باشد ولی نمی داند آن انتخاب کدام است؟ نزدیکانش را راضی نگه دارد، یا خودش را؟
          

            دومین کتابی است که از زویا پیرازد میخوانم،  سبک روایتش رو دوست داشتم ...
توجه خاصش به جزئیات رو ....
 و خب  از برخی از فشارهای  پنهان و آشکار که زنان درباره زیبایی و اندام شان  مجبور به تحملش هستند ،  به خوبی  صحبت میکنه مثل چروک پای چشم ها که در واقع  از سنی به بعد  یکی از  طبیعی ترین تغییرات  ظاهری زنانه است ، اما در جامعه امروزی  جوری به زنان القا میشه که انگار باید از این چروک ها خجالت بکشند،  و در رفع ان بکوشند ....
این کتاب  جز  اون کتاب هایی که با ذهن مغشوش و بهم ریخته هم میتونی بری سراغش و با شخصیت ها همرا بشی ....
در کل دوستش داشتم ...
آبان ۱۴۰۲


 
          

            در این رمان خواندنی، با سه شخصیت زن از سه نسل مختلف آشنا می شویم: مادربزرگی به نام ماه منیر، مادری به نام آرزو و دختری به نام آیه. تمرکز اصلی داستان بیشتر بر شخصیت آرزو است که به نوعی در مرکز این سه نسل متفاوت قرار دارد. هر کدام از این سه کاراکتر، دنیای مختص به خود را دارند خوبی این رمان اینه که شخصیت ها خیلی خوب پرداخته شدن و تمام افراد رو انگار شبیه‌ش رو جامعه دیدید یه بخشی از کتاب که خیلی دوست داشتم رو پایین میارم براتون:
برﺍﯾﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺁﺧﺮﺵ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻃﻔﯽ، ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﯿﺪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ. ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﮐﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﻢ، غصه ﻣﯽﺧﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﺩ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﻧﻪ؛ ﻭﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.
ﺑﻌﺪﺵ ﻻﺑﺪ ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﯾﮏ اﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ "ﮔﻮﺭ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻋﺸﻖ"!! ﻭ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻭ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺍﺵ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﻌﺪﺵ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ؛ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻗﻮﺭﻣﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﻣﯽ ﭘﺰﻡ، ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﻏﺶﻏﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ. و ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺖ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺮﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻫﻨﺪﯼ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﮑﺎﺭﺕ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﻭ ﻏﺶ ﻏﺶ میﺧﻨﺪﯼ!
ﺑﻌﺪﺗﺮﺵ ﻫﻢ ﻻﺑﺪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﻌﺪ ﻫﯽ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ؛ ﻣﻦ ﭘﺴﺮﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻭ ﮐﻼﺱ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ. ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻻﺑﺪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍﻣﺒﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ خاﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻫﻢ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺍﻓپیرزا ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﻼﺱ ﮊﯾﻤﻨﺎﺳﺘﯿﮏ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ؛ بعد ﺑﻪ ﺯﻧﺖ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﭽﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﻫﻦ های ﭼﯿﻦ ﺩﺍﺭ ﺭﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ ﻭ ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﯾﺎ ﻧﻪ ...
ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ...؟!!! ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ!!
          

            عادت می‌کنیم را همین الان تمام کردم و از زویا پیرزاد کمی ناامید شدم. فضا همان فضای چراغ‌ها بود با همان آدم‌ها. فقط به جای محله‌های آبادان داستان در تهران می‌گذشت و باز هم زنی که عاشق مردی بود و انسان‌هایی که مخالف بودند و تردیدهایی که وجود داشت. حال‌وهوای رمان‌های پیرزاد بورژوایی است و این کمی آزارم می‌دهد. وقتی می‌خواهد از زن‌های بااصل‌ونسب و پول‌دار حرف بزند حرف زیادی برای گفتن دارد؛‌ ولی وقتی گذرش به خیابان‌های سرچشمه و امین‌حضور می‌افتد چیزی در چنته ندارد که رو کند. البته که باید اعتراف کرد حس‌وحال زنانه از سروروی رمانش می‌بارد و انصافا هم خوب افکار زن‌های داستان را به ما نشان داده. اصلا شاید برای همین فرورفتن در ذهن همه زن‌ها بوده که راوی دانای کل را برای رمانش انتخاب کرده. پیوندزدن فضای مردانه بنگاه با زندگی زنانه نیز از دیگر نقاط مثبت رمان است هرچند که به نظرم نویسنده گذارش زیاد به بنگاهی نیفتاده و بیشتر اتفاقات روایت‌شده در بنگاه را نه از تجربه زیسته که از تخیلش نوشته است.
          

            2.5
روایت زندگی و تجربه‌ی زنان میانسال به من خیلی می‌چسبه. هرچند که ۴۰ و خورده‌ای سال زندگی نکردم، هرچند که شوهر و بچه ندارم، هرچند که هنوز اونقدرها از زندگی و روزمره زده نشدم؛ اما نمی‌دونم رو چه حسابیه که با این زن‌ها احساس همزادپنداری می‌کنم. 

با این حال داستان آرزو به دلم ننشست. شاید چون با "چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم" مقایسش کردم. شاید چون گفتگوهای درونی آرزو با خودش زیاد نبود. شاید چون از نفرتی که بی هیچ اساسی به عشق آتشین تبدیل می‌شه خوشم نمیاد. چونکه پایان بازی که توجیهی برای باز بودنش نداره عصبیم می‌کنه. و احتمالا به این دلیل که باور ندارم ما "عادت می‌کنیم".