این کتاب دقیقاً به همون اندازه که ساده بود، حال خوب کن هم بود، و به آدم یادآوری میکرد که( چقدر حرف زدن راجب احساساتی که واقعا داریم.) می تونه   کمکمون کنه که شخص خوشحال تری باشیم

☆لحن کتاب خیلی خودمونی بود و انگار یکی پیشت  نشسته بود و داشت از روزمرگیش و خاطرات گذشتش برات تعریف میکرد
      

        enemies to lovers? where? They had a better relationship than Romeo and Juliet from the start
      

        چیز خاصی نداشت واقعا، خیلی کلیشه ایی و قابل پیش بینی بود 
ولی ترجمش خیلی خوب و رون بود و فصلاشم کوتاه بودن، و چون نوع نگارشش ساده و روانه و پیچدگی داستانی خاصی نداره برای بیرون اومدن از ریدینگ  اسلامپ میتونه خوب باشه
      

        فضای  کتاب برام دوست داشتنی بود، انگار نویسنده وقتی این کتابو نوشته بود تو دنیای دزدان دریایی کارائیب  زندگی میکرد. 
این جلد پلات توئیست خاصی نداشت که باتوجه به اینکه جلد اول مجموعه بود طبیعه و بیشتر درگیر این بود که خواننده رو با شخصیت کلی کارکترا آشنا کنه، امیدوارم تو جلد بعدی پلات های جذاب تری داشته باشه
      

        یه کتاب آروم و دوست داشتنی که به ما یادآوری میکنه که مهم نیست چقدر دنیا بهمون سخت بگیره ما میتونیم تو هر شرایطی دلیل خوشحالیمونو به وجودبیاریم  و تک تک لحظه هامونو زندگی کنیم
      

        این کتاب یکمی ناراحتم کرد چون موضوع کتاب برام خیلی جالب بود ولی  نویسنده به شکل واقعا کسل کننده ایی داستان رو پیش برد، واقعا ایده داستان طوری بود که کتاب میتونست خیلی جالب تر باشه... 
      

        (این اون دنیایی نیست که من آرزوی زندگی کردنش رو داشته باشم) 
سایکوسیس اولین تجربم از نمایشنامه خوانی بود، واقعا تجربه غمناک و قابل لمسی بود
      

        ((بخواب هلیا، دیر است)) 
      

        خوب الان هدفش چی بود؟ 
وقتی بعد از تموم کردن یک کتابی این جمله رو از خودتون می پرسین یعنی حس میکنین که وقتتون رو تلف کردین و این دقیقاً حسی بود که بعد از خوندن این کتاب داشتم

      

        (تنها از یک چیز می‌توان مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا دربیاورد.) 
شایو، پایین رفتن خورشید: پایین رفتن و سقوط یک خانواده ثروتمند ژاپنی و رنج و اعتیاد و فقر و پوچی بعد از جنگ مردم ژاپن 
خیلی کتاب زیبایی بود 

      

        نمیخوام چیزی راجبش بگم چون واقعا هیچچچ چیز خوبی ندارم که بخوام راجب این کتاب بگم... داستان هیچ انسجام خاصی نداشت افتضاح بود 


      

        شخصیت اول داستان یک فرد پوچ گرا و بی تفاوته و هیچ چیز تو زندگی خودش، دیگران و کل دنیا وجود نداره که اون رو به وجد بیاره 
تو نیمه اول داستان شاید شخصیت مورسو براتون کمی گنگ باشه ولی تو نیمه دوم داستان براتون ملموس تر میشه
در کل کتابش یک( شاهکارعامه پسند) نیست، اما اگه به مکتب و فلسفه پوچگرایی علاقه دارید خواندنش خالی از لطف نیست