باز هم به یاد تورات می‌افتم که می‌گوید: «هر چیز را زمانی و هر مرادی را دورانی است... زمانی برای تولد و زمانی برای مرگ. زمانی برای عشق ورزیدن و زمانی برای کینه ورزیدن ... »

او درک درستی از کل ماجرا دارد؛ اینکه ما در لحظهٔ تولد درواقع نه روی خشت بلکه مستقیم داخل گور می‌افتیم و اینکه سیاره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم می‌تواند به سردی و سکونت‌ناپذیری ماه باشد.

۲/۲/۴۳ ... از زندگی بی حاصلی که دارم بیزارم. نسبتاً زیاد چیز می‌خوانم ولی عطش دانستن با این قطره‌ها سیراب نمی‌شود. از طرف دیگر دست و بالم برای نوشتن بسته است. مثل آدم چاقی هستم که پیوسته در آرزوی راه‌پیمایی است. در دلم هزار آشوب است که راهی به بیرون نمی‌یابد. آتشی است که زبانه نکشیده می‌افسرد. تنها مرا می‌سوزاند و سوختنی است که هیچ روشنی ندارد.

زندگی پرندگان درست مانند زندگی خود ما، با انواع گوناگون رویدادهایی شکل می‌گیرند که شبیه مرگ‌های کوچک و نوزایی‌های کوچک هستند. یک نمونه‌اش پرریزی یا تولک رفتن است. ریختن پرهای کهنه به‌منظور درآوردن پرهای جدیدتر و زیباتر، فرایند سالانهٔ ویرانی و نوسازی است، و می‌تواند دشوار باشد. اگرچه ممکن است تعدادی از موهایمان بریزد و جاهایی از سرمان خلوت شود، اما انسان این مراتب پرریزی را تجربه نمی‌کند. با این حال، زمان‌هایی هست که ما هم باید پرریزی کنیم، یا دگرگون شویم. در لحظه‌های تعیین‌کنندهٔ خاصی در طول زندگی‌مان، مانند دل‌شکستگی، سوگواری، از دست دادن شغل، و رفتن به خانه‌ای نو، ما هم باید به‌نوعی از نو آغاز کنیم، جامهٔ نو به تن کنیم، یا آرایش موها یا سبک زندگی‌مان را تغییر دهیم. اما چنین اتفاق‌هایی به ندرت می‌افتند. اگر قرار باشد با موفقیت از نو زاده شویم، لازم است بدانیم که چگونه بگذاریم چیزی درون ما بمیرد. این همان کاری است که پرنده، وقتی پروبال کهنه‌اش را می‌دهد و به جایش پرهای تازه‌ای می‌گیرد که از سلامت می‌درخشند، انجام می‌دهد. این برای پرنده امری حیاتی است.

- متاسفم جک. - من هم همین‌طور! اما توی این مملکت خراب‌شده متاسف‌ها یکی‌دو تا نیستند، میلیون‌ها نفرند که جداً متاسف‌اند. منتها تاسفشان دردی را دوا نمی‌کند.