آواز کافه ی غم بار
 نوشته کارسون مکالرز 
ترجمه حانیه پدرام


داستان یک ساختمان متروکه را می گوید که روزی روزگاری برای خودش رونقی داشته است و حالا به این روز در آمده است. در آواز کافه ی غم بار شما اتفاقات آدم هایی که به ساختمان رونق داده اند و این رونق را از آن گرفته اند می خوانید.
روایت راوی داستان آرام و جذب کننده است. کتاب تصویر سازی و شخصیت پردازی خوبی دارد. که باعث می شود شما داستان خوبی بخوانید و از خواندنش لذت ببرید.

کتاب قطع پالتویی دارد و 138صفحه دارد و نشر بیدگل آن را کار کرده است.
        

          عشق در ژانر وحشت.
        

          "قبل از هر چیز، عشق تجربه‌ای است مشترک میان دو نفر؛ اما این موضوع به این معنا نیست که هر دو طرف تجربه‌ای مشابه را از سر می‌گذرانند. یکی عاشق است و دیگری معشوق، اما از دو دیار متفاوت.""
 بسیار زیبا و مانند نامش غم‌بار بود!
 تمامی داستان حول محور کافه‌ای ست که تنها پاتوق اهالی آبادی است و حتی مشتریانی از روستاهای اطراف دارد کافه‌ای که صاحبش میس آملیا اونس زنی ست ثروتمند ، منزوی و خشن  که بیشتر روزهای زندگیش را در تنهایی گذرانده  و مهم‌ترین رابطه‌ی عاطفی‌اش، ازدواجی ست که تنها چند روز به درازا کشیده ...
داستان این کافه داستان عشق است!عشقی که چون روحی تازه در کالبد این روستا و آملیا می‌دمد و در نهایت ویرانه‌های بسیاری از خود بر جا می‌گذارد و میس آملیای تنها و منزوی  را بیش از پیش بهم می‌ریزد....

        

          خیلی تصویر سازی های این کتاب رو دوست داشتم ، جوری که یک نفس خوندمش‌ و الان یه حس شعف حاصل از خوندن یه کتاب خوب زیر پوستم جریان داره....
        

          "قدرت ویران سازی عشق"
        

          کتاب خیلی راز داره و خوندنش بر عکس کم قطر بودنش برای من طول کشید تو هر قسمتی که می‌خوندم دنبال یک کشف بودم مخصوصا قسمت آخر داستان به آدم ضربه وارد می‌کنه انگار در کل تصوراتت رو به هم میریزه، خیلی دوسش داشتم با خودش یه کشف عمیق داشت. 
        

          متاسفانه ریویوی قبلی پاک شد :)

There are things in life that you give freely but you have to know that people are too damaged to give it back, things like kindness and maybe time.

آملیا فقط سعی داشت مهربون باشه چون شاید هیچوقت هیچکس باهاش مهربون نبوده.
کاش داستان طولانی‌تر بود و من بیشتر از احساسات آملیا باخبر می‌شدم چون راوی داشت هرچیزی رو از دید خودش توضیح می‌داد و به نظرم برای نوشتن احساسات باید عمیق‌تر تلاش کرد.
        

          کل داستان مثل خیالی گذرا و رویایی بود که از دست سر خورده بود و رفته بود‌. شاید چون تمام شخصیت‌ها چیزی رو پنهان کرده بودن و شاید اون چیز خود‌ واقعیشون بود. شخصیت‌های عجیب و غیرمعمولی که تجربیات معمول داشتن، مثل تنهایی و عشق و انتقام اما اصلا قابل قیاس نبود با هرچیزی که قبلا دیده یا خونده شده. شاید چون تو این دنیا هم هیچ‌چیز ابدی نبود و غم باز هم راه خودش رو پیدا می‌کرد و شاید اصلا هم نرفته بود. چون هر چیزی قیمتی داشت که باید پرداخته می‌شد‌. داستان کافه‌ای بود که روزگاری پر از زندگی بود ولی همین باعث شد به مرگ کشیده بشه و نابودی همه‌چیز حتی چیزهایی که روزی زندگی‌بخش بودن. آدم‌هایی که آزاد بودن اما در واقع تو زندان‌های انفرادی وجودشون حبس بودن و دوازده زندانی و آوازی که باعث شد دوباره به یاد بیارن، زندگی میتونه در بند هم زاده بشه. زندگی میتونه کافه‌ای غم‌بار باشه که روزگاری تو شهری دلگیر زندگی‌بخش بود و یا آواز زندانی‌هایی مشغول کلنگ زدن.
        

          داستان از توصیف یک کافه توی روستایی متروک شروع میشه و سپس به اتفاقاتی که در گذشته توی این کافه رخ داده میپردازه. همونجوری که توی توضیحات آخر کتاب هم ذکر شده، داستان به صورت سوم شخص هست و به نظر میاد که از زبان فردی روایت میشه که خودش در گوشه ای از این روستا حضور داشته و نظاره گر تمام اتفاقات بوده. موضوع کلی داستان درباره ی مثلث عشقی ای هست که در گذشته توی فضای همین کافه اتفاق میفته. از عشق یکطرفه بین زن و مردی میگه که ازدواجشون 10 روز بیشتر طول نکشیده و توسط زن خاتمه پیدا کرده. بعد از اون با ورود فرد دیگه ای به روستا، همون زن عاشق اون فرد جدید میشه که این عشق هم یک طرفه اما این دفعه برعکس هست و زن عاشق مرد میشه. زمان شروع داستان حال هست و بعد به زمان گذشته میره و در انتهای کتاب دوباره به زمان حال برمیگرده.
ترجمه ی کتاب هم روان بود و مشکلی نداشت.
کتابی نبود که عاشقش بشم اما سبک متفاوت روایتش از زبان یک رهگذر رو خیلی دوست داشتم
        

          کافۀ تنهایی: تحلیل نمادها و ژرفای روان‌شناختی در «آواز کافۀ غم‌بار» نوشتۀ «کارسون مکالرز»
نوشتۀ وحید امنیت‌پرست

کارسون مکالرز در کتاب آواز کافۀ غم‌بار از جملات بلند و تصاویر زنده استفاده می‌کند تا احساسات و حالات درونی شخصیت‌ها را به خواننده منتقل کند. توصیفات او از محیط، شخصیت‌ها و رویدادها بسیار دقیق و غنی است و به خواننده اجازه می‌دهد تا به عمق دنیای داستان نفوذ کند. او از تشبیهات و استعاره‌های قدرتمند استفاده می‌کند تا مفاهیم انتزاعی مانند تنهایی، عشق و نفرت را به تصویر بکشد. مکالرز به‌جای تمرکز بر حوادث بیرونی، بیشتر بر دنیای درونی شخصیت‌ها متمرکز است. او با دقت به بررسی انگیزه‌ها، ترس‌ها و آرزوهای آن‌ها می‌پردازد و خواننده را به درک عمیق‌تری از رفتارهایشان می‌رساند. شخصیت‌های داستان اغلب پیچیده و چندبعدی هستند و رفتارهایشان براساس احساسات و تجربیات گذشته شکل می‌گیرد. فضای کلی داستان پر از حس تنهایی و غم است. مکالرز با توصیف شهر کوچک و منزوی، فضایی ایجاد می‌کند که گویی شخصیت‌ها در دام سرنوشتی غم‌بار گرفتار شده‌اند. او از عناصر طبیعت و محیط برای تقویت حالات درونی شخصیت‌ها استفاده می‌کند. مثلاً، توصیف‌های او از خانه‌ها، خیابان‌ها و کافه، بازتابی از انزوای شخصیت‌هاست.
داستان توسط یک راوی دانای کل روایت می‌شود که از احساسات و افکار همه شخصیت‌ها آگاه است. این راوی گاه به‌طور مستقیم با خواننده صحبت می‌کند و دیدگاه‌های فلسفی خود را درباره عشق، تنهایی و انسان‌ها بیان می‌کند. راوی گاهی از زاویه دید سوم شخص محدود استفاده می‌کند و بر احساسات یکی از شخصیت‌ها تمرکز می‌کند.
در این داستان، پیرنگ (طرح داستانی) ساده است، اما عمق روان‌شناختی شخصیت‌ها و روابط بین آن‌ها داستان را پیش می‌برد. مکالرز بیشتر به بررسی تأثیر روابط بر شخصیت‌ها می‌پردازد تا به خود رویدادها.
درگیری‌های داستان بیشتر درونی هستند و براساس احساسات و تعارضات شخصیت‌ها شکل می‌گیرند.

موتیف‌ها و نمادها:

۱. کافه:
کافه به‌عنوان مکانی برای اجتماع و ارتباط، نمادی از امید و شادی موقت است. اما با فروپاشی روابط شخصیت‌ها، کافه نیز به مکانی غم‌بار تبدیل می‌شود.
 
۲. تنهایی:
تنهایی موتیف اصلی داستان است. همه شخصیت‌ها به‌نوعی با انزوا و عدم درک متقابل دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.

۳. عشق و نفرت:
عشق و نفرت در این داستان دو روی یک سکه هستند. شخصیت‌ها گاه از عشق به نفرت و از نفرت به عشق حرکت می‌کنند، و این چرخه نشان‌دهنده پیچیدگی روابط انسانی است.

سبک و ساختار آواز کافه غم‌بار باعث شده است که این اثر به‌عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات مدرن شناخته شود. مکالرز با نثری شاعرانه و روان‌کاوانه، دنیایی از احساسات پیچیده و روابط انسانی را به تصویر می‌کشد. ساختار غیرخطی و پایان باز داستان، خواننده را به تفکر درباره ماهیت عشق، تنهایی و سرنوشت وا می‌دارد. این اثر نه‌تنها یک داستان غم‌انگیز، بلکه یک بررسی عمیق از انسان‌ها و روابطشان است.
        

          روایت یک دهکده متروک و آروم و به دور از زندگی شهری! که با ذکر جزییات مخاطب رو با خودش همراه میکنه و باعث میشه توانایی این رو داشته باشیم که خودمون رو در اون دهکده ببینیم.
یک داستان درام هم در طول رمان اتفاق میفته که به درستی احساسات آدم رو به تصویر میکشه.
        

          کتاب عجیبی بود من کلا با کاور کتاب های بیدگل حال میکنم 
وقتی از نمایشگاه سفارشش دادم نه با نویسنده اش آشنایی داشتم نه اینکه محتواش ...
دستم گرفتم که بخونم تا آخرش سردرگم بودم 
متن توضیح آخرش کمی عوض کرد حال و هوام رو وگرنه که 
قصه ی گمی بود
        

          مثل یک قصه‌‌گوی صمیمی و جذاب مرا چند ساعتی درگیر کرد.  یک جایی از قصه که درباره‌ی عشق حرف می‌زد با خودم گفتم که باز هم کلیشه!!!
اما واقعا کلیشه‌ای نبود. از دل یک عشقِ نامتعارف که تنانه هم نبود - البته اگر زیر تیغ سانسور نرفته باشد😁 - روایت جدید و عجیبی را بیرون کشیده بود.
شاید ایده‌‌ی قصه در کل ساده باشد اما شیوه‌ی روایی و زاویه دید نویسنده به قدری خلاقانه و پرکشش بود که مرا وادار کرد در یک نشست تمامش کنم.
حس غریبی با خواندن پاراگراف آخر کتاب به من هجوم آورد. تجربه‌ی این حس، میس آملیا، تنهایی‌اش و غم ابدی‌اش را در خاطرم نگه می‌دارد.
- از مقاله/ جستارخوانی‌ها خسته بودم. خوشحالم که این کتاب را  انتخاب کردم. از کارسون مکالرز خوشم آمد. باید آثار دیگر این نویسنده را هم بخوانم.
        

          داستان دلگیری از یک آبادی دلگیر. کتاب کم حجم است اما به جان کندن تمام شد. تمام مدت پایان داستان مثل روز روشن و قابل حدس بود اما خواندم تا شاید خواننده شگفت ‌زده ام کند. 
توصیف‌های جان‌دار، شخصیت پردازی خوب و پایان عجیب 
        

          داستان تو آمریکا می‌گذره، در یک آبادی، و اکثر روزها هوا گرمه. یه حال رخوت‌آلودی. کم نور. و یه جورایی بنظرم نقد دنیای مدرن بود در قلب خودش. فرو ریختن همه چیز. از دست دادن شادی و عشق. و تنها چیزی که می‌مونه؟ صدای سوت کارخونه.
شخصیت‌پردازیش رو خیلی دوست داشتم. در ذهنم زنده شدن و انگاری که می‌شناسمشون و مشتاقم به دیدنشون. به اینکه یه روزم رو توی اون آبادی بگذرونم و شنبه شب برم کافهٔ میس آمیلیا و قوزی.
        

          چقدر خوب بود. قطعا نسخه فیزیکیش رو می‌خوام.
        

          آواز کافه‌ی غم‌بار یک رمان کوتاه و جالبه که میشه تو یک نشست خوند. با این رمان شما وارد یک روستای کم‌جمعیت و ساکت آمریکایی میشین که آدما بیشترشون کارگرن و دل‌مشغولی خاصی ندارن. شخصیت اصلی داستان یعنی میس آملیا دارای ویژگی‌های مردونه و خشنه ولی وقتی عاشق میشه همه‌چی تغییر می‌کنه حتی زندگی اهالی روستا. درون‌مایه اصلی کتاب عشق و تاثیر اون روی آدم‌هاست، اینکه آدما با عشق چقدر منعطف و شکننده میشن و حتی ممکنه اصل خودشون رو فراموش کنن. کتاب اصلا خسته کننده نیست و راوی متفاوتی داره. گاهی از زمان حال میگه، گاهی داستان‌هایی از گذشته و گاهی هم از چند سال در دو سه خط میگذره و بهمون میگه که خب حالا این چند سال چیز خاصی برای گفتن نداره پس سریع رد میشیم. قیمت جالب کتاب توضیح جان مک نلی در آخر کتابه که برامون نوع راوی رو کامل تشریح می‌کنه. 
من محیط روستایی جنگلی کتاب رو خیلی دوست داشتم.
        

          کتاب حکایت زنی است و گوژپشتی و مردی!
اوایل کتاب ممکن است کمی ملال‌آور به نظر برسد، اما توصیه می‌کنم که ادامه دهید چون رفته رفته داستان جذاب‌تر می‌شود.

توصیفات بسیار عالی است، ترجمه روان و کم‌نقص است و در مقایسه با ترجمه‌ی دیگری که از این کتاب توسط نشر بیدگل منتشر شده است؛ بدون اغراق یک‌سر و گردن بالاتر است.
        

          عمیقاً احساس می‌کنم که وقتم به هدر رفت.