یک کتاب روان و نسبتا جذب کننده و کم حجم
همراه با یه شیرینی و قشنگی خاص در تصویرسازی ذهنی
که باعث میشه دل بدی بهش و پیش بری .
اواسط کتاب متوجه میشی که میخواد دغدغه و مشکلات گروه خاص و کوچکی از جامعه رو بیان کنه. و اینطوری کنجکاوی ت رو بیشتر میکنه .(در  مورد اون موضوع خاص)
و پایان تلخی همراه با شیرینی درک مفهومی از زندگی ، رو داره .
        

          کتابی به شیرینی اسمش! 
یک داستان ساده،  در عین حال عمیق  و پر از درس زندگی...
واقعا لذت بردم از این کتاب، باعث شد لبخند بزنم و گریه کنم!
خیلی دلم میخواد دورایاکی با رب لوبیای شیرین توکو رو مزه کنم 🫘
        

          یه کتاب آروم و دوست داشتنی که به ما یادآوری میکنه که مهم نیست چقدر دنیا بهمون سخت بگیره ما میتونیم تو هر شرایطی دلیل خوشحالیمونو به وجودبیاریم  و تک تک لحظه هامونو زندگی کنیم
        

          اصلا عسل تر از این کتاب و لطیفتر نداریم🥹❤️
        

          جایی خونده بودم که این کتاب مناسب بهاره 
و الان میبینم که واقعا همین طوره
داستانی پر از حس زندگی
سرشار از امید
و با حضور افتخاری شکوفه های گیلاس🌸

سنتارو، مرد میانسالی است که در مغازه ای کوچک، شیرینی دورایاکی رب لوبیا شیرین میفروشد
سنتارو زندگی یکنواخت و تقریبا بدون چالشی دارد ولی آشنایی اش با پیرزنی بیرون مغازه اش، زیر درختی پر از شکوفه های گیلاس، زندگی اش را تغییر می‌دهد👵 

پیرزن که توکو نام دارد، ادعا می‌کند ۵۰ سال است که رب لوبیا شیرین درست میکند و همکاری آن دو قطعا فروش مغازه را افزایش می دهد💰

ولی توکو رازی دارد که کسی از آن خبر ندارد
رازی که زندگی او را از نوجوانی تا آن روز تحت تاثیر خود قرار داده است 🧐

از خوندن این کتاب حسابی لذت بردم
حرف های توکو و نوع نگاهش به زندگی بسیار زیبا و قابل تامل بود
(اینکه عادت داشت با لوبیا ها موقع پخت صحبت کنه خیلی کاوایی بود🥺✨)
ظاهرا فیلمی هم بر اساس این کتاب ساخته اند 

پیشنهاد میکنم تا بهار تموم نشده، شما هم این کتاب رو بخونید
        

          رب لوبیای شیرین، کتابی که در نگاه اول بخاطر اسمش برام علامت سوال بود و صرفا چون دوستی بسیار دوسش داشت خریدم تا بخوانم 
وقتی تصمیم به خواندنش گرفتم واقعا فکر نمی‌کردم اینقدر به دلم بشینه، کتابی عمیقا تاثیر گذار و عمیق و نوازش کننده قلب...
در نیمه اول داستان به معنای واقعی کلمه قلب شما رو نوازش می‌کنه و در نیمه دوم کاری می‌کنه تا اعماق وجودتون رسوخ پیدا کنه و حتی احتمالا اواخر کتاب بغض کنید :)
        

          کتاب که با خوندنش یک اگاهی به خواننده میده و بعد از تموم شدنش دوست داری فصل شکوفه گیلاس به ژاپن سفر کنی شیرینی دوریاکی را امتحان کنی 
        

          عالی بود، فضاسازی زیبا داشت، در عین داستان یک بیماری رو معرفی می‌کرد و نکات آموزنده ای داشت
        

          اوایل کتاب فکر نمی‌کردم تا این حد به دلم بشینه و احساساتم رو درگیر خودش بکنه ولی واقعاً داستان به شدت زیبا، تکان‌دهنده و تأثیرگذاری داره و مستقیماً به قلبتون راه پیدا می‌کنه. موضوع داستان، شخصیت پردازی، شیوه‌ی روایتش و پایان‌بندیش رو دوست داشتم. پایانی که اشکم رو درآورد و بعد از فکر کردن به تمام کتاب و «توکو»، دوست داشتنی‌ترین شخصیتش، اتفاقات زندگی‌اش و غمش، گذر از این کتاب برام دشواره.
این کتاب رو دوست داشتم.
        

          رمان بسیار زیبا و قابل تاملی بود راجع به معنای زندگی!!
بسیار لذت بردم.
        

          یک داستان واقعی و خوشمزه! ماجرا از پختن دوریاکی  ،یک جور شیرینی ژاپنی، آغاز می شود اما عمق داستان بسیار بیشتر از رب لوبیای شیرین است و‌ پرده های مختلفی ، با ریتم آرام، بهم‌ پیوسته ، با جزئیاتی خواندنی به نمایش می گذارد.
درونمایه و‌ ایده شکل گیری این‌رمان ، نقد یک باور غلط و‌بسیار رایج در ژاپن است:" ارزش آدم ها به مفید‌بودنشان‌در جامعه بستگی دارد" ، نویسنده برای نقد این‌باور به سراغ آدم هایی رفته که هردو به طریق و‌دلیل متفاوتی از جامعه فاصله گرفته اند ، جوانی که نتوانسته سیر زندگی اش را آن طور که می خواهد‌ در دست‌بگیرد. با این حال خبری از نصیحت های صریح نیست، همه چیز مثل پختن یک‌دوریاکی با طعم‌مطبوع و‌چاشنی اندازه پیش می رود، فرآیندی که‌ شاید قرار نیست با فانتزی یا اتفاق تکان‌دهنده ای میخکوبتان کند اما در نهایت آن ، شما صاحب یک‌ شیرینی خوش طعم هستید. از مزه اش لذت ببرید!
        

          اگه دنبال یه داستان پر از اکشن و پیچش‌های عجیب و غریب می‌گردی، این کتاب احتمالاً برات مناسب نیست. ولی اگه دلت یه قصه‌ی آروم می‌خواد، از اونایی که باهاش حس آرامش می‌گیری و تهش یه چیزی تو دلت تکون می‌خوره، «رب لوبیای قرمز» می‌تونه واقعا دلتو ببره.

داستان درباره‌ی یه مرد تنها به اسم سنتاروئه، که یه مغازه‌ی کوچیک داره و شیرینی ژاپنی به اسم دورایاکی می‌فروشه. کارش فقط یه راه گذرون زندگیه، نه عشق، نه علاقه. یه روز یه پیرزن عجیب به اسم توکو میاد و پیشنهاد می‌ده بهش کمک کنه. توکو دستانی داره که اولش آدم می‌ترسه نگاهش کنه، ولی اون‌قدر دل بزرگی داره که یواش‌یواش گرمش می‌شی. دست‌پختش هم که نگو... یه رب لوبیای ساده رو تبدیل می‌کنه به جادویی‌ترین مزه‌ای که سنتارو تا حالا خورده.

این داستان درباره‌ی رابطه‌ست؛ بین آدم‌ها، بین نسل‌ها، حتی بین آدم و خودش. اون سکوت‌هایی که بین دیالوگا هست، بیشتر از هزار تا کلمه حرف دارن. نویسنده با چند تا جمله‌ی ساده، می‌زنه تو دل آدم و تا عمق قلبت نفوذ می‌کنه. همه‌چی آرومه، ولی زیر این آرامش یه عالمه درد، پذیرش، مهر و رشد پنهونه.

توکو شخصیتی نیست که راحت فراموشت بشه. درد زیادی کشیده، اما هنوز بلده لبخند بزنه، هنوز بلده عشق بریزه تو رب لوبیا. و سنتارو؟ مثل خیلی‌هامونه. گم‌شده، بی‌هدف، اما دنبال یه راه برای نفس کشیدن واقعی.

تهش که کتابو می‌بندی، حس می‌کنی یه جور سبک شدی. شاید دلت بخواد بشینی یه رب لوبیای خونگی درست کنی و به زندگی یه کم آروم‌تر نگاه کنی.

در یک جمله:
اگه دلت یه کتابِ نرم و دل‌نشین می‌خواد، که باهاش آدم بودن یادت بیاد، اینو بخون. با توکو رفیق شو، با سنتارو همدرد شو... بعدش خودت هم شاید بخوای یه کم مهربون‌تر باشی.

        

          نثر روان، شاعرانه و فضایی ژاپنی آغشته به شکوفه های گیلاس
        

          "اگر نگاه من به دنیا ناپدید شود، هر آنچه میبینم نیز ناپدید می‌شود"

"مهم نیست چقدر ببازیم یا زندگی چقدر با ما نامهربان باشد، واقعیت این است که ما هنوز انسانیم. تنها کاری که از دستمان بر‌می‌آید این است که به زندگی ادامه دهیم"

فکر میکردم این کتاب، یک رمان فلافی، کیوت و comfortable book باشه و درست فکر میکردم اما انتظار نداشتم به یکی از درد‌های بزرگ مردم ژاپن بپردازه، و اون همه‌گیری بیماری جذام یا هانسن بود.

تا حالا بهش فکر نکرده بودم. اینکه بیماران جذامی چه عذابی می‌کشند، مخصوصا در اون سالها که در ژاپن با بی‌رحمی باهاشون رفتار می‌شده. زندانی شدن در قرنطینه، افتادن دماغ و انگشت، جدا شدن از جامعه و زندگی و در آخر گرفتن اسم بیماران و دادن هویتی جدید به اونها، بیمارانی که تا ۶۰_۷۰ سالگی نتونستن از آسایشگاه تنشوئن بیرون بیان و با خانواده‌هاشون که حالا از دنیا رفتن، خداحافظی کنن. سخته، زندگی خیلی سخته و این غافلگیری ها سخت‌ترش هم میکنه ولی توکو با تمام توان زندگی کرد. بهش افتخار میکنم. به شخصیتی که خلق شد تا از درد بیماران جذام بگه که با اینکه درمان شدن، مردم هنوز اونها رو نمی‌پذیرند.

داستان، دوستی عمیق و عجیب سنتارو با توکو، پیرزن هفتاد و چهار ساله‌ای رو به تصویر میکشه که پنجاه ساله رب لوبیای شیرین درست میکنه و با سنتارو، که یک مغازه دورایاکی ( پنکیکی که با رب لوبیای شیرین پر شده) فروشی داره همکار میشه و رب لوبیای بسیار خوش طعمی رو برای سنتارو می‌پزه، تا اینکه پیوند محکمی بین این دو نفر شکل میگیره.

دنیا ناعادلانه است و هرگز نمیشه توقع داشت لحظات بعدی ما، لحظات گرمی باشن. اما همونطور که توکو میگه، در آخر ما انسانیم باید بجنگیم و جلو بریم و به ریسمان زندگی چنگ بزنیم، هر چقدر هم سخت، در آخر دنیا با وجود ماست که معنا پیدا میکنه. با نگاه ما به همدیگه، دنیا با دست‌های ماست که جون میگیره.

داستان ساده‌ و جالب بود. لحظات گرم و خوشی رو بهم هدیه کرد هر چند ناراحت کننده بود.
        

          می‌خواستم مرا ببینی، به همین خاطر درخشیدم. 

اینکه فقط انسان هستی و وجود داری تا جهان وجود داشته باشه و لازم نیست هیچ کار اضافی یا هدف خاصی برات وجود داشته باشه و همین و بس. 
همین :)
        

          رب لوبیای شیرین، رمانی‌ست مثل یک نسیم بهاری، ملایم و آرام، که وقتی از کنارت می‌گذره، بوی خاطراتی رو می‌آره که حتی نمی‌دونستی توی قلبت پنهان بودن.

داستان درباره‌ی سنتاروئه؛ مردی خسته، سردرگم، گیر کرده میان گذشته‌ی ناکام و آینده‌ای که نمی‌دونه بهش تعلق داره یا نه. اون صاحب یه مغازه‌ی کوچیکه که دورایاکی می‌فروشه؛ نوعی شیرینی ژاپنی با خمیر لوبیای شیرین. تا اینکه یه روز، زنی مسن و متفاوت وارد مغازه می‌شه. توکوئه، پیرزنی با دست‌هایی لرزان اما روحی روشن، که راز رب لوبیای واقعی رو می‌دونه.

اما بیشتر از اون، توکوئه رازی در دلش داره؛ رازی تلخ که به زیبایی در کنار گرمای شیرینی، در دل داستان می‌جوشه. رابطه‌ی این دو، و بعدها دختر نوجوانی به نام واکانا، کم‌کم به چیزی بزرگ‌تر و عمیق‌تر تبدیل می‌شه: دوستی، شفقت، شنیده‌شدن و درک متقابل.

رب لوبیای شیرین در ظاهر درباره‌ی خوراکیه، اما در دلش درباره‌ی آدم‌هاست. درباره‌ی اینکه چطور می‌شه با شنیدن صدای زندگی در دلِ سکوت‌ها، طعمِ واقعی بودن رو چشید.

این کتاب لبریز از حسه. پر از بوی خمیر داغ، صدای پرنده‌ها، نور آفتاب روی چهره‌ی چروک‌خورده‌ی یک زن، و اشک‌هایی که بی‌صدا می‌چکن.

اگه دلت می‌خواد یه کتاب آروم، دوست‌داشتنی، و پر از عشق بخونی—کتابی که مثل یه آغوش گرم باشه توی یه روز غمگین—رب لوبیای شیرین رو به قلبت بسپر.
        

          داستانی ساده، آروم و گرم و شیرین.
        

          کتابی با داستانی بسیار زیبا که بنظرم مفهوم امید و محبت رو بیان میکنه.
        

          یک کتاب فراموش نشدنی و تاثیر گذار 
کتابی که قرار هست به شما بگه اجازه بدید تغییرات کوچک و جدید ، آدم های جدید وارد زندگی تون بشوند،چرا که ممکنه زندگی تونو متحول کنند 
قرار هست نقطه نظر های جدید ،زاویه دید جدید به شما اضافه بکنند 
و صد البته این آدم ها می‌توانند در زندگی شما فقط رهگذر چندروزه باشند 
اما اثرشان برای تمام عمر باشد 

        

          اولش که شروع کردم به خوندن  فکر کردم قراره ی داستان از زندگی روزمره کسیو بخونم که بدون هیچ هدفی  روز ها رو میگذرونه و در ناامیدی خودش غرقه .
اما  با ورود توکو،  پیرزن شیرینی که دنبال کار بود  داستان وارد دنیای عمیق تری از احساسات و جریانات شد .
من که خیلی لذت بردم از خوندنش 🥰
.
.
.
پ. ن :کتابی که من خوندم  طراحی جلد متفاوتی داشت اما برای همین نشر و مترجم هست.