عربیکا واقعا عالی بود و من با یکدستی متن خیلی لذت بردم.
بعضی صحنه‌ها اونقدر خوب بیان شده بود که من رو منقلب کرد.
منم بیشتر کتاب‌هایی رو دوست دارم که من رو به فکر ببره.
من واقعاً طرفدار قلم آقای یامین پور هستم.
        

          دلم تاب نیاورد و کتاب را خریدم...
با یامین پور همسفر شدم انگار من هم در کوچه پس کوچه های ضاحیه قدم می زدم.
خلاصه بگویم ، صریح و واضح :
اگر دردت انسانیت است و بین خون های مظلومین دنیا تفاوتی قائل نمی شوی ، این کتاب بدردت می خورد.
اما اگر لجاجت داری ، بساز و بسوز‌...
        

          روایتی به دلچسبی یه‌فنجان عربیکای داغ وسط خستگی‌های روزمره. روایتی که فقط به بیان صرف اتفاقات بازه‌ی زمانی حضور نویسنده محدود نشده و یه بیان جمع و جور از  تاریخ مقاومت هم لابه‌لای روایت جاخوش کرده برای نوجوان‌ها و جوان‌هایی که مثل من مشتاق اطلاعات اینچنینی هستن.
چاشنی روایت یا بهتره بگم روحِ روایت هم مثل همه‌ی کتاب‌های آقای یامین‌پور، خنکای واژه‌ها، جملات و مطالب عمیقِ برآمده از ادراکات درون نویسنده‌ست که قلب و فکر آدم رو جلا میده؛ از همون واژه‌ها و جملاتی که تا چندین روز لذت تلاش برای درک عمق و رازورانگی‌شون لحظه‌های عادی زندگی رو طور دیگری رقم میزنه و گاهاً دریچه‌ای میشه برای جست و جو و غرق شدن بیشتر در پشت‌پرده‌ی حقیقی و رازگونه‌ی این‌‌دست مفاهیم.
عمیقاً لابه‌لای صفحات این کتاب حیات جدیدی رو تجربه کردم. با وجود اینکه کوتاه بود اما در انتهای کتاب حس می‌کردم خاطرات چندین و چندساله‌ای رو مرور کردم و حالا از شدت دلتنگی پر از بغضم :)
آقای‌نویسنده!
خداقوت و
قلم‌تون پر حکمت و پر برکت ان‌شاءالله.
منتظر انتشار کتاب‌های توراهی هستیم :)
        

          ابوحیدر، مردی شصت ساله، جواب می دهد: از خونه ها بی خبریم. حتی قبرستونا رو هم زدن. پک عمیقی به سیگارش می زند و نگاهش را می دزدد. ادامه می دهد: خونه ها که از بچه هامون که عزیزتر نیستن. سنگ دوباره روی سنگ می ره... خونه ها رو از نو می سازیم... فدای مقاومت!
        

          به عنوان کسی که طعم اسپرسوی موردعلاقه‌م هشتاد-بیست به نفع روبوستاعه، باید بگم عربیکا به قلم کسی که عاشق قهوه صد عربیکاس، به مذاقم خیلی خوش‌اومد. 

قبل‌تر هم به این نتیجه رسیده بودم که قلم وحید یامین‌پور خوراک روایت‌گری از سفر، رویداد، ماجرا یا حتی یه مکانه و الان که عربیکا رو خوندم میتونم نظرمو تمدید و تایید کنم. زبان روان، صمیمی و در عین حال ادبی‌ای که اگه جای نثر، شعر بود قطعا سبک هندی بود. واقع‌نمایی به جای ایدئال‌نمایی، دوری از کلیشه‌پردازی و شعاردادن در عین مرور آرمان‌ها و جزئی‌نگری و تیزبینی تو بیان روایت از ویژگی‌های قلم یامین‌پور، به‌ویژه تو عربیکاست. 

یه اطلاعات تاریخی،نظامی، مقاومتی لابلای این سفرنامه به مخاطبی که ممکنه ندونه یه چیزایی رو میده که بنظرم با توجه به موقعیت حساس کنونی منطقه، بسیار کار خوب و بجاییه.

اونقدر خوشخوان و نرم بود این کتاب که زیر ۳ساعت گوشت شد چسبید به بدن. البته چون این سفر بعد از شهادت سیدحسن بوده، بارها وسط خوندن اشک آدم ناخودآگاه جاری میشه. 

دم سوره‌مهر هم گرم.
        

          جنگ از عوامل شدت و حیات روح و جان است،نه ضعف و سستی و فساد.
لبنان رو قبل این کتاب دوست داشتم،الان خیلی بیشتر دوسش دارم..
با این کتاب یه دور بهش سفر کردم و لذت بردم.
        

          به نام او...
عربیکا را کش دادم، آنقدر کش دادم که طعمش رسوخ کند وسط قلب و روحم.
هی بغض کردم. هی بغض‌هایم ترکید. هی اشکم درآمد. هی غصه خوردم. اصلاً بعضی جاها عاشق شدم.
مثل اینکه یک وقت‌هایی بروی وسط یک کتاب، چادر بزنی. آواره‌اش بشوی. دم و دستگاهت را کوچ بدهی وسط کتاب و نخواهی به کتاب دیگری کوچ کنی.

کتاب را به شدت شخصی سازی کردم.
زیر کلماتش را خط کشیدم. بعضی جاها با یک خط قانع نمی‌شدم و هایلایتر را برمی‌داشتم و همینطور سبز و آبی و رنگ و وارنگ.
فصل شهادت یحیی را کلاً قرمز کردم
چند بار خواندم و هی فکر می‌کردم جا دارد بیشتر رنگ قرمز بزنم به کلماتش.
اصلاً یحیی مرا دیوانه کرد.
اصلاً عربیکا مرا دیوانه کرد.
قلبم را شکست
و خدا در قلب‌های شکسته است.
        

          روایت بسیار شیوا و روان و در عین حال تلخ از جنگ لبنان و حال و هوای مردم  پس از شهادت سید مقاومت‌ 
        

          من تا به حال سفرنامه نخونده بودم و این اولین تجربۀ خوندن در این سبک بود.
بامداد بیست و شش خرداد در حالی که خوابم نمی‌برد تصمیم گرفتم با توجه به وضعیت موجود و اتفاقات در حال رخ دادن در ایران، شروع کنم به خوندن عربیکا.
همیشه حس می‌کنم برای فهمیدن چیز‌ها، مصداق‌های بیرونی و عینی خیلی بهتر کمکم می‌کنن... و خب در این مورد هم جواب داد.
خیلی اطلاعات از ماجراها و درگیری‌های حزب‌الله با صهیونیست‌ها دستگیرم شد و خیلی بیشتر این حس درونم رشد کرد که واقعا اثر این لکۀ ننگ باید از روی زمین پاک بشه، هر چه زودتر ان‌شاءالله...
خلاصه که توصیکم به خوندنش، واقعا قلم جناب یامین‌پور خالی از لطف نبود.
        

          ﷽
عربیکا هم سفرنامه اس و هم تاریخ، نویسنده روایت سه سفرش به لبنان در تاریخ‌های مختلف را نوشته و در کنار این سفرنامه‌نویسی به جزئیات و تاریخ لبنان و شخصیت های مختلف تاثیرگذار در لبنان هم توجه شده است، عربیکا هم درس تاریخ می‌دهد و هم گزارش از روزهای شادی و غم لبنان و مردمش.
روانی و جذابی قلم نویسنده هـم مزیت دیگر کتاب است، طراحی صفحات و استفاده از تصـاویر مرتبط هم در کتاب جالب بود و به نظرم عربیکا می‌تواند وارد لیست خرید کتاب شمـا برای سال ۱۴۰۴ شود، خـواندنش زمان زیادی از شما نخواهد گرفت ولی در عوض اطلاعات خوبی به شما خواهد داد.
نویسنده با بیان جزئیات سفر در روزهای بعد از ۷ اکتبر، به خوبی حال و هوای مردم و کشور لبنان را بیان می‌کند و تصویر خوبی از مقاومت ارائه داده است.
        

          از خود یامین پور و قلمش بیشتر انتظار داشتم.
نه تصویرسازی مناسبی داشت که من رو تو سفرش با خودش بکشونه، نه اطلاعات جدیدی که بخواد به من ارائه بده.
البته برای این که بخواید خیلی کلی با فضای اون ایام لبنان آشنا بشید بد نیست.
بعضی وقتا وسطش یهو شروع می‌کرد بحث فلسفی کردن که یه جاهایی حال میداد یسری جاها نه.
جمعا ارزش یه بار خوندن رو داشت.
        

          نیمه اول کتاب اصلا سفرنامه نیست و گویا نویسنده این قسمت را به هدف آموزش تاریخ مقاومت نوشته است. عربیکا در نیمه دوم سفرنامه می‌شود. سفرنامه ای که گیراست و اما روایتش به اندازه اتمسفر آن روزها، با حس در آمیخته نیست.
        

          به نسبت توقعی که از حضور راوی در زمان و مکانی چنین حساس، و حتی به نسبت سفرنامه قبلی نویسنده، بسیار کمتر از حد انتظار بود. گویا صرفا به لبنان سفر کرده که چند گزارش تلویزیونی تهیه کند و حالا چند یادداشت سطحی نیز به رشته تحریر در آورده‌است.
        

          سفرنامه ای که انگار نادر ابراهیمی و سید مرتضی آوینی باهم نوشتن... 
        

          خوشحالم، یک از پیدا کردن چنین کتابی که مدت ها بود دنبالش بودم، و دو از اینکه میتوانم رضایتم را از روان بودن قلم نویسنده اظهار کنم. 
احساس میکنم بلاخره دارم "کتاب" میخوانم
بقیه مشتی نوشته بر اساس ذهنیت نویسنده بود که خواندم... 
        

          جنسش ، مقاومت بود ،گرچه تلخ 
رنگ و بوی لبنان و ضایحه و ...؛ 

به قول اقای یامین پور :
کسی که می‌تواند بنویسد و قلمش را زمین می‌گذارد،مثل سربازیست که می‌تواند بجنگد و اسلحه اش را زمین میگذارد... 
روایت هنر میخواهد ، هنرش هم این است که راوی ، با خط به خط روایتش ، مخاطب را با خود همراه کند ، غرق کند ، چه میخواهد یاداوری گذشته باشد ، چه تصورات خیالی ، چه صحنه سازی برای آینده ؛ 
و او موفق بود ، عربیکا اثری متفاوت است ... نه تنها متفاوت با اثرات دیگر نویسنده اش ، متفاوت از هر کتابی ؛
برای من که اینطور بود :)!
        

          کتاب به شدت قشنگی بود و با قاطعیت میتونم بگم یکی از قشنگ‌ترین کتابای ایرانی‌ای که خوندم بود ( چون هم قلم قشنگ آقای یامین‌پور بی‌نظیر بود، هم داستان جدید و جالب بود ). یه جاهایی با کتاب لبخند به لبام نشست، یه جاهایی انقدر اشک ریختم که دیگه چون چشمام تار شده بود  و نمیتونستم بخونم جلوی اشکامو گرفتم، یه جاهایی‌ام یه اطلاعات و اتفاقاتی کامل شرح شده بود که واقعا با خوندنشون خیلی حیرت‌زده می‌شدم.
به نظرم توی این اوضاع و احوال دنیا و همه ی اتفاقاتی که در حال رخ دادنه خوندن این کتاب میتونه خیلی چیزا رو واضح تر نشونتون بده و در عین حال الهام بخشتون باشه :)
        

          این سفرنامه مناسب حال و هوای این روز های ماست . 
پیش بینی اتفاقات این چند روز در کتاب مشهود است .
توصیه ها و تجربه های کتاب هم شیرین است و هم تلخ و البته کاربردی .
پیشنهادم این است همین روزها شروع به خواندنش کنید .
        

          کتاب روان و کوتاه است ؛به گرم ترین و پرشور ترین وپر سرعت ترین موضوع مبهم  روز می پردازد و این یعنی هر کسی را قلقلک می دهد با کفش های کتاب پایی بزند .این یعنی  نصف اصلی راه را امده.به شبکه های کتابخوانی نگاهی می کنم.کتاب بسیار دیده و خوانده شده .برای کتابی با این عمر یعنی خوب دیده شده.دلیلش موارد گفته شده و صاحب اثر بودن  نویسنده در سفرنامه نویسی است  ولی اینجا شاید عجله کردن برای رساندن اثر ؛از غنای ان کاسته.خدا داند فشار ناشر بوده یا  فشار افکار عمومی یا فشار غم هایی که تازه می شده با غمی دگر....
اقا وحیدچرا سه کاسه یکی کردی! سه سفر در سه برحه متفاوت با سه فضای متفاوت را ریختی روی هم؟بعضی وقت ها فکر می کنیم مثل مامان ها می توانیم هر چه در یخچال داریم  و مانده روی هم بریزم و آشی بس خوش طعم رقم زنیم ولی نیست چنین!ظلم کردی برادر به یارانت 
هر کسی از اقلیم حزب الله رد شده در این کتاب سهمی دارد ولی بی سهم مانده اند همه.از امام موسی صدر که اقیانوسی عمیق است تا حریری  ها !سهم هر دو یکی ؟
عکس ها هم تکرار تلویزیونی.امام صادقی بزرگوار حداقل در عکس ها اشنایی زدایی می کردی.دلم خنک شد حرف هایی که می خواستم یک فرمانده بلند مرتبه سپاه  گیر بیاورم بزنم خبرنگار الجزیره گفته بود؛ناز شصتت.خلاصه شله قلمکاری بود برای خودش.
        

          حمدا لله که طلسم این کتاب شکسته شد و بالاخره در طی کلاسهای طویل و بدون عایدی دانشگاه تونستم بخونمش!
قلم زیبا و  ظریف نویسنده  بعضا جوری تمام دقت و توجهم رو جلب می کرد که برای درک بهتر  گاها مجبور می شدم پس زمینه ی صدای  اساتید رو در ذهنم حذف کنم.
حین خوندن کتاب بارها و بارها این نکته تو ذهنم تکرار میشد که چقددددررر این کتاب نکته های ریز و درشت برای ارائه داره و چقددددرررر دوست دارم از صفحه به صفحه و خط به خطش بریده کتاب منتشر کنم!