یه شاهکار تاریخی از دوره ناپلئون
واقعا؟
به خاطر یه حرف آدم می خورید؟
اونم کسی که کلی بهتون لطف کرده و بهش رای دادین؟
آره، این کتاب میرسونه که آدم ها در واقع عقل ندارن و مثل حیوونا هستن.اونا  فقط بعضی وقتا تظاهر به داشتن عقل میکنن
به زبان دیگه، ما تو موقعیت هایی که انسانیت رو زیر پا میذاریم، دست کمی از حیوونا نداریم و شاید بدتر از اونا باشیم!
خیلی از این کتاب خوشم اومد( مخصوصا بخشای شکنجه که بنظر دوستام خیلی حال به هم زن بود اما لعنت به اون قسمت پخته شدن آلن که واقعا دلم می خواست بالا بیارم :/) اما بنظرم بعضی قسمتها سانسور داشت...
در کل کتاب خوبی بود و ارزش خوندن داشت

          

            کتابی پر عشق های اشتباه، دوستی های عمیق، خشونت بی حد، خاطرات تلخ و...
بهترین کتاب کلاسیکی بود که تا حالا خوندم و برخلاف بیشتر آثار کلاسیک، مسائل فیمینیستی نداشت و این برام کتابو جذاب کرد.
این ستاره های کم هم به خاطر هیت کلیف و پسرش بود تا ببینه و بسوزه😂
واقعیتش، از شخصیت اولیه هیت کلیف یه گذشته تلخ و آینده روشن رو انتظار داشتم ولی اینطور نشد.ذاتا آدم بدی بود و این ناامید کننده بود.همچنین، پسرش لینتین هم به نظر آدم خوبی میومد و ترجیح میدادم زنده بمونه و با کاترین زندگی خوبی داشته باشن ولی اونم آدم خوبی از آب در نیومد.
اینکه داستان دوتا راوی( نل و لاک وود) داشت یکم عجیب ولی داستان رو جذاب کرد؛ هرچند بعضی وقتا نمیفهمیدم کی داره تعریف میکنه!
به هرحال کتاب خوبی بود و ارزش خوندنشو داشت
          

            این نمایش نامه اولین کتابی است که من ازآنتوان چخوف خوندم.نمایش نامه به سبک رئال یک زندگی اجتماعی معمولی را روایت میکند.وقتی سبک رئاله باید شخصیتها ملموس باشند وچقدر برای من شخصیتهای کتاب قابل باور هستند.کتاب چند ماجرای اقتصادی وعاشقانه رادریک خانواده روسی روایت میکند.روایت عشق های ممنوع عشق های غیرممکن....همه شخصیتهای کتاب از زندگی خودناراضین توجه ای به داشته های خود ندارند فقط به فرصتهای از دست رفته فکر میکنند وبه دنبال فرار از یکنواختی زندگی خود میباشند
اسم های روسی در کتابها ی روسی مقداری اذیت کننده است.الان شخص دایی وانیا ۳تا اسم داره
برعکس نظر بعضی از دوستان که می گفتند ارتباط گرفتن با آنتوان چخوف سخته برای من اصلا اینطور نیست.نمایش نامه روند آرام ولی دلچسبی داشت
کتاب رو من از نشرقطره خریداری کردم ترجمه روان وخوبی دارد فقط اینکه بنظر من۲۵صفحه اختصاص دادن به زندگی نامه آنتوان چخوف درابتدای کتاب کاربیهوده ای است
دی رفت وفردا همچنان موجود نیست
درمیان این وآن فرصت شمارامروز را
جمله خاص کتاب:
چه میشودکرد باید زندگی کرد.

          

            مجموعه چند داستان کوتاه پررمز و راز و ترسناک که با شور و شوق نوشته شده‌اند. این شور و شوق را که می‌گویم می‌شود در جابجای اثر و طرزی که نویسنده ماجراهایش را نقل می‌کند پیدا کرد. داستان‌ها نثر خیلی خوبی داشتند و ماجراها همه جذاب بود. درگیری اسطوره با زندگی امروزی درست همان طوری بود که در کارهای خوب فانتزی معاصر/شهری می‌شود پیدا کرد. استفادهٔ درست کلیشه‌ها، زیاده‌روی نکردن در آنها و در دام استفاده از شیوهٔ نقل داستان شفاهی نیفتادن جزو نقاط قوت دیگر این کار بودند. 
بعضی موارد جای پرداخت بیشتری داشت، اما از لذت خواندن اثر کم نمی‌کرد.
          

            «بلاخره از این خانواده یک نفر نباید نویسنده شود!»
این جمله‌ایه که کاتیا مان تا سال‌های آخر عمر با استناد بهش در مقابل نوشتن خاطراتش مقاومت کرد. اما بالاخره کسی تونسته قانعش کنه که حداقل درباره زندگیش حرف بزنه و این کتاب حاصل اون مصاحبه‌هاست. اون چیز که کتاب رو ارزشمند میکنه دسته اول بودن روایاته. کاتیا قصه تعریف نمیکنه بلکه در تمام این ماجراها شخصا حضور داشته و چون همیشه هم یه طرف ماجرا بوده، نسبت به اتفاقات سوگیری داره. ضمن اینکه به اقتضای زنانگیش و ساده بودنش خیلی صریح راجع به مسائل و افراد اظهار نظر می‌کنه که این باعث شیرین‌تر شدن کتاب شده.

کتاب نکات جالبی در مورد آثار توماس مان داره. از اونجایی که مان اکثر شخصیت‌های داستان‌هاش رو از محیط اطراف میگرفته، کاتیا بهترین شخص برای تشریح این کاره. مثلا ماجرای ملاقات لوکاچ و مان رو تعریف میکنه و نهایتا این احتمال رو میده که شخصیت نفتا توی کوه جادو از لوکاچ برداشته شده باشه.  یا ماجرای نوول «مرگ در ونیز» و اون خانواده لهستانی رو کاملا تعریف میکنه و حتی میگه بعد از مرگ توماس، یه بازرگان لهستانی برای ما نامه‌ای فرستاد که من همون پسری‌ام که تو اون سفر حضور داشتم.  و قس علی هذا.

در کل روایت‌های بی‌واسطه از دید نزدیک‌ترین شخص زندگی مان که حتی کوچک‌ترین عاداتش رو هم میدونسته، نقطه قوت این کتابه.
.
نکته آخر اینکه مقدمه مترجم سال 1385 نوشته شده ولی کتاب تازه چاپ شده و من داغ داغ از کتاب دیدآور خریدم. گشتم به چاپ دیگه‌ای هم که قبل از چاپ دید‌آور باشه برنخوردم. کاش ناشر یا خود مترجم توضیح میداد که علت این تاخیر 18 ساله چی بوده.
          

            کوچه ابر های گمشده به نظر من از آن دسته کتاب هایی است که نویسنده به فرم توجه خیلی بیشتری نسبت به داستان نشان داده است. 
فرم فوق العاده ای دارد، در ادبیات داستانی ایران تا حدودی بدیع و نوآورانه است و این دیوانگی نویسنده از آن نوع دیوانگی هایی است که شدیدا دوستشان دارم و برایم تحسین بر انگیز است. 

کتاب، داستان زندگی کارون را در یک شبانه روز روایت می کند و با رفت و برگشت های زمانی تا حد زیادی گذشته اش را نمایان می کند اما از آن جایی که کارون معتاد است دقیقا پایان کارش مشخص نمی شود و مخاطب در هاله ای از ابهام باقی می ماند.
و ابهام خصیصه سبک پست مدرن است که این داستان کاملا بر این اصل استوار است. 

اما در کل، دوستش نداشتم، داستانش به طور غیر قابل توضیحی ناقص بود، شخصیت ها جان دار و دارای ابعاد گوناگون شخصیتی نبودند، لحن هایشان عوض نمی شد، نویسنده می خواست با دیالوگ ویژگی هایی را به شخصیت ها بچسباند که به قد و قواره شان نمی خورد. 
روابط ضربدری و داستان های ضربدری ای هم که نویسنده وارد داستان کرده بود به گمانم نقطه ضعفش شده بودند. 
اما در آخر باید گفت از آن کتاب هایی است که برای فرمشان هم شده باید حداقل یک بار خوانده شوند. 

          

            بعد مدت ها بلاخره خوندمش. 
داستان واقعا کشش زیادی برای من داشت، و خب ما عاشق کتاب هایی هستیم که راجب کتاب هستند. در طول سه روزی که کتاب رو مطالعه می‌کردم، دلم می‌خواست من هم توی هاولینگ بوکس کار کنم. صبح ها از فرانک کروسان و شیر قهوه بخرم. و کل مدت کتاب بخونم و کسی باشه که براش لای صفحه ۴۴ و ۴۵ نامه بگذارم. شاید همین کتاب رو برایِ نامه گذاشتن انتخاب می‌کردم . دوست داشتم یه وبلاگ داشتم و راجب کتابخونه و کتاب ها می‌نوشتم. و شب به صدایِ کتابخونه گوش می‌دادم. از دوست عزیزم که این کتاب رو بهم امانت داد ممنونم، لطفا بیا باهم در هاولینگ بوکس کار کنیم. و از اینجا دارم بهت می‌گم بین صفحات ۴۴ و ۴۵ رو چک کن. 
          

            کتابی که به شکلی متفاوت  واقعیات جنگ را روایت میکند.
بدون اینکه نگاهی سیاه به امر دفاع مقدس داشته باشد، چهره سخت، بی رحم و ترسناک جنگ را روایت کرده و تصور فانتزی ای که از جنگ در ذهن ها شکل گرفته را در این کتاب نمی بینیم.
نویسنده قلم خوبی دارد و توصیفاتش در طول داستان کتاب را خواندنی کرده.