خانم آن لاموت خیلی رها و بی‌پروایی و بهت حسودیم میشه! 
پرنده به پرنده رو بخونید تا کمتر از زندگی کردن و نوشتن بترسید.
        

          کتابی که شاید لازمه کسایی که نوشتن رو دوست دارن بخونن، به‌ خودشون هدیه بدن. گرچه اولین چیزی که باید به خودمون هدیه بدیم اینه که «فقط بنویسیم.»
نویسنده از تجاربش در نوشتن و همچنین کلاس‌های نویسندگی‌ای که برگزار کرده میگه، اما خب بعضی جاها بدرد فرهنگ و کشور ایران نمی‌خوره و همچنین بعضی‌جاها زیاد از حد انگار حرف زده و فقط خواسته که بیشتر و بیشتر بنویسه. 
جدای از این هم ترجمه رو اصلا دوست نداشتم و انگار داده مترجم گوگل! مترجم عزیز حتی به خودش زحمت نداده که ساختارهای انگلیسی رو فارسی کنه. ما تو فارسی کجا از خط تیره - استفاده می‌کنیم؟ 
بنظرم بیخیال همه این چیزا، سخت نگیرش، شروع کن بنویس زیبا. :)

———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          کتابی لذت‌بخش اگر می‌خواهید نویسنده شوید
        

          ۳.۵/۵
من تا به حال به این فکر نکردم که یه روزی شاید بتونم کتاب بنویسم یا نویسنده بشم، حقیقتش خیلی هم علاقه خاصی به این کار ندارم و ترجیح میدم فقط از خوندن کتاب های خوب لذت ببرم.
ولی با این حال به دو دلیل سراغ این کتاب رفتم: اول اینکه کتاب هدیه "مجله آوانگارد" عزیز بود و دوم اینکه عنوان کتاب " درس هایی چند درباره نوشتن و زندگی" بود و امید داشتم اگر از درسهاش در مورد نوشتن نتونستم استفاده کنم، حداقل از اونایی که در مورد زندگی بود یه بهره ای ببرم.
فصل های اول کتاب انقدر روون و دلنشین و بی پرده نوشته شده بود که یهو ۱۰۰ صفحه رو بی وقفه خوندم و حتی در طول این چند فصل چند بار قلقلکم داد که پاشم برم یه چیزی بنویسم!
اما تقریبا از بخش ۲ به بعد دیگه نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. حس کردم دیگه از خوبی ها و لذت های نوشتن حرف نمیزنه و یه سری مواقع انقدددر چند صفحه بی وقفه غر میزد که میخواستم ازش بپرسم اصلا برای چی نویسنده شدی؟
بعد از اون بیان کردن عقاید مذهبیش شروع شد که خیلی زد تو ذوقم. چون نحوه رو به رو شدنش با مشکلات به شدت تحت الشعاع مذهب بود و من اصلااا باهاشون موافق نبودم. و فکر هم نمیکنم اگه کسی به این صورت به مشکلاتش برخورد کنه جواب جالبی بگیره!
ولی در نهایت چیزهایی هم داشت که باعث بشه کتاب برام دوست داشتنی تلقی بشه. از شکست هایی که خورده بود بی پرده و بدون ترس حرف میزد و این باعث میشد که من خواننده احساس ترس و دودلی کمتری نسبت به نوشتن پیدا کنم.
به نظرم کتاب لزوما در مورد نوشتن نیست، بیشتر در مورد خلاقیت و Creativity عه. برای همین من تونستم از خیلی از نکته هایی که گفته بود استفاده کنم اما به نظرم مخاطب اصلی کتاب، یعنی افرادی که میخوان بنویسن و شاید نویسنده بشن خیلی بیشتر از من از کتاب استفاده میکنن و لذت میبرن. چون قلم آن لاموت به شدت به دل میشینه!
        

          خوشایندترین چیز درباره این کتاب برای من، لحن طنزگونه نویسنده‌اش است.
اینکه چطور با هوشمندی‌ و چاشنی طنز به تو نشان می‌دهد در مسیر نوشتن احتمالا چه  هدف و رویایی داری ولی واقعیت چگونه است…

برای کسانی که هر مدل علاقه‌ای به نوشتن دارند، خواندن  این کتاب تجربه لذت‌بخشی است. قرار نیست راهنمای عملی نوشتن یا کتابی تکنیک‌وار باشد. 
فقط خیلی ساده تجربه‌های خودش را از عالم نویسندگی برایت می‌گوید، شبیه حرف‌های در گوشی دوست صمیمی‌ات :)

ولی جدا از لذت خواندن کتاب، بزرگ‌ترین درسی که کتاب برای من داشت آن موقعیتی است که نام کتاب هم از آن گرفته شده؛
اینکه یک بار برادرش یک عالمه ورق از اطلاعات پرنده‌هایی که باید حفظ می‌کرده را دورش ریخته و وحشت‌زده نگاهشان می‌کند
بعد پدرشان می‌آید و می‌گوید که از حجم زیاد این کار نترس و پرنده به پرنده جلو برو و اطلاعاتشان را حفظ کن.
از آنجا به بعد من هم این اصطلاح “پرنده به پرنده” را برای خودم، مخصوصا در عالم نوشتن نگه داشتم
 تا خودم را متقاعد کنم که هر بار لازم است مقدار مشخص شده امروز را بنویسم و درگیر ترس‌های دیدن کل کار نشوم :)
        

          امیدوارم بتونم ریویوی درخوری براش بنویسم بعدتر.
در یک کلام: عاشقش شدم
        

          من «کتاب مقدس نویسندگی» صدایش می‌کنم. امیدوارم روزی بتوانم متنی درخور راجع بهش بنویسم، اما فعلا فقط می‌خواهم همین‌قدر بگویم که کتابی‌ست که هنگام خواندنش گاهی ضربان قلبم را هم بالا می‌برد! فکرش را بکنید: یک کتاب آموزش نویسندگی چنین کاری با خواننده‌اش بکند! 
        

          تمام....به زور سه تا رو‌ دادم....
چی بود این....
        

          ::: یک 

قبل این که برای کتاب پرنده به پرنده مروری بنویسم، یادداشت‌های بقیه رو می‌خوندم. دو دسته بودن. اون‌هایی که شیفته‌ش شدن و خواننده‌هایی که دوسش نداشتن. می‌تونم حدس بزنم چرا بعضی‌ها با خوندن کتاب توی ذوقشون خورده. احتمالاً دلیلش این بود که فکر می‌کردن  قراره کتابی درباره چطور نوشتن بخونن. این که پیرنگ چیه؟ شخصیت کیه؟ و... . و چون این نیازشون برآورده نشده براشون تجربه‌ی تلخی بوده. 


:::دو 

کتاب رو وقتی شروع به خوندن کردم که چهل روزی بود توی نوشتن رمانم متوقف شده بودم و پیش نمی‌رفتم. دنبال کتابی بودم که اون‌قدر سر ذوقم بیاره که لپ‌تاپم رو روشن کنم و دوباره بنویسم. کتابی که باهام همدلی کنه. سطربه‌سطرش بهم بگه: زهرا، عیب نداره اگه سرخورده شدی از نوشتن. ایراد نداره اگه مجبوری دوباره و دوباره بنویسی و پاک کنی! 
بهم بگه: «رفیق، پرنده‌به‌پرنده، دانه‌به‌دانه، یک‌به‌یک هر بار فقط درباره‌ی یک پرنده بنویس و تمام»! 


بعد از خوندن ۱۰۰ صفحه از کتاب، خانم آن لاموت با حرف‌هاش، با تجربه‌هاش در من شوق شروع دوباره رو کاشت. 

یا به قول خود خانم لاموت این کتاب برام «مثل چیز خوب کوچکی که در بامداد خمار آدم را دوباره سر پا می‌کند و راه می‌اندازد، چیزی شبیه آن لوکوموتیو معروف قصه‌های کودکانه که در عین خُردی و تنهایی، با روحیه‌ی مثبت و امیدوار، رشته‌واگن‌های متوقف‌شده را راه می‌انداخت!»



:::سه 

کتاب نه درباره‌ی آموزش نویسندگی که به نظر من جستارهایی درباره‌ی آداب نوشتنه. ترجمه‌ی روونی هم جناب مهدی نصرالله‌زاده کرده. 
به‌نظرم کتاب برای آدم‌هاییه که نوشتن رو بلدن؛ اما وسط راه ممکنه کم بیارن. اما با شنیدن تجربه‌های شیرین مامان‌بزرگانه یه نویسنده می‌تونه مسیر پرپیچ‌وخم راهش رو براش هموارتر کنه.
        

          گاهی هم لازمه آدم چوبِ "نخوندن نمونه کتاب " رو بخوره 😐🥴
به اندازه کافی سرخوندنِ کتاب وقتم تلف شد که دلم نخواد سر یادداشت نویسش هم این اشتباهُ تکرار کنم...🤦‍♀️
قطعا کتاب های بهتری در حوزه نویسندگی وجود داره که نیاز به خوندن چنین کتابی‌ نباشه...
        

          کتاب از ذهن فعال یک نویسنده زن اروپایی ،صد البته با فرهنگی تقریبا متفاوت با ما بیرون آمده
نویسنده ای با احساس که نوشتن عشق می ورزد و سعی می کند شما را قانع کند که به خاطر احساس زنده بودن باید بنویسید.
توصیه های جالبی در کتاب نهفته است،نوشته نویسنده پر از استعاره هاست که کمی ارتباط با  ترجمه کتاب  را در بعضی از فصول سخت می کند.
        

          این نحوه بودن، همان نحوه‌ای است که ما باید در جهان باشیم؛ هماره حیّ و حاضر و در تحیر.
        

          بهترین بخشش برام این بود که هیچ‌جای کتاب نمی‌خواد بگه باید چطوری بنویسی. بیشتر شبیه یه مجموعه جستار درباره‌ی نوشته و لحن راحتی هم داره. خوندنش موتیویشن خوبی بود برام.
        

          پرنده به پرنده❤️

پایان
۲۵
۰۲
۰۳

دلیل اینکه خوندن کتاب چندین ماه طول کشید حجم زیاد صفحات یا متن سنگینش نبود...فقط دلم میخواست این منبع حس خوب رو همیشه داشته باشم. دوست داشتم همیشه تعداد صفحه ای ازش باقی مونده باشه تا هر روز یه بخشیشو بخونم...
اما خب هر شروعی پایانی داره و امروز به ایستگاه آخرش رسیدم.

هر بار که کتاب رو باز کردم به طرز شگفت انگیزی دقیقا درباره مساله اون روز من صحبت می‌کرد.
آن لاموت مثل یه خواهر یا استاد با لهجه و بیان آمریکایی رک و پوست کندش با من صحبت می‌کرد.
متن کتاب باعث میشد با خودم روراست تر و به حرفم علاقه مند تر بشم.

شدت علاقم به کتاب باعث شد از نسخه فیدی پلاس به سمت خرید نسخه مجازیش برم و احتمال زیاد اولین فرصتی که جیبم رخصت بده نسخه چاپیش رو به کتابخونم اضافه می‌کنم...
چون این کتاب واقعا حکم تراپی برای قلمم داشت.
دوست دارم هر چند وقت یبار بازش کنم و بخش هایی ازش رو بخونم.

امیدوارم تجربه شیرینش با کتابهایی شبیهش تکرار بشه.


پ.ن: به دوستانم در باشگاه شدیدا پیشنهادش می‌کنم. 

‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57
        

          کتابی خطاب به نویسندگان تازه‌کار. پر از ارجاعات فرهنگی ناآشنا برای ما . برای من بسیاری از قسمت‌های کتاب قابل تعمیم به کلیّت زندگی _و نه فقط نویسندگی_ بود.
        

          📝 سکه‌های طلا و تکه‌های زباله:

▪️ «پرنده به پرنده» یک کتاب خودمانی دربارهٔ زندگی نویسنده‌هاست؛ کتابی که می‌خواهد راه و رسم نویسنده شدن را نشان بدهد و از چالش‌هایی بگوید که ممکن است هر نویسندهٔ تازه‌کاری با آن روبه‌رو شود. پس اولین مطلبی که باید به علاقه‌مندان مطالعهٔ این کتاب یادآوری کرد این است که شباهت زیادی با یک درسنامهٔ منسجم و یک متن آکادمیک ندارد. آن لاموت در این کتاب به دنبال بیان نکاتی بوده است که مسیر را برای نویسنده روشن و تا حدی هموار می‌کند. او می‌خواهد پندارهای نادقیق و تصورات نادرست مشتاقان نویسندگی را اصلاح کند و به آن‌ها گوش‌زد کند که حرفهٔ نویسندگی هم سختی‌ها، زحمت‌ها و فوت‌وفن‌های خودش را دارد. نویسنده تجربهٔ شخصی خود را دربارهٔ یافتن ایده، سختی‌های نگارش طرح، چاپ و فروش داستان‌، کمالگرایی در هنگام نوشتن، مواجهه با نظرات تند منتقدان و... با شما به اشتراک می‌گذارد. بنابراین کتاب «پرنده به پرنده» را باید به دید یک کارگاه انتقال تجربه خواند، نه آموزش عناصر و اصول داستان‌نویسی؛ هرچند از این‌گونه نکات هم خالی نیست.

▪️ آن لاموت در ابتدا وضعیت شغلی حرفهٔ خود را برای علاقه‌مندان به نویسندگی تبیین می‌کند. او تاکید دارد که با چاپ داستان، مشکلاتمان حل نمی‌شوند و لزوماً به ثروت و شهرت نمی‌رسیم. سپس سعی می‌کند انگیزه‌های واقع‌بینانه‌تری برای نوشتن داستان معرفی کند و به آن‌ها که افسرده هستند یا مشغولیت‌های ذهنی زیادی دارند می‌گوید که هیچ راهی جز نوشتن ندارند: یا بنویسید، یا بروید خودتان را بکشید! در ادامه، فرایند خلق یک داستان را از مرحلهٔ شکل‌گیری ایده تا پیش‌نویس و عرضه به ویراستاران و کارشناسان نشر بررسی می‌کند و از تجاربش در این موارد می‌گوید. در این میان نصیحت‌هایی هم به نویسندگان می‌کند که برخی کاربردی و عملی هستند و برخی به اعتقاد من انتزاعی و شبه‌‌انگیزشی!

▪️ نمی‌توانم منکر مطالب خوب و مفید کتاب بشوم. این کتاب حتماً حاوی نکات مفیدی برای خوانندگان و خاصه افرادی‌ست که تصویر دقیق و کاملی از زندگی یک نویسنده ندارند. اما به نظرم نکات خوب کتاب مثل چند سکهٔ طلا درون اتاقی پر از زباله پنهان شده‌اند! نویسنده به سیاق کلاس‌های درسی خود، قصد دارد با بیان مثال‌ها و خاطرات شخصی منظورش را توضیح بدهد. شاید ذکر مثال‌های متعدد در بعضی موارد مفید باشد؛ اما آن لاموت آن‌قدر غرق در توضیح مثال‌های خود می‌شود و خاطراتش را به درازا می‌کشاند که نکتهٔ اصلی گم‌وگور می‌شود! برای مثال خاطرهٔ او از کودکی خود و شغل و بیماری پدرش، محتویات پاکت ناهارشان در مدرسه، نحوهٔ پایان یافتن فلان مسابقهٔ بسکتبال و... . این روده‌درازی‌ها و ناتوانی در بیان موجز و شسته‌رفتهٔ هر مطلب، چه بسا خوانندگان را درمورد مهارت نویسندگیِ مولف کتاب هم به تردید بیندازد! 

▪️ «پرنده به پرنده» پر است از یادآوری فیلم‌ها و داستان‌های مورد علاقهٔ نویسنده. در ابتدا ممکن است گمان کنید این مرورها کاربرد تطبیقی و فایدهٔ آموزشی دارند؛ ولی اصلاً این‌طور نیست. ارجاع دادن خواننده به قیافهٔ فلان شخصیت در فلان فیلم یا یادآوریِ بلایی که بر سر یک کاراکتر معروف آمد، نه برای نشان دادن یک تکنیک داستان‌نویسی، بلکه تنها برای توضیح احوال نویسنده است! جالب است که نویسنده نمی‌تواند حال درونی و وضع ظاهری خود و دیگران را توصیف کند و مجبور می‌شود به فیلم‌ها و سریال‌ها و اشعار متوسل شود! این ارجاع‌ها شاید از روحیهٔ نویسنده سرچشمه می‌گیرد که دلش می‌خواهد صمیمانه سخن بگوید و شوخی کند؛ اما مشکل اینجاست که متن نهایی اصلاً خنده‌دار و بامزه نشده است؛ لااقل برای من. در طول مطالعهٔ داستان مدام از خودم می‌پرسیدم که آیا این سطح از بی‌نمکی به دلیل تفاوت‌های فرهنگی میان جامعهٔ ایرانی و جامعهٔ نویسنده است و درک این شوخی‌ها برای من سخت است یا اینکه نویسنده ذاتاً بی‌مزه است. ذکر کیفیت مصرف الکل یا دفعاتی که نویسنده مواد مخدر مصرف کرده است و جزییات شغل نامتعارف پدرش چه کمکی به نوآموزان می‌کند و چقدر برای هنرجویان حاضر در کلاس خانم لاموت مفید است؟ خدا عالم است. 

▪️ در مجموع می‌توان گفت که «پرنده به پرنده» کتابی‌ست که گاهی حرف‌های نابی برای گفتن دارد و گاهی به یک کتاب انگیزشی زرد شبیه می‌شود. قطعاً خواندن کتاب خالی از لطف نیست؛ اما بیشتر از آنکه برای خوانندگان باتجربه چیزی برای ارائه داشته باشد، برای کسانی مفید است که شناخت چندانی از آیندهٔ حرفهٔ نویسندگی و سختی‌های آن ندارند. با این حال نباید فراموش کرد که مثل تمام منابع ترجمه‌شدهٔ دیگر، این یکی هم برای نویسندهٔ خارجی نوشته شده و به دلیل اینکه نویسندگی در مملکت ما شباهتی به یک شغل و منبع درآمد مطمئن ندارد، بسیاری از رویه‌ها و راهکارها و توصیه‌های کتاب برایمان موضوعیت نخواهد داشت.
        

          از این کتاب انتظار بیشتری داشتم. از لحاظ روایت دوسش داشتم ولی ایده‌هاش تکراری بود. با این وجود برای یه بار خوندن خوب بود.
        

          «در این جامعۀ تاریک و مجروح، نوشتن می‌تواند لذت‌های خاص دارکوب را به شما ببخشد، لذت‌های خاص حفر کردن سوراخی در یک درخت، حفره‌ای که در آن می‌توانید لانه‌تان را بسازید و بگویید ‹این آشیان من است، این جایی است که اکنون زندگی می‌کنم، این جایی است که بدان تعلق دارم.› این آشیان می‌تواند کوچک و تاریک باشد، اما دست‌کم سرانجام خواهید دانست که چه می‌کنید.»

این کتاب کوچک نازنین برایم بی‌نهایت عزیز شد. عاشقش شدم؛ از اسم لطیف و نرمش و دلیل نهفته در پس انتخابش گرفته تا تک تک درس‌هایی که به‌گمانم نه برای یاد دادن نوشتن، بلکه یاد دادن چگونه نگاه کردن و حتی یاد دادن چگونه زیستن است، بدون آنکه حس کنی کسی بالای منبر رفته و با نگاه از بالا به پایینی دارد برایت روده درازی می‌کند. آن لاموت خودش را آسیب‌پذیر می‌کند و با پذیرش آسیب‌پذیری و ضعف‌های انسانی‌اش، با صداقتی شیرین و لطیف و چه‌بسا خنده‌دار به تو نشان می‌دهد که برای آنکه خوب بنویسی - نه برای آنکه نویسنده شوی - لازم است پرنده به پرنده پیش بروی. نکتۀ منحصربه‌فرد کتاب برایم این بود که تقریباً تمام نکات لاموت را می‌توان به ترجمه هم بسط داد و از این جهت خیلی خیلی با حرف‌ها و توصیه‌هایش موافق بودم و احساس نزدیکی می‌کردم.
        

          من به این نوع کتابها خیلی علاقت دارم. منظورم کتابهایی درباره‌ی کتاب است. درباره‌ی خواندن و حتی نوشتن!!
واقعا توضیحی که زیر عنوان کتاب نوشته شده برازنده‌ی کتاب است: درس‌هایی درباره‌ی نوشتن و زندگی!
اگر به نوشتن علاقه دارید این کتاب را از دست ندهید. نکات خوبی را می‌گوید که هم برای نوشتن کاربرد دارد و هم تجربیاتی از زندگی خانم لاموت است که او با زبانی روان و گاهی طنزآمیز بیان می‌کند تا در اختیار شاگردانش قرار دهد. 
من تقریبا نصف کتاب را علامت زدم تا بعدا دوباره اگر خواستم نویسنده شوم مرورش کنم. فعلا که چنین قصدی ندارم😁
        

          به جز بخش دوم کتاب باقی بخش‌ها تاحد زیادی راهنمای خوبی بود برای نویسنده‌ها.  امیتاز سه و نیم به‌خاطر ترجمهٔ کتاب بود که در بعضی جاها فهم کتاب را سخت می‌کرد.