کاش هیچوقت نخوانده بودمش! کاش لیلا و مریم ، رشید و طارق و جلیل را نمی شناختم! خوش خوان و‌روان بود کمتر از نصف روز از صبح تا ۱۲ ظهر تمامِ تمام شد. از اولش که شروعش کردم‌زمینش نگذاشتم. پرکشش بود ، قلم خوبی بود اما بی صبرانه دلم میخواست تمام‌شود. رنجی عظیم که هیچ پایان خوب یا بدی نمی توانست ذره ای از آن‌کم کند! ...پیش از این خاطرات زنان گرفتار شده در داعش ، زنان جنایت بوسنی‌ ، زنی در هجوم بعثی ها و... را خوانده بودم. اما چه دردی است که در میهن خودت ، در شهر و‌خانه خودت یک بی فکری مسخره باعث شود آدم ها بیچاره باشند‌ و بیچاره زندگی کنند! اصلا زنِ خوشبخت کدام زن است؟ کجا زندگی‌ می کند؟ گمان می کنم که زنان خوشبخت را می شناسم. دنبالشان بگردید! اهل خودنمایی و بروز نیستند‌اما تک‌تک سلول هایشان خوشبخت‌است و معشوق های با کرامتی بوده اند‌ برای عشق هایی بزرگ‌... و جز این‌ زنان خوشبخت ، باقی همه‌ رنج است و خیلی فرقی ندارد در نوع ستمی که بر تو‌ می رود ، فرقی ندارد الیزابت زات شیمیدان غربی باشی ، یا مرلین مونروی افسانه ای یا مریم بی نوای مدرسه نرفته در کلبه ای حوالی هرات ، خوشبخت اگر نباشی همه رنج است.


پ ،ن : لیلایی که از کودکی با طارق انس می گیرد و در سنین نوجوانی از دنیای کودکی اش پا فراتر می برد خوشبخت است؟ من می گویم: نه ، چه برقع بر سر چه با رقص موهایش در باد!
      

        اگر بخواهیم یه مجموعه کتاب به اسم اسلام‌کاربردی ! منتشر کنیم، قطعا باید بریم سراغ صحبت های امام موسی صدر ... گاهی وقت ها شگفت زده میشم‌از این که ساده ترین و عملی ترین نگاه ممکن رو‌به تاریخ اسلام و موضوع دین دارن. نگاه ساده ای که تکلیفت را زود معلوم می کند اما به هیچ وجه کم عمق نیست... بلکه بسیار عمیق تر است از نگاه تقدیسی و ستایشگرانه صرف. سفر شهادت برای من‌باز خوانی امام حسین (ع) و‌حضرت زینب(س) بود و تلاشی برای دیدار با گوشه هایی از شخصیت ایشان ...اما نه از جنس یک ماهیت ماورایی دست نیافتنی بلکه از نوع رسولانی از جنس خودتان!  اگر امروز امام حسین (ع) در بین ما بودند امتداد نگاهشان کدام سمت را نشانه گرفته بود؟! سفر شهادت ، سفری است با دستاورد های بسیار و خبرهای نو به نو ...سفری که مقصد امروزش جایی حوالی جنوب غربی آسیا ،از تهران تا ضاحیه بیروت تا فلسطین و ... است . و مقصد فردایش را   رفتار و گفتار و عمل امروز ما تعیین می کند .
      

        دیکتاتور یه چیزیه که شنیدیم و شنیدیم
ولی شنیدن کی بود مانند دیدن؟! اونم  از نزدیک ترین فاصله و از آشپزخانه و میز سرو غذا ... آشپزی کردن برای یک نفر برای تو و او نوعی وابستگی و شناخت مضاعف ایجاد می کند. شاید برای همین است که انسان ها ترجیح داده اند بعد از ازدواج برای هم‌آشپزی کنند! خانم ها غذا درست می کنند_ البته اینجا قرار نیست برای یک دیکتاتور آشپزی کنند_ ...

کتاب یه روایت تاریخی هست با یک‌زاویه نگاه جذاب، مصاحبه وار و بسیار داستانی از زندگی آشپزهای بزرگترین دیکتاتورهای قاتل دنیا! ... و صدام چقدر شخصیت فردی نفرت انگیزی داشت! درمورد تاریخ کشورهایی که انقلاب های کمونیستی داشتند در این حد چیزی نمی دونستم ، از خمرهای سرخ و کامبوج و ... واقعا هیچ‌چیز نشنیده بودم و این کتاب منبع داستان های متفاوتی بود. بعضی از قسمت ها واقعا یادآور می شد که ظلم چه سنت دیرینه ای هست در عالم! تا به حال با جنایت های کمونیسم با این صراحت و جزئیات مواجه نشده بودم ...چجوری تاریخ کشورها این ها رو تو دل خودش جا داده و باز هم سکوت و قورت دادن لقمه های غذا؟!...


      

        مطالعه اش دو نیمه شب قبل خواب بیشتر طول نکشید... روایت عجیبی بود ، صراحت تلخی داشت. خانمی که رنج بسیاری شاید‌یه حسب عقل ما کشیده بود اما جنسش عجیب بود... جنس دغدغه ها و‌سبک  زندگیش...نمی تونم سبک‌زندگی شون‌رو‌انتخاب کنم ، حتی نمی تونم‌تحسین کنم...فقط میتونم‌بگم چه دنیای متفاوتی! ... 

گاهی سفر به این دنیاهای متفاوت آنقدرها هم بد نیست! البته نه در قد و قامت ماست نه خیلی می توانیم درکش کنیم. یک عالمه ایراد و‌اشکال هم می شود توی ذهنت به گوشه گوشه اش بچسبانی ، اما خب تو یک ناطر سوم شخص از ۴۰ سال بعدتر از ماجرا هستی! تو آن زندگی، آن موقعیت را نزیسته ای ... پس چه قضاوتی است بر آدم ها ؟! ... ترجیحم احترام گذاشتن به انسان هایی است که قصه ایثارشان از زندگی و اسم شان هم ماندگار تر باقی می ماند...

 توی این کتاب گریزی هم شده بود‌ _اشاره ای یک خطی_به ساختمان کیان پارس_ یه ساختمون تو اهواز که خانم های فرمانده های جنگ از شهرهای مختلف رفتن به اونجا و  اونجا ساکن بودن_ و‌باعث شد کتاب ساختمان کیان پارس رو‌که فکر کنم یکسال بیشتره دارمش دست بگیرم...

      

        من آدمِ بسیار کارولین هلستونی هستم! با این تفاوت که هیچ کس من رو‌ یه پرتره بی نقص از مریم مقدس توصیف نمی کنه ، و اساسا پرتره بی نقص یا حتی اتود اولیه یک پرتره بی نقص هم توصیف خوبی برایم نیست. کارولین نمودی از ظرافت و زیبایی به سلیقه غربی است ، با صورت سرخ و سفید و چشم های آبی آرام ...
بیشترین شباهتم به کارولین همین سخت گرفتن است! همین اجازه ندادن و امتناع کردن ... از این ها بگذریم شرلی داستانی تاریخی از صنعتی شدن انگلستان است ، بحران اقتصادی که با خودش بحران های هویتی فرهنگی و تغییر سبک‌زندگی هم به بار می آورد. موقع خواندن شرلی، بارها به این فکر کردم که چارلز دیکنز و‌ شارلوت برونته عجب زوج جالبی می شدند! ورژن انگلیسی سیمین دانشور و جلال آل احمد خودمان ... جدای از نمک شوخی، تاریخ انگلیس را _البته از دید‌ یک انگلیسی  که‌ حتی وقتی منتقد است وطن گریز یا وطن فروش نیست ! بلکه خیلی روایت ها و ماجراها از زاویه ای هستند که به نفع بریتانیا تمام می شود _ بهتر از هر منبع دیگری می شود در رمان هایشان جستجو کرد ، ورژن زنانه اش را شارلوت برونته می نویسد و‌  زاویه دید مرد را چارلز دیکنز و  می شوند نقش های مکمل محبوبم!
و سپس  برسیم به رابرت مور ، مرد مقبولی که در کنار همه ویژگی های خوشایندش ، آدم های اطرافش را _و شاید خودش را_آنقدرها خوب نشناخته! محبت هایی را می پذیرد که بیش از انکه مسیر زندگی اش را سامان بدهد یا راست و ریس کند به پیچ و خم آن اضافه می کند. آدم هایی که رابرت مور را به شرط تنهایی اش دوست دارند. و البته من به او حق نمی دهم... هرچند‌بخش لینای وجودم دوستش داشته باشد . و تمام ! دومین برونته خوانی 💫
      

        یک داستان واقعی و خوشمزه! ماجرا از پختن دوریاکی  ،یک جور شیرینی ژاپنی، آغاز می شود اما عمق داستان بسیار بیشتر از رب لوبیای شیرین است و‌ پرده های مختلفی ، با ریتم آرام، بهم‌ پیوسته ، با جزئیاتی خواندنی به نمایش می گذارد.
درونمایه و‌ ایده شکل گیری این‌رمان ، نقد یک باور غلط و‌بسیار رایج در ژاپن است:" ارزش آدم ها به مفید‌بودنشان‌در جامعه بستگی دارد" ، نویسنده برای نقد این‌باور به سراغ آدم هایی رفته که هردو به طریق و‌دلیل متفاوتی از جامعه فاصله گرفته اند ، جوانی که نتوانسته سیر زندگی اش را آن طور که می خواهد‌ در دست‌بگیرد. با این حال خبری از نصیحت های صریح نیست، همه چیز مثل پختن یک‌دوریاکی با طعم‌مطبوع و‌چاشنی اندازه پیش می رود، فرآیندی که‌ شاید قرار نیست با فانتزی یا اتفاق تکان‌دهنده ای میخکوبتان کند اما در نهایت آن ، شما صاحب یک‌ شیرینی خوش طعم هستید. از مزه اش لذت ببرید!
      

        سلام! جناب محترم نویسنده ... دقیقا چه اتفاقی افتاد که تصمیم گرفتی تلخ ترین اتفاقات دنیا رو‌ به زبون‌طنز بنویسی؟! راستش استفاده از طنز برای امور انتقادی متداوله ... اما این‌یکی انتقاد هم‌نبود! داستان های عجیبی بود از اشغال، تجاوز، لگد‌شدن هویت و در عین حال آمیخته با طنز ... مثل وقتایی که از شدت اندوه وادار میشی قهقهه بزنی .. گفت و گوی مادر با پسرش وفا بنظرم یکی از نقاط اوج ماجرا و روایت نویسنده است ، روی تک‌تک کلمه ها فکر شده بود. سعید ابونحس خوشبدبین‌یکی از عرب ها و‌فلسطینی هایی است که کمتر داستان شان‌را شنیده ایم، بیشتر قصه های ما مربوط به انسان هایی میشه که بعد از ایستادن یا جنگیدن یا خیلی ناگهانی از خانه و‌ شهرشون رانده شدن و‌ سر از اردوگاه ها و کشورهایی مثل لبنان درآوردن. اما سعید ابونحس خوشبدبین! شاید شانس آورد و توی اسرائیل ساکن شد مثل بعضی عرب های دیگه ، شدن خدمتکار و اسیرهای شهرنشین اسرائیلی ها ...حالا سعید عمرش با سال های زندگی در اسرائیل می گذره و‌ با تعریف کردن اتفاق ها و‌ آدم هایی که باهاشون مواجه میشه، مضحکه جالبی رو‌به نمایش میگذاره ...

▪︎ ▪︎ ▪︎ ▪︎ ▪︎

_عمو به چه زبانی حرف میزنی؟
+ عربی
_با کی؟
+با ماهی!
_ماهی فقط عربی بلد است؟
+فقط بزرگ هاشان،
همان ها که وقتی ما عرب ها اینجا بودیم اینجا بودند ...
...
      

        یادداشتی برای رمان آرام محبوبم، داستانی که شبیه زندگیست... عقلانیت در زیر پوست همه توصیفات دقیق و‌ خیال انگیز نویسنده جریان‌دارد. چقدر دوست داشتم‌ توصیفات هوشمندانه و‌ دقیق موسیو کریمزورث را از آدم ها و به طور خاص خانم ها ... تعبیرش از چشم ها و‌ فروغ دانستن ...  نرمی عاشق شدنش و فکر و‌خیال های واقعی اش! راستی چقدر خوب است که آدم ها توی زندگی رفیق هایی داشته باشند که اگرچه شبیه خودشان نیستند اما پناهگاه هایی رک و بی حیله اند! هر آدمی با تکه‌پرانی های یک آقای خاص مثل هانزدن، راهش را بهتر طی می کند ، زودتر  اشتباه می کند، بیشتر یادمی گیرد، خودش را بهتر می شناسد و‌  فرانسیس اش را ملاقات می کند وقتی ایستادن روی پاهایش را به خوبی یادگرفته ...
      

        میریام یعنی مریم ، فرزند یوکابد و‌عمرام؛ خواهرِ موسی(ع)  ...
از نمایشنامه ای به خاطر دارم : " مادرم مرا مریم نام نهاد، مر گذشتن است و یم دریاست! مریم یعنی گذشتن از دریا به سلامت و عصمت ..."  ست رباب هم مریم بود، از دریاهای طوفانی و مواجی عبور کرده بود و بسیار گذشته بود. از خیلی چیزها ، از یگانه برادرش که خیلی دوستش دارد و سراسر کلماتش نسبت به او با شوق و احترامی عجیب همراه است. از جوانی اش، آسایش یک‌زندگی مرفه ، تشویق حضار ،  سیاست، قدرت !  و ... میریام به سلامت عبور کرده بود از روزهای خیلی سخت لبنان ، از روزهای جنگ داخلی ، هجوم اسرائیل ، جنگ سی و سه روزه و از روزهای نبود برادر، نبود امام موسی صدر که  ۵۰ سال طول کشید ، نیمی از یک قرن ، یک‌قرن پر التهاب در جنوب غربی آسیا، خاورمیانه ...

اگرچه رباب صدر انسانی بر فراز یک قله از شناخت ، فعالیت، ایمان و حرکت است اما صحبت هایش آرام و روان و‌خودمانی هستند. مثل یک میهمانی عربی ! با چای و قهوه مخصوص با خوراکی های خانگی و چاشنی دلسوزی و‌دل نگرانی مادرانه ... صبر در تمام کلمات و پشت تک تک خاطره ها تمام قد ایستاده است. رباب خانم از کوره در نمی رود ، از مسیرش خارج نمی شود ، آنقدر امید و انگیزه و باور دارد که از زیر آوار ها، از زیر جامعه آوار شده اش بارها و‌ بارها بلند می شود ، حرکت می کند و هدف بلند او و  یگانه برادرش _سلام خدا بر موسی_ همچنان جایی فراتر از سقف امروز و‌ فرداست.  موسسات ایشان الگویی قابل انتقال و یادگیری دارد حتی برای هر تشکل کوچکی هم افق و بلندای این نگاه انسانی قابل استفاده و نجات دهنده است. فصل هفتم کتاب را خیلی دوست داشتم ، "برای انسان" ... انگار در دفتر موسسه حاضر بودم و تمام مدت به چهره ایشان، حرکت دست هایشان و قاب عکس آقا موسی روی میزشان نگاه می کنم و جزئیات را می بلعم!

راستی کتاب در قالب گفت و گو می گذرد_ روان تر از هر‌رمانی! _ و مصاحبه کننده آقای قزوینی هستند که مردانه به روایت حماسه زنانه رباب خانم نشسته اند.
      

        روایتی ساده، بی تکلف و‌ بدون حاشیه های اضافی ؛ درست همانطور که باید باشد. درست شبیه محمد بلباسی که سال های سال در تلاش شبانه روزی زندگی کرده بود اما سهم نخواست! این روزها جنون سهم خواهی از بیماری های واگیردار آدم هاست که هیچ وزارتخانه و‌ دفتر و دستکی به آمار شیوعش توجهی نشان نمی دهد.

روایت های متعدد کتاب بصورت جذابی پیوسته و دنباله هم‌هستند، بر اساس سیر زمانی چیده شده اند و به طرز بامزه ای لحن و نگاه هر فرد در روایت حفظ شده تا جایی که بسیاری از موارد بی انکه‌بخواهم‌نام راوی را نگاه کنم می دانستم این قسمت از زبان چه کسی بیان شده. شاید بگوییم خب مجموعه خاطرات در زندگینامه نویسی شهدا  بسیار رایج است اما چینش روایت ها و‌بهم پیوستگی شان در "برای زین اب" از پختگی و دقت خوبی برآمده است.همه چیز همانطوری بود که باید باشد.
اما بلبا[نام مستعار شهید در بی سیم] ، همان مسئول، فرمانده و سرتیمی که با دلجویی ها و‌ ریزه کاری هایش ذوق کردم! با اینکه هرگز در تشکیلات او‌ نبوده ام.‌
و  آقای بلباسی روحتان شاد ،فرماندهی به شما می آید...
      

        بیشتر آدم ها این کتاب رو‌دوست نخواهند داشت
مگر اینکه ته مایه ای از تفکرات فمینستی داشته باشند و البته این‌درصورتی هست که الیزابت زات رو نقش اول و قهرمان داستان‌ بدونن. در این‌صورت  درس های خانم‌شیمی دان یه رمان‌اجتماعی و در واقع اعتراضی به وضع زنان در ایالات متحده است( حدود شش دهه پیش از امروز) . نبود نگاه اخلاقی به زن ، رواج تجاوز، نبود حق تحصیل و‌ شرایط  کار برابر و ... . در نهایت کتاب جنبشی زنانه را ایجاد میکند و البته یک حمایت نامه است از مادران تنها و کودکان تک‌والد .

همه این ها تا جایی است که تمرکزمان‌ را روی شخص زات متوقف کنیم. اما "کالوین ایوانز"... اینجا نقطه تمرکز و تکیه من‌ بود. کالوین‌ایوانز ِ آشنا، نابغه ، باهوش، دوست داشتنی و‌حمایت گر اما بسیار آسیب دیده...‌نویسنده شاید با هوشمندی یا شاید‌بدون اینکه‌ بخواهد بخشی از عقاید فمنیستی و انسان گرایانه(بهتره بگویم‌ بی خدایی )‌ خودش را بی اعتبار می کند! کالوین ایوانز ؛ در اصل این همان چیزی است که زن های باورمند از دیرباز برایش فداکاری کرده اند، برای حفظ چارچوب خانواده از خودگذشتگی های بسیاری انجام دادن تا جایی که بعضی ها نگران برابری شدن و‌از صبر مادرها وحشت زده و‌متعجب شدن... خیلی ساده است! زن های عاقلی توی دنیا وجود‌دارن که نمیخوان کالوین ایوانز های مهربان و دوست داشتنی محکوم به نوع سختی از تنهایی و اسیب پذیری باشن. اون ها دوست‌ندارن انسان های کوچک بیشتری بدون محیط امن و آغوش خانواده، توی جامعه ای بسیار بزرگ، نا امن و در مقابل خطر آدم های طمع کار  یا سواستفاده گر بی سرپناه بزرگ‌بشن... و‌راستش همه این‌ها ، چیزیه که می ارزه به مادر بودن و‌فداکاری ، صرف عمر برای کارهای خانه، تربیت فرزند و ... 
و لبخند و دلگرمی کالوین ایوانزها!
      

        Im Western Nichts Neues 
عنوان کتاب زبان اصلی ، بیشتر به محتوای کتاب می آید :
"در غرب خبری نیست"
متن کتاب یعنی یک ایستادن تمام قد و اعتراض به جنگ!‌ محکم، تلخ و کوبنده اما بسیار روان و ملموس.‌‌.. جنگ‌را از نگاه یک‌سرباز زندگی و به خوبی با زنجیره پیوسته ای از  کلمات پوچی ، هراس و پس لرزه های ناشی  از حادثه مهیب جنگ را مزه مزه می کنیم. سربازی که اگرچه همه روزمره های عادی یک‌سرباز را انجام می دهد اما از درون به جنگ حمله می کند و حتی جلوه های وطن دوستی و شعارهای طرفین را مانند جوانی از دست رفته اش به استهزا می گیرد و عمق تلخی حرف هایش را با صراحت و سادگی می پوشاند. 
"وقتی فرهنگ چندهزارساله‌ی بشر نمی‌تواند جلو جاری شدن این نهر خون را بگیرد یا این فرهنگ دروغین است یا هیچ ارزشی ندارد." این یکی از بزرگترین مشت هایی است که نویسنده به پیکر انسان معاصر می کوبد اما ضربه اش به مراتب کمتر از خطوط مربوط به مرگ کات  بود، مرگ کات دقایقی من رو متحیر کرد! جالب اینجاست که در پیشگفتار مترجم به این بخش اشاره کرده بود و من کاملا در خلال داستان فراموشش کرده بودم ؛ البته طبیعی است  که حضور در خط مقدم جبهه و‌ تجربه انفجارهای  پی در پی پیشگفتار را از ذهن آدم پاک‌کند، مگر نه؟! 


پ،ن: اون نیم ستاره رو هم _ با کلی اکراه_بابت نحوه پایانش کم کردم. و اینکه  در قسمت های بیمارستان صحرایی و‌نظامی ‌یاد " داستان یک انسان واقعی" پوله وی افتادم که از رمان های بسیار مورد علاقه ام هست. و اون قسمت هایی که از خوراکی های جبهه یا صحنه ای که از برگشت به خونه با قطار می گفت یاد کتاب رولددال از خاطراتش به عنوان خلبان نظامی توی جنگ جهانی افتادم_ و هنوز هم اسم کتابش به یادم نمیاد _.
زیر و‌رو‌شدن انباشته های قدیمی ذهن خالی از لطف نیستند، حتی میشه گفت‌امیدوار کننده و شگفت انگیزند!
      

        تک بیت های دوست داشتنی بسیاری لا به لای شعرهای کتاب بود، برخی از آن ها در ذهنم می ماند و مهم تر از همه اسم شاعر، شاعری که نمی شناختم اما حالا منتظر کتاب ها و آثار جدیدشان می مانم :)
      

        دیروز  حوالی عصر
رویداد روی دیگر زندگی
و گفت و‌گو هایی هرچند سرزنده اما درباره مرگ

دیشب ساعت ۲۳،
 احیای قلبی محمدعلی بهمنی بی نتیجه می ماند
و خبرش می پیچد توی گروه های شعر

امروز ساعت ۴ صبح ، تیتر خبر رسمی اش
را می خوانم ، و بعد تسلیت های شاگردان‌و‌اساتید شاعر
سرازیر می شود به شبکه های اجتماعی!

ساعت ۱۰ صبح از باب وظیفه استوری تسلیت می گذارم
اما ته ته دلم : او‌ زنده است هنوز و‌غزل فکر می کند ...
من نیمی از مجموعه اشعارشان‌را نخوانده ام! من نرسیدم در جلسه شعرخوانی شان در کافه دانشگاه شرکت کنم...من صحنه هایی روشن و برخی محو از جلسات آفتابگردان ها دارم‌ و یک مجموعه اشعار نیم خوانده و دلم می خواهد من زنده باشم و‌غزل فکر کنم ! غزلباف و‌چارپاره سرا ... و باز هم طمع می کنم که قبل از همه این ها "زنده"، می خواهم زنده باشم.‌زنده تر ...

      

        مجموعه یادداشت های پراکنده از روز های اخیر غزه ، یادداشت هایی که حجم مهیب و‌ناگهانی بودن وقایع را در دل خودشان‌دارند. رمان‌و‌داستان نیستند چون‌در شتاب زدگی و‌هراس ناشی از جنگ ، شاعر و نویسنده هم نمی تواند خیلی به خیال و عاطفه اش متوسل شود. جملات خیلی صریح و بیشتر خبری هستند.‌ شرح وضعیت آوارگی و‌زندگی در شرایط جنگی است. به جزئیات اهمیت داده شده و شما را از وعده های غذایی، نرخ کالاها و‌ دورهمی هایی با موسیقی زنده انفجار آگاه می کند...

و البته حرف هایی را نمی گوید که‌ می شود تصورش کرد و‌نگفته و‌نانوشته خواندشان! در هیچ یک‌از بسته های ناچیز کمک های غذایی و دارویی و در هیچ یک‌از پویش های حمایت از فلسطین، نمی توان از غرور شکسته و‌ مخدوش میلیون ها فلسطینی صحبت کرد. چرا که جان و توقف جنایت به مراتب اهمیت بیشتری دارد. اما چه کسی شکستن عزت انسان ها را متوقف می کند؟! تا جایی که صاحبان خانه ها با غرور مالک خانه و زمین شان باشند، پیرمرد های کشاورز فلسطینی صاحب باغ های سرسبز زیتون بشوند و روی تشکچه های عربی لم بدهند و در دورهمی شان قلیان عربی بکشند و هرگز در صف معامله یک نخ سیگار یا یک گالن آب _ آب آلوده  ای که ناچار می شوند آشامیدنی بنامند_نایستند ...  و خاطرات این روزها تنها فصل هایی متوالی از کتاب درسی تاریخ  باشد و آنقدر دور بشود که کودکان تنها از بزرگترها قصه اش را شنیده باشند و هیچ تصوری از صدای غرش موشک نداشته باشند... هیچ کودک ۵ ،۶ ساله ای نباید قادر باشد صدای انواع پرتابه ها و‌ بمب ها را از هم تشخیص بدهد و فرق انفجار موشک‌اسرائیلی با بمب آمریکایی را بداند ...