ترسناک بود.
      

        در بهترین زمان جلوی روم قرار گرفت.
      

        آخی. ماجرای جالب و معصومانه‌ای داشت و چون فضای داستان هم  برام آشنا و دوست‌داشتنی بود، در یک نشست خوندم. دوستش داشتم اما اون وسطا یهو خط داستان رو گم کردم. یک جاهایی هم ایراد نگارشی داشت.
      

        فرنکی
      

        برای بار دوم بندها رو تموم کردم. این بار برای بیست روز کتابش همراهم بود. در دانشگاه، در جلسه، در اتاق مشاوره و حتی در باشگاه. زیر جملات آلدو با حرص خط کشیدم، جملات واندا رو با همدلی رنگی کردم، کنار صفحات کتاب حسم رو نوشتم و کتابم رو مثل خودم فرسوده کردم. اجازه می‌دادم نفسم در سینه‌ حبس بشه، چشمام رو می‌بستم و جملات دردناک رو دوباره می‌خوندم. باید خوندن درباره این موضوع رو رها کنم اما انگار چیزیه که خوب درکش می‌کنم و دوست دارم بیشتر درباره‌اش ادبیات بخونم. همچنان هر کتاب فروشی که می‌رم از کتابفروش می‌پرسم کتابی درباره خیانت معرفی کنه. آنا کارنینا، مادام بواری و بندها پیشنهاد اکثر آدم‌هاست. اما بندها شبیه اون دوتا نیست. زندگی توی این کتاب بعد از خیانت هم جریان عجیبی داره و این چیزیه که من رو بهش وصل می‌کنه‌. نمیدونم چندبار دیگه این کتاب رو می‌خونم اما الان می‌دونم در یک خیانت نمیتونی طرفدار یک نفر باشی و متنفر از دیگری، هرکدوم از طرفین دلایل عجیب خودشون رو دارن و فکر کنم خوندن این دلایل باعث می‌شه آدم‌های دنیای واقعی هم بهتر درک کنی. این که "همه مثل تو فکر نمی‌کنن و اتفاقات توی ذهن همه ما با بندهای مشابهی به هم وصل نمی‌شن" موضوعیه که همیشه فراموشش می‌کنم. اما این کتاب همین رو بهم یادآوری می‌کنه. نقطه Aو B برای تو و دیگری فرق می‌کنن و شاید برای همینه آدم‌ها تصمیماتی می‌گیرن و رفتارهایی می‌کنن که ما درک نمی‌کنیم. 
این جملات خیلی ربطی به کتاب نداشت، اما اگر تا این‌جا خوندید، کتاب بندها رو بخونین(حتی اگر مثل من فکر می‌کردید کتابی که معروف شده احتمالا چیز جالبی نیست.)
      

        با این کتاب دوسال زندگی کردم. عاشق مسکوبم و عاشق کلمات جوانی و بزرگسالیش. نمی‌تونم قضاوتش کنم ولی چقدر نمی‌شه آدم‌ها رو شناخت. عاشق مسکوبم و عاشق هرچیزی که مینویسه. وقتی راجع به وقایع سیاسی می‌نویسه، وقتی راجع به کتابی که خونده می‌نویسه، وقتی راجع به بچه‌هاش می‌نویسه و حالل وقتی راجع به عشق نوشته. نمیتونم از شوریدگیِ متنش نگم اما خب روزنویس‌هاش بوده و روزنویس‌های هیچ کس کامل و منسجم نیست. شاهرخ عاشق آدم جالبی بوده و این قسمت از شخصیتش رو هم دوست داشتم.
      

        چه چیز بی سر و تهی بود.
      

        ۲۰ مهرماه، جلد اول تمام شد.
      

        پایان "یک دوستی"
      

        داستانی ساده، آروم و گرم و شیرین.
      

        امروز تموم شد.
چند روز اخیر نمیتونستم کتاب رو زمین بذارم و امروز درحالی‌که دوست قدیمیم رو دیدم و پیشنهاد داد بریم بیرون و خیلی خوشحال هم بودم که بتونم بیشتر باهاش حرف بزنم، گفتم نه ببخشید کار دارم و کارم تموم کردن این کتاب بود. الان اومدم و خونه و می‌خوام Find me رو شروع کنم بخونم و امیدوارم اون هم مثل این کتاب باشه برام. تعداد صفحاتی که تا کردم، تعداد خطوطی که زیرش خط کشیدم و گفتم آه دقیقا، تعداد جملاتی که هایلایت کردم برای این حجم کتاب واقعا زیاده. انگار یه تیکه‌هایی از خودم رو توی الیو و گاهی اولیور پیدا کردم. علاوه بر این دونفر عاشق بابای الیو بودم، مرد دوست‌داشتنی قشنگی بود. امشب شاید یه بار دیگه فیلمش رو هم ببینم، دلم نمیخواد از فضایی که آندره آسیمان ساخته بیرون بیام.
      

        پاراگراف آخر کتاب، جواب همه سوالات این چند روزم از زندگی بود.
      

        She could make me feel something and that is what i wanted for now
      

        خوندنش ۴ماه طول کشید، اما می‌ارزید.
      

        Just to be friend with reading in english