آخی. ماجرای جالب و معصومانه‌ای داشت و چون فضای داستان هم  برام آشنا و دوست‌داشتنی بود، در یک نشست خوندم. دوستش داشتم اما اون وسطا یهو خط داستان رو گم کردم. یک جاهایی هم ایراد نگارشی داشت.
        

          بیست و چهارمین کتابِ ۱۴۰۴؛ 
حس نزدیکی خاصی با کتاب‌هایی که نویسنده‌های ایرانی دارند و همین گوشه کنارها اتفاق می‌افتند میکنم. حسی که قرار نیست با کتاب‌های دیگر تجربه کنم.
"برفِ تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق" با همین حسِ آشنایی قدیمی شروع شد. مثل اینکه از درون خودم اتفاق می‌افتاد. شخصیت‌های کتاب همه مثل دوستان نزدیکم بودند که قبلا می‌شناختمشان اما مدت طولانی فراموششان کرده بودم، تا آنجا که دوباره با خواندن این صد صفحه کتاب که در یک نشست تمام شد با آن دوستان قدیمی ملاقات کردم.
فکر میکنم این حس بیشتر به‌خاطر سبک نوشتن کتاب باشه. درست مثل این بود که در زیرشیروانیِ کم نوری نشسته باشم و دفتر خاطراتی کهنه که همانجا پیدایش کرده‌بودم را بخوانم. 
اینکه این اتفاقات در چنین سن کمی برای راوی به وقوع می‌پیوست ارتباط گرفتن با کتاب و راوی را برایم سخت‌تر و سخت‌تر می‌کرد. البته که بنظرم پایان کتاب هم چهارچوبِ قوانین کتاب را رد کرد و غیرمنطقی تمام شد، حداقل من نیاز به توضیح بیشتری داشتم. فکر می‌کنم همین موارد دلیل کم کردن دوستاره بوده باشه.

و در پایان، همان‌طور که نویسنده در سرانجام کتاب گفت، "در پیاده‌رویِ عریضِ خیابان انقلاب آدم‌های زیادی درحال رفت‌وآمد بودند که هرکدامشان می‌توانستند داستان منحصر به فرد زندگی خود را داشته باشند."
        

          نویسنده خیلی خوب خواننده رو با خودش همراه میکنه تا انتهای کتاب
انتهای کتابی که یکم غیر معقول به پایان میرسه و توی ذوق میزنه...
ولی نویسنده خیلی خوب احساسات و درونیات شخصیت داستانش رو بیان میکنه به طوری که در عین مفصل بودن کسالت بار نمیشه...
        

          وقتی با عنوان کتاب مواجه شدم، به نظرم اسم طولانی می‌آمد. تقریباً اواسط کتاب بود که به رمزوراز اسم پی بردم. تصویر روی جلد هم به بخشی از داستان مربوط می‌شد.
کتاب، از مجموعه داستا‌ن‌های بلند نشر چشمه است که در بخش ادبیات ایران با نام "هزاردستان" و برای آثار جهانی با نام "برج بابل" چاپ می‌شود.
شروع مبهم و سؤال‌برانگیز از همان ابتدا خواننده را جذب می‌کند. راوی جوری داستان را روایت می‌کند که گویی دارد خاطره‌ای را برای مخاطبی تعریف می‌کند.
شخصیت‌پردازی دو شخصیت اصلی باورپذیر صورت گرفته، اما جا داشت شخصیت‌های فرعی هم پرداخت بیشتری می‌داشتند. شخصیت فرشته من‌ را به یاد عمهٔ مرحومم می‌انداخت؛ هم در نام و هم در ویژگی‌های ظاهری‌اش. 
این داستان بلند، علی‌رغم بیشتر داستان‌های عاشقانه، دربارهٔ پختگی و تداوم عشق و تأثیرش بر ابعاد زندگی است. ازاین‌رو می‌توان بر معرفی اول کتاب که نویسنده را ژانرگریز می‌خواند، صحه گذاشت. 
عشق شخصیت اصلی، در کودکی با فرشتهٔ هفت ساله آغاز می‌شود و تأثیر طولانی‌مدتی در زندگی‌اش می‌گذارد. به‌طوری‌که شخصیت اصلی از قِبَل آن به سرگردانی، حیرت و درعین‌حال به بلوغ، خودسازی و مفهوم واقعی عشق می‌رسد. ازاین‌رو ارتباط بین عشق، برف، سکوت، حیرت و بلوغ برایم جالب بود؛ تجربهٔ مشابهی که هنگام بارش برف حس می‌شود.
اتفاقات داستان در مکان‌های خاصی از شهر مشهد، یعنی محل زندگی نویسنده، می‌افتد که صحنه‌های شگرفی را رقم می‌زند. مخصوصاً توصیفاتی که اواسط داستان و در برف صورت می‌گیرد، حس‌وحال را به‌خوبی منتقل می‌کند.
در کل انتظار بیشتری از کتاب داشتم چون داستان را به پیشنهاد یکی از دوستان خواندم که خیلی از آن تعریف و تمجید می‌کرد. با اینکه کتاب خیلی از کلیشه‌ها دوری می‌کرد، در بخش‌هایی از رابطه برایم‌ تازگی و جذابیت نداشت. 
راوی جایی از داستان اشاره می‌کند "هر انسانی نقطه‌ضعف‌هایی دارد ولی همین نقطه‌ضعف‌هاست که انسان‌ها را شیفتهٔ یکدیگر می‌کند." چیزی که در واقعیت عشق وجود دارد؛ رابطه‌‌ای که بین دو انسان ناکامل صورت می‌گیرد و پذیرشِ از روی اختیاری که با وجود همهٔ نقطه‌ضعف‌ها و قوت‌ها حاصل می‌شود. 
[خطر اسپویل] در نهایت شخصیت اصلی، بدون آنکه به معشوق برسد به مقصود می‌رسد و با خویشتنِ خویش مواجه می‌شود. راوی کتاب را با این جمله به پایان می‌رساند:"در پیاده‌رویِ عریض خیابان انقلاب، آدم‌های زیادی درحال رفت‌وآمد بودند که هر کدامشان می‌توانستند داستان منحصربه‌فرد زندگی خود را داشته باشند".
        

          سیر داستان مطلوب و دلنشین
متفاوت بود.
ایرانمهر واقعا ژان گریز است.
پایان‌بندی را دوست نداشتم. انگار دم‌بریده شد اثری که می‌شد زیباتر تمام شود.
        

          بعضی کتابا اینجورین که حتی اگر اون دنیا و فضا رو لمس نکرده باشی
وقتی می‌خونیشون انگار خود تویی که داری اون داستان رو زندگی می‌کنی...
و هر خسی که شخصیت داره تجربه می‌کنه رد تجربه می‌کنی....
با درداش درد می‌کشی...
با عاشقیش، عاشق می‌شی...
با خنده‌ش می‌خندی و با گریه‌ش گریه می‌کنی...
رمان برف تابستانی به طور عجیبی شمارو تو دل خودش غرق می‌کنه....
عشق رو تو دلتون می‌ذاره و همراهتون تا آخرش میاد
        

          [ به نظرم می‌آید حتی برای عشق هم مرزی وجود دارد که وقتی از آن عبور میکنی تبدیل به شکل تازه‌ای از تنهایی می‌شود، چون کسی آن‌قدر به تو نزدیک می‌شود که دیگر او را در هیچ چیزی جدا از خودت نمی‌بینی و وقتی کنار هم هستید باز هم در این جهان بزرگ و اسرارآمیز تنهایید ...]
‌
● ۵ آذر ، ساعت ۶ صبح توی مسیر جاده ، خوندن برف تابستانی رو شروع کردم (همون روزی که آسمونش آبی و صورتی بود ✨️) و شب همون روز ، توی مسیر برگشت و توی مترو ، تمومش کردم.
‌
• یه داستان کوتاه با قطع پالتویی و حدودا ۱۰۰ صفحه‌ای از نشر چشمه ، به قلم #علیرضا_محمودی_ایرانمهر ؛ که به طور کاملا اتفاقی شروع قشنگی بود واسه من که ترغیب بشم برم و کتابهای دیگه‌ای از همین نویسنده انتخاب کنم برای خوندن 🤌🏻
‌
• قصه ، قصه‌ی تجربه کردنه . تجربه کردن عشق توی دوران‌های مختلف زندگی.
تجربه کردن احساساتی که هیچ چیزی ازشون نمیدونی ...
تجربه‌ی ذوق ، تجربه‌ی هیجان ، تجربه‌ی غم شدید ...
و تجربه‌ی هفت ثانیه سکوت ... از جنس عشق !
‌
• این کتاب از معدود کتابهایی بود که اسمش ، طرح جلدش ، تمام جملاتش باهم همخونی داشت و حتی انتخاب اسم‌ها و مکان‌ها و اتفاقاتش ، انقدر ملموس و واقعی بود که انگار داری بیشتر یه تیکه از یه دفتر خاطرات رو میخونی ! تا یه قصه ...
‌

‌‌
‌
‌

‌
        

          کوت‌های (براش معادل مناسبی پیدا نکردم، نقل قول؟) دل‌نشین و ملموسی داشت و متوجه بودم که می‌خواد چی بگه. که عشق، حتی تو خالصانه‌ترین و بهترین حالت ممکنش هم قرار نیست حتماً تا همیشه باقی بمونه و الزاماً نباید مشکلی وجود داشته باشه که یک رابطه‌ی عاشقانه به انتهای خودش برسه (غم‌انگیز نیست؟).
اما آیا موفق شده بود روایت خوب و استخون‌داری از چیزی که تو سرش داشت رو کاغذ بیاره؟ نه. برای من بیش‌تر ناکامی بود. ناکامی این‌که می‌تونستم داستان خیلی خوبی در این مورد بخونم ولی به‌جاش یه‌چیز نصفه‌ونیمه خوندم با شخصیت‌پردازی‌های ضعیف و فانتزی‌های بی‌موردی که به‌جای این‌که داستان رو سورئال کنن خنده‌دار و بچگونه‌ش کرده بودن. اگه سرعت بالایی تو کتاب خوندن دارید، یا دارید دوران نوجوانی رو سپری می‌کنید، یا ابتدای مسیر کتاب‌خونی هستید شاید انتخاب بدی نباشه، در غیر این صورت توصیه‌ش نمی‌کنم.
        

          روایتی بسیار زیبا از عشق. قلمی روان و همراه کننده.
داستان عشق هایی که از هفت سالگی در وجود شخصیت اول شکل گرفته با همان معصومیت کودکانه و عشق بعدی در نوجوانی که موضوع سکوت عشق، زیبایی اون رو دو چندان کرده.
داستان بعد از زمان دانشگاه از اون حس عشق خارج میشه و انگار نویسنده فقط خواسته نقش عشق رو تو زندگیش تو اون برهه های زمانی نشون بده اما با این عشق عمیقی که نشون داده تو قسمتای قبل این بریدن های یهویی تو ذوق میزنه.
در کل کتاب عاشقانه قابل قبولی بود.
        

          "هشتمین کتاب ۰۴"
ملاقات من و این کتاب به دیدار فرشته و شخصیت اصلی شباهت زیادی داشت، ناگهانی و غیرمنتظره شروع شد و شوکه‌کننده به اتمام رسید. این داستان برای من شبیه خواب‌هایی بود که مدت‌هاست به سراغم نمی‌آیند. از آن خواب‌هایی که صبح با وجود صدای مادر می‌خواهی ادامه‌اش را ببینی و کمی بیشتر در دنیای رویا وقت بگذرانی اما وقتی چشم باز می‌کنی سیلی حقیقت زیر گوشت جا خوش می‌کند.
-داستان کتاب، از قصه دوستی پسربچه‌ای تنها و گوشه‌گیر که به‌دنبال دختر مو خامه‌ای می‌رود، شروع و در ادامه به گفتن فراز و نشیب‌های مسیر عشقِ پسر می‌پردازد. نویسنده از زیبایی و تلخی عشق و از ضرورت بودن‌ش در زندگی می‌گوید.
هشدار: پایان داستان شاید برایتان غیرمنتظره باشد.
پ.ن: حتما نسخه چاپی‌ش رو خیلی زود سفارش میدم تا لذت و درد دوباره خواندن‌ش را به جان بکشم:)
پ.ن۲: بعد از مدت‌ها توانستم کتابی را یک نفس سر بکشم...
#چند_از_چند
        

          این کتاب نخستین اثری بود که از مجموعه‌ی «هزاردستان» نشر چشمه می‌خواندم.
نویسنده‌ی کتاب، معاصر و اهل مشهد است.
کتاب نگاهی متفاوت به مقوله‌ی عشق، فقدان و جدایی دارد. تصور می‌کنم که هر خواننده‌ای با مطالعه‌ی این اثر به روزگار نوجوانی و حتی کودکی خود بازخواهد گشت و رد پای عشقی این‌چنین خالص و زلال را در خاطرات مه‌آلودِ سالیانِ دور پیدا خواهد کرد.

حلاوت این قصه برای من که همسرم مشهدی است و سال‌ها رابطه‌ای با جبر جغرافیایی را زیسته‌ام؛ دوچندان بود.
        

          شروع داستان خیلی توی ذوقم زد. شاید به این دلیل شخصی که به نظرم خیلی چیزها به بچه‌ها مربوط نیست و ربط دادن یک سری موضوعات به بچه‌ها حالم را بد می‌کند. اما طوری که داستان پیش رفت و پایانش، آروم و نرم بود. مثل یک پر که کشیده شدنش روی صورتت قلقلکت میده و خوشت میاد. مثل آدم که یکهو به خودش میاد و فکر می‌کنه جدی جدی از این پسره خوشش میاد..
        

          روایتی زیبا از عشق و سکوتی که حفره دل را پر می‌کند.
داستانی معمولی به سفیدی برف اما در وسط تابستان! طرفدار انتهای دیگری برای کتاب بودم. 

"برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق "، عضو لایق سری هزار دستانِ برج بابل چشمه. 
        

          ‍ برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق، یک‌ داستان بلند یا نوولا از نویسنده ابر صورتی، علیرضا محمودی ایرانمهر است.
داستان از همان پشت جلد پارادوکسی را آغاز می‌کند که تا انتها در داستان می‌بینی. داستانی که مانند اسمش، می‌شد خلاصه‌تر باشد، و یا حتی بلندتر. این قابلیت عجیب داستانی است که با موضوعی تابوشکن ما را مواجه می‌کند. علاقه و وابستگی که در زمان کودکی شکل می‌گیرد، و به دلبستگی منجر می‌شود.
شخصیت اصلی داستان که نامی ندارد، در برهه‌ای از کودکی، عاشق دختری به نام فرشته می‌شود، دختری که ظاهری فرشته‌گون دارد، اما کنار دیوار استفراغ می‌کند و همه تصورات راوی را از فرشته بودن بهم می‌زند. و انگار نویسنده راهی جز تهوع برای شکستن این تصور پیدا نکرده، مگر پیش‌پاافتاده‌ترین حالت انسانی را برای انزجار، به تصویر کشیده.
پسر با این علاقه زیست می‌کند. مهاجرت دوستش را نمی‌پذیرد و خانواده در این عدم پذیرش او را همراهی می‌کنند. همه شرایط ادامه‌دارشدن رابطه را فراهم می‌کنند. خانواده‌ای که در طول داستان، خنثی‌بودن را کاملا نشان می‌دهند.
مواجهه پسر با عشق در کودکی، و درک مفهوم دوست‌داشتن او را از دیگر هم‌سالانش متمایز کرد. در طول این داستان بارها شنیدیم که دوستی ندارد، و انگار دلیل این تنهایی، صرفا عشق بود!
دومین عشق پسر او را از انتهای کودکی به نوجوانی وصل کرد. سارایی که خیلی زود فهمید، فرشته‌ی دیگری است. و هم‌زمان با ورود عشق جدید، زمینه برای پذیرش فضایی متافیزیکی فراهم می‌شود. رویاهایی که پسر می‌دید و در بیداری تعبیر می‌شد، هشدارهایی که در خواب می‌دید و در واقعیت نشانه می‌شدند، ذره‌ذره فضا را از رئالیسم داستانی به سمت سورئالیسم می‌برد.
عشق نو برای پسر وجه جسمانی نداشت. دست‌های دختر را می‌گرفت و ساعت‌ها با او تنها می‌ماند، اما از هیجان‌های نوجوانی‌ خبری‌ نبود. تا جایی که گمان کردم نویسنده از جبر سانسور این‌طور نوشته. اما پس از دیدار آخر پسر‌ و فرشته و بوسه‌ای گذرا، همه روابط پسر به ناگهان با فرشته قطع شد. مطابق با قوانین عشقی روحانی و معنوی که روح این دو انسان را از پاکی کودکی به نوجوانی و بعد جوانی حمل کرد. انگار که عشق محافظ این دو باشد.
خانواده فرشته به نسبت کوتاهی داستان، بهتر از خانواده پسر تصویر شدند. خانواده‌ای که به واسطه ثروت، از آدم‌ها استفاده ابزاری می‌کنند در‌ جهت رفع نیازشان، و بعد که احساس خطر می‌کنند، روابط را حذف می‌کنند. اما خانواده به شدت محو و خنثای پسر برای من مثل ابری بود که پشت سر پسر‌ بود. هیچ نمود واضحی نداشتند. بماند که داستان برای من تصاویر زیادی نداشت و فقط تفکرات سیال ذهن پسر بود که داستان را پیش می‌برد. از نکاتی که حذفش هیچ صدمه‌ای به داستان‌ نمی‌زد، عنوان کردن چندباره خواب‌های تعبیرشده یا قدمت کوه‌سنگی بود. توصیفات خیابان‌ها و مراکزی که تجربه زیسته نویسنده بود، کمکی به راهبرد داستان نکرد و قابل حذف بود. در‌واقع نویسنده صحنه‌ای خلق نمی‌کرد، فقط مدام محله‌ها را نام می‌برد و چیزی در من مخاطب‌شکل نمی‌گرفت.
زمان داستانی که اواخر دهه‌شصت و اوایل هفتاد بود، بارها در داستان عنوان شده با این مضمون که آن سال‌های مشهد...
و انگار توجیهی باشد برای هر آن‌چه در داستان آمده و قابل پذیرش نیست، که آن سال‌ها شرایط این‌گونه بود.
در ابتدای داستان ماجرای شناسنامه زودهنگام پسر را خواندیم که دلیلی براش نداشتم، مگر نقض دانشگاه‌رفتن پسری که بسیار تیزهوش بود، در نوزده‌سالگی! به نظرم این نکته باگ داستان بود که سن پسر بدون محاسبه نکته‌ای که خود نویسنده بهش تاکید داشت، اشتباه عنوان شد.
نکته دیگر داستان مرکز سکونت دو شخصیت بود. پسر از پایین شهر و دختر از بالای شهر، هر دو در یک آموزشگاه زبان درس می‌خواندند. و پسر به واسطه عشق، به سطحی از زبان رسید که برای دختر شعر می‌گفت، بی‌آنکه پیشینه‌ای ادبی یا مطالعاتی داشته باشد.
داستان روایتی ساده و نوجوان‌پسند داشت. داستانی دوست‌داشتنی و لطیف از یک عاشقانه عجیب، که نویسنده قهاری آن را روایت کرده، و به طرز عجیبی ساده نوشته.
می‌شد داستان رو کوتاه‌تر کرد، و یا حتی به رمان تبدیلش کرد.

برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق/ علیرضا محمودی ایرانمهر
نشر چشمه