کتاب خوبی است، من از مطالب آن استفاده کردم. به ویژه که هدیه یک انسان بزرگوار است، بیشتر آن را برایم ام خاص می کند.
      

        این کتاب بی آلایش و بی ادعا است و به سادگی تکان دهنده است، نه به علت اتفاق های خاص و توفیق های فوق‌العاده ای که نصیب ایشان شده، بلکه نکته ای که روح من را برای ابد مسحور  این بزرگوار کرد، منش ایشان در زندگی روزمره بود. این که یک آدمی تبدیل به شهید برونسی بشود، اصلا ساده نیست. الان کدام یک از ما حاضر است دقت و نکته بینی که این بزرگوار در حلال بودن روزی اش داشت را  داشته باشد؟ این مسئله خیلی سختی است که این نازنین با سربلندی از پس آن ها برآمده و شده آن کسی که شب و روز به او غبطه می خورم. شده کسی که هر بار با شنیدن صدایش منقلب می شوم و قلبم هم آرام می شود و هم مواج.

مدفن ایشان در نیشابور قرار دارد. این را تصادفی در یک بازدید از  آرامستان بهشت فضل نیشابور متوجه شدم و آن روز چقدر شاد بودم، انگار که دیدار یک دوست عزیز بعد از مدت ها ، نصیبم شده باشد. 

خدایش بیامرزد، شاید ایشان در دنیای دیگر به من نگاه هم نکند، اما من دوستش دارم.



      

        از سریالش خیلی بهتر بود، البته مسلما این که سریال را دیده بودم، یک جورهایی برایم جذابش می کرد. به طور کلی باز هم طبق قانونی که برای خودم دارم و به تجربه درستی اش برایم ثابت شده، همیشه کتاب از نسخه فیلم و سریال همون داستان خیلی بهتر است و حتما سعی می کنم اول سریال یا فیلم را ببینم بعد کتاب را بخوانم، چون اگر برعکسش اتفاق بیافتد، به شدت ناامید می شوم. همیشه تصورات خودم از کتاب خیلی بهتر از هر فیلم و سریالی است.

خدا را شکر که ورژن صوتی دارد،  چون این داستان به این بلندی، دقیقاً و فقط به درد کتاب صوتی می خورد، که در حین اش ورزش یا کار های منزل را انجام دهید و حس نکنید وقتتان تلف شده، چون چیزی بهتان اضافه نمی کند صرفا یک فانتزی است که دقایقی از واقعیت فاصله بگیرید، اما البته که فانتزی خوبی است.
      

        کتاب بسیار جذابی است. یک کشف غیرمنتظره 
ممنونم آقای ابراهیمی 💐💐💐روحتان شاد

 راستش غافلگیر شدم، که تا این حد دوستش دارم
روی جلد کتاب، جوری است که فکر می کردم خسته کننده باشد، اما اصلا این طور نبود، به طرز شیرینی سرگرم‌کننده است

یک جوری است که هنوز کتاب به نصف نرسیده، با خودم می گفتم این آدم، این ملاصدرا بزرگ، ایرانی است و من هموطن ملاصدرا هستم!!!! و در دلم قند آب می شود ❤️❤️❤️
      

        داستان کلیشه‌ای خوبی دارد. به طرز غیرمنتظره‌ای در بعضی قسمت ها بامزه بود و اگر صحنه نداشت، امتیاز بیشتری می دادم. اما به هرحال از کتاب دیگر این نویسنده یعنی The Love Hypothesis
  خیلی خیلی بهتر است (آن قدر بد بود که شرم دارم در لیست کتاب های خوانده شده ام، بیاورم). نسبت به آن کتاب، مسائل غیراخلاقی  کمتری دارد و در عین حال سرگرم کننده تر  و جذابتر هم است. مدرکی برای این نکته، که اهمیت داستان و قلم نویسنده از گنجاندن مشروح و با جزئیات صحنه های بزرگسالانه، بسیار بیشتر است.
      

        کمی در ویراستاری کتاب کمک کردم. خیلی سپاسگزارم از این روانشناسان که این قدر برای سلامت روان کودکان فکر و تحقیق کرده اند. در عین حال معتقدم، ما به شدت باید با وسواس مفاهیم معرفی شده توسط این افراد را بررسی کنیم و فقط نکات مفید و منطقی اش را استفاده کنیم. خیلی خطرناک است که کلا آنچه روانشناسان غربی (پیشگام یا غیرپیشگام) می گویند را کلا و یکپارچه بپذیریم. همان قدر که بعضی جاها، کتاب شگفت زده ام کرد، در بعضی قسمت های دیگر منزجر شدم.
      

        در ویراستاری این کتاب کمک کوچکی کردم. لاجرم، می شود گفت کتاب را خوانده ام. با وجودی که حجم کار و تحقیقات این روانشناسان تحسین برانگیز است برایم، اما راستش فکر می کنم بعد از خواندن آن ترجیح می دهم فاصله ام را با روانشناسی مدرن غربی، هرچه بیشتر حفظ کنم.گاهی خیلی عجیب و غریب و آشفته و گاهی هوشمندانه به نظر می رسند.
      

        با مفاهیم جدیدی در تربیت کودک آشنا شدم، اگر کتاب توتوچان را بخوانید، در هضم شدن این کتاب کمک می کند.
      

        ادامه حلقه دوم است، یا بهتر است بگویم توسعه یافته حلقه دوم، خیلی استفاده کردم ، از آن کتاب هایی که از اول هم می دانستم باید نسخه چاپی اش را داشته باشم و بعد از اتمام کتاب، خوشحال شدم که نسخه چاپی را تهیه کردم.
      

        سرگرم کننده بود
      

        برای سرگرمی خوب است 
      

        داستان متوسطی است
      

        به نظرم نیومد که برای بچه‌ها خیلی جذاب باشه، هرچند تیتر و روی جلد خیلی جالب است، اما محتوا، نه‌چندان 
      

        کتاب جذابی بود. هرچند نیمه اول جلد سوم، کلی طول دادم تا بخوانم، خیلی هم کش دار شده بود و هم وحشت داشتم که چه بلایی قرار است سر شخصیت های اصلی بیافتد، اما تقریبا از نیمه های کتاب را در سه چهار روز تمام کردم.

این سه گانه موضوع جالب جاودانگی را انتخاب کرده بود. نویسنده داره سعی میکنم به این سوال جواب بده: اگر جاودانگی روح  (مورد ادعای مذهبی ها) روی زمین اتفاق بیافته چی میشه؟

همین اول بگم که زاویه نگاه، چگونگی روایت، شخصیت پردازی و هسته اصلی داستان به ویژه در جلد یک عالی بود. 
در این حرفی نیست، اما مسئله ای که ناراحت ام می کند، اول فردگرایی شدید در این کتاب و به طور ویژه در پایان بندی است. روئن محکوم به بیش از صد سال تنهایی شد! این یکی از هرچیزی بدتر بود، فارادی که اصولاً در تمام طول داستان تنها بود به جز چند مقطع، وضع اون خانم آوایی با تحمل بیش از هزار سال تنهایی از همه ناجورتر، بقیه شخصیت ها کم و بیش، همه همینطور هستند و در این بین تنها زوج واقعی با سرانجام مناسب، گریسون و جرمی بودند. دقت کنید جرمی، با آن وضعیت مسخره جنسیتی که نویسنده نمی دانم به چه علتی این همه در تبلیغ آن کوشید!
درک میکنم که می خواست پایان کتاب زیادی شیرین نشود، اما چرا روئن محکوم به این سرنوشت شد؟!
و دوم، من این طور برداشت کردم که از نظر نویسنده، کلا خانواده با موضوع جاودانگی اصلا جور نیست! 
      

        خواندن روایت زندگی این هموطن از کسی که بود، به کسی که شد، خیلی جذاب است.
درست است که شهادت ایشان در موقع خواندن (سه روز پیش) غمگین ام کرد، اما در مجموع یک حس خوبی و خوشحالی در سراسر این جریان برایم جاری است.
فقط فکرش را بکنید، از کار در بازار آهن فروشان به کجاها می توانست برسد؟! با وجود آن همه صداقت و پشتکار و استعداد مطمئنا از لحاظ مالی تامین می شد و کلی هم می توانست به نهادهای مذهبی کمک کند و همه این حرف ها، (طبیعتاً این فکری است که اگر من جای او بودم می کردم و به همان شیوه زندگی ادامه می دادم و احساس هم می کردم که چقدر مقدسم! 😏)، اما خوب، سطح این آدم ها فرق می کند، خیلی عاقل‌تر اند، یک عقل ماورایی
و البته خیلی مهم است که توجه کنیم عقلی که در طول زمان برای خود پرورش دادند تا به جایی که باید برسند، رسیدند.


یاد سردار سلیمانی به خیر، که موقع خواندن این کتاب خیلی به یاد ایشان بودم.  به ویژه به یاد این صحبت که گفتند، «شرط شهید شدن، شهید بودن است».
هادی ذوالفقاری انتخاب کرد! انتخاب های درست کرد تا به جایی که رسید، برسد. مثل خیلی از شهدا، مثل خیلی از بزرگان، کم کم به زندگی اش رنگ شهادت داد، مثل شهید بلباسی، این انسان شریف هم قبل از این که شهید بشود، شیوه زندگی شهیدانه را برگزیده بود. 

خیلی سخت است واقعاً انتخاب مشکلی است، ما فقط این لبخند زیبا و این سرانجام شگفت انگیز را می بینیم، اما باید  تلاش زیاد و سختی های جانکاه که متحمل شد  را هم ببینیم، خیلی خوب و دقیق باید همه آن ها را ببینیم.
 آیا  شیوه زندگی او برای من شدنی است؟ آیا ظرفیتش را دارم؟ آیا از پسش برمی آیم؟
الان که به روی جلد کتاب نگاه می کنم، با دیدن تصویر شهید فقط یک کلمه در ذهنم  نقش می بندد، selfless ،( اصلا نمی فهمم چرا نمی توانم یک کلمه فارسی فکر کنم) عاری از خود(شاید؟!) 
و در عین حال اگر بخواهیم واقع بین باشیم این شیوه زندگی نهایت خودپسندی هم هست، چون از همه چیز دنیا خودت را بالاتر فرض کردی و خودت را شایسته یک جاودانگی دانسته ای، پس او و امثال او، خودشان را از بازی ها و مسخرگی های دنیای امثال من جدا کردند و به چیزهای واقعی (هرچند سخت) چنگ زدند.