همیشه در مطالعاتم درباره جنبش چپ در ایران یک سوال بی پاسخ داشتم که باعث میشد دانسته هایم به هیچ کاری نیایند. این سوال بی پاسخ، حلقه اول زنجیر بود. اینکه اندیشه مارکسیستی چطور توانست در ایران با توده ها ارتباط برقرار کند؟ نقطه اتصال چه بود؟ قلاب ماجرا کجا گیر کرد؟ چه شد که بعد این همه سال هنوز این اندیشه اینقدر در میان دانشجویان و روشنفکران و ... نفوذ دارد؟ این را نمیفهمیدم. یعنی مثلا درباره اینکه جنبش چپ چه سیر تحولی را پشت سر گذاشته است، کلی مطلب هست. اما اینکه اصلا این اندیشه از کجا اینقدر دامنگیر شد، سوالی بود که کسی برایش جوابی نداشت. کسی برایش جوابی نداشت جز احمد محمود. همسایه ها، به فارسی آسان توضیح میدهد که چه شد که این اندیشه در ایران جدی گرفته شد. 
نویسنده آنقدر با فضای رمان آشناست که آن را سرشار از جزئیات کرده است. باورکردنی نیست. انگار هر صفحه از رمان، یک داستان کوتاه باشد با جزئیاتی که نویسنده ای کلی وقت صرفش کرده باشد. همین جزئیات است که به آدم میفهماند چپ از کجا آمد و چطور در دل مردم جا باز کرد و ماندگار شد. 
نویسنده آشکارا از مذهبی ها دل خوش ندارد. حاج شیخ علی حضور کوتاه اما پر رنگی دارد. همانطور که شربت بیدمشک را سر میکشد، سرنوشت قهرمان داستان را هم تعیین میکند. اما نویسنده با بقیه تقریبا جانب انصاف را نگه داشته است.
اما از همه اینها مهم تر، مقدمه ای است که ویراستار بر چاپ اول کتاب در سال ۵۳ نوشته است. اینجاست که آدم به قدرت خوانش متن پی میبرد. انگار که مثلا احمد محمود از دربار پهلوی سفارش گرفته باشد برای نوشتن کتاب. و تو میبینی که چطور میشود با یک مقدمه این کتاب را از دل سیستم سانسور پهلوی رد کرد و به دست چاپ سپرد. از مهدی سهرابی عزیز هم ممنونم که برایم چاپ افست کتاب را خرید که این مقدمه را هم داشته باشد و بتوانم بخوانم.
        

          داستان پسری که رشد می کند عاشق می شود مبارزه می کند اما کتاب روایتیست پرکشش از آغاز و رواج اندیشه های چپ بین عامه مردم ایران....
در این بین خرده روایت هایی می خوانیم از مشکلات، برخورد با زنان... و زندگی مردم
        

          معمولا همسایه ها را یکی از بهترین رمان های بلند فارسی می دانند. به شخصه اما برای من این چنین نبود. با وجود وسعت شخصیت ها و دقت شخصیت پردازی و صمیمیت فوق العاده ی حوادثی که از نگاه یک نوجوان به بهترین شکل برای مخاطب تصویر می شد اما به نظرم داستان بی رمق بود. علی رغم وجود تعلیق ها و هیجان های مفصل جنسی پلیسی عاشقانه و سیاسی اما همسایه ها درام بی رمقی داشت آن طور که باید و شاید مخاطب را درگیر خودش نمیکرد!
        

          این کتاب به تنهایی، مدرسه نویسندگی است.
        

          احمد محمود واقعا عجیبه برام. چه قلمی، چه شخصیت‌پردازی‌های درستی! قلمش این‌طوریه که آخر کتاب از ذکاوتی که توی کل کتاب به خرج داده لذت می‌برین، یه جا!
        

          احمد محمود برای من نویسندهٔ مورد احترام، ارزشمند و بزرگی است.

و این، بخش سخت ماجرا است. اینکه نوشته‌های آدم بزرگی مثل محمود، برایم دلچسب نیست. چه در فرم و چه در محتوا.
راستش را بخواهید اصلا هم قصدم این نیست که بخواهم برخلاف جهت رودخانه شنا کنم و این صحبت ها...

فارغ از هرزه‌نویسی‌های پرتراکم که هیچ نفهمیدم چه پیشبردی در داستان دارد، رمان کاملا دوپاره است. تحول خالد برایم غیرقابل لمس است. داستان علیرغم اینکه در اهواز دارد اتفاق می‌افتد اما با یک اهواز بی‌شخصیت روبرو هستیم که هیچ کنش و واکنشی ندارد. خبری از لهجه نیست. چرا یک آدم درست در بین همسایه‌ها وجود ندارد؟ همه یا هیز و چشم‌چران و زنباره هستند، یا بدکاره. داستانی که اینقدر نمادین است، مادرش فقط بلد است دعا بخواند؟
چرا انقدر پرگویی؟ اگر دو فصل اول را حذف کنیم اصلا چه خللی در داستان به وجود می‌آید؟ و کلی سوال بی‌جواب دیگر...


آقای محمود.
من از شما نمی‌بُرم و سراغ باقی کتاب‌هایتان هم می‌آیم. بلکه با شما آشتی‌ام بشود...
        

          از شیفتگان قلم احمد محمود هستم🌿
        

          خوندنش عصبیم کرد.. برابر شده بود با زمانِ دق دادن مردم با دروغ ها‌... اما اینقدر نثر رمان جذابه که نمیشد ولش کرد. رمان توصیف کننده  آدم های خاکستری که میخوان از سرنوشت شومشون جدا شن اما بخاطر نادانی و بی سوادی و فقر و.. به بی راهه میرن.. فعالیت های سیاسی بدون منطق و برپایه احساساته و برای همین راه به جایی نمی بره..
پایانِ بازِ ادامه دارِ چرخه وارش برای من حکمِ اجبار به سیاسی بودنه والبته بی نتیجه بودنش.. همسایه ها سعی میکنه بدون جانبداری فضای دوران قبل از ملی شدن نفت رو برامون بگه و مسائل و مشکلاتمون رو به رخمون بکشه (که همین خیلی حرص میده) ولی راهکار نمیده..
کاش یه کتاب هم از این دورانِ ما بود.. میخوندیم جگرمون نمیدونم حال میومد یا میسوخت.. چرا نویسنده خوب ها از نسل ما نیستند..

پ. ن: چقدر بلور خانم اروتیکه.. تپل و سفید که شکمش مثل خمیر ورزآمده سفت است. به قول مرحوم جلال همتی: زن باید خوشگل باشه سفید و کمی چاق..
        

          کتاب را دوست داشتم ، هر چقدر داستان پیش می رفت با علاقه ی بیشتری ادامه می دادم و پایان بسیار خوبی داشت. برای من که مدت زیادی در اهواز زندگی کرده ام ، توصیفات کتاب ، از محیط شهری و گرما ، یادآور کلی خاطره بود و این پیوند نوستالژیک ، به جذابیت کتاب ، برای من ، کیفیتی شخصی نیز اضافه می کرد. تنها نکته ای که به نظر من البته کمی ناخوشایند بود ، روایت گیجی خالد بود. خالد مبارزه می کرد ، اما نمی دانست برای چه. حتی نمی فهمید کسانی که با انها همراهی می کند برای چه مبارزه می کنند و این نادانی از چرایی مبارزه تا انتهای کتاب که قاعدتا باید خالد پخته تر می شد ، همراه او بود. 
احتمالا آخرین کتابی است که در سال 2018 تمام می کنم ، راضی بودم از خودم ، یکی از سالهای پرکتابم بود و بخشی از این کتابخوانی به خاطر شروع فعالیتم در گودریدز بود. 
هشتم دی ماه 1397
        

          عالیه
        

          من بعد از ماه‌ها به بهخوان برگشتم. :)) 
به‌زودی از کتابی که باهاش زندگی کردم، به هر آدمی که رسیدم معرفی کردم، و تا همیشه دوستش خواهم داشت، مفصل می‌نویسم.
        

          احمد محمود قلم زیبایی دارد ، شخصیت پردازی رو خوب انجام میدهد و دغدغه دارد تصویر سازی به طوریست که انگار فیلم می‌بینید
از خواندن همسایه ها لذت بردم و قطعا باز هم سراغ کاری های دیگر آقای محمود رو خواهم گرفت.
        

          بنظرم ابتدا کتاب روان و ساده ای بود نکته اش این بود مثبت ۲۰ بود و پایان و جمع کردن موفقی نداشت بنظرم !!!
انتظار من رو برآورده نکرد 
        

          
چیزی که توی این کتاب توجهم را جلب کرد، تصویر سازی های تمیز  با کمترین کلمات، بدون اضافه گویی هست.
و همچنین توصیف شخصیت ها و چهره ها بسیار دقیق و حساب شده کار شده است. از طرف دیگر در دیالوگ ها، گونه زبانی شخصیت ها کاملا حساب شده و معقول به کار گرفته شده است. این موضوع شخصیت ها را باورپذیرتر می‌کند. همچنین دیالوگ زائد در داستان دیده نمی‌شود و همه ی دیالوگ ها هدفمند و پیش برنده داستان هستند.
همچنین جهان داستان از دید خالد، یک پسر بچه نابالغ روایت می‌شود. و نویسنده هرگونه قضاوتی را از خود دور می‌کند.
گذشته از این موارد، فلش بک های مکرر توی داستان را دوست داشتم، چون داستان از زاویه دید منِ راوی نگارش شده، این فلش بک ها نمایانگر افکار راوی است و به باور پذیری بهتر او کمک کرده است.


        

          داستان پسری  نوجوان به نام خالد که خیلی اتفاقی  وارد  جریانات پخش اعلامیه و مبارزه می‌شود و مسیر زندگی اش تغییر میکنه اتفاقاتی که مربوط به همسایه و تعامل با اونها خواندنی و جذاب است 
        

          نمی‌دونم برای این کتاب چه نظری بنویسم چون اکثرا میگن بهترین رمان فارسی است اما برای من اینطور نبود...نکته های مثبت زیاد داشت شخصیت پردازی قوی ، روان بودن داستان،تصویر سازی فوق العاده... اما پایانش! جمع بندی خوبی نداشت طوری که فکر میکردم کتاب ناقصه و چند صفحه آخر چاپ نشده!
        

          شاهکار خیر اما از برترین رمان های فارسی بله
ارزش تجربشو داشت 
        

          این کتاب رو حدود 3 4 سال پیش وقتی 17 سالم بود خوندم و چقدر لذت بخش بود خوندنش
این احمد محمود چقدر خوب اون دوران رو در قالب یک نوجوان به تصویر کشیده....

مخصوصا شهر اهواز و حال هوای خوزستان رو
توی کتاب میشه فرهنگ عربی بختیاری فارسی رو خیلی راحت دید. 
محمود حتی چهره ها رو هم جوری به تصور میکشه که میتونی بفهمی طرف عرب بوده یا فارس و اگر شما اهل مناطق جنوب یا خوزستان باشید اون وقت هنوز بیشتر به نبوغ محمود توی بیان واقعه ها و رئالیسم پی می برید. 

کتاب هایی که تاریخ رو در قالب یک زندگی بیان میکنند به هیچ وجه از دست ندید. 
مثل کتاب بچه های نیمه شب از سلمان رشدی ولی فرق این کتاب اینه که کاملا رئالیسم هست و زیبایی تاریخ به همینه. 

متاسفانه از آثار ممنوع در ایران هم هست البته نه بخاطر موضوع سیاسی صرفا برای جنسی بودنش..
        

          قبل از اینکه شروع کنی؛ اینو بدون که همیشه پیروزی به آسونی به دست نمیاد ....
        

          اول : اگه خواستین این کتاب رو بخونین حتما نسخه قدیمی و بدون سانسورش رو پیدا کنین و بخونین ، کتاب من چاپ سال ۵۷ هستش . 
 دوم : با اختلاف زیاد بهترین رمان ایرانی بود که خوندم و از جمله معدود کتابهایی که حتی زمانی که کتاب دستم نبود فکرم درگیر اول شخص ماجرا بودش . 
 اما نکته سوم : ویراستار در پیشگفتاری که سال ۵۷ برای این داستان نوشته از انقلاب اجتماعی سال ۵۷ ابراز خرسندی میکنه و در مورد کتاب میگه :
(همسایه ها نشان می دهد که چگونه ملتی توانسته است حقارت های قبل از سال ۱۳۳۲ را به سینه تاریخ بسپرد و در راهی گام بردارد که بتواند همدوش با صنعتی ترین کشورهای جهان قد برافرازد .)
 البته یادم باشه که این پیشگفتار سال ۵۷ نوشته شده نه الان 😉