تمساح، برای من نماد مشکلاتی بود که تصادفی یا غیرتصادفی مرا می‌بلعند و منِ آدمیزاد هر لحظه به جای برون‌رفت از این مشکلات، انرژی‌ام را صرف توجیه آن وضعیت و پذیرش و تطبیق خودم در آن مخمصه می‌کنم. در همان اثنا اطرافیانم می‌توانند مثل راوی برایم دلسوزی کنند و همزمان از من متنفر باشند یا مثل همسرِ داستان، به فکر خودشان باشند و نسبت به ماجرای من بی‌تفاوت. وضعیت بغرنجی که به چشم هیچ کدام از کاراکترهای داستان فاجعه نیامد و هر کس نسبت به شرایط خودش، فقط به فکر منافعش بود.
سوالی که دارم این میزان همذات‌پنداری ما ایرانی‌ها با ادبیات روس، اتفاقی است؟
      

        اگر قرار باشد یک کتاب حال‌خوب‌کنِ جمع و جور که از تیرگی دنیا کم کند، معرفی کنم از کتاب های مونتگمری پیشنهاد می‌دهم. اما قصر آبی پختگی خاصی داشت. جهانش بزرگسالانه‌تر بود و دختر منتظر پسری نبود که نجاتش بدهد. به نظرم می‌توان از نگاه فمنیستی این قصه را بررسی کرد.
خلاصه که این کتاب سد خواندن (ریدینگ اسلامپ) من را شکست و در دسته‌ی کلاسیک‌های عزیزم جای گرفت.
      

        بعضی از جستارهاش خیلی دوست داشتنی بود ولی ۳ جستار آخر خیلی ناواضح و عجیب بود و من درک درستی نداشتم از ماجرا. نمی‌دونم به خاطر ترجمه بود یا قلم نویسنده.
در کل این مجموعه‌ی نشر اطراف، بی‌نظیره.
      

        موضوع که جالب، 
عناوین سه فصل هم بامزه بود. توی ذهن آدم طبقه‌بندی می‌شد.
کلیشه‌های جنسیتی در ژاپن قدیم چقدر زیاااااد بوده. چقدر ضد زن بودند. تفکرات الان‌شون رو مطلع نیستم ولی واقعا اذیت کننده می‌شد از یه جایی به بعد.
من لذت بردم از خوندنش. درسم رو گرفتم از قصه. اورثینک‌‌ واقعا می‌تونه مثل پایان این کتاب فاجعه و تراژدی راه بندازه.
(ادبیات ژاپن رو دوست ندارم ولی این خوب بود. خوشحالم خوندم.)
      

        ۴۸ درصد کتاب را که خواندم به کسی که معرفی کرده بود، گفتم من دیگر ادامه نمی دهم. بی هدف کش داده و دیگر لذت‌بخش نیست.گفت صبوری کن. کمی جلوتر ورق برمی‌گردد.
همین‌طور شد.
۵۰ درصد دوم کتاب را بی‌وقفه و بدون مکث خواندم. امرنس شخصیت‌پردازی شگفت‌انگیزی داشت. طوری که حالا زنده است. مثل یک دوست او را می‌شناسم و بین آدم‌ها دنبال امرنس می‌گردم. اما پیدا نمی‌کنم.
ولی ماگدا‌ها (ماگدوشکاهایی که برای بقا به یک امرنس نیاز دارند.) کم نیستند. همذات‌پنداری کردن با ماگدا سخت نبود‌
خوشحالم این کتاب را خواندم.خوشحال‌تر که هنوز کتاب‌های دیگر ماگدا سابو را نخواندم.
      

        می‌خوام بگم خسته کننده بود ولی اگه خسته کننده بود چرا سه ساعت متوالی نشستم پاش. می‌خوام بگم از اول می‌دونستم گودو نمیاد ولی اگه این مسئله قطعی بود چرا تا آخر صبر کردم. می‌خوام بگم شخصیت‌پردازی قوی نبود ولی خب ولادیمیر و استراگون و لاکی و پوتزو رو به قدری دقیق نقاشی شده بودند که مگه فراموش میشه؟
من لذت بردم و همزمان لذت نبردم چون حس می‌کردم نمی‌‌خوام از نقطه‌ی امنم بیام بیرون. ۲.۵ از ۵. نه کمتر نه بیشتر. خوندنِ کتاب‌هایی مثل این، خطرناکه. چون فکر کردن درباره‌ی باورها خطرناکه و تشابهت با کاراکترهایی که ممکنه بابت حماقت مسخره‌شون کنی خیلی ترسناکه.
      

        این، بهترین ترجمه است.
      

        دوستش نداشتم. قصه‌پردازی ضعیف بود و حتی بعضی از قصه‌ها شبیه فیلمفارسی بود تا محتوایی که درخورِ مصطفی مستور باشد. روی ماه خداوند زا ببوس کجا و این کتابِ نحیف کجا؟
شخصیت‌ها در حد تیپ مانده بودند و همین الان هم کاراکتری در خاطرم نمانده.  
۲/۵ آن هم برای جمله‌ها و پاراگراف‌های قشنگ. برای واژه چینیِ درست.
      

        می‌خوام پنج ستاره بهش بدم و می‌خوام معرفی‌ش کنم به عنوان یک کتاب مورد علاقه.
هیچ وقت فکر نمی‌کردم خط پایان یک کتاب بتونه اشکم رو دربیاره.
از نشر ماهی راضی‌ام حتی وقتی چشم‌بسته و تصادفی کتاب انتخاب می‌کنم، جذبش می‌شم.
باید فرد اولمن رو بیشتر بشناسم
و چه ترجمه‌ای ✓
      

        من با خوندنش دچار شرم می‌شدم. آل احمد چطور این اعترافات رو نوشت؟
      

        این کتاب ۵ داستان دارد
و داستان کوتاهِ «دیوار گذر» شاهکار است.
قلم روان مارسل امه و ترجمه‌ی اصغر نوری، خواننده را درگیر خود می‌کند.  
این داستان در اوج سادگی، مفهومی عمیق و گیرا دارد که به زیبایی با زمانه‌ای که در آن نوشته شده پیوند خورده.

۱. روایت در جنگ جهانی دوم و در بستر خفقان آزادی در فرانسه شکل گرفته، که همین زمینه‌ی تاریخی به معنای اثر افزوده است.  

۲. بعد از خواندن این داستان به این نتیجه رسیدم استبدادی که از بوروکراسی و محدودیت‌های آن سرچشمه می‌گیرد، به‌ وضوح می‌تواند آزادی فردی انسان‌ها را سلب کند و آن‌ها را در سیستم «کارمندی» تبدیل به ربات‌هایی بی‌فکر کند.

۳. قهرمان داستان از پتانسیل شگفت‌انگیزش برای کسب آزادی و شکستن محدودیت‌ها استفاده می‌کند، اما سرانجام، همین قدرت است که او را در بند می‌کشد.  

در نهایت از خودم پرسیدم:
«قدرت‌های ما تا کجا می‌توانند در راستای آزادی ما باشند؟
و آیا مرزی وجود دارد که با عبور از آن، همین آزادی به اسارت بدل شود؟
و این مرز کجاست؟»

و کاش مارسل امه یه کلاس نویسندگی داشت و من شاگردش بودم.
      

        من مخالفم با کسایی که این جلد رو دوست ندارند.
من با گزارش‌های حماسیِ این کتاب، بیشتر از هر قصه‌ی دیگه‌ای احساساتم جریحه‌دار شد. اشک ریختم و منقلب شدم.
دلم می‌خواست که فیلمساز بودم و این داستانِ معجزه‌مانند رو به تصویر می‌کشیدم.
حیف که سریالی ساخته نشده از این قصه‌ی شگرف.
      

        این یادداشت برای اینه که یادم بمونه اولین کتابی بود که تا ۳ شب من رو بیدار نگه داشت و انگار که ۲۰۰ صفحه رو در جام ریختم و یک  نفس سر کشیدم.
اشک ریختم، عصبانی شدم، لبخند زدم و  احساسات رو تجربه کردم به مثابه‌ی زندگی.
      

        مناسبِ نوجوانی که می‌خواهد با ادبیات آشنا شود. شاید علاقه‌ش را پیدا کند و بخواهد مفصل‌تر بداند و بخواند.
      

        زمانی خوندم که نیازش داشتم و مردد بودم برای یه تصمیم‌گیری بزرگ.
اضطرابم رو کم کرد برای اون تصمیم. ازش ممنونم.
کتاب خوبیه ولی معتقدم ارزش این میزان مشهور شدن رو نداشت.