بعضی کتابا اینجورین که حتی اگر اون دنیا و فضا رو لمس نکرده باشی
وقتی می‌خونیشون انگار خود تویی که داری اون داستان رو زندگی می‌کنی...
و هر خسی که شخصیت داره تجربه می‌کنه رد تجربه می‌کنی....
با درداش درد می‌کشی...
با عاشقیش، عاشق می‌شی...
با خنده‌ش می‌خندی و با گریه‌ش گریه می‌کنی...
رمان برف تابستانی به طور عجیبی شمارو تو دل خودش غرق می‌کنه....
عشق رو تو دلتون می‌ذاره و همراهتون تا آخرش میاد
        

          نویسنده خیلی خوب خواننده رو با خودش همراه میکنه تا انتهای کتاب
انتهای کتابی که یکم غیر معقول به پایان میرسه و توی ذوق میزنه...
ولی نویسنده خیلی خوب احساسات و درونیات شخصیت داستانش رو بیان میکنه به طوری که در عین مفصل بودن کسالت بار نمیشه...
        

          سیر داستان مطلوب و دلنشین
متفاوت بود.
ایرانمهر واقعا ژان گریز است.
پایان‌بندی را دوست نداشتم. انگار دم‌بریده شد اثری که می‌شد زیباتر تمام شود.
        

          روایتی زیبا از عشق و سکوتی که حفره دل را پر می‌کند.
داستانی معمولی به سفیدی برف اما در وسط تابستان! طرفدار انتهای دیگری برای کتاب بودم. 

"برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق "، عضو لایق سری هزار دستانِ برج بابل چشمه.