مسکوب این‌جا، خودش و نثرش پختگی و سختگی روزها در راه را ندارد اما هر چه هست مسکوب است و می‌توان ساعت‌های خوبی را کنارش گذراند
        

          با این کتاب دوسال زندگی کردم. عاشق مسکوبم و عاشق کلمات جوانی و بزرگسالیش. نمی‌تونم قضاوتش کنم ولی چقدر نمی‌شه آدم‌ها رو شناخت. عاشق مسکوبم و عاشق هرچیزی که مینویسه. وقتی راجع به وقایع سیاسی می‌نویسه، وقتی راجع به کتابی که خونده می‌نویسه، وقتی راجع به بچه‌هاش می‌نویسه و حالل وقتی راجع به عشق نوشته. نمیتونم از شوریدگیِ متنش نگم اما خب روزنویس‌هاش بوده و روزنویس‌های هیچ کس کامل و منسجم نیست. شاهرخ عاشق آدم جالبی بوده و این قسمت از شخصیتش رو هم دوست داشتم.
        

          یک‌سوم پایانی کتاب به‌قدری امروز آشفته‌ و اذیتم کرد و رُسم رو کشید که باورم نمی‌شه. 
نیاز دارم زمان بگذره تا بتونم دوباره بهش برگردم و ریویوی درست بنویسم.