عربیکا؛ حرف حساب ما درباره مقاومت

یکی از وظایف روایت های ما از پیرامون نفوذ در جان مخاطب و تاثیر بر افکار آن است به همین دلیل نباید روایت به گزارش دیده ها و شنیده ها از سنگ و چوب و آدمها و اتفاقات ختم شود همچون دوربینی که حوادث را ضبط و بدون دخل و تصرف پخش می کند. روایت باید درباره موضوع موضع داشته باشد.
روایت را بر اساس مجموعه ای از وقایع که هم زنجیره ای ازاتفاقات است و هم بین آنها رابطه علی و معلولی وجود دارد، تعریف می کنند. جهان روایت حاصل همکنشی میان نویسنده و خواننده است. نویسنده نشانه هایی را در متن میگنجاند که آن نشانه ها با فرآیندهای ذهنی و شناختی خواننده معنادار و دلالتمند می شود یعنی جهان روایت حاصل تداخل متقابل متن نویسنده و ذهن خواننده است. در یک جمله روایت محرکی است که با شخصیت ها، کشمکش ها، اتفاقات به دنبال درگیر کردن ذهن مخاطب است تا او را به اندیشیدن وا دارد تا این واکنش منجر به رفتارهای عاطفی، میدانی و اندیشه ای شود. همین جا تفاوت روایت با سایر اقسام ادبی که خیلی خود را درگیر و دار واکنش مخاطب نمی دانند روشن می شود.  وقتی از روایت خوب حرف می زنیم واصخ است که روایت را کنشی بی طرفانه نمی دانیم بلکه روایت باید منجر به شکل گیری و تعیین واکنش های ما به جهان پیرامون مان باشد و حتی نگرش ما را درباره جهان و تجربیات مان رقم بزند.
این یعنی روایت صرفا موجبات سرگرمی ما را فراهم نمی آورد، تعلیم مان می دهد، آگاه مان می سازد و حتی ترغیب مان می کند که کاری کنیم. نویسنده اگر این مسئله را به عنوان شالوده اصلی روایت خود در نظر نگیرد به سمت  روایت مسائل روایت نشدنی یا حتی ناروایت ها پیش می رود. یعنی مسائلی بسیار حاشیه ای یا کم اهمیت که نیازی به روایت کردن شان نیست یا رویدادهایی که نمی توان یا نباید روایت کرد. این دقیقا تفاوت روایت و ناروایت است. 
عربیکا؛ آخرین کتاب نسبتا موفق یامین پور در بستر سفرنامه نویسنده به مسئله مقاومت پرداخته است هم به گذشته و حال و آینده مقاومت پرداخته هم حرف های حسابی که بارها بارها در بسترهای مختلف باید درباره موضع ما و نسبت ما با مقاومت زده شود را در قالب گوارا و روانی زده است که خواندنش برای مردم کوچه و بازار و نخبگان کنشگر لازم است
        

          قهوه عربیکا تلخ و ترش است. تلخی دارد ولی ترشی هم دارد. یک بعدی نیست. 
کتاب آقا وحید یامین پور هم واقعا عربیکا بود.
فقط با یک  تفاوت، عربیکای خوردنی ترشی دارد ولی عربیکای یامین پور، شیرینی.
تلخی های جنگ و نجاست رژیم غاصب را کامل، امید به زندگی لبنانی ها و روحیه مبارزاتی بدون خستگی را کامل نشان داده.
آشنایی قدیمی یامین پور با لبنان، همه چیز را بهتر کرده بود.
سفرنامه خوب، باید اوضاع فرهنگی را به ویژه پوشش دهد، اینکه برویم جایی، از ظاهر بنویسیم را که هر بنی بشری بلد است.
سفرنامه خوب یعنی خسی در میقات، یعنی جانستان کابلستان و یعنی عربیکا.
کتاب به خوبی فضای سیاسی فرهنگی لبنان را نمایان می کند و به جا و به موقع به روابط ایران لبنان و نظر مردم لبنان نسبت به ایران می پردازد.
کتاب بعضی مواقع به چیز هایی می پردازد که در ظاهر مهم نیستند ولی شیرینی کتاب به آنها است.
کتاب بسیار خوبی بود، نثر فوق العاده یامین پور و روایت مورد نیاز از لبنان.
تنها مشکل کتاب، ویراستاری آن بود که مشکل های اعصاب خورد کنی داشت.

پ.ن: کتاب در نهایتا ۴ ساعت تموم شد.
        

          عربیکا یک گزارش خیلی داغ و ساندویچی از لبنان 🇱🇧 همین چند ماه است. روایت یک دیدار با دبیرکل شهید، گزارشی از اوضاع ضاحیه جنوبی بیروت در روزهای بمباران توسط رژیم منحوس صهیونیستی، عملیات پیجرها، شهادت سید مقاومت و تأثیر آن بر کادر مقاومت و دوستداران آن، شهادت سه‌نوار و آینده حزب خدا بدون سید شهید. کتاب تا وقایع آخر آذر  ۱۴۰۳ را پوشش می‌دهد و به فاصله یکی دو هفته وارد بازار کتاب می‌شود. برگ برنده کتاب همین تازگی تحلیل‌ها و روایت‌ها از وقایع نزدیک است. 
 در چند ساعت می‌شود آن را خواند و لذت برد و در کتابخانه گذاشت تا چندسال بعد مجدد به سراغش برویم و با وضعیت آن روز لبنان، وقایع کتاب و پیش‌بینی‌هایش را مقایسه کنیم.
        

          عربیکا را باید سر وقت خورد! با همان طعم دوگانه ترش و تلخ و گرمای ملایم! عربیکای یامین‌پور را هم باید سر وقت خواند؛ لحظه، آن و زمان در تماشایی‌ترین تاریخ و در زیبا‌ترین جغرافیاست که به استقبال ما آمده است. اکنون را باید فهمید تا درکی درست از سیر آرام تاریخ یافت.
قلم و سبک نوشتاری وحید یامین‌پور بیش از همه تحت تاثیر شهید آوینی است. او در سفرنامه‌هایش دقیقا شبیه یاد‌نامه‌ها و حتی اندک رمان‌ها، به سیرت‌های لاهوتی و ملکوتی بیش‌تر می‌پردازد تا صورت‌های ناسوتی!
تسلط و درک او از اجتماعاتی که دیده از ژاپن گرفته تا بیروت باعث شده است آثار او زوایای دقیق و تأمل برانگیزی را از ویژگی‌های جوامع، فرهنگ‌ها و منش ملی و اجتماعی مردمان این‌سو و آن‌سو در برابر ما بگشاید. وقتی از مفهوم خانه و پایداری وطن‌پرستانه مردم لبنان سخن می‌گوید درکی ژرف و متفاوت از سایرین را به دست می‌دهد و هنگامی‌که در مورد شکست و ویرانی غزه سخن می‌گوید صورت‌بندی و روایتی متفاوت دارد؛ آن‌جا که می‌گوید این مردم بر خلاف همه جهانیان‌اند که ما در آیینه حق، خود را می‌بینیم و اینان در آیینه، حق را!!! این مردم قوم برگزیده خدایند! که رو به وجود ایستاده‌اند؛ به رغم همه جهانیان که پشت به وجود و رو به خود درمانده‌اند!
یامین‌پور در این کتاب به بخشی از سوالات ما را در مورد ملت مقاوم لبنان و غزه پاسخ می‌دهد؛ او در بیان لحظات تماشایی و تاریخی شهادت یحیی سنوار بیش از آن‌که درگیر جلوه‌های ناسوتی این مرگ قهرمانانه باشد، در فهم تاریخی روح و اراده سنوار در آن لحظات فرو رفته است؛«یحیی می‌داند که زنده او چقدر بدرد اسرائیل می‌خورد و می‌تواند کتاب تاریخ را ورق برگرداند اما روحی لاهوتی با اراده‌‌ای ملکوتی که از غیب نشأت گرفته این چنین آرام مرگ را به خویش دعوت می‌کند.»
او در بیان رنج و مصیبت مردم لبنان بعد از شهادت رهبری تکرارناشدنی به مقوله جامعه‌سازی و انسان‌پردازی جنگ و مقاومت می‌پردازد. انسان‌ کتاب‌های یامین‌پور، الهام گرفته از آوینی نه در پی کسب پیروزی و آسایش ظاهری و تحمل غم محنت و غربت ویرانی، بلکه در مبارزه‌ای نمادین از ابتدای تاریخ تا به اینجا، مشتاق و مست درک معنای سازندگی جنگ و سختی‌های زندگی است؛ آن‌جا که می‌گوید «آزادی حقیقی در رقم زدن زندگی و ساختن آرزوهاست، نه در مصرف آرزوهای از پیش آماده شده. آن‌ها که می‌گویند از دل جنگ زندگی می‌جوشد بیراه نمی‌گویند. حقیقت انسانی زندگی در مواجهه با تلخی جنگ از دل‌ها جوانه می‌زند». انسان این‌چنینی به آسمان تنوره می‌کشد تا در زمین غنوده شود.
عربیکا طعم دقیق زندگی است!‌ بدون تجزیه آن به عناصر تشکیل‌دهنده‌اش. ترس در اینجا ابزار شیطان است و نه ابراز حیات انسانی! هر چقدر بیشتر بترسی بنظر که جنبنده‌تری اما در میرندگی ترس در خواهی غلتید.
        

          عربیکا را خواندم! 
اگر به دنبال اطلاعات تاریخی عمیق راجب لبنان و حزب الله هستید، کمی کمک تان می‌کند 
اما اگر مثل من علاقه مند به سبک زندگی مقاومت هستید، حتما بخوانید ... 
چند ساعتی زندگی در فضای لبنان ( هر چند ممکن است آنقدر دقیق به تصویر نکشیده باشد ) خیلی لذت بخشه! 
 
* عربیکا روایتِ زندگی در جنگ مردم لبنان است *
#سفرنامه
        

          برای من که روز به روز و لحظه به لحظه، یادداشت‌های دکتر یامین‌پور در بیروت رو می‌خوندم و اخبار و عکس‌ها و گزارش‌هاش رو رصد می‌کردم، چیز جدید زیادی نداشت. اما همه این احوالات، در وسط معرکه حق و باطل، به‌جا و به درستی کتاب شد و باید بماند برای آن‌ها که می‌آیند و باشد که حافظه تاریخی نسل کنونی انقلاب، بلندتر باشد!
        

          من هنوز این کتاب را نخواندم، البته با امضای آقای یامین پور سفارشش دادم، ولی با توجه به سفرنامه قبلی ایشون که در کشور ژاپن بود (کاهن معبد جینجا)، ان شاالله این کتاب هم اثر عالی ای خواهد بود...

به روز رسانی
 نحوه برخورد بنده با برخی کتاب ها بیشتر به علت ارتباطی ست که با نویسنده دارم، یامین پور از آن دست نویسنده هایی ست که اگر سفرنامه به ساوجبلاغ یا کوره دهات های اطراف فلان قریه هم بنویسد خواندنش کاملا مفید خواهد بود. این کتاب هم همینطور است، نگارنده اگر نگویم در هر سطر، اما در هر صفحه نکته ای بعنوان جایزه برای خواننده درنظر گرفته است. هرچند بیان کتاب کاملا روان است اما نکات شیرین و قابل تأملی در هر صفحه میتوان یافت.
        

          عمیقا به این فکر می‌کنم که گاهی درباره اینکه کدام لحظات نامش زندگی است اشتباه می‌کنم. آن لحظات غیرمعمول و گاه آمیخته به رنج که گمان می‌کنیم کوتاه است و گذرا و مقدمه‌ای برای زندگی واقعی یا همان زندگی روزمره و پایدار و باثبات که همه‌ چیزش روی حساب و کتاب و مطابق پیش‌بینی است؟ نام کدام را "زندگی" بگذاریم؟
        

          اگر در طول معرکۀ طوفان الاقصی، به ویژه برهۀ درگیری شدید در لبنان، پیگر وقایع بوده باشید، این کتاب نکتۀ خیلی خاص یا روایت بکر و ناشنیده برایتان ندارد. 
اما اگر خیلی پیگیر نبودید و از تاریخ و شرایط لبنان و حزب‌الله هیچ اطلاعاتی ندارید، نکات خوبی دستگیرتان خواهد شد.