- متاسفم جک. - من هم همین‌طور! اما توی این مملکت خراب‌شده متاسف‌ها یکی‌دو تا نیستند، میلیون‌ها نفرند که جداً متاسف‌اند. منتها تاسفشان دردی را دوا نمی‌کند.

آنچه به حرکت وادارم می‌کند نفرت است. روی دیگر لذت گم‌کردن خود حین تعقیب سخت‌کوشانۀ هدف‌ها؛ لذت کارآمد کردن، ورزیده کردن و خالکوبی کردن خود. اگر به جایی برسی که دیگر از آنچه در آینه می‌بینی تعجب نکنی، برنده شده‌ای؛ آغوش امن و برکۀ دلنشین خودت شده‌ای. اگر فرزند یا دوستی داشته باشی، در این مرحله از تو می‌گریزد یا فاصله می‌گیرد. لذت واقعی اندیشیدن کار کردن نوشتن و فهمیدن همین است: خلاص شدن از شر خود، همچون ماری که پوست می‌اندازد. با رسیدن به دریافتی تازه، گویی نسخۀ بهینۀ انتزاعی تو به‌جای تو می‌اندیشد. البته در بطن این تصور ذهنی، اعتقادی منفی نهفته است: «خود» چیزی نیست مگر نوعی خطا، وجودی هنوز ناموجود.

ماجرا روشن است: آیا می‌خواهی مثل بالارونده‌ها زندگی کنی؟ می‌خواهی در محله‌ای اعیانی، جماعت انبوهی از بله‌قربان‌گوهای ریاکار و روسپی‌های رنگارنگ را دور خودت جمع کنی و مدام میان باشگاه ورزشی و مدیریت سرمایه در رفت‌وآمد باشی؟ این زندگی چه جذابیتی دارد به جز استخر و مواد مخدر؟ این نوع زندگی را فقط آدم‌هایی با روحیۀ خاص می‌فهمند؛ آدم‌هایی که مدام مترصد بالا رفتن‌اند، بدون اینکه فهم روشنی از معنا و الزاماتش داشته باشند. باید میل شدیدی به «بالا»رفتن داشته باشی، بدون آن‌که دقیقاً بدانی آن بالا چه خبر است. پس می‌شود گفت نیروی بالابرش چیزی است شبیه نیروی پیش‌ران موشک، ولی در جهت عکس: به سمت سیاهچاله. به‌سرعت دور شدن و تا حد ممکن فاصله گرفتن از جایی که شروع کرده‌ای. موتور محرک من هم چنین چیزی است.