تولستوی در کتاب به عرفان رهبانی مسیحی حمله‌ور می‌شود؛ یعنی روشی که از شخص دعوت می‌کند که برای نزدیک‌شدن به خداوند و کسب کمالات، از مردم فاصله بگیرد و در کنجی خلوت کرده و به عبادت بپردازد. شخصیت اصلی داستان تولستوی، پس از عمری عبادت و جنگیدن با خود در تنهایی، سرانجام در برابر زنی ساده و بی‌خبر که صرفاً وظایف روزانه‌ی خود در قبال خدا و مردم را انجام می‌دهد، احساس حقارت می‌کند. در واقع زن، شاید خود هم خبر ندارد که چه‌قدر ارزنده  زندگی می‌کند و حتی به مخیله‌اش هم خطور نکند، اما او طلایه‌دار نوعی عرفان اجتماعی است.
        

          این داستان کوتاه به غیر از یک صحنه، به نظر بلاتکلیف و تاریخ مصرف دار می آمد.
        

          پدر سرگی
در اینجا مایلم به‌جای معرفی کتاب بخشی از آن را به ضمیمه کتابی دیگر تقدیم کنم. 
از متن کتاب: آیا به راستی ذره‌ای نیت صدق نسبت به خدا در دل من بود؟ و جوابش این بود: بله، بود، اما هر چه بود با علف هرز شهرت‌خواهی و شهوت‌ نام در چشم مردم، پوشیده و آلوده شده‌ بود. بله، برای کسی که مثل من برای کسب نام در نظر مردم زندگی کرده خدا وجود ندارد. من از این پس به جست‌و‌جوی خدا خواهم رفت.»
در ادامه و بدون اطاله کلام بخشی از «شرح چهل‌حدیث» که به موشکافانه‌ترین وجه ممکن یکی از بیماری‌های درونی را کاویده به اشتراک می‌گذارم. 

«...بسیار اتفاق افتد که شخص ریا کار خودش هم ملتفت نیست که ریا در اعمال او رخنه کرده و اعمالش ریایی و ناچیز است، زیرا که مکاید شیطان و نفس به قدری دقیق و باریک است و صراط انسانیت به طوری نازک و تاریک است که تا انسان موشکافی کامل نکند نمی فهمد چه کاره است. خودش گمان می کند کارهایش برای خداست، ولی برای شیطان است. انسان چون مفطور به حب نفس است، لهذا پرده خودخواهی معایب او را بر خود او می پوشاند.
...
مثلا تحصیل علم دیانت، که از مهمات اطاعات و عبادات است، انسان گاهی مبتلا می شود در این عبادت بزرگ به ریا، در صورتی که خودش هم ملتفت نیست، به واسطه همان حجاب غلیظ حب نفس. انسان میل دارد در محضر علما و رؤسا و فضلا مطلب مهمی را حل کند به طوری که کسی دیگر حل نکرده باشد، و خود او متفرد باشد به فهم آن، و هر چه مطلب را بهتر بیان کند و جلب نظر اهل مجلس را بنماید بیشتر مبتهج است، و هر کس با او طرف شود میل دارد بر او غلبه کند و او را در بین جمعیت خجل و سرافکنده کند، و حرف خود را، حق یا باطل، به حلق خصم فرو ببرد، و بعد از غلبه یک نحو تدلل و فضل فروشی در خود ادراک می کند، اگر یکی از رؤسا هم تصدیق آن کند نور علی نور می شود. بیچاره غافل از آنکه اینجا در نظر علما و فضلا موقعیت پیدا کرده، ولی از نظر خدای آنها و مالک الملوک همه عالم افتاد، و این عمل را به امر حق تعالی وارد سجّین کردند. 
...
اگر نفس. باز دام کید خود را بیفکند و به تو بگوید که مقصود من معلوم شدن حکم شرعی است و اظهار کلمه حق است، که از افضل طاعات است، نه اظهار فضیلت و خودنمایی، در باطن خود از او استفسار کن که اگر این حکم شرعی را رفیق و همدرجه من می گفت و او حل این معضله را می کرد و شما در آن محضر مغلوب شده بودید، آیا به حال شما فرقی نمی کرد؟! اگر چنین است، تو در این دعوی صادق هستی.‏
‏‏اگر باز از کید و مکرش دست نکشد و بگوید اظهار حق چون فضیلت دارد و ثواب پیش حق دارد، من می خواهم به این فضیلت نایل گردم و دار ثواب الله را تعمیر کنم، به او بگو اگر فرض شود که عین آن فضیلت را خداوند به شما عنایت کند در صورت مغلوبیت و تصدیق حق، آیا باز طالب غلبه هستی؟ پس، اگر رجوع به باطن ذات خود کردید دیدید باز مایل به غلبه هستید و اشتهار پیش علما به علم و فضل و این بحث علمی برای حصول منزلت بود در قلوب آنها، پس شما بدانید که در این بحث علمی، که از افضل طاعات و عبادات است، مرائی هستید، و این عمل شما، به حسب روایت شریف کافی، در سجّین است و شما مشرک به خدا هستید. این عمل برای حب جاه و شرف است، که به حسب روایت از دو گرگ که در گله بی چوپان رها شود ضررش بیشتر است به ایمان‎‏. پس شما که اهل علم و متکفل اصلاح امتی و راهنمای آخرت و طبیب امراض نفسی، لازم است اوّل خود را اصلاح نمایی و مزاج نفس خود را سالم کنی تا از جمله عالمان بی عمل، که حالش معلوم است، نباشی.‏»
        

          یک داستان خاص و متفاوت بین داستان‌های تولستوی بود. البته همان پس زمینه اخلاقی را داشت. ولی با یک قوت قلم متفاوتی همراه بود که به نظرم باعث میشه این اثر، جزو آثار برجسته اون بشه
تولستوی در «پدر سرگی» بررسی می‌کنه که عجب و غرور چطور باعث میشه که اگر حتی در بهترین شرایط اخلاقی و نزدیکی به خدا باشید، چطور زمین بخورید و به از خدا دور بشید
و این کار رو به بهترین نحو انجام میده
البته در این یادداشت هم مانند یادداشت‌های قبلی ام بر آثار تولستوی، معتقدم این نویسنده زبردست فقط صفات اخلاقی منفی رو بد جلوه میده و قدمی به سمت مثبت کردن این صفات بر نمی داره. و به مخاطب یاد نمیده که باید چه کار بکنه
هر چه در آثار تولستوی بیشتر پیش میرم، بیشتر احساس می‌کنم که این نگاه، بر اساس دین مسیحیت ایجاد شده
یک نقد دیگه هم که به این اثر داشتم، که البته نقد مربوط به یک بخش داستان بود فقط (و برای اینکه داستان لو نره، در پرده توضیح میدم) این بود که آن دردی که در هنگام ترک مواجهه با گناه تحمل کرد و آن آسیبی که به خودش زد تا به سمت گناه نرود، از نظر اسلام، گرچه باعث ترک گناه می شود، ولی خودش گناه بزرگی است
ما حق نداریم که برای ترک گناه،‌ گناه دیگری مرتکب شویم. اینکه انسان بخواهد با نابودی خودش جلوی گناه را بگیرد، فقط مربوط به انسان‌های ضعیف است
در صورتی که خداوند در این دنیا گناهان را قرار داده است که با دوری از آنها بزرگ شویم و بزرگوار شویم. پس مقابله ما با این گناهان هم باید بزرگانه باشد و نه از روی ضعف
        

          من خیلی تولستوی خوان نبوده ام، ولی خیلی از این جناب پدر سرگی حرص خوردم 
باید بیشتر از این کتاب تحلیل بخونم تا بفهممش و یادداشت بهتری برایش بنویسم 
        

          و تمام
خوشمان آمد
بلاخره فهمید که چطور باید بندگی کرد
        

          داستان مردی که راه خوشبختی را در مذهب میبیند، پدر سرگی راهبی که ماجراهای درازی را از خوشبختی و غنا به فقر و بیچارگی میکشاند و راه های بسیاری را می پیماید تا فردی ارزشمند شود، ولی باز آیا از راه بدر خواهد شد؟ بهتر است این کتاب فوق العاده را حتما مطالعه کنید.
        

          سلام و نور
داستان کتاب من رو یاد بلعم باعور انداخت . همچنین یاد این کلام امیر المومنین که میفرمایند :گناهی که تو را پشيمان کند بهتر از کار نيکى است که تو را به خود پسندی وا دارد.

من هنوز نمیفهمم چرا مسیحیت تو دنیا طرفدار داره با این قوانین مسخره ی از من دراریشون 🥲
نمیدونم‌تو دین اینا خدا از کی انقدر ظالم شد که به انسان یکسری چیزها داد بعد کلا راه استفادشو بست 😭
ولی بازم گلی به گوشه جمال پدر سرگی .
پدر سرگی فردی بود به غایت کمال گرا حتی در دین داری و اونجا که دید در دنیای آدمها به کمال مورد نظرش نمیرسه رفت تا در دینداری بهش برسه و مسیری طی کرد بسی شبیه به آنچه بلعم باعور طی کرد اما  عاقبتش مثل بلعم باعور نشد بلکه از اشتباهاتش درس گرفت و در زندگی به کار بست و در نهایت داستان خوب تموم شد شکر خدا.
        

          هرچقدر یک کتاب کوتاه‌تر باشد فرصت کمتری برای تحت تاثیر قرار دادن مخاطب دارد 
اما پدر سرگی از آن دسته کتاب‌های جمع و جور و در عین حال تاثیر گذار بود 
و این هنرمندی نویسنده را می‌رساند 
پدر سرگی داستانی بود از جنگ 
جنگ انسان با دیگران 
جنگ انسان با خودش 
و جنگ انسان با خدا 
در نهایت این جنگ‌ها آن پرنس مغرور به یک پیر رنج دیده مبدل شد 
کسی که در نهایت هم خودش را پیدا کرد
هم دیگران‌ را 
و هم خدایش را.
        

          دلم برای تولستوی تنگ شده بود
        

          رمان "پدر سرگی" اثر لئو تولستوی با ترجمه سروش حبیبی 

 ماجرا از این قرار است که شخصیت داستان، طی تألماتی به رهبانیت و عزلت گزینی روی می‌آورد. 
او متوجه می‌شود غول های سرسخت تری از غول شهوت هم وجود دارد؛ وانگهی که ناشنتاخته هستند و التفات به آنان هم به این آسانی ها حاصل نمی‌شود.

کتاب را درس بندگی و اخلاص می‌دانم که به خوبی در حدود 80 صفحه‌ مراد خود را به مخاطب می‌رساند.
        

          «به نام خدا»
 عموماً تولستوی را  به شاهکارهای حجیمش  مانند جنگ و صلح و آناکارنینا می شناسند و همین باعث شده خواندن از تولستوی کاری بسیار دشوار نشان داده شود. در حالی که او غیر از رمان های طولانی و سنگینش آثار خوب دیگری هم دارد.
 داستان های بلندی که نشر چشمه با ترجمه حبیبی  چاپ کرده  برای شروع از تولستوی گزینه مناسبی ست. 
پدرسرگی یکی از آن هاست.
« پرنس کاساتسکی که جوانی زیبا بود و همه انتظار داشتند که به زودی  آجودان مخصوص تزار نیکلای اول بشود و مسیری درخشان پی گیرد ، یک ماه پیش از ازدواج با نامزدش که دوشیزه ای به غایت زیبا و ندیمه امپراتوربانو بود  ، ظاهراً بی مقدمه ، از خدمت ارتش کناره گرفت و پیوندش را با نامزدش برید و ملک کوچکی را که داشت به خواهرش وا گذاشت و به صومعه ای رفت و راهب شد.»

 سوالی که ابتدا برای مخاطب ایجاد می شود علت این تحول ناگهانی  پرنس کاساتسکی ست. بعد از دستیابی به علت ، اصل داستان آغاز می شود. کاساتسکی  مدارج معنوی را یکی پس از دیگری طی می کند ، در حالی که  همیشه شکی در دلش نهفته است و  با خشم و شهوت درگیر است. او بعد از گذشتن از خشم و شهوت نهایتا درگیر اصلی ترین آفت زهد می شود. شهرت یا ریا .
 کاساتسکی که دیگر پدرسرگی خوانده می شود ،  هرقدر توجه مردم را به خود بیشتر می بیند خود را از خدا دورتر احساس می کند . تا آخر که او به کشفی مهم می رسد و از ریا به اخلاص می رسد.
سیر تحول پدرسرگی در عین عمیق بودن جذابیت خاصی دارد و ضرباهنگ داستان کند نمی شود. 
تولستوی در این کتاب رهبانیت را نقد می کند و معتقد است خدا را  نه در غار و خلوت ،  بلکه در خدمت به مردم باید جست.
شعری ست منسوب به شیخ بهایی که در انتسابش به ایشان تردید بسیار هست اما با پدرسرگی تولستوی قرابت معنایی بسیار دارد :
 همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیّک ، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن
ز ملاهی و مناهی ، همه احتراز کردن
شب جمعه ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن
«بخدا که هیچ کس را، ثمر آنقدر نباشد
که به روی نا امیدی ، در بسته باز کردن»
        

          " وسوسه باید وارد دنیا شود ولی بد به حال کسی که از طریق او وسوسه وارد شود"

لئو جان!
خیلی خوشحالم که تصمیم گرفتم این کتابتو بخونم.
 بشدت باهات موافقم توی مضمون و درون‌مایه حرفی که زدی.
تالستوی عزیز؛
درست گفتی!
هیچوقت گوشه گیری و رهبانیت باعث رشد و تعالی نمیشه و توی اجتماعه که باید بزرگ و بزرگوار بشیم.
خیلی از کتابت لذت بردم و قول میدم بقیه کتاباتو هم بخونم بزودی!
تا نامه‌ای دیگر خدافظ😁
        

          یک داستان جهان شمول است  و لذت‌بخش که با ترجمه فوق‌العاده سروش حبیبی شما غرق در داستان و اتفاقات میشوید.
        

          کتاب خیلی خوبی بود.
ماجرای خیلی ساده و قابل حدسی داشت. اما این از جذابیتش کم نمی‌کنه.
سیر مومن شدن و کافر شدن یک فرد رو در طول زندگی‌اش نشان داده که خیلی جذاب بود مخصوصا وقتی که کم کم از اون قداست و ایمانش کم شد و...
این کتاب هم مثل کتاب‌های دیگه‌ تولستوی می‌طلبه که بعد از خوندنش درباره خود داستان فکر کنیم و به ماجرای کاساتسکی و جزئیات داستان بیشتر بپردازیم و تحلیلش کنیم.


دوشنبه 9 مرداد1402.
پاتوق کتاب‌باز‌ها-جلسه کتاب" پدر سرگی" 
        

          گاهی آدم‌هایی پیدا می‌شوند که تارک دنیا شده و مسیر ریاضت در پیش می‌گیرند اما چند درصد این‌ها صرفا برای معبود خود این کار را می‌کنند؟ چند درصد به دنبال شهرت هستند؟ چه تعدادشان برای دوری از نفس دقیقا از دستورات همان نفس پیروی می‌کنند؟ این‌ها سوالاتی‌ست که بهتر است قبل از شروع این کتاب در پس ذهنتان نگاهشان دارید و بعد دوباره از شاهکاری از جناب تولستوی لذت ببرید.
        

          کتاب پدر سرگی از لیوتالستوی سرگذشت راهبی را بیان کرده بود .

نکته جالب درباره این کتاب لحظاتی بود که خواننده حس می‌کرد که پدر سرگی به راز زندگی اش دست یافته چه زمانی که به تازگی راهب شده بود چه زمانی که به شهرت رسیده بود .

اما ناگهان نویسنده با پیش آوردن مشکلی سر راه پدر سرگی ضعف او را به نمایش می گذاشت همین امر موجب جذابیت کتاب شده و باعث می‌شد که خواننده به دنبال علت ضعف او برود
        

          سیر معنوی و مبارزه با نفس پدر سرگی بسیار دلنشین و امیدوار کننده بود.
        

          نسبت به مرگ ایوان ایلیچ چند پله پایین تر است و این نظرم صرفا در بخش پایانی بیشتر نمایان میشه حس میکنم این پایان این کتابو  تولستوی سر سری نوشته تا فقط تمومش کنه