همیشه در مطالعاتم درباره جنبش چپ در ایران یک سوال بی پاسخ داشتم که باعث میشد دانسته هایم به هیچ کاری نیایند. این سوال بی پاسخ، حلقه اول زنجیر بود. اینکه اندیشه مارکسیستی چطور توانست در ایران با توده ها ارتباط برقرار کند؟ نقطه اتصال چه بود؟ قلاب ماجرا کجا گیر کرد؟ چه شد که بعد این همه سال هنوز این اندیشه اینقدر در میان دانشجویان و روشنفکران و ... نفوذ دارد؟ این را نمیفهمیدم. یعنی مثلا درباره اینکه جنبش چپ چه سیر تحولی را پشت سر گذاشته است، کلی مطلب هست. اما اینکه اصلا این اندیشه از کجا اینقدر دامنگیر شد، سوالی بود که کسی برایش جوابی نداشت. کسی برایش جوابی نداشت جز احمد محمود. همسایه ها، به فارسی آسان توضیح میدهد که چه شد که این اندیشه در ایران جدی گرفته شد. 
نویسنده آنقدر با فضای رمان آشناست که آن را سرشار از جزئیات کرده است. باورکردنی نیست. انگار هر صفحه از رمان، یک داستان کوتاه باشد با جزئیاتی که نویسنده ای کلی وقت صرفش کرده باشد. همین جزئیات است که به آدم میفهماند چپ از کجا آمد و چطور در دل مردم جا باز کرد و ماندگار شد. 
نویسنده آشکارا از مذهبی ها دل خوش ندارد. حاج شیخ علی حضور کوتاه اما پر رنگی دارد. همانطور که شربت بیدمشک را سر میکشد، سرنوشت قهرمان داستان را هم تعیین میکند. اما نویسنده با بقیه تقریبا جانب انصاف را نگه داشته است.
اما از همه اینها مهم تر، مقدمه ای است که ویراستار بر چاپ اول کتاب در سال ۵۳ نوشته است. اینجاست که آدم به قدرت خوانش متن پی میبرد. انگار که مثلا احمد محمود از دربار پهلوی سفارش گرفته باشد برای نوشتن کتاب. و تو میبینی که چطور میشود با یک مقدمه این کتاب را از دل سیستم سانسور پهلوی رد کرد و به دست چاپ سپرد. از مهدی سهرابی عزیز هم ممنونم که برایم چاپ افست کتاب را خرید که این مقدمه را هم داشته باشد و بتوانم بخوانم.
        

          داستان پسری که رشد می کند عاشق می شود مبارزه می کند اما کتاب روایتیست پرکشش از آغاز و رواج اندیشه های چپ بین عامه مردم ایران....
در این بین خرده روایت هایی می خوانیم از مشکلات، برخورد با زنان... و زندگی مردم
        

          معمولا همسایه ها را یکی از بهترین رمان های بلند فارسی می دانند. به شخصه اما برای من این چنین نبود. با وجود وسعت شخصیت ها و دقت شخصیت پردازی و صمیمیت فوق العاده ی حوادثی که از نگاه یک نوجوان به بهترین شکل برای مخاطب تصویر می شد اما به نظرم داستان بی رمق بود. علی رغم وجود تعلیق ها و هیجان های مفصل جنسی پلیسی عاشقانه و سیاسی اما همسایه ها درام بی رمقی داشت آن طور که باید و شاید مخاطب را درگیر خودش نمیکرد!
        

          این کتاب به تنهایی، مدرسه نویسندگی است.
        

          احمد محمود قلم زیبایی دارد ، شخصیت پردازی رو خوب انجام میدهد و دغدغه دارد تصویر سازی به طوریست که انگار فیلم می‌بینید
از خواندن همسایه ها لذت بردم و قطعا باز هم سراغ کاری های دیگر آقای محمود رو خواهم گرفت.
        

          
چیزی که توی این کتاب توجهم را جلب کرد، تصویر سازی های تمیز  با کمترین کلمات، بدون اضافه گویی هست.
و همچنین توصیف شخصیت ها و چهره ها بسیار دقیق و حساب شده کار شده است. از طرف دیگر در دیالوگ ها، گونه زبانی شخصیت ها کاملا حساب شده و معقول به کار گرفته شده است. این موضوع شخصیت ها را باورپذیرتر می‌کند. همچنین دیالوگ زائد در داستان دیده نمی‌شود و همه ی دیالوگ ها هدفمند و پیش برنده داستان هستند.
همچنین جهان داستان از دید خالد، یک پسر بچه نابالغ روایت می‌شود. و نویسنده هرگونه قضاوتی را از خود دور می‌کند.
گذشته از این موارد، فلش بک های مکرر توی داستان را دوست داشتم، چون داستان از زاویه دید منِ راوی نگارش شده، این فلش بک ها نمایانگر افکار راوی است و به باور پذیری بهتر او کمک کرده است.


        

          داستان پسری  نوجوان به نام خالد که خیلی اتفاقی  وارد  جریانات پخش اعلامیه و مبارزه می‌شود و مسیر زندگی اش تغییر میکنه اتفاقاتی که مربوط به همسایه و تعامل با اونها خواندنی و جذاب است 
        

          📖 به بهانه ۲۹ اسفند، روز ملی شدن صنعت نفت ایران

کتاب همسایه‌ها از جمله آثاری است که جای خالی‌اش در کتاب‌های درسی ما احساس می‌شود؛ اما نه در دوران پیش از انقلاب و نه پس از آن، اجازه انتشار گسترده نیافت و تنها در تیراژ محدودی منتشر شد. اگر احمد محمود را نمی‌شناسید، او نویسنده‌ای است که مهارت شگفت‌انگیزی در ترسیم خانه، کوچه و محله در ذهن خواننده دارد. شخصیت‌های او را از خلال مکالمات روزمره‌شان می‌شناسیم، گویی خود در آن محله زندگی می‌کنیم.

پس از خواندن همسایه‌ها، خانه تک‌تک شخصیت‌ها، وسایل داخل اتاق‌هایشان و حتی روابط خصوصی‌شان را می‌شناسیم. این داستان را از نگاه خالد، نوجوانی که دوران ملی شدن نفت را روایت می‌کند، می‌خوانیم.

برای بسیاری از ما، ۲۹ اسفند صرفاً یک روز تعطیل تقویمی است که در آن مصدق نفت را ملی کرد؛ اما برای خالد، این روزها سرشار از فقر، بحران و استیصال است.

❝ او از روزگاری می‌گوید که در آن ایرانی‌ها باید نوکری عرب‌هایی را بکنند که خود، نوکر انگلیسی‌ها هستند. ❞

حین خواندن کتاب، بارها با خود گفتم چه خون دلی خوردیم تا توانستیم پای بیگانه را از خاک خود بیرون کنیم. چقدر درد، شکنجه، زندان و خون پشت این روزهای ماست... عجیب نیست که همچنان هم روزگار بر ما سخت می‌گذرد. احمد محمود در سال ۱۳۵۴ روایت می‌کند که این خون در شیشه شدن‌ها از خیلی قبل از دهه ۲۰ آغاز شده بود.

خالد از گوشت و مرغ خاطره‌ای دور دارد، چرا که هر شب غذای اصلی‌شان اشکنه است و بابت همان هم شکر خدا را به جای می‌آورند.

دست روزگار، خالد را زودتر از آنچه باید، بزرگ می‌کند. او چاره‌ای ندارد جز مواجهه با حقیقت‌هایی که هر روز در اطرافش رخ می‌دهد. ما همراه با او این حقایق را می‌بینیم، اما هم‌زمان از شیطنت‌ها، شهوت‌ها و نگاه‌های نوجوانانه‌اش نیز بی‌خبر نمی‌مانیم.

در سال‌های دور، مردم ایران را با این باور تربیت کرده بودند که نفت‌شان متعلق به آن‌ها نیست و ایرانی‌ها فقط سرایداران سرزمین خود هستند؛ چرا که به باور استعمارگران، جز انگلیسی‌ها کسی عرضه و دانش بهره‌برداری از این طلای سیاه را ندارد. اما مردم ایران جنگیدند تا این باور را از جان خود بیرون کنند و بگویند:

❝ ما سرایدار این سرزمین نیستیم، ما مالک آن‌ایم و دست خر کوتاه! ❞

همسایه‌ها پر از مکالمات و دیالوگ‌های ناب است، جملاتی که ارزش قاب کردن به دیوار را دارد. احمد محمود پند و درس‌های زیادی در دل قصه‌اش گنجانده، اما نه با زبان خطابه، بلکه با روایت‌های زنده و واقع‌گرایانه. او بدون سانسور، وجوه تاریک شخصیت خالد را نیز به تصویر کشیده، اما قصدش تحریک یا اروتیک‌نویسی نبوده است، بلکه می‌خواهد زندگی را همان‌گونه که هست، نشان دهد.

احمد محمود راوی قصه‌های جنوب ایران است، چه در زمین سوخته که از روزهای نخستین حمله عراق می‌گوید، و چه در مدار صفر درجه که فضای امنیتی و مبارزاتی بعد از کودتای ۳۲ را روایت می‌کند.

یافتن همسایه‌ها در بازار کتاب چندان آسان نیست و نیاز به جست‌وجوی بیشتری دارد، اما بی‌تردید ارزش این تلاش را دارد.
        

          اول : اگه خواستین این کتاب رو بخونین حتما نسخه قدیمی و بدون سانسورش رو پیدا کنین و بخونین ، کتاب من چاپ سال ۵۷ هستش . 
 دوم : با اختلاف زیاد بهترین رمان ایرانی بود که خوندم و از جمله معدود کتابهایی که حتی زمانی که کتاب دستم نبود فکرم درگیر اول شخص ماجرا بودش . 
 اما نکته سوم : ویراستار در پیشگفتاری که سال ۵۷ برای این داستان نوشته از انقلاب اجتماعی سال ۵۷ ابراز خرسندی میکنه و در مورد کتاب میگه :
(همسایه ها نشان می دهد که چگونه ملتی توانسته است حقارت های قبل از سال ۱۳۳۲ را به سینه تاریخ بسپرد و در راهی گام بردارد که بتواند همدوش با صنعتی ترین کشورهای جهان قد برافرازد .)
 البته یادم باشه که این پیشگفتار سال ۵۷ نوشته شده نه الان 😉
        

          قلم احمد محمود ستودنی ست.
این اولین کتابی بود که از ایشان میخواندم، و امیدوارم آخرین نباشد🧡
        

          خیلی کتاب جالبی بود. پر از توضیحات دقیق و واضح جوری که به راحتی میتونستی تصور کنی هرچیزی چه‌جوریه
نسخه بدون سانسورش رو اگر بخونید یکم صحنه دار هست و حرف های رکیک زیادی هم توش به چشم میخوره اما چون بازتاب دوران مقاومت و قبل از انقلاب هست باید هم همه چیز رو بدون سانسور میگفت..
برای نوجوان ها پیشنهاد نمیکنم
آخر داستان هم یهویی تموم شد اما خب پایانی نبود که خیلی تو ذوق بزنه و شما میتونستین تصور کنین بعدش چی میشه...
در کل پیشنهادش میکنم کتاب خیلی خوب با قلم گیرا و کوچه بازاری بود
        

          همسایه‌ها، اثر ماندگارِ احمد محمود، نویسنده‌ی قَدَر ادبیات ایران.
داستان در بستر تاریخی دوران ملی‌شدن صنعت نفت و در بستر مکانی جنوب کشور روایت می‌شود.
راوی، پسر نوجوانی است به نام خالد که از ماجراهای همسایگانش که همه وضع مالی نامساعدی دارند می‌گوید و از ارتباطاتش با آنان.
قصه‌ای که چند سال از روند زندگی خالد را بیان می‌کند. از پدرش که برای خرج‌ومخارج خانواده، به کویت رفته تا امورات زندگی‌اش بگذرد؛ از رابطه نامشروع بلور خانم، همسر امان آقا با خالد؛ از اتفاقات و مشکلات روزمره زندگی همسایگان؛ تا پیوستن خالد به گروهی سیاسی که خواهان ملی‌شدن صنعت نفت و اخراج انگلیسی‌ها از کشور هستند. آن‌جایی که در بحبوحه علاقه‌اش به دختری، به او گوشزد می‌کنند: عشق و احساس در دوران مبارزه، جایی ندارد...
زبان رمان، مختص احمد محمود است و بسیار قوی، شخصیت‌ها ملموس‌اند، و تصویرسازی اثر عالی.
.
.
پ.ن: اگر این اثر رو پسندیدید، "برج سکوت" حمیدرضا منایی رو هم از دست ندید.
        

          آدم همه‌چیزو می‌تونه تحمل کنه. 
(یادداشت من داستان را فاش نمی‌کند اما به بعضی از جزئیات داستان اشاره می‌کند) 
همسایه‌ها سرگذشت خالد، نوجوان اهوازی، است که در مقابل چشمان خواننده قد می‌کشد و به مبارز سیاسی‌ای جسور تبدیل می‌شود. او و خانواده‌اش همراه با چند خانواده‌ی دیگر در اتاق‌های یک خانه‌ی بزرگ زندگی می‌کنند. (دنگال) خالد روزها کنار پدرش در آهنگری می‌ایستد اما حالا که بازار کار صنف آهنگری کساد است و به قول پدرش حتی کلنگ هم از خارج وارد می‌کنند، اوقاتش را جور دیگری می‌گذراند. گاهی کفتربازی می‌کند. گاهی هم با دوستانش، که از ساکنان همان دنگال هستند، می‌روند پی بازیگوشی. روزی، تصمیم گرفتند که بروند پنجره‌ی غلامعلی‌خان را بشکنند. ظاهراً عهدوعیال غلامعلی‌خان خارج از شهر بودند و او فاحشه‌ای به خانه‌اش آورده‌بود. خالد فکر می‌کند این کار خوبی نیست اما قبل از اینکه دوستانش را هم راضی کند که سنگ نزنند، سنگی به شیشه می‌کوبند و فرار می‌کنند و خالد گرفتار می‌شود. غلامعلی‌خان او را به پاسگاه می‌برد و بازداشتش می‌کنند. درفاصله‌ی کوتاهی که خالد بازداشت است با پندار آشنا می‌شود. پندار از خالد می‌خواهد خبر دستگیری‌اش را به شفق برساند و این آغاز راهی‌ست که خالد با قدم‌گذاشتن در آن بزرگ می‌شود، مرد می‌شود، تبدیل به یک مبارز جان‌برکف می‌شود، عاشق می‌شود، زیر شکنجه می‌رود و هزار ماجرای‌ جورواجور از سر می‌گذراند.
بنا به گفته‌ی ویراستار، ماجرای همسایه‌ها از پیش از ملی‌شدن صنعت نفت آغاز می‌شود و تا پیش از کودتای ۲۸ مرداد پایان می‌یابد. در فصل‌های ابتدایی کتاب تکاپوی مردم برای ملی‌کردن صنعت نفت و اخراج انگلیسی‌ها از ایران تصویر شده‌است. موقعیت مکانی داستان شهر اهواز است، هرچند هیچ‌کجای داستان صراحتاً از آن اسم برده‌نمی‌شود، اما از روی توصیفات مشخص است.
رمان پر از شخصیت‌های مختلف است و هریک به دقت توصیف شده‌اند. به‌طورکلی می‌توانیم شخصیت‌های اصلی را به چندگروه تقسیم کنیم: دسته‌ی اول اهالی دنگالی هستند که خالد و خانواده‌اش در آن زندگی می‌کنند. همسایه‌ها. دسته‌ی دوم اعضای گروه چریکی‌ست که خالد باهاشان حشرونشر دارد و دسته‌ی سوم اهالی زندان است که آن‌ها هم به نوعی همسایه‌های خالد به حساب می‌آیند. شخصیت‌های فرعی دیگری هم وجود دارند که در این سه دسته‌ی اصلی نمی‌گنجند. به زندگی طیف‌های مختلفی از مردم در سراسر رمان پرداخته‌شده‌ است که به همین واسطه شرایط اجتماعی آن روزگار منعکس شده‌است. آفاق که برای امرار معاش پارچه قاچاق می‌کند و می‌فروشد و شوهر تریاکی‌اش هیچ کار نمی‌کند. رحیم خرکچی که در کوره‌پزخانه آجر جابه‌جا می‌کند و زنش مریض است.  ناصر دوانی، بنایی که برای کار با کویت رفته‌است. امان‌آقا که قهوه‌خانه‌ای بین راه دارد که پاتوق کارگران است. شفق، صاحب کتابفروشی مجاهد که مغازه‌ش پاتوق مبارزهاست. بیدار، معلمی که مسئول مستقیم خالد است و... سراسر رمان پر از خرده‌روایت‌هایی‌ست که امثال این شخصیت‌ها نقش آن را بازی می‌کنند و خالد راوی آن است.
جملات کوتاه و مختصر است و جزئیات زیاد است. همه چیز به دقت توصیف شده‌است و بعضی از بخش‌های رمان به یک سکانس سینمایی شبیه است. روز عروسی کرم و بانو که رحیم خرکچی با زنش دعوا می‌کند، چیزی از شرح یک سکانس سینمایی کم ندارد یا شب دیوانگی غلام قاتل در زندان. زبان رمان ساده است و به‌ندرت کلماتی وجود دارد که در فارسی امروزی منسوخ شده‌باشند. یکی از نکته‌های جالب، معادلی بود که برای لفظ رایج پیرسینگ به‌کار برده‌بود: بینی‌واره. و دیگر کاربرد اصطلاحی لفظ پارتی در همان معنایی که امروزه ما به کار می‌بریم: تو هیچ‌ کسو نداری پارتی‌ت بشه؟(صفحه‌ی ٣٢٧)
توصیفات از شهر و ساختار آن دقیق است. خصوصاً توصیفاتی که از مبارزه‌ی شهری می‌شود، به تکمیل تصاویر ما از تاریخ کمک می‌کند. دیوارنویسی‌ها، اعتصاب‌ها، پخش و انتشار اعلامیه.
یکی از نشانه‌های تمایز شهر از روستا این است که اهالی یک شهر به اندازه‌ی اهالی روستا یکدیگر را نمی‌شناسند اما خالد به تأکید و چندباره اشاره می‌کند که اگر یک‌بار تا چهارراه پهلوی بروی همه‌ی مردم شهر را می‌شناسی. البته کلام خالد اغراق‌گونه‌ است اما این از عجایب شهر و معنای آن است. خصوصاً در ایران.
جزئیات زیادی از سبک زندگی مردم شهر، مشکلات اجتماعی‌شان، ساختار اصناف مختلف و وضعیت معیشت مردم در رمان وجود دارد که به نحو احسن به آن پرداخته‌شده است. یکی از صحنه‌های عجیب داستان، جایی‌ست که پس از ملی‌شدن صنعت نفت و اخراج انگلیسی‌ها، مردم با پارچه و کهنه و چوب، شمایل یک انگلیسی را درست می‌کنند و کنارش جمع می‌شوند و با سرنا و دهل می‌نوازند و می‌رقصند. بچه‌ها هم یک شعر درست کرده‌اند و همه با هم می‌خوانند. این جشن و پایکوبی مصادف شده‌است با آغاز بهار و گویی مردم برای هر دو خوشحالند. (علاقه به ساختن شمایل تمسخرآمیز از دشمنان سابقه‌ای طولانی دارد.از شمایل عمر خطاب گرفته تا همین اواخر، بوش و اوباما و ترامپ) نکته‌ی دیگری که نظرم را جلب کرد، سبزچشم‌بودن کارکتر‌های منفی قصه بود. غلامعلی‌خان ‌و علی شیطان هردو چشم‌های سبزی دارند. مقایسه کنید با محبوبه‌ی خالد که نامی ندارد و خالد به او سیه‌چشم می‌گوید. این موضوع هم مسئله‌ای قدیمی و تاریخی میان ایرانیان است که به آدمی با چشم و موی رنگی بدگمان‌اند.
خالد در‌حالی‌که پانزده‌ساله است شروع می‌کند به روایت قصه‌ی زندگی‌اش و در ۱۸سالگی، زمانی که هزاربار با روز اول داستان فرق کرده‌است، قصه را تمام می‌کند.
سرگذشت خالد خیلی چیز متفاوت و دوری از زندگی امروز جوانان ایرانی نیست. اصلاً این یک روح جمعی بزرگ است که همه چیز را تحمل می‌کند. از زمان خالد و قبل‌تر تا حالا. با تمام ناامیدی‌ها و سرشکستگی‌ها. همان‌جوری که پندار به خالد می‌گفت:«آدم همه چیزو می‌تونه تحمل کنه. که اگه دو روز مقاومت کنی همه چیز تموم می‌شه. اما این دو روز آدم باید فیل باشه.» و ایرانی‌جماعت صدهاسال است که فیل است. 
        

          چقدر این کتاب را دوست داشتم .احمد محمود با لحن جنوبی خواننده را تا آخر داستان همراه می‌کنه.
        

          مهم ترین رمان زندگی من
        

          همسایه‌ها رمانی اجتماعی با خط اصلی مبارزه‌ست. احمد محمود با بیانی شیوا و روان چندین سال از زندگی یک نوجوان رو به تصویر می‌کشه. خالد در حال دست و پنجه نرم کردن با بلوغ در خانه‌ای اجاره‌ای با همسایه‌هایی زندگی می‌کنه که هر کدوم داستان خودشون رو دارند اما در یک چیز مشترکند، فقر. شروع داستان با کتک خوردن بلور خانوم توسط امان آقا شروع میشه، خالد، شخصیت اصلی و راوی داستان جوری این ماجرا رو تعریف می‌کنه که مشخصه این قضیه‌ی کتک خوردن نه اولین باره و نه آخرین بار خواهد بود. در هیاهوی ملی شدن صنعت نفت، شور جوانی خالد از قضایای جنسی و حشر و نشر با بلور خانوم شروع میشه تا به رفقایی با سیبیل زیبا و اعلامیه و شب‌نامه میرسه و در نهایت زندان.ه

پ.ن: من نمیتونم برای این مبارزان خیلی ذوق کنم، این دوستان با سیبیل زیبا هر جا روی کار اومدن دو برابر ظالم قبلی ظلم کردند، آب من با اینا تو یک جوی نمیره

قسمتی از متن کتاب: «اگه عمامه‌ی آخوند رو بدزدی که زیرشلوارش کنی، مشمول ماده‌ی ۱۲۷ میشی. آخه آخوند از ابنیه و آثار مذهبیه.... عمامه‌ی آخوند از آثار مذهبیه اما کون پتی تو که احتیاج به شلوار داره چی؟»
        

          در این که احمد محمود استاد فضاسازیه هیچ شکی نیست و فضاسازی‌های این کتاب هم فوق‌العاده بودند؛ چه محیط خانه، چه شهر و چه زندان. 
داستان جذابه. کشش خوبی داره و به جز چند صفحه‌ی اندک در اواسط کتاب، هرگز از ریتم نمی‌افته.
طبق معمول، پویایی و تحول شخصیت‌ها هم نکته‌ی جالبی بود؛ به ویژه درباره‌ی خالد. خالد اول کتاب و خالد آخر کتاب خیلی تفاوت داشتند.
مثل بقیه‌ی داستان‌های محمود، در همسایه‌ها هم زنان روح‌وار هستند. حضور دارند اما نقشی در پیشبرد داستان ایفا نمی‌کنند. به نظر من این تنها ایراد (شاید هم ویژگی دوست نداشتنی) داستان‌های احمد محموده. البته که این فقط نظر منه و نمیشه به نویسنده خرده گرفت که چرا نوشتن در فضایی کاملا مردانه رو دوست داره.
چیز بیشتری نیست که بخوام به ریویوهای خواننده‌های قبلی اضافه کنم.
من همسایه‌ها رو دوست داشتم و خواندنش رو پیشنهاد می‌کنم.
نمی‌دونم چی شد که یکباره تصمیم گرفتند جلوی چاپ کتاب رو بگیرند. به هر حال، چیزی که در این کتاب رخ میده اصلا به بدی چیزی که در جامعه یا در زندان‌های کنونی می‌بینیم نیست.
        

          لحن احمد محود خیلی خودمانی است مثل شخصیت‌های داستان‌هایش...
همسایه‌ها ابر قهرمان ندارد چون باید روایت توده مردم باشد
اما نمیتوان باور کرد توده مردم همینقدر بیگانه و بی اطلاع از داستان نفت و مصدق و شاه باشند 
دست کم قبل از کودتا و در حوالی قیام ۳۰ تیر
        

          البته داستان یک شهر رو بیشتر دوست داشتم که در ادامه زندگی خالد نوشته شد
        

          این کتاب رو حدود 3 4 سال پیش وقتی 17 سالم بود خوندم و چقدر لذت بخش بود خوندنش
این احمد محمود چقدر خوب اون دوران رو در قالب یک نوجوان به تصویر کشیده....

مخصوصا شهر اهواز و حال هوای خوزستان رو
توی کتاب میشه فرهنگ عربی بختیاری فارسی رو خیلی راحت دید. 
محمود حتی چهره ها رو هم جوری به تصور میکشه که میتونی بفهمی طرف عرب بوده یا فارس و اگر شما اهل مناطق جنوب یا خوزستان باشید اون وقت هنوز بیشتر به نبوغ محمود توی بیان واقعه ها و رئالیسم پی می برید. 

کتاب هایی که تاریخ رو در قالب یک زندگی بیان میکنند به هیچ وجه از دست ندید. 
مثل کتاب بچه های نیمه شب از سلمان رشدی ولی فرق این کتاب اینه که کاملا رئالیسم هست و زیبایی تاریخ به همینه. 

متاسفانه از آثار ممنوع در ایران هم هست البته نه بخاطر موضوع سیاسی صرفا برای جنسی بودنش..