این جزوه در حد آشنایی اولیه با بخشی از ساختار کلی و هندسه فکری کنفوسیوس شاید زمانی خوب بوده اما حالا چندان چنگی به دل نمی زند. 
مرحوم سمیعی هم انگار توجه نداشته نثر باستان انگارانه ش هر چند برای رساندن پیام کنفوسیوس خوب است اما متن کتاب گفته های یاسپرس است و این لحن هم انتقال معنی را دشوار می کند هم خنده دار.
      

        مزخرف محض!
طرف نیروی امنیتی پیش‌پا افتاده ای بوده در شرق دور البته در پوشش وزارت خارجه ایالات متحده. از لاف زنهای ژورنالیستی که میان عوام همیشه نوشته هایشان خریدار دارد.  کلی کتاب هم از تاکمن به فارسی ترجمه و منتشر شده. خواهان هم دارد. آنچه پیرامون چین نوشته چرند است. شش هفته به چین رفته و هیچ از زبان و فرهنگ چین هم نمی دانسته و با نخوت احمقانه همیشگی یانکی‌ها، از ابتدا تا انتها یک نفس غر زده و به همه چیزی که هیچ چیز ازش نمی فهمیده بد گفته
      

        تاریخ اندیشه چین نیست انگار یکی با خودش بحث کرده و صدای فکر کردنش جسته گریخته به گوش ما هم رسیده. نام کتاب با آنچه در کتاب آمده متفاوت است و ترجمه هم چنگی به دل نمی زند و کلا خواندنش فایده بخش نیست.
شما با خواندن این چند فصل سردرنمی‌آورید که حکمای چین چه کسانی بودند و چه اعتقاداتی داشته‌اند. گویا نویسنده هم چیزی سرش نشده و حتی چند روزی هم در فضای فکر معنوی چینی تنفس نکرده.
      

        یادداشت‌ها خاطرات حاج قاسم از دوران کودکی اش تا روزهای انقلاب است که در واپسین سال های عمر شریفش نوشته است
چند نکته چشمگیرم شد
۱- چه فقر و سختی بر مردم ایران گذشته
۲- حاج قاسم تصویر سازی خیلی خوبی از محیط اطرافش دارد و توانسته احساسش را مثل یک نویسنده به خوبی منتقل کند
۳- تصویرهایی که با نوشته هایش از سرمای زمستان و نبود غذا برای مستمندان ساخته بسیار گیرا است.
۴- کسی بی خود به جایی نمی رسد مگر از مادر و پدری درست‌کار و نیک‌خواه
۵- شاه اصلی ترین و قدرتمندترین عامل انقلاب!
۶- لغات و اصطلاحات کرمانی خیلی طبیعی میان نوشته هایش نشسته و باورها و فرهنگ کرمان لابه‌لای کلماتش می درخشد.
      

        راغب نویسنده بسیار بدی است و فاقد قدرت سرهم بندی کردن اولیه در حد مشق نویسی دانش اموزی در مقطع متوسطه اول.
دریغ از پول و کاغذی که دور ریخته شده. چند شابلون بچگانه را به القاب مطنطن روی متن بیهقی گذاشته و کلی گزافه گویی کرده و هیچ نتیجه ای هم نگرفته. شاید برخی دانش اموختگان ادبیات با کارهای آماری و تحلیل شبکه متن آشنا نباشند اما چند قدم آنسوتر دانشجویان علوم اجتماعی یا مهندسی فرض است که این مسائل را بدانند. 
نتیجه کار تاسف بار است و عجیب است که دانشگاه تهران برای چنین سرهم‌بندی بیهوده‌‌ای به این فرد مدرک دکتری اعطا کرده و تاسف بارتر سرنوشت بخت‌برگشتگانی است که ناچارند سر درس او بنشینند. حین نوشتن سری به سایت راغب زدم قدرت خدا هزار صف ز دعاهای مستجاب زده پشت سرش بوده که اینهمه پست و مقام گرفته. به هر صورت وقت و پول‌تان را دور نریزید.
      

        مثل اغلب ادعاهای این چنینی عنوان کتاب خیلی جذاب تر از محتوا است. چندان که از کتاب بیشتر می خوانی به این می رسی که دو صفحه پیشنهاد بدل به این عنوان پر طمطراق و اینهمه صفحه شده. 
      

        ایده جالبی هست اما بسیار سطحی و دگوری سر و ته اجرای ایده را هم آورده
      

        برای کسانی که در سال های جوانی و نوجوانی دلبسته معرفت بودند و بعد حس کردند سرشان کلاه رفته و افتادند به لذت جویی و باز حس می کنند برگردند به همان فضا ولی جوری دیگر و کذا .... خواندنش خوب است
      

        باید حوصله کرد و سر صبر با کتاب پیش رفت تا با واقعیتی که کتاب خوان ها در برخورد با آحاد جامعه دارند پی برد
      

        یک قصه گوی دهاتی که تو در تو داستان سر هم می کند تا بیشتر پر حرفی کند ‌و مغز مخاطبش را کار بگیرد. او خوب وارد شده برای جهانگردان وراجی کند و از هیچ حماسه بسازد.
      

        از هر حیث سنجیده محققانه و درس اموز. به راستی در هر صفحه از کتاب دست‌کم درسی و نکته‌ای پژوهشگرانه نهفته است.
      

        کتاب که چه عرض کنم  جزوه ای ٥٣ صفحه ای ست که چهل صفحه بی ربط به آن سنجاق کرده‌اند. آقای حبیبی کم حرف است و سال‌ها ست از ایران دور است و لاجرم هر خطی که خبری از او به ما برساند وسوسه کننده است. علت خریدن و خواندن همین بود و بس. 
ناشر اگر ناشر بود این وجیزه را کاغذی منتشر نمیکرد.
      

        دو سوم انتهایی کتاب شاهکار است 
      

        ایده جالبی هست اما اطناب بیش از اندازه ملال آور شده و خواندن را کند کسالت بار می‌کند. چیزی که جالب توجه است اگر حین خواندن مورد توجه قرار بگیرد نگاه غیر انسانی فرنگی ها به سایر ملل است گو اینکه به تماشای باغ وحش رفته اند حال آنکه حتی حین این داستان هم مردمان شرقی بسیار متمدنانه و آدمیزادوارتر عمل می کنند.
      

        مطلقا ارزش وقت گذاری نداشت. شبه جستاری بود که نه چیز دندان گیری داشت نه توجه ویژه و نکته خاصی