این کتاب برخلاف سه جلد دیگر همین مجموعه کمیک، خاطرات سفری است که دولیل به تنهایی رفته است.
فضاسازی خیلی خوبی دارد. اطلاعاتی اجمالی و کافی می‌دهد. چند تصور اساسی من را از چین، با این چنین پیشرفت‌های صنعتی، حسابی عوض کرد.
        

          این از پیونگ یانگ- که نصفه نیمه ولش کردم- بهتر بود :)
ولی چرا هر جا می‌ره انتظار داره همه انگلیسی بلد باشن؟!؟ بعد هم باید توجه کرد که دولیل بیست و دو سال پیش رفته شنژن و از اون موقع احتمالا خیلی چیزها عوض شده...
        

          سفرنامه ها و کتاب های مصور ژانر محبوب من هستند و وقتی باهم ترکیب می شوند محبوب تر می شوند. شاید شنژن یک هزارم چین را هم روایت نکند. اما مصور بودن سفرنامه دید متفاوتی نسبت به آن کشور به خواننده می دهد. جدای آن خواندن کتاب مصور فی نفسه لذت دارد، لذتی از جنس نوجوانی و هزاران بار تن تن خواندن که دیگر هیچ وقت تکرار نشد.
        

          با سلام و درود 
امتیاز من به اینکار به علت گرافیک و نقاشی های عالی و پر جزئیات و با رعایت نکات و جذاب بود 
متاسفانه داستان کمیک و  رویه ی پیشرونده ماجرای شخصیت اصلی من جذب نکرد؛در واقع شاید ۵۰ صفحه انتهایی فقط میخواستم تموم شه!!
کتاب شما را آنطور که در خلاصه من خواندم قرار نیست با فرهنگ چن آشنا کند!![خیلی با دید خفن رفتم سراغ کمیک  🥺]
اینجوری نیست که در کمیک تفاوت های فرهنگی گفته نشود اما بیشتر مانند شوک های فرهنگی برای شخصیت اصلیست!
در کل پیشنهاد من شروع کمیک خوانی با این کمیک نیست❌️⛔️
ولی اگر در زمینه کمیک، طراحی، گرافیک کار میکنین یا قصد کار دارین نمونه خوبی است؛خصوصا که داستان مرتبط هست :)
ممنون از توجه تون
        

          نویسنده فضای سرد و بی روح کشور چین رو به‌خوبی  منتقل کرد و خب بخش اعظم این انتقال موفق به هنر کشیدنش بر میگشت
        

          نویسنده با بی حوصلگی تمام نوشته و اصلا روایت شرایط صورت نگرفته و فقط از سخت بودن شرایط خودش نالیده

حیف وقتی که گذاشتم
        

          کتاب بامزه ایه برای وقت هایی که حوصله خوندن کتاب جدی و سنگین ندارین. نویسنده داستان روزمرگی هاش رو تو قالب طنز و به صورت مصور منتشر کرده و داستان سه ماه سفرش رو به شهر شنزن از دید خودش بیان می‌کنه. و میشه توش تا حدودی دید که گی دولیل به عنوان یک فردی که در دنیای غرب بزرگ شده، چه رفتار و تفکری (گاهی تیپیکال) با دنیای جدید اطرافش داره. و این موضوع رو هم در نظر بگیرین که داستان سفر برای نزدیک به ۳۰ سال پیشه و چین در طی این سال ها تغییرات زیادی کرده. 
        

          علاقه‌مندی به چین و دانستن درباره‌اش این روز‌ها یکی از واجبات روزگار ما است.

این سفرنامه علاوه بر متن روان و ساده، طرح‌های بسیار جالبی دارد که باعث می‌شود شما در حین خواندن از آن لذت ببرید و صرفا درگیر اطلاعت خام نشوید. بد نیست بدانید که طرح‌ها رو خود نگارنده کشیده و در اصل کارش هم همینه.

اما نکته‌ای که در رابطه با این کتاب وجود دارد این است که سال انتشار آن ۲۰۰۶ است و به رغم پیشرفت‌های هر روزه در چین که خود کتاب هم به آن اشاره دارد، شما در حال قدم زدن در شنژن در سال های حدود ۲۰۰۶ هستید و باید تفاوتی بین آن زمان و اکنون این شهر قائل شوید، چرا که تغییرات بسیار گسترده بوده و تعمیم این تجربه به دیگر زمان‌ها کار چندان درستی نیست. 

خلاصه آن که با خواندنش گویا چند روزی در شنژن سال‌ ۲۰۰۶، قدم زدید. این رو هم اضافه کنم که متن تا حدی طنز است خنده بر لب شما می‌آورد، شما با خواندنش بلند بلند نخواهید خندید اما بی‌تفاوت هم رد نخواهید شد.
        

          خوندنش برام جالب بود. مدت‌ها بود کمیک نخونده بودم. یاد تن تن اُفتادم.تصورم نسبت به چین تغییر کرد البته باید توجه کرد که سفر نویسنده در چندین سال پیش بوده.
        

          کمیک و بسیار زیبا 
مثل بسیاری از سفرنامه‌های قوی، جذاب و اعتیادآور
        

          خوب بود منتها یک قسمت هایی از کتاب تهوع آور است. سعی کردم زود رد شوم و توجه نکنم. وقتی الان اسم شنزن را جستجو کردم، به نظر میاد وضعشون خیلی بهتر است از سال انتشار این کتاب
        

          چه‌قدر گی‌ دولیل بامزه و خلاقه :)))
        

          هرچقدر "سرزمین مقدس" جذاب بود، شینزن خوب نبود. شاید چون تجربه اول نویسنده بوده و حدود بیست سال قبل نوشته شده (تاریخش رو دقیق نمیدونم، گمونم نوشته بود سال دوهزار رفته شینزن) نفاشی‌ها کاملا مشخص بود که نسبت به سرزمین مقدس، خیلی ابتدایی و غیرحرفه‌ای‌ه. داستان و روایت‌گویی هم همینطور؛ مدام می گرید و خواننده رو سردرگم میکرد. خیلی اطلاعات خاصی هم درباره شهر نداد جز چند مورد. 
سیر حرفه‌ای شدن رو تو کتابای دولیل کاملا میشه حس کرد
        

          در حد خوندن برای سرگرمی خوبه، همین، نه بیشتر.
البته تصویرگری قابل قبولی هم داره.
        

          اولین کتابی که از این نویسنده می‌خوندم.
برام جالب بود. با توجه به زمانی که نوشته شده بود، بیشتر به چشم یه جور داستان تاریخی بهش نگاه کردم.
        

          این یکی دیگه از سفر های گی دولیله که تنهایی به چین سفر کرده و اطلاعاتی که از انجا کسب کرده را نوشته ولی فکر کنم برای خیلی قدیمه چون با این پیشرفت های چین دیگه مثل کتاب نیست
به نظرم کتاب جالبی است
        

          این سفرنامه‌ دولیل رو خیلی دوست نداشتم چون قدیمی تر از بقیه بود و گرافیکش  فرق داشت و مطلب جالبی نسبت به بقیه نداشت و البته اینکه انقدر قدیمی بود که تکنولوژی های اون زمان خیلی ابتدایی بود.
در کل  سفرنامه پیونگ یانگ» سرزمین مقدس » یانگون » شنژن  به این ترتیب گفته شده بهتر از بعدیش بودند.
        

           کمیک خوندن تجربه‌ی جالبی بود؛
من رو یاد تن‌تن انداخت. =}