روایتی به دلچسبی یه‌فنجان عربیکای داغ وسط خستگی‌های روزمره. روایتی که فقط به بیان صرف اتفاقات بازه‌ی زمانی حضور نویسنده محدود نشده و یه بیان جمع و جور از  تاریخ مقاومت هم لابه‌لای روایت جاخوش کرده برای نوجوان‌ها و جوان‌هایی که مثل من مشتاق اطلاعات اینچنینی هستن.
چاشنی روایت یا بهتره بگم روحِ روایت هم مثل همه‌ی کتاب‌های آقای یامین‌پور، خنکای واژه‌ها، جملات و مطالب عمیقِ برآمده از ادراکات درون نویسنده‌ست که قلب و فکر آدم رو جلا میده؛ از همون واژه‌ها و جملاتی که تا چندین روز لذت تلاش برای درک عمق و رازورانگی‌شون لحظه‌های عادی زندگی رو طور دیگری رقم میزنه و گاهاً دریچه‌ای میشه برای جست و جو و غرق شدن بیشتر در پشت‌پرده‌ی حقیقی و رازگونه‌ی این‌‌دست مفاهیم.
عمیقاً لابه‌لای صفحات این کتاب حیات جدیدی رو تجربه کردم. با وجود اینکه کوتاه بود اما در انتهای کتاب حس می‌کردم خاطرات چندین و چندساله‌ای رو مرور کردم و حالا از شدت دلتنگی پر از بغضم :)
آقای‌نویسنده!
خداقوت و
قلم‌تون پر حکمت و پر برکت ان‌شاءالله.
منتظر انتشار کتاب‌های توراهی هستیم :)
        

          به عنوان کسی که طعم اسپرسوی موردعلاقه‌م هشتاد-بیست به نفع روبوستاعه، باید بگم عربیکا به قلم کسی که عاشق قهوه صد عربیکاس، به مذاقم خیلی خوش‌اومد. 

قبل‌تر هم به این نتیجه رسیده بودم که قلم وحید یامین‌پور خوراک روایت‌گری از سفر، رویداد، ماجرا یا حتی یه مکانه و الان که عربیکا رو خوندم میتونم نظرمو تمدید و تایید کنم. زبان روان، صمیمی و در عین حال ادبی‌ای که اگه جای نثر، شعر بود قطعا سبک هندی بود. واقع‌نمایی به جای ایدئال‌نمایی، دوری از کلیشه‌پردازی و شعاردادن در عین مرور آرمان‌ها و جزئی‌نگری و تیزبینی تو بیان روایت از ویژگی‌های قلم یامین‌پور، به‌ویژه تو عربیکاست. 

یه اطلاعات تاریخی،نظامی، مقاومتی لابلای این سفرنامه به مخاطبی که ممکنه ندونه یه چیزایی رو میده که بنظرم با توجه به موقعیت حساس کنونی منطقه، بسیار کار خوب و بجاییه.

اونقدر خوشخوان و نرم بود این کتاب که زیر ۳ساعت گوشت شد چسبید به بدن. البته چون این سفر بعد از شهادت سیدحسن بوده، بارها وسط خوندن اشک آدم ناخودآگاه جاری میشه. 

دم سوره‌مهر هم گرم.
        

          نیمه اول کتاب اصلا سفرنامه نیست و گویا نویسنده این قسمت را به هدف آموزش تاریخ مقاومت نوشته است. عربیکا در نیمه دوم سفرنامه می‌شود. سفرنامه ای که گیراست و اما روایتش به اندازه اتمسفر آن روزها، با حس در آمیخته نیست.
        

          به نسبت توقعی که از حضور راوی در زمان و مکانی چنین حساس، و حتی به نسبت سفرنامه قبلی نویسنده، بسیار کمتر از حد انتظار بود. گویا صرفا به لبنان سفر کرده که چند گزارش تلویزیونی تهیه کند و حالا چند یادداشت سطحی نیز به رشته تحریر در آورده‌است.
        

          خوشحالم، یک از پیدا کردن چنین کتابی که مدت ها بود دنبالش بودم، و دو از اینکه میتوانم رضایتم را از روان بودن قلم نویسنده اظهار کنم. 
احساس میکنم بلاخره دارم "کتاب" میخوانم
بقیه مشتی نوشته بر اساس ذهنیت نویسنده بود که خواندم... 
        

          قهوه عربیکا تلخ و ترش است. تلخی دارد ولی ترشی هم دارد. یک بعدی نیست. 
کتاب آقا وحید یامین پور هم واقعا عربیکا بود.
فقط با یک  تفاوت، عربیکای خوردنی ترشی دارد ولی عربیکای یامین پور، شیرینی.
تلخی های جنگ و نجاست رژیم غاصب را کامل، امید به زندگی لبنانی ها و روحیه مبارزاتی بدون خستگی را کامل نشان داده.
آشنایی قدیمی یامین پور با لبنان، همه چیز را بهتر کرده بود.
سفرنامه خوب، باید اوضاع فرهنگی را به ویژه پوشش دهد، اینکه برویم جایی، از ظاهر بنویسیم را که هر بنی بشری بلد است.
سفرنامه خوب یعنی خسی در میقات، یعنی جانستان کابلستان و یعنی عربیکا.
کتاب به خوبی فضای سیاسی فرهنگی لبنان را نمایان می کند و به جا و به موقع به روابط ایران لبنان و نظر مردم لبنان نسبت به ایران می پردازد.
کتاب بعضی مواقع به چیز هایی می پردازد که در ظاهر مهم نیستند ولی شیرینی کتاب به آنها است.
کتاب بسیار خوبی بود، نثر فوق العاده یامین پور و روایت مورد نیاز از لبنان.
تنها مشکل کتاب، ویراستاری آن بود که مشکل های اعصاب خورد کنی داشت.

پ.ن: کتاب در نهایتا ۴ ساعت تموم شد.
        

          با وجود تم گس عربیکا(جنگ) برای من روایت بسیار دلپذیری و ملموسی داشت
قلم جناب یامین پور راهی به درونت باز میکنه و مدام تو و احساست با نوشته هاش درگیر میکنه
اینکه در فضای کتاب به چندتا شبه مهم ِ روز جواب داده بودن  بارِ رسالتی کتاب رو بیشتر میکرد
پیشنهاد میکنم حتما بخوانیدش 
        

          سحر اولین روز ماه مبارک رمضان این کتاب را تمام کردم. 

این کتاب سفرنامه های وحید یامین پور به لبنان است. اولین سفرش بعد از پیروزی در جنگ سی و سه روزه شروع می شود و آخرینش، نزدیک به قرارداد آتش بس و فرار سربازان رژیم صهیونیستی پایان می یابد.

مثل همه سفرنامه ها، می دانم که نویسنده هر آن چه را دیده نمی تواند منتقل کند اما همین قدر که منتقل می شود، پر از بغض و لبخند است. 

از دوستان لبنان دیده ی بعد از شهادت سید شنیده بودم که مردم سیدحسن را زنده می دانند. نه آن که شهادتش را نخواهند قبول کنند که او را هنوز حاضر و ناظر بر صحنه می دانند. همین مطلب را لا به لای سطور این کتاب می توان پیدا کرد. 

قلم یامین پور واقعا روان است. همین باعث سرعت در مطالعه کتاب می شود. و این سرعت نه به آن علت که کتاب حاوی تحلیل ها و مطالب قابل تأمل نیست که هست! مسئله قلم روان نویسنده است که چنین امکانی را برای خواننده ایجاد می کند. 

یامین پور در این کتاب، جلوه دیگری برای من پیدا کرد غیر از جلوه ی یامین پورِ ارتداد و غیر از جلوه یامین پورِ ماجرای تفکر آوینی. و خب، اعتراف میکنم این جلوه هم مثل جلوه های قبلی جذاب بود. خدای متعال بر ثمرات و برکات نویسنده بیفزاید. 

برخی از تحلیل های ارائه شده در کتاب برای من جالب بود. کمتر شنیده بودمش یا اصلا نشنیده بودم و همین مطلب در کنار روایت های فوق العاده جذاب از نزدیکِ جنگ، به نظرم دلیل کافی ست برای لزوم مطالعه این کتاب.

می توان راحت کتاب را به دست دبیرستانی های متوسطه دوم داد و بازخورد خوب گرفت! شک نکنید.
        

          حمدا لله که طلسم این کتاب شکسته شد و بالاخره در طی کلاسهای طویل و بدون عایدی دانشگاه تونستم بخونمش!
قلم زیبا و  ظریف نویسنده  بعضا جوری تمام دقت و توجهم رو جلب می کرد که برای درک بهتر  گاها مجبور می شدم پس زمینه ی صدای  اساتید رو در ذهنم حذف کنم.
حین خوندن کتاب بارها و بارها این نکته تو ذهنم تکرار میشد که چقددددررر این کتاب نکته های ریز و درشت برای ارائه داره و چقددددرررر دوست دارم از صفحه به صفحه و خط به خطش بریده کتاب منتشر کنم!
        

          از خود یامین پور و قلمش بیشتر انتظار داشتم.
نه تصویرسازی مناسبی داشت که من رو تو سفرش با خودش بکشونه، نه اطلاعات جدیدی که بخواد به من ارائه بده.
البته برای این که بخواید خیلی کلی با فضای اون ایام لبنان آشنا بشید بد نیست.
بعضی وقتا وسطش یهو شروع می‌کرد بحث فلسفی کردن که یه جاهایی حال میداد یسری جاها نه.
جمعا ارزش یه بار خوندن رو داشت.
        

          خیلی سریع کتاب رو تموم کردم
دلچسب  و خوش خوان ...
فقط این ناراحت کننده است که کتاب گوشه ی کتابخونه خاک خورده  و به این روزها رسیده...
روزهایی که حال و روز ایران ما، فرق چندانی با لبنان روایت شده نداره...
کی فکرش رو می کرد روزی آتش جنگی که همیشه از عقب نگاهش می کردیم، به شهر و کشور ما بیفته و امنیتی ‌که بهش  می بالیدیم بشه حسرت ، بشه آرزو
در روایت نویسنده روحیه ی لبنانی ها واقعا بی نظیر و ستودنیه! استقامت مثال زدنی ، کاش یک نفر پیدا می‌شد و این روحیه رو به اون اقلیت ایرانی های جنگ زده ی غرب زده وارد می کرد، شاید حال و روز ماهم بهتر میشد.
علی ای حال ، این مدل از روایت ها رو به شدت ایران امروز ما نیاز داره ، هم گفتن و شنیدن ، هم خلق اثر از مجاهدت ها ی امروز ایران 
        

          مگر می شود که یامین پور بنویسد و خوب نباشد؟
اما توقع می رفت که مخاطب را بیشتر با خود همراه کند. هر لحظه این عطش را داشتم که بیشتر بگوید... بیشتر از اتفاقات، کوچه ها و خیابان های لبنان برای ما بنویسد. بیشتر بنویسد که سید را کجا زدند و در دل مردم چه حزنی ساختند.
«عربیکا» مرا برد به دنیای حسرت ها؛ حسرت نبودن شهید رئیسی، یحیی سنوار، اسماعیل هنیه و سیدین لبنان!
میدانم و یقین دارم که اگر چندین سال بعد مجدد این کتاب را بخوانم، که میخوانم، باز به همین فضایی برمیگردم که امروز هستم؛ یعنی روز تشیع شهید سید حسن نصرالله!
        

          روزی نیست که به کانال دکتر یامین پور عزیز نگاه نکنم. قلم ایشان پر از حس مثبت حتی در تلخ ترینِ زمان هاست. نخل و نارنج را که می خواندم فکر می کردم شاید خاصیت زندگی شیخ انصاری است که آدم از خواندنش اینطور آرامش می گیرد اما مطالعه ارتداد و بعد از آن مطالب کانال ایشان به من ثابت کرد که این قلم پر تقوای دکتر یامین پور است که حتی زندگی پر تلاطم شیخ انصاری را،  حتی انقلاب شکست خورده را، حتی نبود شهید رئیسی و حتی این روزهای آشفته عرصه سیاست کشور را برایت به گونه ای ترسیم می کند که در عین تلخی، شیرین نیز باشد.
عربیکا سمبل این تلخی و شیرینی است. این سفرنامه جز به قلم یامین پور، تلخ تلخ تلخ بود.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
بیشتر ارزش کتاب به خاطر شرحی است که نویسنده آن از شرایط بیروت و فضای تشکیلات حزب الله لبنان چند روز پس از شهادت سید حسن نصرالله و روزهای سخت آن زمان می دهد. هر چند دوست داشتم سفرنامه با جزئیات بیشتری نوشته شود. اما در هر صورت به نظرم خوب بود.
        

          عربیکا واقعا عالی بود و من با یکدستی متن خیلی لذت بردم.
بعضی صحنه‌ها اونقدر خوب بیان شده بود که من رو منقلب کرد.
منم بیشتر کتاب‌هایی رو دوست دارم که من رو به فکر ببره.
من واقعاً طرفدار قلم آقای یامین پور هستم.
        

          ابوحیدر، مردی شصت ساله، جواب می دهد: از خونه ها بی خبریم. حتی قبرستونا رو هم زدن. پک عمیقی به سیگارش می زند و نگاهش را می دزدد. ادامه می دهد: خونه ها که از بچه هامون که عزیزتر نیستن. سنگ دوباره روی سنگ می ره... خونه ها رو از نو می سازیم... فدای مقاومت!
        

          به نام او...
عربیکا را کش دادم، آنقدر کش دادم که طعمش رسوخ کند وسط قلب و روحم.
هی بغض کردم. هی بغض‌هایم ترکید. هی اشکم درآمد. هی غصه خوردم. اصلاً بعضی جاها عاشق شدم.
مثل اینکه یک وقت‌هایی بروی وسط یک کتاب، چادر بزنی. آواره‌اش بشوی. دم و دستگاهت را کوچ بدهی وسط کتاب و نخواهی به کتاب دیگری کوچ کنی.

کتاب را به شدت شخصی سازی کردم.
زیر کلماتش را خط کشیدم. بعضی جاها با یک خط قانع نمی‌شدم و هایلایتر را برمی‌داشتم و همینطور سبز و آبی و رنگ و وارنگ.
فصل شهادت یحیی را کلاً قرمز کردم
چند بار خواندم و هی فکر می‌کردم جا دارد بیشتر رنگ قرمز بزنم به کلماتش.
اصلاً یحیی مرا دیوانه کرد.
اصلاً عربیکا مرا دیوانه کرد.
قلبم را شکست
و خدا در قلب‌های شکسته است.
        

          جنسش ، مقاومت بود ،گرچه تلخ 
رنگ و بوی لبنان و ضایحه و ...؛ 

به قول اقای یامین پور :
کسی که می‌تواند بنویسد و قلمش را زمین می‌گذارد،مثل سربازیست که می‌تواند بجنگد و اسلحه اش را زمین میگذارد... 
روایت هنر میخواهد ، هنرش هم این است که راوی ، با خط به خط روایتش ، مخاطب را با خود همراه کند ، غرق کند ، چه میخواهد یاداوری گذشته باشد ، چه تصورات خیالی ، چه صحنه سازی برای آینده ؛ 
و او موفق بود ، عربیکا اثری متفاوت است ... نه تنها متفاوت با اثرات دیگر نویسنده اش ، متفاوت از هر کتابی ؛
برای من که اینطور بود :)!
        

          کتاب به شدت قشنگی بود و با قاطعیت میتونم بگم یکی از قشنگ‌ترین کتابای ایرانی‌ای که خوندم بود ( چون هم قلم قشنگ آقای یامین‌پور بی‌نظیر بود، هم داستان جدید و جالب بود ). یه جاهایی با کتاب لبخند به لبام نشست، یه جاهایی انقدر اشک ریختم که دیگه چون چشمام تار شده بود  و نمیتونستم بخونم جلوی اشکامو گرفتم، یه جاهایی‌ام یه اطلاعات و اتفاقاتی کامل شرح شده بود که واقعا با خوندنشون خیلی حیرت‌زده می‌شدم.
به نظرم توی این اوضاع و احوال دنیا و همه ی اتفاقاتی که در حال رخ دادنه خوندن این کتاب میتونه خیلی چیزا رو واضح تر نشونتون بده و در عین حال الهام بخشتون باشه :)
        

          کتاب روان و کوتاه است ؛به گرم ترین و پرشور ترین وپر سرعت ترین موضوع مبهم  روز می پردازد و این یعنی هر کسی را قلقلک می دهد با کفش های کتاب پایی بزند .این یعنی  نصف اصلی راه را امده.به شبکه های کتابخوانی نگاهی می کنم.کتاب بسیار دیده و خوانده شده .برای کتابی با این عمر یعنی خوب دیده شده.دلیلش موارد گفته شده و صاحب اثر بودن  نویسنده در سفرنامه نویسی است  ولی اینجا شاید عجله کردن برای رساندن اثر ؛از غنای ان کاسته.خدا داند فشار ناشر بوده یا  فشار افکار عمومی یا فشار غم هایی که تازه می شده با غمی دگر....
اقا وحیدچرا سه کاسه یکی کردی! سه سفر در سه برحه متفاوت با سه فضای متفاوت را ریختی روی هم؟بعضی وقت ها فکر می کنیم مثل مامان ها می توانیم هر چه در یخچال داریم  و مانده روی هم بریزم و آشی بس خوش طعم رقم زنیم ولی نیست چنین!ظلم کردی برادر به یارانت 
هر کسی از اقلیم حزب الله رد شده در این کتاب سهمی دارد ولی بی سهم مانده اند همه.از امام موسی صدر که اقیانوسی عمیق است تا حریری  ها !سهم هر دو یکی ؟
عکس ها هم تکرار تلویزیونی.امام صادقی بزرگوار حداقل در عکس ها اشنایی زدایی می کردی.دلم خنک شد حرف هایی که می خواستم یک فرمانده بلند مرتبه سپاه  گیر بیاورم بزنم خبرنگار الجزیره گفته بود؛ناز شصتت.خلاصه شله قلمکاری بود برای خودش.