این کتاب برخلاف سه جلد دیگر همین مجموعه کمیک، خاطرات سفری است که دولیل به تنهایی رفته است.
فضاسازی خیلی خوبی دارد. اطلاعاتی اجمالی و کافی می‌دهد. چند تصور اساسی من را از چین، با این چنین پیشرفت‌های صنعتی، حسابی عوض کرد.
        

          این از پیونگ یانگ- که نصفه نیمه ولش کردم- بهتر بود :)
ولی چرا هر جا می‌ره انتظار داره همه انگلیسی بلد باشن؟!؟ بعد هم باید توجه کرد که دولیل بیست و دو سال پیش رفته شنژن و از اون موقع احتمالا خیلی چیزها عوض شده...
        

          سفرنامه ها و کتاب های مصور ژانر محبوب من هستند و وقتی باهم ترکیب می شوند محبوب تر می شوند. شاید شنژن یک هزارم چین را هم روایت نکند. اما مصور بودن سفرنامه دید متفاوتی نسبت به آن کشور به خواننده می دهد. جدای آن خواندن کتاب مصور فی نفسه لذت دارد، لذتی از جنس نوجوانی و هزاران بار تن تن خواندن که دیگر هیچ وقت تکرار نشد.
        

          در حد خوندن برای سرگرمی خوبه، همین، نه بیشتر.
البته تصویرگری قابل قبولی هم داره.
        

          این یکی دیگه از سفر های گی دولیله که تنهایی به چین سفر کرده و اطلاعاتی که از انجا کسب کرده را نوشته ولی فکر کنم برای خیلی قدیمه چون با این پیشرفت های چین دیگه مثل کتاب نیست
به نظرم کتاب جالبی است
        

          خوندنش برام جالب بود. مدت‌ها بود کمیک نخونده بودم. یاد تن تن اُفتادم.تصورم نسبت به چین تغییر کرد البته باید توجه کرد که سفر نویسنده در چندین سال پیش بوده.
        

          کمیک و بسیار زیبا 
مثل بسیاری از سفرنامه‌های قوی، جذاب و اعتیادآور
        

          خوب بود منتها یک قسمت هایی از کتاب تهوع آور است. سعی کردم زود رد شوم و توجه نکنم. وقتی الان اسم شنزن را جستجو کردم، به نظر میاد وضعشون خیلی بهتر است از سال انتشار این کتاب
        

          نویسنده فضای سرد و بی روح کشور چین رو به‌خوبی  منتقل کرد و خب بخش اعظم این انتقال موفق به هنر کشیدنش بر میگشت
        

          نویسنده با بی حوصلگی تمام نوشته و اصلا روایت شرایط صورت نگرفته و فقط از سخت بودن شرایط خودش نالیده

حیف وقتی که گذاشتم
        

          کتاب بامزه ایه برای وقت هایی که حوصله خوندن کتاب جدی و سنگین ندارین. نویسنده داستان روزمرگی هاش رو تو قالب طنز و به صورت مصور منتشر کرده و داستان سه ماه سفرش رو به شهر شنزن از دید خودش بیان می‌کنه. و میشه توش تا حدودی دید که گی دولیل به عنوان یک فردی که در دنیای غرب بزرگ شده، چه رفتار و تفکری (گاهی تیپیکال) با دنیای جدید اطرافش داره. و این موضوع رو هم در نظر بگیرین که داستان سفر برای نزدیک به ۳۰ سال پیشه و چین در طی این سال ها تغییرات زیادی کرده. 
        

          علاقه‌مندی به چین و دانستن درباره‌اش این روز‌ها یکی از واجبات روزگار ما است.

این سفرنامه علاوه بر متن روان و ساده، طرح‌های بسیار جالبی دارد که باعث می‌شود شما در حین خواندن از آن لذت ببرید و صرفا درگیر اطلاعت خام نشوید. بد نیست بدانید که طرح‌ها رو خود نگارنده کشیده و در اصل کارش هم همینه.

اما نکته‌ای که در رابطه با این کتاب وجود دارد این است که سال انتشار آن ۲۰۰۶ است و به رغم پیشرفت‌های هر روزه در چین که خود کتاب هم به آن اشاره دارد، شما در حال قدم زدن در شنژن در سال های حدود ۲۰۰۶ هستید و باید تفاوتی بین آن زمان و اکنون این شهر قائل شوید، چرا که تغییرات بسیار گسترده بوده و تعمیم این تجربه به دیگر زمان‌ها کار چندان درستی نیست. 

خلاصه آن که با خواندنش گویا چند روزی در شنژن سال‌ ۲۰۰۶، قدم زدید. این رو هم اضافه کنم که متن تا حدی طنز است خنده بر لب شما می‌آورد، شما با خواندنش بلند بلند نخواهید خندید اما بی‌تفاوت هم رد نخواهید شد.