ببین... اگه یه روز صبح بیدار شدی و دیدی که همه‌جا پر از آدمای بی‌حوصله‌ست که فقط می‌خوان حواسشونو پرت کنن، گوشی از دستشون نمی‌افته، اخبار رو فقط تو تیتر می‌خونن و کتابم شده یه دکور قشنگ برای قفسه که البته که نه! می‌سوزوننشون، بدون که بردبری حدود ۷۰ سال پیش همین الآن رو پیش‌بینی کرده بود.

فارنهایت ۴۵۱ یه جور شاهکار پیش‌گویانه‌ست. بردبری تو سال ۱۹۵۳ اینو نوشته، ولی قشنگ انگار دیروز از خواب بیدار شده، اینستاگرام و توییتر رو چک کرده، یه لیوان قهوه خورده، بعد نشسته گفته: «خب بذار یه رمان درباره‌ی آینده‌ی احمقانه‌ی بشر بنویسم.»

تو این دنیا، کتاب خوندن ممنوعه. آتش‌نشان‌ها کارشون خاموش کردن آتیش نیست؛ برعکس، می‌زنن کتابا رو آتیش می‌زنن! یعنی اگه تو اون دنیا باشی و بیو اینستاگرامت نوشته باشه "عاشق کتاب"، سریع میان و می‌سوزوننت با کتابات!

قهرمان داستان، مانتگ، اولش یکی از همین آتش‌نشان‌های حرفه‌ایه، ولی بعد یه تلنگر می‌خوره ، و می‌فهمه که یه جای کار دنیا خیلی می‌لنگه.

بردبری تو این کتاب بهت می‌گه: اگه فقط دنبال راحتی، سرعت، و سرگرمی باشی، تهش می‌شی یه آدم تهی که حتی نمی‌فهمی تهی‌ای. چون دیگه نه سوالی داری، نه کنجکاوی، نه عمقی.
جمع‌بندی با زبان ساده:
فارنهایت ۴۵۱ یه اثر خفن، تند و تیز، و بامزه به طرز ترسناکیه که اگه الان نخونی، بعداً که دنیامون شبیه کتاب شد، مجبوری با حسرت بگی: "ای کاش همون موقع خونده بودم..."

      

        
راستش وقتی اسم کتاب رو دیدم، یه لحظه دودل شدم. گفتم خب، مرگه دیگه… لابد یه داستان غم‌انگیز و فلسفی خشک! ولی وقتی خوندمش، فهمیدم تولستوی چقدر ظریف و دردناک، ولی واقعی زده وسط خال.

«مرگ ایوان ایلیچ» داستان زندگی و مرگ یه آدم خیلی معمولیه. یه قاضی، که سال‌ها همه چیزش رو گذاشته پای ظاهر، پُست و مقام، تأیید دیگران و یه زندگی به‌ظاهر مرتب. اما وقتی یه بیماری ناشناخته می‌گیرتش و با مرگ چشم تو چشم می‌شه، تازه می‌فهمه هیچی از زندگی نفهمیده. بدتر اینکه بقیه هم فقط منتظرن بمیره تا زودتر برن سراغ تقسیم ارث و صندلی خالی‌ش تو اداره!

این کتاب کوتاهه، ولی از اوناییه که تا مغز استخونت نفوذ می‌کنه. یه جور آینه‌ست، که خودتو توش می‌بینی و از خودت می‌پرسی: اگه الان قرار بود بمیرم، حس رضایت دارم؟ واقعاً زندگی کردم؟ یا فقط نقش بازی کردم؟

تولستوی خیلی ساده و بی‌رحم، پوچی یه زندگی سطحی رو نشون می‌ده. آدم‌هایی که با هم زندگی می‌کنن ولی هیچ ارتباطی ندارن. ایوان تا دم مرگ هم دنبال تأیید و نادیده‌گرفتن ترسشه، تا وقتی که می‌فهمه پذیرش مرگه که بالاخره آرومش می‌کنه.

یه جمله‌ی طلایی از دل کتاب:
«زندگی‌اش ساده و عادی بود — و دقیقاً به همین دلیل، وحشتناک بود.»

اگه یه کتاب می‌خوای که بعد از تموم شدنش یه مدت تو فکر فرو بری، از خودت سؤال بپرسی و یه جور تلنگر بخوری، «مرگ ایوان ایلیچ» یکی از اون کتاباست. کم‌حجم، ولی پرمغز. مثل یه مشت آروم ولی محکم تو صورتت.


---

در یک جمله:
این داستان درباره‌ی مرگه، ولی بیشتر از اون درباره‌ی زندگیه. درباره‌ی اینکه چطوری زندگی نکنیم تا آخرش حس پشیمونی نگیریم.


      

        اگه دنبال یه داستان پر از اکشن و پیچش‌های عجیب و غریب می‌گردی، این کتاب احتمالاً برات مناسب نیست. ولی اگه دلت یه قصه‌ی آروم می‌خواد، از اونایی که باهاش حس آرامش می‌گیری و تهش یه چیزی تو دلت تکون می‌خوره، «رب لوبیای قرمز» می‌تونه واقعا دلتو ببره.

داستان درباره‌ی یه مرد تنها به اسم سنتاروئه، که یه مغازه‌ی کوچیک داره و شیرینی ژاپنی به اسم دورایاکی می‌فروشه. کارش فقط یه راه گذرون زندگیه، نه عشق، نه علاقه. یه روز یه پیرزن عجیب به اسم توکو میاد و پیشنهاد می‌ده بهش کمک کنه. توکو دستانی داره که اولش آدم می‌ترسه نگاهش کنه، ولی اون‌قدر دل بزرگی داره که یواش‌یواش گرمش می‌شی. دست‌پختش هم که نگو... یه رب لوبیای ساده رو تبدیل می‌کنه به جادویی‌ترین مزه‌ای که سنتارو تا حالا خورده.

این داستان درباره‌ی رابطه‌ست؛ بین آدم‌ها، بین نسل‌ها، حتی بین آدم و خودش. اون سکوت‌هایی که بین دیالوگا هست، بیشتر از هزار تا کلمه حرف دارن. نویسنده با چند تا جمله‌ی ساده، می‌زنه تو دل آدم و تا عمق قلبت نفوذ می‌کنه. همه‌چی آرومه، ولی زیر این آرامش یه عالمه درد، پذیرش، مهر و رشد پنهونه.

توکو شخصیتی نیست که راحت فراموشت بشه. درد زیادی کشیده، اما هنوز بلده لبخند بزنه، هنوز بلده عشق بریزه تو رب لوبیا. و سنتارو؟ مثل خیلی‌هامونه. گم‌شده، بی‌هدف، اما دنبال یه راه برای نفس کشیدن واقعی.

تهش که کتابو می‌بندی، حس می‌کنی یه جور سبک شدی. شاید دلت بخواد بشینی یه رب لوبیای خونگی درست کنی و به زندگی یه کم آروم‌تر نگاه کنی.

در یک جمله:
اگه دلت یه کتابِ نرم و دل‌نشین می‌خواد، که باهاش آدم بودن یادت بیاد، اینو بخون. با توکو رفیق شو، با سنتارو همدرد شو... بعدش خودت هم شاید بخوای یه کم مهربون‌تر باشی.

      

        
قصر سرخ از نظر ژانر و فضا، ترکیبی از رمان تاریخی، جنایی و کمی رمانتیکه. اثر در دوران چوسان و با الهام از یک قتل واقعی تاریخی نوشته شده که خودش جسارت و ابتکار نویسنده رو نشون می‌ده. با این حال، با وجود جذابیت‌های اولیه، برای من این کتاب در سطحی متوسط باقی موند و انتظاراتی که ایجاد کرده بود رو کاملاً برآورده نکرد.

نقاط قوت:

فضاسازی تاریخی خوب: نویسنده در بازآفرینی فضای کره‌ی قرن هجدهم موفق عمل کرده. جزئیات پزشکی سنتی، مناسبات درباری، و روابط طبقاتی در داستان، دقت در تحقیق و شناخت نویسنده از بستر تاریخی رو نشون می‌ده.

قهرمان زن متفاوت: شخصیت  هیون، با انگیزه‌ی قوی و میل به کشف حقیقت، از کلیشه‌های معمول زن‌های منفعل فاصله گرفته و حضورش در مرکز روایت، حس نوگرایی رو به داستان تزریق کرده.

پلات معمایی با رگه‌هایی از تعلیق: اگرچه مسیر داستان چندان پیچیده نیست، اما گره‌افکنی‌های ابتدایی، مخاطب رو تا حدی درگیر نگه می‌داره و باعث می‌شه تا پایان داستان رو دنبال کنه.


دلایل ضعف و متوسط بودن اثر (از دید من):

پیش‌بینی‌پذیری روایت: شاید بزرگ‌ترین اشکال کتاب اینه که ساختار معما و افشاگری‌ها چندان پیچیده و غیرمنتظره نیستند. وقتی به عنوان یه رمان جنایی بهش نگاه می‌کنی، خیلی زود می‌تونی حدس بزنی پشت ماجرا کیه یا چی قراره بشه. این برای مخاطبِ جدیِ ژانر معما ممکنه کمی ناامیدکننده باشه.

شخصیت‌های فرعی کم‌عمق: به جز شخصیت اصلی و تا حدی شاهزاده، باقی شخصیت‌ها پرداخت چندانی ندارند. بعضی‌ها حتی بیشتر نقش ابزار دارند تا آدم‌های واقعی، که این موضوع باعث می‌شه دنیای داستان کمی تخت و مصنوعی به نظر برسه.
واقعا خود من نتونستم دقیقا بفهمم بعضی کارکتر ها عمیقا چجور شخصیتی دارن همه سطحی بودن

روابط احساسی سطحی: رابطه‌ی میان هیون و بازرس سو پتانسیل زیادی داره، اما خیلی سریع شکل می‌گیره و عمق احساسی نداره. بیشتر به نظر میاد که نویسنده صرفاً خواسته یه خط رمانتیک هم در داستان باشه.


جمع‌بندی:
قصر سرخ کتابی با پتانسیل بالا ولی اجرای متوسطه. اگه به دنبال تجربه‌ی فضایی متفاوت در رمان‌های جنایی هستید، ارزش خوندن داره، اما اگر به دنبال معمایی پیچیده یا داستانی واقعاً پرکشش و شخصیت‌محور می‌گردید، احتمالاً راضی‌تون نکنه. جون هور با اینکه قلم خوبی داره، اما هنوز جا داره برای اینکه روایتش عمق بیشتری پیدا کنه و صرفاً به ظاهر ماجرا اکتفا نکنه.
      

        بعضی کتابا رو که می‌خونی، یه حالی می‌شی که انگار یکی نشسته روبروت، زل زده تو چشمات و داره قصه‌شو از ته دل برات تعریف می‌کنه. جنون مکزیکی دقیقاً از هموناست! یه داستان که نمی‌تونی راحت ولش کنی، یه عشق که مثل یه آتیش شعله می‌کشه و یه زندگی که سرنوشت باهاش مثل یه گاوباز بیرحم توی میدون گاوبازی رفتار می‌کنه!
عشق یا جنون؟ یا جفتش؟
داستان از یه جایی شروع می‌شه که دلتو می‌لرزونه، بعد یهو پرتت می‌کنه وسط یه ماجرای پر از عشق و دیوونگی. پر از ترس و هیجان پر از سرگردمی و حس گمشدگی انگار قهرمانای داستان دست خودشون نیست، انگار یه چیزی، یه نیروی نامرئی اونا رو به سمت هم می‌کشونه. ولی خب، همیشه همه چیز گل و بلبل نیست، مخصوصاً وقتی عشق تو دل یه جامعه‌ی پر از تنش شکل بگیره.
نتیجه؟ این کتاب یه سفره!
جنون مکزیکی فقط یه داستان نیست، یه سفره، یه تجربه‌ست، یه مشت احساس که مستقیم می‌خوره وسط قلبت. اگه دنبال یه کتابی می‌گردی که موقع خوندنش حس کنی واقعاً توی اون دنیا زندگی می‌کنی، این همونه. یه عشق داغ، یه سرنوشت دیوونه‌کننده، و یه جنون مکزیکیه که انگار توش گم شدی و دیگه راه برگشت نداری...

      

        
کتاب دختری نشسته روی درخت خرمالو داستان زندگی یه دختر به اسم سمیه رو تعریف می‌کنه که تو دهه شصت و هفتاد بزرگ می‌شه. داستانش خیلی ساده و روانه، اما همین سادگی‌اش آدم رو غرق می‌کنه، چون واقعاً حس می‌کنی داری یه تیکه از زندگی خودت یا یه نفر نزدیک به خودتو می‌خونی. مثلاً وقتی از سمیه می‌گه که با یه شونه دندونه شکسته موهاشو مرتب می‌کنه یا دکمه مانتوشو با سنجاق قفلی می‌بنده، خیلی ملموسه. انگار این صحنه‌ها رو خودت یه‌جایی دیده باشی یا تجربه کرده باشی.
شهرزاد افتخاری خیلی خوب تونسته حس و حال اون دوران رو منتقل کنه. از چالش‌های دخترونه سمیه گرفته تا تلاشش برای پیدا کردن جای خودش توی یه دنیایی که انگار همیشه براش سخت بوده. شخصیت‌ها هم خیلی واقعی‌ان، طوری که انگار هر کدومشون رو می‌تونی تو زندگی خودت پیدا کنی.

یه چیزی که تو کتاب زیاد تکرار می‌شه اینه که «می‌شد اینجوری باشه اما نبود». این جمله تو اولای داستان خیلی تأثیرگذاره، ولی وقتی چند بار تکرار می‌شه، یه‌کم حسش از دست می‌ره. اما باز هم کل داستان انقدر خوبه که این موضوع اذیتت نمی‌کنه.

      

        هیچ و پوچ 
      

        دفعه اول بخونید نمی فهمید ولی بار دوم چرا 
      

        چه کتاب جالبی فقط اگه برای بچه ها قراره بخونید بهتره درباره پایان کمی توضیح بدید 
      

        ای خدا این کتاب چه ناز بود :) 
واقعا همگی نیاز داریم که یه نفر در سکوت فقط گوش بده بهمون 
      

        قطعا وقتی انسان دست روی کتاب های این چنینی می‌گذارد به دنبال شاهکار های ادبی نیست . هنر این کتاب ها لرزاندن قلب شما عاشق کردن و گل انداختن لپ های شما و همچنین لذت بردن از دیالوگ های عاشقانه است 
برای من این فرایند به خوبی طی شد انقدر تحت تاثیر این رمان کلیشه ای عاشقانه قرار گرفتم که بعد از اتمام چندین فیلم مشابه را دنبال کردم 
در کل از خواندن این کتاب لذت بردم
      

        خب این جلد سوم تعقیب جک قاتله و حقیقتاً من کمتر از دو جلد قبلی این کتاب رو دوست داشتم
 داستان درباره قتل‌هاییه که درون یک کشتی اتفاق می‌افته و حالا تامس و آدری رز باید به دنبال پیدا کردن قاتل کشتی باشند هر چقدر سرعت عمل کمتری داشته باشند تعداد قتل‌ها  بیشتر می‌شه راستشو بخواید هم از نظر جنبه عاشقانه و هم از نظر جنبه جنایی ضعیف‌تر از دو جلد قبلی عمل کرد با این حال من داستان رو دوست دارم ولی متاسفانه قسمت عاشقانه کتاب کاری کرد که دوست داشتم چند صفحه از کتاب رو پاره کنم حس می‌کنم آدری رز واقعاً لیاقت تامس رو نداره  
بیاید یه ذره درباره تامس حرف بزنیم تامس واقعاً شخصیت خیلی کاملیه اینکه به این فکر می‌کنم آیا در دنیای واقعی شخصیتی مثل تامس را می‌تونم پیدا کنم یا نه قلبم رو آزار میده به هر حال اون واقعاً شخصیت اصلی دوست داشتنی باهوش و بی‌نظیری داره و لایق هر آن چیزی که در جهانه هست نمی‌دونم چطور باید احساساتم رو نسبت به این شخصیت بگم فکر کنید یک شخصیتی در در اون زمان به این درک رسیده که می‌تونه یک فردی رو آزاد بزاره در انتخاب کردن و انقدر به بلوغ رسیده که می‌دونه باید در هر کجا چه رفتاری رو نشون بده و چطور احساسات خودش رو مدیریت کنه این واقعاً فوق‌العاده است 
      

        یه زمانی دیونه این مجموعه بودم
      

        نوشته های این نویسنده واقعا خوبه
      

        یادمه این کتاب رو توی اتوبوس و مترو می خوندم 
گاهی خوندنش انقدر دردناک می شد که کتاب رو می بستم چشمام رو به سمت مردم می‌چرخوندم نفس  عمیق می‌کشیدم  و سعی می‌کردم اروم باشم .
چندین بار این اتفاق افتاد تا جایی که نشد و بغض من شکست .
خوندن کتاب هایی که محور اصلی اتفاقاتش تجاوز باشه اونم تجاوز های پی در پی اصلا اسون نیست
خواندن این کتاب آسان نبود، اما خوشحالم که آن را خواندم. این ادای احترامی زیبا به زنان کره ای است که در طول اشغال ژاپن از خانه هایشان ربوده شدند و مجبور شدند به "خانه آسایش زنان" بروند ، عبارتی باورنکردنی ملایم برای بردگان جنسی که مجبور به آن شدند. همچنین ادای احترامی و یادآوری است، همانطور که نویسنده در یادداشت خود اشاره می کند، به همه زنانی در سراسر جهان که در زمان جنگ مورد تجاوز قرار گرفته اند.

این رویدادهای وحشتناک رفتار وحشیانه، داستان آنچه برای این زنان اتفاق افتاد، از طریق زندگی دو خواهر به تصویر کشیده شده است. روایت های جداگانه آنها با فاصله زمانی چند دهه روایت می شود، اما هر کدام بخش مهمی از افکار، رویاها و خاطرات دیگری هستند.

هانا، خواهر بزرگتر، روایت خود را در سال 1943 آغاز می‌کند، زمانی که در شانزده سالگی مهارت مادرش را به عنوان یک "هنیو"، یک غواص و ماهیگیر، آموخته است. با وجود اشغال ژاپن، زندگی آنها در این جزیره کوچک در سواحل جنوبی کره آرام اما محتاط بوده در حالی که از سربازان ژاپنی می ترسیدند. داستان او از رفتار وحشیانه و بیرحمانه به عمق وجود نفوذ می کند. آنچه برای هانا اتفاق می افتد برای افراد ضعیف نیست.

فصل‌های هانا با خاطرات خواهر کوچکترش امی در سال 2011 تناوب دارد، زمانی که امی گذشته‌ای را که از خانواده‌اش پنهان کرده بود، تعریف می‌کند، و به آنها نمی‌گوید روزی  خواهرش توسط یک سرباز ژاپنی دستگیر شد، در حالی که هانا سعی می‌کرد خواهر کوچکش را از این سرنوشت نجات دهد. امی، اگرچه توسط سرباز ژاپنی گرفته نشده بود، اما دوران وحشتناکی را که تحمل  کرد.  او سرانجام به فرزندانش از از دست دادن ها، غم و اندوه خود، چیزهای وحشتناکی که برای دهکده و خانواده اش اتفاق افتاد صحبت می کند.

این یک اثر داستانی است، اما حقیقت گذشته را در خود جای داده است، همان کاری که یک اثر خوب از داستان های تاریخی می تواند انجام دهد. به نظر می رسد این کتاب به خوبی تحقیق شده باشد. به نظر کلیشه ای می رسد که بگوییم این کتاب دلخراش و طاقت فرساست، اما یافتن کلمات دیگری به غیر از این کلمات عادی دشوار است. نکته اینجاست که در این کتاب هیچ چیز معمولی نیست.

مری لین برشت در یادداشت خود می گوید: "از آن ده ها هزار زن و دختری که توسط ارتش ژاپن به بردگی درآمدند، تنها چهل و چهار زن کره جنوبی (در زمان نوشتن این کتاب) هنوز زنده هستند تا به دنیا بگویند چه اتفاقی در اسارت برایشان افتاده است، چگونه زنده مانده اند، و چگونه به خانه بازگشتند. ما هرگز نخواهیم دانست که چه اتفاقی برای سایر زنانی افتاد که قبل از اینکه فرصتی برای اطلاع رسانی به دنیا درباره رنجشان پیدا کنند، جان باختند.» او با این رمان به آنها صدا داده است.