روایتی به دلچسبی یه‌فنجان عربیکای داغ وسط خستگی‌های روزمره. روایتی که فقط به بیان صرف اتفاقات بازه‌ی زمانی حضور نویسنده محدود نشده و یه بیان جمع و جور از  تاریخ مقاومت هم لابه‌لای روایت جاخوش کرده برای نوجوان‌ها و جوان‌هایی که مثل من مشتاق اطلاعات اینچنینی هستن.
چاشنی روایت یا بهتره بگم روحِ روایت هم مثل همه‌ی کتاب‌های آقای یامین‌پور، خنکای واژه‌ها، جملات و مطالب عمیقِ برآمده از ادراکات درون نویسنده‌ست که قلب و فکر آدم رو جلا میده؛ از همون واژه‌ها و جملاتی که تا چندین روز لذت تلاش برای درک عمق و رازورانگی‌شون لحظه‌های عادی زندگی رو طور دیگری رقم میزنه و گاهاً دریچه‌ای میشه برای جست و جو و غرق شدن بیشتر در پشت‌پرده‌ی حقیقی و رازگونه‌ی این‌‌دست مفاهیم.
عمیقاً لابه‌لای صفحات این کتاب حیات جدیدی رو تجربه کردم. با وجود اینکه کوتاه بود اما در انتهای کتاب حس می‌کردم خاطرات چندین و چندساله‌ای رو مرور کردم و حالا از شدت دلتنگی پر از بغضم :)
آقای‌نویسنده!
خداقوت و
قلم‌تون پر حکمت و پر برکت ان‌شاءالله.
منتظر انتشار کتاب‌های توراهی هستیم :)
        

          به عنوان کسی که طعم اسپرسوی موردعلاقه‌م هشتاد-بیست به نفع روبوستاعه، باید بگم عربیکا به قلم کسی که عاشق قهوه صد عربیکاس، به مذاقم خیلی خوش‌اومد. 

قبل‌تر هم به این نتیجه رسیده بودم که قلم وحید یامین‌پور خوراک روایت‌گری از سفر، رویداد، ماجرا یا حتی یه مکانه و الان که عربیکا رو خوندم میتونم نظرمو تمدید و تایید کنم. زبان روان، صمیمی و در عین حال ادبی‌ای که اگه جای نثر، شعر بود قطعا سبک هندی بود. واقع‌نمایی به جای ایدئال‌نمایی، دوری از کلیشه‌پردازی و شعاردادن در عین مرور آرمان‌ها و جزئی‌نگری و تیزبینی تو بیان روایت از ویژگی‌های قلم یامین‌پور، به‌ویژه تو عربیکاست. 

یه اطلاعات تاریخی،نظامی، مقاومتی لابلای این سفرنامه به مخاطبی که ممکنه ندونه یه چیزایی رو میده که بنظرم با توجه به موقعیت حساس کنونی منطقه، بسیار کار خوب و بجاییه.

اونقدر خوشخوان و نرم بود این کتاب که زیر ۳ساعت گوشت شد چسبید به بدن. البته چون این سفر بعد از شهادت سیدحسن بوده، بارها وسط خوندن اشک آدم ناخودآگاه جاری میشه. 

دم سوره‌مهر هم گرم.
        

          نیمه اول کتاب اصلا سفرنامه نیست و گویا نویسنده این قسمت را به هدف آموزش تاریخ مقاومت نوشته است. عربیکا در نیمه دوم سفرنامه می‌شود. سفرنامه ای که گیراست و اما روایتش به اندازه اتمسفر آن روزها، با حس در آمیخته نیست.
        

          سحر اولین روز ماه مبارک رمضان این کتاب را تمام کردم. 

این کتاب سفرنامه های وحید یامین پور به لبنان است. اولین سفرش بعد از پیروزی در جنگ سی و سه روزه شروع می شود و آخرینش، نزدیک به قرارداد آتش بس و فرار سربازان رژیم صهیونیستی پایان می یابد.

مثل همه سفرنامه ها، می دانم که نویسنده هر آن چه را دیده نمی تواند منتقل کند اما همین قدر که منتقل می شود، پر از بغض و لبخند است. 

از دوستان لبنان دیده ی بعد از شهادت سید شنیده بودم که مردم سیدحسن را زنده می دانند. نه آن که شهادتش را نخواهند قبول کنند که او را هنوز حاضر و ناظر بر صحنه می دانند. همین مطلب را لا به لای سطور این کتاب می توان پیدا کرد. 

قلم یامین پور واقعا روان است. همین باعث سرعت در مطالعه کتاب می شود. و این سرعت نه به آن علت که کتاب حاوی تحلیل ها و مطالب قابل تأمل نیست که هست! مسئله قلم روان نویسنده است که چنین امکانی را برای خواننده ایجاد می کند. 

یامین پور در این کتاب، جلوه دیگری برای من پیدا کرد غیر از جلوه ی یامین پورِ ارتداد و غیر از جلوه یامین پورِ ماجرای تفکر آوینی. و خب، اعتراف میکنم این جلوه هم مثل جلوه های قبلی جذاب بود. خدای متعال بر ثمرات و برکات نویسنده بیفزاید. 

برخی از تحلیل های ارائه شده در کتاب برای من جالب بود. کمتر شنیده بودمش یا اصلا نشنیده بودم و همین مطلب در کنار روایت های فوق العاده جذاب از نزدیکِ جنگ، به نظرم دلیل کافی ست برای لزوم مطالعه این کتاب.

می توان راحت کتاب را به دست دبیرستانی های متوسطه دوم داد و بازخورد خوب گرفت! شک نکنید.
        

          از خود یامین پور و قلمش بیشتر انتظار داشتم.
نه تصویرسازی مناسبی داشت که من رو تو سفرش با خودش بکشونه، نه اطلاعات جدیدی که بخواد به من ارائه بده.
البته برای این که بخواید خیلی کلی با فضای اون ایام لبنان آشنا بشید بد نیست.
بعضی وقتا وسطش یهو شروع می‌کرد بحث فلسفی کردن که یه جاهایی حال میداد یسری جاها نه.
جمعا ارزش یه بار خوندن رو داشت.
        

          خوشحالم، یک از پیدا کردن چنین کتابی که مدت ها بود دنبالش بودم، و دو از اینکه میتوانم رضایتم را از روان بودن قلم نویسنده اظهار کنم. 
احساس میکنم بلاخره دارم "کتاب" میخوانم
بقیه مشتی نوشته بر اثاث ذهنیت نویسنده بود که خواندم... 
        

          قهوه عربیکا تلخ و ترش است. تلخی دارد ولی ترشی هم دارد. یک بعدی نیست. 
کتاب آقا وحید یامین پور هم واقعا عربیکا بود.
فقط با یک  تفاوت، عربیکای خوردنی ترشی دارد ولی عربیکای یامین پور، شیرینی.
تلخی های جنگ و نجاست رژیم غاصب را کامل، امید به زندگی لبنانی ها و روحیه مبارزاتی بدون خستگی را کامل نشان داده.
آشنایی قدیمی یامین پور با لبنان، همه چیز را بهتر کرده بود.
سفرنامه خوب، باید اوضاع فرهنگی را به ویژه پوشش دهد، اینکه برویم جایی، از ظاهر بنویسیم را که هر بنی بشری بلد است.
سفرنامه خوب یعنی خسی در میقات، یعنی جانستان کابلستان و یعنی عربیکا.
کتاب به خوبی فضای سیاسی فرهنگی لبنان را نمایان می کند و به جا و به موقع به روابط ایران لبنان و نظر مردم لبنان نسبت به ایران می پردازد.
کتاب بعضی مواقع به چیز هایی می پردازد که در ظاهر مهم نیستند ولی شیرینی کتاب به آنها است.
کتاب بسیار خوبی بود، نثر فوق العاده یامین پور و روایت مورد نیاز از لبنان.
تنها مشکل کتاب، ویراستاری آن بود که مشکل های اعصاب خورد کنی داشت.

پ.ن: کتاب در نهایتا ۴ ساعت تموم شد.
        

          روزی نیست که به کانال دکتر یامین پور عزیز نگاه نکنم. قلم ایشان پر از حس مثبت حتی در تلخ ترینِ زمان هاست. نخل و نارنج را که می خواندم فکر می کردم شاید خاصیت زندگی شیخ انصاری است که آدم از خواندنش اینطور آرامش می گیرد اما مطالعه ارتداد و بعد از آن مطالب کانال ایشان به من ثابت کرد که این قلم پر تقوای دکتر یامین پور است که حتی زندگی پر تلاطم شیخ انصاری را،  حتی انقلاب شکست خورده را، حتی نبود شهید رئیسی و حتی این روزهای آشفته عرصه سیاست کشور را برایت به گونه ای ترسیم می کند که در عین تلخی، شیرین نیز باشد.
عربیکا سمبل این تلخی و شیرینی است. این سفرنامه جز به قلم یامین پور، تلخ تلخ تلخ بود.
        

          به نام او...
عربیکا را کش دادم، آنقدر کش دادم که طعمش رسوخ کند وسط قلب و روحم.
هی بغض کردم. هی بغض‌هایم ترکید. هی اشکم درآمد. هی غصه خوردم. اصلاً بعضی جاها عاشق شدم.
مثل اینکه یک وقت‌هایی بروی وسط یک کتاب، چادر بزنی. آواره‌اش بشوی. دم و دستگاهت را کوچ بدهی وسط کتاب و نخواهی به کتاب دیگری کوچ کنی.

کتاب را به شدت شخصی سازی کردم.
زیر کلماتش را خط کشیدم. بعضی جاها با یک خط قانع نمی‌شدم و هایلایتر را برمی‌داشتم و همینطور سبز و آبی و رنگ و وارنگ.
فصل شهادت یحیی را کلاً قرمز کردم
چند بار خواندم و هی فکر می‌کردم جا دارد بیشتر رنگ قرمز بزنم به کلماتش.
اصلاً یحیی مرا دیوانه کرد.
اصلاً عربیکا مرا دیوانه کرد.
قلبم را شکست
و خدا در قلب‌های شکسته است.
        

          مگر می شود که یامین پور بنویسد و خوب نباشد؟
اما توقع می رفت که مخاطب را بیشتر با خود همراه کند. هر لحظه این عطش را داشتم که بیشتر بگوید... بیشتر از اتفاقات، کوچه ها و خیابان های لبنان برای ما بنویسد. بیشتر بنویسد که سید را کجا زدند و در دل مردم چه حزنی ساختند.
«عربیکا» مرا برد به دنیای حسرت ها؛ حسرت نبودن شهید رئیسی، یحیی سنوار، اسماعیل هنیه و سیدین لبنان!
میدانم و یقین دارم که اگر چندین سال بعد مجدد این کتاب را بخوانم، که میخوانم، باز به همین فضایی برمیگردم که امروز هستم؛ یعنی روز تشیع شهید سید حسن نصرالله!
        

          سلام آقای یامین پور عزیز
من از این طریق خواستم با شما ارتباط بگیرم و بگم که میدانید آیت الله جاودان چند روزی در بیمارستان بستری هستند؟ و شما که از ارادتمندان ایشان هستید در کانال های خود هیچ اشاره ای برای سلامتی ایشان نکردید. آخه از شما انتظار هست
ببخشید مزاحم شدم . تبریزچی
        

          عربیکا یک گزارش خیلی داغ و ساندویچی از لبنان 🇱🇧 همین چند ماه است. روایت یک دیدار با دبیرکل شهید، گزارشی از اوضاع ضاحیه جنوبی بیروت در روزهای بمباران توسط رژیم منحوس صهیونیستی، عملیات پیجرها، شهادت سید مقاومت و تأثیر آن بر کادر مقاومت و دوستداران آن، شهادت سه‌نوار و آینده حزب خدا بدون سید شهید. کتاب تا وقایع آخر آذر  ۱۴۰۳ را پوشش می‌دهد و به فاصله یکی دو هفته وارد بازار کتاب می‌شود. برگ برنده کتاب همین تازگی تحلیل‌ها و روایت‌ها از وقایع نزدیک است. 
 در چند ساعت می‌شود آن را خواند و لذت برد و در کتابخانه گذاشت تا چندسال بعد مجدد به سراغش برویم و با وضعیت آن روز لبنان، وقایع کتاب و پیش‌بینی‌هایش را مقایسه کنیم.
        

          همه کتابهای آقای یامین پور رو خوندم
همه آثار فاق العاده هستن
منتظرم فصل دوم ارتداد هم بیاد
به زودی عربیکا رو هم میخونم✨️


        

          وقتی عربیکا را می‌خواندم به یاد روایت فتح شهید آوینی می‌افتادم. در روزهای سخت دفاع مقدس گزارش‌های متعددی از جنگ بود که کدام شهر سقوط کرد یا پس گرفته شد. چند نفر شهید  یا زخمی شدند. پیروز شدیم یا شکست خوردیم و... اما روایت فتح روایتی متفاوت بود. روایت فتح چهره دیگر جنگ را آشکار می‌کرد و زیبایی و شکوهی که در جریان بود را عیان می‌کرد. روایت فتح، روایت اتصال زمین به آسمان و احوال انسان‌هایی بود که در جذبه حق قرار داشتند.دوربین روایت فتح آنچه در باطن صحنه بود را نمایش می‌داد. عربیکا از این وجه توانسته به این نوع روایت نزدیک شود و احوال مردمی را روایت کند که در مسیر تحقق کلمه لااله الا الله هستند. مردمی که به راستی از دنیا بریده‌اند و قدم در سبیل‌الله گذاشته‌اند.
وقتی عربیکا را می‌خوانی احساس می‌کنی حیات حقیقی در لبنان جریان دارد و از خود می‌پرسی اگر آنها زندگی می‌کنند پس من چه می‌کنم؟ من کجای این عالم ایستاده‌ام و به چه مشغولم؟
وقتی عربیکا را می‌خوانی احساس شوق و شعف داری نسبت به حماسه‌ای که در جریان است و از سر عهد مشترکی که مابین ما و همه اهالی جبهه مقاومت است همزمان احساس افتخار و رنج را تجربه می‌کنی و در کنار همه اینها احساس شرم می‌کنی که در  باتلاق عادات روزمره فرورفته‌ای و از نعمت‌هایی که داری غافلی. نعمت آسایش، امنیت، خانواده و از همه بالاتر نعمت انقلاب اسلامی و ولی امر که از بالاترین نعمت‌هاست.
امید است که از خواب غفلت بیدار شویم و به غافله کربلا بپیوندیم.
        

          کتاب عربیکا از جنس روایت است روایتی که متاسفانه با کمبودش در کشور مواجه هستیم و عربیکا به تنهایی جوابگوی این نیاز نیست یک سال از جنگ گذشته تعداد کتاب های روایی ما در این حوزه چند تاست؟ چند کتاب  درباره رهبران مقاومت نوشته یا ترجمه شده ؟ کل این کتاب ها حتی به اندازه انگشتان دست می رسد؟ 

عربیکا قدم خوبیست .قدمی استوار و رو به جلو . این کتاب مرا به یاد زندگی ، جنگ ، و دیگر هیچ فالاچی انداخت و بزرگنمایی نیست اگر بگویم که در مواردی از آن کتاب هم پیشی گرفته بود . عربیکا نگاهی معنوی دارد که فالاچی فاقد آن است بهتر بگویم عربیکا معنا دارد . 

امیدوارم اینگونه روایت ها زیاد شود برای مثال ما روایتی درباره یمن داریم؟ یا درباره حرکت های انقلابی متاثر از انقلاب اسلامی ؟ در کل باید به آقای یامین پور دست مریزاد گفت  . به شخصه از کتاب لذت بردم
        

          خیلی روان و دلنشین روایت شده است. به طوری که میان حجم سنگینی از درس ها زمین گذاشتنش از من بر نمی‌آید.
من تا چند ماه پیش فکر می‌کردم سفرنامه اهمیت چندانی ندارد. این کتاب خلاف این عقیده را برایم ثابت کرد.
دومین کتابی‌ست که از آقای یامین‌پور می‌خوانم و سبک نوشتار ایشان با مغز و قلبم بازی می‌کند (حتی با وجود نقد هایی که به کتاب ارتداد داشتم قلم ایشان را دوست دارم) 
به شدت این کتاب را پیشنهاد میکنم!
        

          دلم تاب نیاورد و کتاب را خریدم...
با یامین پور همسفر شدم انگار من هم در کوچه پس کوچه های ضاحیه قدم می زدم.
خلاصه بگویم ، صریح و واضح :
اگر دردت انسانیت است و بین خون های مظلومین دنیا تفاوتی قائل نمی شوی ، این کتاب بدردت می خورد.
اما اگر لجاجت داری ، بساز و بسوز‌...
        

          ابوحیدر، مردی شصت ساله، جواب می دهد: از خونه ها بی خبریم. حتی قبرستونا رو هم زدن. پک عمیقی به سیگارش می زند و نگاهش را می دزدد. ادامه می دهد: خونه ها که از بچه هامون که عزیزتر نیستن. سنگ دوباره روی سنگ می ره... خونه ها رو از نو می سازیم... فدای مقاومت!
        

          ﷽
عربیکا هم سفرنامه اس و هم تاریخ، نویسنده روایت سه سفرش به لبنان در تاریخ‌های مختلف را نوشته و در کنار این سفرنامه‌نویسی به جزئیات و تاریخ لبنان و شخصیت های مختلف تاثیرگذار در لبنان هم توجه شده است، عربیکا هم درس تاریخ می‌دهد و هم گزارش از روزهای شادی و غم لبنان و مردمش.
روانی و جذابی قلم نویسنده هـم مزیت دیگر کتاب است، طراحی صفحات و استفاده از تصـاویر مرتبط هم در کتاب جالب بود و به نظرم عربیکا می‌تواند وارد لیست خرید کتاب شمـا برای سال ۱۴۰۴ شود، خـواندنش زمان زیادی از شما نخواهد گرفت ولی در عوض اطلاعات خوبی به شما خواهد داد.
نویسنده با بیان جزئیات سفر در روزهای بعد از ۷ اکتبر، به خوبی حال و هوای مردم و کشور لبنان را بیان می‌کند و تصویر خوبی از مقاومت ارائه داده است.
        

          جنسش ، مقاومت بود ،گرچه تلخ 
رنگ و بوی لبنان و ضایحه و ...؛ 

به قول اقای یامین پور :
کسی که می‌تواند بنویسد و قلمش را زمین می‌گذارد،مثل سربازیست که می‌تواند بجنگد و اسلحه اش را زمین میگذارد... 
روایت هنر میخواهد ، هنرش هم این است که راوی ، با خط به خط روایتش ، مخاطب را با خود همراه کند ، غرق کند ، چه میخواهد یاداوری گذشته باشد ، چه تصورات خیالی ، چه صحنه سازی برای آینده ؛ 
و او موفق بود ، عربیکا اثری متفاوت است ... نه تنها متفاوت با اثرات دیگر نویسنده اش ، متفاوت از هر کتابی ؛
برای من که اینطور بود :)!