بریده‌ای از کتاب فلسفه پرندگان اثر الیز روسو

زندگی پرندگان درست مانند زندگی خود ما، با انواع گوناگون رویدادهایی شکل می‌گیرند که شبیه مرگ‌های کوچک و نوزایی‌های کوچک هستند. یک نمونه‌اش پرریزی یا تولک رفتن است. ریختن پرهای کهنه به‌منظور درآوردن پرهای جدیدتر و زیباتر، فرایند سالانهٔ ویرانی و نوسازی است، و می‌تواند دشوار باشد. اگرچه ممکن است تعدادی از موهایمان بریزد و جاهایی از سرمان خلوت شود، اما انسان این مراتب پرریزی را تجربه نمی‌کند. با این حال، زمان‌هایی هست که ما هم باید پرریزی کنیم، یا دگرگون شویم. در لحظه‌های تعیین‌کنندهٔ خاصی در طول زندگی‌مان، مانند دل‌شکستگی، سوگواری، از دست دادن شغل، و رفتن به خانه‌ای نو، ما هم باید به‌نوعی از نو آغاز کنیم، جامهٔ نو به تن کنیم، یا آرایش موها یا سبک زندگی‌مان را تغییر دهیم. اما چنین اتفاق‌هایی به ندرت می‌افتند. اگر قرار باشد با موفقیت از نو زاده شویم، لازم است بدانیم که چگونه بگذاریم چیزی درون ما بمیرد. این همان کاری است که پرنده، وقتی پروبال کهنه‌اش را می‌دهد و به جایش پرهای تازه‌ای می‌گیرد که از سلامت می‌درخشند، انجام می‌دهد. این برای پرنده امری حیاتی است.