کتاب دارای مقادیر بالایی از تلخی وغم هست.
داستان آدمها و بچه‌هایی که بهشون ظلم شده، و از زور فقر مجبور به کار زیر دست ظالم جماعت شدن. برای ظالم بودن لازم‌نیست یه شهر‌رو به آتیش بکشی ، لازم‌نیست یه کشور رو بمبارون کنی، لازم نیست گردن بزنی، همین که با آدمای دور و برت بی انصاف باشی، بهشون زور بگی و بداخلاقی کنی، بسه. تو در حد خودت ظالمی.

کتاب که تموم شد،  خجیجه که‌مرد، کتاب رو بستم، از شیشه ماشین به بیرون خیره شدم و یه قدح غمِ تلخ و بدمزه و بزور قورت دادم تا از گلوم رد شه و بره پایین.

روایت، روایتِ زندگی ِ . کفِ بازار زندگی، چیزی‌که  در برخی شهر و روستاها، و نقاط کشورمون و جهان مون،  هنوز هم که هنوزه، داره رخ میده، ماهیت عوض نشده، اشکال عوض شدن. و برقرار بودن همین داستان، تلخی داستان رو چند برابر میکنه. اگه‌میدونستی  تموم شده و رفته و دیگه هیچ بچه و بزرگی مجبور به کشیدن چنین زجر و ذلتی نیست، باز جای شکر داشت ، دلت خنک میشد، اما اینکه میدونی هنوزم اوضاع از همین قراره... ،چه بگویم... .
به این فکر‌میکنم این گوشه ای یه ظلمه که بیان شده، چقدر بچه ها ،دخترها، وپسرهایی که ازین ظلم ها صدبرابر بدترش رو دیدن، اما  نطق نکشیدن و دهان بسته، با راز سر به مهر، سر به لحد گذاشتن و به گور رفتن.

طی داستان وقتی قالیبافخونه ها و وضعیت اسفناک‌شون توصیف میشد، وقتی بچه‌ها از نفرت شون نسبت به جزجز قالیبافی میگفتن، وقتی حتی تو رخت برون و شادی قبل از تولد یه نوزاد، با شعرهای گله‌مند از اوستا و قالی بافی میزدن و غم انگیزتر که با همون میرقصیدن، به این فکر میکردم‌که  ببین کار به این قشنگی ، حرفه و  هنر به این روح نوازی و دلبری رو چطور با ایجاد فضای بد و زور و ظلم و فساد، زدن خراب و داغون کردن.
اگه زور نمیگفتن، کتک نمیزدن، مجبور نمیکردن، محیط تمیز و نورانی و صمیمی بود، نه سرد و کثیف و تاریک، قالیبافی میشد یه تفریح که ازش پول هم در میاوردن، یه هنر که میشد بهش دلخوش بود، یه خاطره خوب، یه نقطه رنگارنگ و خوش صدا در گذشته، نه اینکه از صدای کوبه/ دف / کلوزار، و پاکی/ کارد، بیزار باشن و کلی خاطره بد جلو چشمشون بیاره!
منو یاد معلم بد انداخت. معلمی که اگر بد باشه، بچه‌ها تاوعمر دارن از اون درس و مختصات و هرچی که بهش مربوط بشه بیزار میشن، حتی اگه قشنگ ترین درس‌روی زمین باشه.

قشنگی این کتاب برام، لهجه اش بود، که باهاش اخت شد و کمی‌ازش یاد گرفتم، و بعد غریبی‌هاش یا همون دوبیتی های فلکلور، و سپس ضرب المثل ها و اصطلاحاتش.

کتاب روان بود و زندگی واقعی روستایی رو روایت میکرد،‌که طبیعت قشنگ داشت اما گرسنگی‌ هم داشت، عشق و دلهوشی داشت، اما زور بیکاری و ظلم بهش میچربید و بهش کمتر فرصت میداد.
        

          خیلی قشنگ بود .. مخصوصا پایان هر بخش .. 
        

          اثرِ "مرادی کرمانی"،تلخ اما واقعی...
        

          سه ستاره به قدرت و روح قلم هوشو
(یا به قدرت قلم و روح هوشو...)
و هزار ستاره که زار زار از چشم‌هایم چکیدند 
چرا که نِمِکو، اسدو و رضو قصه نبودند. از قصه‌ها نیامده بودند...
        

          چند سال پیش شروع کرده بودم به خواندن آثار هوشنگ مرادی کرمانی. با لبخند انار شروع کردم و حس صمیمیت ماندگاری از کتاب همراهم شد. اما با وجود اینکه این اثر نویسنده شهرت بیشتری داشت و محبوب تر بود نسبت به لبخند انار، چندان مورد اقبال من قرار نگرفت. نمی‌دانم چون ناخودآگاه با لبخند انار و پلوخورش و شما که غریبه نیستید مقایسه می کردم بود یا چه، اما خواندنش غریب بود و سخت! فقط اصطلاحات کرمانی کتاب که همراه با ترجمه به صورت پانویس بودند، برایم جذاب بود اما داستان ها بسیار ساده و بدون هیچ گونه جذابیت و گیرایی در نظرم نمایان بودند. در واقع شاید برای افراد خاصی که سلیقه شان اینگونه داستان ها باشد یا شاید خود کرمانی ها جالب به نظر برسد وگرنه داستان های عامه پسندی نبود و ارتباط گیری با شخصیت ها و عناصر داستان به نظرم سخت می آمد.
        

          اسدو تو راه شهر بود. می رفت شهر کاری پیدا کند. از قالی و قالیبافی و قالیبافخانه بدش می آمد، و از آنها که با کفش روی قالی راه میروند...

 تلخ بود و تکان دهنده
 اما واقعیتی بود از یک برهه که باید نوشته میشد تا فراموش نشود.
تا تکرار نشود...
        

          .

#کتاب_خواندم
#بچه_های_قالی_باف_خانه

از سخت بودن این کتاب شنیده بودم ولی تا قبل خواندن نظری نداشتم 
برای من این زجر دو روز طول کشید
با خواندن کتاب گریه نکردم.. شاید چون این چند روز قسی القلب شدم.. 
داستانی که کودکانِ هوشنگ مرادی کرمانی زندگی کرده اند قلب مرا مچاله کرد.. 
اما این روزهای غزه بیشتر مچاله ام می کند.. 
داستان رگه هایی از واقعیت دارد 
چقدر کودکی مردای کرمانی را دوست ندارم 
چقدر کودکی شخصیت های داستانش را دوست ندارم.. 
چقدر کودکی کودکانِ غزه را دوست ندارم 
چقدر این دنیای جنگ زده را دوست ندارم.. 
چقدر کاری از من برنمی آید برای جهان.. 
چقدر این دنیا یک آدم خوب کم دارد 
این روزها من به شما خیلی فکر می کنم 
ما شما را فراموش کردیم 
کاش شما مارا فراموش نکنید.. کاش برگردید 
این دنیا شما را کم دارد
کاش کسی شما را برگرداند.. 



غارت شده از کتابخانه ی شخصی @zeinabimantalab

#تلخ_تلخ
#شر_مطلق

امیتاز 3از 5
.
        

          تصویر سازی  عالی  و نثر روان کتاب باعث میشه احساس اندوه بیشتری داشته باشید !
پشت دارهای قالی خبری از کودکی نیست. دست‌های کودکانه و ضعیف باید پابه‌پای بزرگترها تارها و پودها را در هم بتنند و نقشه‌خوانی کنند تا دست آخر قالی خوش‌نقشی زیر پای مردمان (شاید) بی‌درد پهن شود. 

این کتاب رو از خود نویسنده هدیه گرفتیم و این تجربه لذت خواندنش رو چند برابر کرد:)

        

          بدون هیچ تعریف و تمجید و تشویق و تبلیغ قبلی کتاب رو خریدم ... 
به دو علت یکی اسم نویسنده که به چشمم خورد دومی هم قیمت عجیبش چون چاپ قدیم بود 😅.
تصورم این بود که داستان های کوتاه از زبان بچه هایی که تو قالی باف خانه بودند هست اما حالا که کتاب تمام شده فکر نمیکردم این حجم از غم و ناراحتی رو یه کتاب بتونه به آدم منتقل کنه .. اونجا که به یدالله زور گفتن ، خرشو سوزوندن ، کدخدا که از وسط دعوا میخواست نون بخوره الکی الکی پول گرفت از یدالله پول زور، تا شیطونو که نمکو رو در ازای پول از باباش ‌گرفت ، بیچاره لیلو ... 
بیچاره صفرو که سوخت ....
بیچاره رضو که مجبور بود از تو پهن الاغ جوهای ترش باد کرده رو جدا کنه بخوره ...
بیچاره خجیجه که بخاطر قالی بافی کج و کلاجه شده بود و داغ مادری موند به دلش و با بچه ش رفت اون دنیا .. 
هی روزگار 
        

          هوشنگ ،جومانجی و دیگر هیچ 
وقتی کتاب بچه های قالی باف خانه را در کتابخانه دیدم و به امانت گرفتم، تصور نمیکردم بلایی که جومانجی بر سر شهر آورد این کتاب نیز بر سر روح و روان من آورد. 
اگر با خواندن داستانی در مورد کودکان کار و کار در قالی باف خانه، نوک انگشتانتان را نگاه کردید که مبادا زخمی شده باشد، با داد و بیداد خلیفه از جایتان پریدید، از در گونی خوابیدن بر زمین سفت و سرد و نمور بدنتان کوفته شد ، از سوزش زنجیری که خلیفه بر کتف نمکو زد دردتان آمد، بدانید و آگاه باشید که نویسنده کتاب هوشنگ مرادی کرمانی ست.
هوشنگی که انگار با قالی پدرکشتگی دارد و نیت کرده خواننده از نشستن بر قالی دچار عذاب وجدان شود.
هوشنگی که انتقام تمام مرارت ها و سختی های کودکان قالی باف خانه را یک‌ جا و بی رحمانه از مخاطب می‌گیرد.
اگر نمی‌دانید چرا دو واژه فقر و فلاکت همیشه جفت هم می‌آیند حتما این‌ کتاب‌ را بخوانید.
بخوانید اگر اعصاب فولادین دارید و میتوانید خودتان را کنترل کنید که به زمین و زمان بد و بیراه نگویید.
 نویسنده به خوبی توانسته مفاهیمی چون فقر و فلاکت و یأس و شکست و نومیدی و درماندگی و زور و ظلم و جور و اجبار و مرگ در١٢٨ صفحه بگنجاند. 
هضم این حجم از تلخی کار سختی ست. 
قصه از جدایی نمکو از یدالله چوپان و زنش لیلا و راهی شدنش به قالی باف خانه ای مخوف آغاز و به فراق اسدو و خدیجه ختم می‌شود. 
اگر از آن هایی هستید که تصور می‌کنید دنیای کودکان همیشه بر همین پاشنه میچرخیده، خواندن این‌ کتاب‌ را از دست ندهید.
بخوانید ولی توقع نداشته باشید آخر کار مثل جومانجی همه چیز به حالت اول برگردد. 
        

          «بچه های قالی باف خانه»

اگر طاقت هم نشینی و دیدن زجه ها و غریبی خوانی های دای روستایی و سکوت نگاه پر درد مردانش را نداری یا نمی توانی بدون اینکه دامنت را ورچینی و قبایت را جمع کنی، پسرک کنج حیاط نِشسته صورت نَشسته ای که به پهنای صورتش اشک می ریزد را بلند کنی به سراغ این کتاب نرو!

بچه های قالی باف خانه قصه فقر و ظلمی است که بر خانواده یک مرد روستایی روا می رود.‌ قصه تلخی که با رنجش نداری مردخانه و مویه غمگین کودک رهسپار کار و بغض های فرو‌خورده مادرانه‌همراه می شود اما جاذبه خاص لهجه شیرین و کویری کِرمون تو را به جلو می خواند تا بنشینی به پای سرگذشت شوم و محتوم این قوم.

بند ناف سرگذشت پدران و مادران روستایی ما مردم این دیار را با غم‌بریده‌اند. 
ببار ای بارون ...
ببار...


کتاب بخش دومی هم دارد با عنوان «رِضو اَسد‌‌و خجیجه» که گویا داستان مجزایی بوده ولی مرتبط به داستان بچه های قالی باف خانه. این تسلط بر قلم و ترسیم سیه روزی و فلاکت بچه های زیر دست قالی باف را در کمتر داستانی از نویسنده های ایرانی دیده بودم(به مقدمه نویسنده در همین کتاب ارجاع دهم که بعد۱۸ سال گفت:«عجب چیز  تلخی نوشته ام!» هرچند مرادی کرمانی بچه کویر است،شما را به دل صحرا می برد اما از آب گوارا و شیرینی کرمون بی نصیب نمی گذارد.( ارجاع می دهم به لغت هایی که اسدو حواله اوستا کرد...!) 
پ: دوباره پرهیز می دهم کسانی که این روز ها حال خوش ندارند به سراغ این کتاب نروند. «بچه های قالی باف خانه»

اگر طاقت هم نشینی و دیدن زجه ها و غریبی خوانی های دای روستایی و سکوت نگاه پر درد مردانش را نداری یا نمی توانی بدون اینکه دامنت را ورچینی و قبایت را جمع کنی، پسرک کنج حیاط نِشسته صورت نَشسته ای که به پهنای صورتش اشک می ریزد را بلند کنی به سراغ این کتاب نرو!

بچه های قالی باف خانه قصه فقر و ظلمی است که بر خانواده یک مرد روستایی روا می رود.‌ قصه تلخی که با رنجش نداری مردخانه و مویه غمگین کودک رهسپار کار و بغض های فرو‌خورده مادرانه‌همراه می شود اما جاذبه خاص لهجه شیرین و کویری کِرمون تو را به جلو می خواند تا بنشینی به پای سرگذشت شوم و محتوم این قوم.

بند ناف سرگذشت پدران و مادران روستایی ما مردم این دیار را با غم‌بریده‌اند. 
ببار ای بارون ...
ببار...


کتاب بخش دومی هم دارد با عنوان «رِضو اَسد‌‌و خجیجه» که گویا داستان مجزایی بوده ولی مرتبط به داستان بچه های قالی باف خانه. این تسلط بر قلم و ترسیم سیه روزی و فلاکت بچه های زیر دست قالی باف را در کمتر داستانی از نویسنده های ایرانی دیده بودم(به مقدمه نویسنده در همین کتاب ارجاع دهم که بعد۱۸ سال گفت:«عجب چیز  تلخی نوشته ام!» هرچند مرادی کرمانی بچه کویر است،شما را به دل صحرا می برد اما از آب گوارا و شیرینی کرمون بی نصیب نمی گذارد.( ارجاع می دهم به لغت هایی که اسدو حواله اوستا کرد...!) 
پ: دوباره پرهیز می دهم کسانی که این روز ها حال خوش ندارند به سراغ این کتاب نروند.
        

          تلخ، تلخ و تلخ!

این کتاب دو داستان بلند دارد. اولی که تمام شد کتاب را رها کردم و عطای خواندن داستان دوم را به لقایش بخشیدم.
مرادی کرمانی عزیز، ابتدای کتاب متنی نوشته به جهت بازبینیِ پس از هجده سال از نوشتن کتاب جهت تجدید چاپ. آنجا گفته که خودم هم تعجب می‌کنم که چقدر عجیب و تلخ نوشته‌ام.
فکر نمی‌کنم چندان مناسب نوجوان‌ها باشد. یعنی اصلا به گمان من مناسب هیچکس نیست این کتاب. 
البته نوشتنش هم اتفاق ارزشمندی بوده است. روایت تلخیِ کودکانی که به اخبار در قالیباف‌خانه‌های کرمان و حومه‌اش به کار گرفته می‌شده‌اند.

تنها وجه مثبت کتاب برای من، لهجهٔ شیرین کرمانی است.
همین.
        

          عالی، عالی. رفت جزو کتاب‌های محبوب ذهنم. توصیف فضا و شخصیت‌ها گیرا و جاندار. استفاده از گویش محلی جذاب. قصه گویی خیلی خوب هر چند داستان‌ها خطی بود و  این نوع فرم مورد پسند من نیست ولی داستان‌ها تعلیق خوبی داشت. محتوا به شدت تلخ با پایان‌های غمناک. هر چند این داستان‌ها در دهه‌ی پنجاه نوشته شده ولی فقر و بیگاری به شکل‌های دیگری همچنان وجود دارد.
        

          بی حس شدم، غمگین شدم، گریه کردم
کاش این همه ناراحتی فقط توی داستان بود
که حتی همین مقدار برای قصه زیاد بود
و واقعیت تلخ و سیاه 
نفس تنگی 
غمگیییین
        

          کتاب تمام شد، من هم با آن تمام شدم.
        

          من درد رو لابه‌لای سطر به سطر این کتاب با پوست و گوشت و استخونم حس کردم
        

          تلخ‌ترین کتابی که خواندم.
راستش جز تلخی و سیاهی چیزی ندیدم
        

          بسیار بسیار تاثیرگذار ولی ناراحت کننده