"چهارمین کتاب ۰۴"
اواسط داستان گیج و منگ بودن‌ام به احساس لذت‌ غلبه کرد و آن طور که باید از کتاب لذت نبردم.
شخصیت پردازی، ایده و از همه مهم‌تر لحن و زبان داستان عالی بودند.
پ.ن: کاش مطالب پراکندگی کمتری داشت اما خب سبک کتاب این بود.
پ.ن۲: فرصت خواندنش را از دست ندهید، تجربه‌ای تکرار نشدنی بود. با تشکر از اربابان حلقه یازدهم مبنا♡
#چند_از_چند 
#حلقه_یازدهم_کتابخوانی_مبنا
      

        دامبلدور دوباره لبخند زد و گفت:
"دقیقا! همین هم باعث میشه که خیلی با تام ریدل متفاوت باشی. انتخاب‌های ما خیلی بیشتر از توانایی‌هامون ذات حقیقی‌مون رو آشکار می‌کنن هری."
-از مهمانی که بیرون آمدیم، خودم را چپاندم توی ماشین و صفحات آخر را وقتی همه مشغول آخرین خداحافظی بودند خواندم. می‌خواستم تمامش کنم اما آرزو می‌کردم به وردنامه نرسم! حالا حتی دلم نمی‌آید جلدهای بعدی را بخوانم، اگر تمام شوند چه؟
در این مدت آدم بزرگ‌ها وقتی هری پاتر را زیر بغلم می‌دیدند که از آشپزخانه به هال و از هال به اتاق می‌برم‌ش، با پوزخندی می‌گفتند: "هری پاتر می‌خونی؟ چی داره حالا مگه این؟ مگه فیلمشو ندیدی؟"
و هردفعه به نتیجه‌ای یکسان می‌رسیدم: "دلم نمی‌خواد هیچ‌وقت جز آدم بزرگ‌ها بشم!" اگر جز بزرگ‌تر ها بودن به این معناست که نعمت تجربه فضای هاگوارتز را از خودم بگیرم، ترجیح می‌دهم همان کودکی باشم که هیچ‌جا اجازه حرف زدن ندارد.
هری پاتر برای من فقط یک کتاب نیست، یک سبک زندگی‌ست.
پ.ن: شخصی توییت زده بود که می‌ترسم هاگوارتز باشد و من همان ماگلی باشم که هیچ‌وقت از وجودش خبردار نخواهد شد؛ خواستم بگم من هم همینطور، من هم همینطور!
سومین کتاب ۰۴
#چند_از_چند
      

        «امروز به این نتیجه رسیدم که در زندگی و برای زنده‌ها باید شجاع بود... اما حیف دیر به این فکر افتادم. بگذارید به جبران این نادانی، در مرگ شجاع‌ها خوب گریه کنیم.»
همیشه دوست داشتم سووشون را بخوانم تا علت تمام تعریف‌هایی که از اساتید و اهل مطالعه شنیده‌بودم را بفهمم. خواندم، با حواس جمع هم خواندم. کاش می‌توانستم تمام چیزهایی که در مغزم می‌گذرد را بنویسم اما توان نوشتن چیزی جز شاهکار را ندارم.
من با زری از دست یوسف حرص خوردم، استرس جان خسرو و هرمز را کشیدم، به کارهای دوقلوها خندیدم و در سوگ سیاوش گریه کردم.
لطفا با دل و جان پای درس زندگی یوسف و زری بنشینید، همین.
      

        اولین کتاب ۱۴۰۴.
این‌ کتاب‌ را هفتم یا هشتم بودم که در لیست خرید گذاشتم و نمیدانم چه شد که دیگر سراغش را نگرفتم.
بعد از خواندن "زیر تیغ ستاره جبار" حسابی خسته بودم، انگار کوه کنده بودم و این کتاب به دادم رسید.
کتاب کاملی نبود؛ اگر اشکالاتش را بنویسن احتمالا یک صفحه‌ای را سیاه کنم اما حال خوبی داشت، حال نوجوانی.
پ.ن: شاید گاهی نیاز است که کتاب‌های سی تمام را کنار بگذاریم و برویم سراغ کتاب‌هایی که ته لیست نوجوانی‌مان خاک می‌خورد.
پ.ن۲: به جا مانده از ۱۴۰۳
      

        گاهی فکر می‌کنم اگر این کتاب‌ها را توی بچگی می‌خواندم بازهم احساسم را با همان میزان تلخی می‌چشیدم؟ فکر کنم جواب درست،"بله" است.
این کتاب، کودک را با مرگ آشنا می‌کند. موجودی که آرام آرام پا به خانه می‌گذارد و در سکوت یکی از عزیزان ‌مان را با خود می‌برد؛ در اصل بیماری‌ای که مرگ را مهمان خانه میکند.
این کتاب به دلبندتان یاد می‌دهد که همیشه نباید چیزی را ببیند یا بشنود تا وجود او را حس کند؛ گاهی بدون دیدن و شنیدن می‌توان حس کرد.
      

        یکی از قشنگ‌ترین کارهایی که می‌تونستم توی راهیان انجام بدم خرید کتاب بود و خوشحالم که این کتاب رو انتخاب کردم.
به واسطه علاقه همیشگی‌ام به شرق، این کتاب واقعا باب میلم بود. حس و حال خانم بابایی در مراحل مختلف زندگیش گاها دور از درک منِ ۲۰ ساله بود باعث می‌شد مات و مبهوت کلمات بمونم.
پ.ن: امیدوارم این کتاب شروع مسیر آشنایی بیشترم با راه شهدا باشه...
      

        "رسیدن به بخش وردنامه را نزدیک یک هفته عقب انداختم!"
من از آن‌ دسته‌ ماگل‌هایی بودم که دیدن و خواندن هری پاتر را عیب می‌دانند و درک نمی‌کردم مردم چرا همچین چیزی را دوست دارند. دلیل نفرتی که داشتم دیدن هری پاتر و تالار اسرار در دورانی بود که وحشت عجیبی نسبت به مارها داشتم(هنوز هم دارم).
قبلا با خودم می‌گفتم کاش کمی زودتر فیلم هارا می‌دیدم اما حالا  از اینکه سری فیلم و کتاب را اواخر نوجوانی کشف کردم خوشحالم.
شاید با دیر کشف کردنشان زمان کمی آهسته‌تر بگذرد و من را در این سال‌ها حبس کند!
پ.ن: شاید با آمدن ترم چهارم دانشگاه، نامه هاگوارتز من هم برسد.
به وقت ۲۸ آبان‌ماه ۱۴۰۳
      

        "واقعا زجر کشیدم!"
 کتاب حول محور زندگی چهار کودک شروع و با زندگی بچه‌های اون چهار کودک به پایان می‌رسه. داستان با اومدن هیتکلیف پسرکی با موهای مشکی به خانه اِرنشاها شروع میشه و این مهمان ناخوانده تاثیرات زیادی روی زندگی کاترین و برادرش میذاره!
_من واقعا از دست شخصیت‌های این کتاب زجر کشیدم! مخصوصا بخش اول کتاب. بخش دوم کتاب اما برام معقول‌تر و ملموس‌تر بود. کاترینِ دوم، هیرتن و حتی لینتن دوست‌نداشتنی برام قابل هضم‌تر بودن.
شخصیت پردازی دقیق  یکی از مهارت‌های خوبِ نویسنده است!
هشدار: احتمالا تعویض راوی و شنیدن داستان از زبان خدمتکار خونه روی مخ‌تون باشه.
پ.ن: به ۳۰ صفحه آخر داستان که رسیدم خواستم از نویسنده بپرسم، چرا این شیرینی رو توی کل داستان پخش نکرد؟
      

        کتاب اولین روز مدرسه را این‌بار از زبان مدرسه بیان می‌کند.
دیدن تصاویر وحشتناک روز اول مدرسه از دیدی دیگر احتمالا برای بچه‌ها جالب است و شاید ترسی که از محیط جدید دارند را بریزد.
دوستش داشتم، همین.
      

        "کتاب را به توصیه مامان خواندم."
این کتاب شامل کمی دردو دل و در ادامه آن راه‌حل هایی است که نویسنده از خواندن، دیدن و تجربه به دست آورده.
اینجا دنبال تراپیست و جلسه درمان نگردید، کیم سوهیون به‌دنبال تسکین و راهنمایی است اما نتیجه طولانی مدت نخواهد بود.
هشدار: اگر با فرهنگ کره‌جنوبی آشنایی دارید کتاب را بخوانید. نویسنده براساس فرهنگ خود صحبت می‌کند و خواننده باید قدرت تعمیم‌شان با فرهنگ خود را داشته باشد. ناگفته نماند که نویسنده به این موضوع اشاره کرده است.
این کتاب برای من ارزشمند است و شاید روزی دوباره سراغش رفتم.
پ.ن: هدیه‌ای از مامان.
      

        "کانادا درای"
دومین سفرنامه‌ای که از آقای ضابطیان خواندم و به شخصه سباستین را ترجیح می‌دهم. قبلا هم گفتم، من  گفت‌و گو و آدم‌ها را به اماکن ترجیح می‌دهم. با این حال نوشابه‌ی زرد را دوست داشتم. نوشابه این‌بار به مکان‌ها بیشتر پرداخته بود اما چیزی که آزارم می‌داد، حرف‌های گوشه‌کنایه‌داری بود که در متن به چشم می‌خورد.
-آقای ضابطیان در این کتاب به کشور آبشارهای نیاگارا سفر می‌کند. نویسنده از مشکلات، قوانین عجیب غریب و تاریخ کانادا می‌گوید و آدم‌های تحسین برانگیز به خواننده معرفی می‌کند.
      

        "بانوی صلح!"
سه سال پیش وقتی خواندن جلد اول را شروع کردم، حسابی از دزیره نوجوان کفری بودم و کتاب را در نیمه راه تنها گذاشتم. زمان‌هایی بود که بازش می‌کردم و با دیدن جملات آمپر می‌چسباندم اما این بار در ۲۰ سالگی هردو جلد کتاب را تمام کردم. دزیره میان‌سال به من شباهت بیشتری داشت...
شروع داستان با روایت عاشقانه دزیره و ناپلئون بناپارت است و رفته‌رفته شما را همراه زندگی این دختر نوجوان می‌کند. دختری که روزی با عنوان ملکه سوئد و نروژ تاج‌گذاری می‌کند.
هشدار: اگر به مسائل سیاسی علاقه ندارید، احتمالا در روند داستان زجر بکشید.
پ.ن: شاید اوایل دوستش نداشتم اما در این لحظه تکه ای از روحم را بین صفحات رها کردم.
پ.ن۲: جلد دوم را به اول ترجیح می‌دهم.
پ.ن۳: شاید چندسال بعد دوباره سراغش آمدم...
      

        بالاخره بعد از چندسال، جلد یک را تمام کردم.
پ.ن: یادداشت اصلی بماند برای جلد دوم...
      

        "خوشا گم‌نامان!"
اولین کتابی که از آقای امیرخانی خواندم و احتمالا می‌شود خاطره‌ انگیزترین‌شان...
این کتاب با شخصیت‌پردازی بی‌نظیرش خواننده را با منش پهلوانی و لوطی‌گری آشنا می‌کند. برای منی که متولد دهه‌ای بیگانه با عناصر کتابم، این کتاب مزه تکی داشت که احتمالا تکرار نشود!
داستان کتاب از روز عقد قیدار و شهلا شروع می‌شود و ذره‌ذره با قیدار آشنا می‌شوید. مردی میان‌سال و چهارشانه که اسمش بوی معرفت می‌دهد.
از این کتاب غافل نشوید.
پ.ن: احتمال خواندن دوباره کتاب؟ ۱۰۰ از ۱۰۰
      

        "داستان کتاب از زبان یک مامور اطلاعاتی روایت می‌شود که برای حل معمای داعش به دنبال زنی اسرائیلی به نام حیفا می‌گردد."
قلم نویسنده کمبودهای زیادی دارد. این اولین و احتمالا آخرین کتابی بود که از آقای جهرمی خواندم. سوژه داستان قابل توجه است، ناگفته نماند تخیل هم جای به‌خصوصی در داستان ایشان دارد؛ همانطور که در مقدمه کتاب گفته شده.
اضافه‌گویی ها سرعت داستان را به شدت پایین آورده! این کتاب در قالب روایت خیلی بهتر از داستان می‌شد...
هشدار: اگر به صحنه های گوتیک حساس هستید، از خواندن این کتاب خودداری کنید!
هشدار۲: این کتاب را به نوجوانان توصیه نمی‌کنم!