وایب نغمه‌ی یخ و آتش می‌داد بهم.
      

        چرا جلد یک این مجموعه توی اپ نیست؟!
چرا شماره شابک جلد یک رو برای جلد چهار زدین؟! =/////
      

        صرفانه فقط عاشقانه بود‌.
اواسطش اینطوری بودم که چه بلایی دارم سر زندگیم میارم؟! چرا به اینجا رسیدم؟!
واقعا چرا سلیقه‌ی کتابخوانی مردم داره انقدر به قهقرا می‌ره؟!
      

        یک ستاره فقط به خاطر اینکه درصد آشغال بودنش از جلد قبلیش کمتر بود.
      

        احساس می‌کنم توی سن ۲۰ سالگی نباید می‌رفتم سمتش.
دارن شان واسه رینج ۱۰ تا نهایت ۱۵ سال اوکیه.
واقعا جذابیتی نداشت برام کتاب.
صرفا فصل اولش که درگیر کارخونه و تراز بودن، یکم کشش داشت.
      

        سوال من اینه
پیام و هدف این کتاب چی بود؟! یک مشت داشتان بی سر و ته بدون هیچ مقصودی. هیچ پیامی رو انتقال نمی‌دادن.
من هیچ کتابی رو (هر چقدر هم بد باشه) نصفه ول نمی‌کنم ولی این کتاب انقدر بی‌سر و ته و بدون مقصد بود که ترجیح دادم وقتم رو سرش هدر ندم. تا نصفش رو خوندم و بقیه‌ش رو اسکیم کردم که ببینم شاید امیدی بهش باشه و دیدم نه.
حتی یک ستاره هم براش زیاده.
      

        هیجوقت فکر نمی‌کردم یه کتاب بتونه بخندونتم.(تا حالا که برام پیش نیومده بود. تا قبل از خوندن این کتاب)
سطح طنزش اینطور که خیلی جدی داری شرح بدبختی‌ واتنی رو می‌خونی و یهو یه جمله می‌گه که پاره می‌شی.(از خنده)
بخش جورد علاقه‌ی من اون قسمت "دبلیو دبلیو دبلیو دات تماشای مرگ واتنی دات کام" بود.
هر چند از اول هم می‌شد آخرش رو تشخیص داد ولی خب در کل بد نبود.
شخصیت واتنی رو عاشقش شدم. خیلی خوب بود لعنتی. (ENTP)
داستان جالبی بود ولی پیشنهاد نمی‌کنم.🍿
      

        طبق معمول کتاب‌های ترند، چیز خاصی نداشت و تحت تاثیر تبلیغات و اصرار دوستان خوندمش.
نه می‌شد گفت خیلی سطح پایینه ولی سطح بالا و قوی هم نبود‌.
      

        من با ۲۰ سال سن هنوز دارم کالکشنش رو جمع می‌کنم چون صرفا برام نوستالژیه.
یادمه اولین جلدی که ازش خوندم، جلد دوش بود. وقتی هشت سالم بود با قیمت ۵ هزار تومن خریدمش.🙂🙂🙂🙂
از یه لوازم تحریری که اصلا کتاب نمی‌فروخت و این تنها کتابی بود که ته یکی از قفسه‌هاش داشت خاک می‌خورد‌.
پنج ستاره دادم چون یاد بچگی‌هام میندازتم.
      

        داستان‌ها خیلی سطحی و کم‌عمق و کم کِشِش بودن.
یا حداقل من نتونستم کششی درونشون ببینم.
      

        می‌‌تونست داستانِ جالب‌تر و هوشمندانه‌‌تری باشه ولی متاسفانه باگ‌ها و تناقضات خیلی زیادی داشت.
لو (شخصیت اصلی) یکی از آزاردهنده‌ترین شخصیتیهاییه که تا حالا باهاش برخورد داشتم.
در طول داستان، لو به طرز باورنکردنی‌ای از کم خوابی رنج می‌بره. (50 بار در طول داستان ذکر شد)، دائماً در آستانه مستیه، گرسنه‌ست (به سختی غذا می‌خوره)، غیر دوستانه، ستیزه جو و مجادله‌گر ( با نامزدش و پارتنر قبلیش)، دفاعی، و کاملاً گنگه. به نظر می‌رسه حتی چیزهای ساده‌ رو هم درباره‌ی یه سفر دریایی نمی‌دونه، اون هم در حالی که برای پوشش دادن یه سفر دریایی به عنوان بخشی از کارش اونجاست. =)   (تناقض ۱)
هر وقت کسی رو می‌بینه یخ می‌زنه و نمی‌دونه چی بگه و ما باید باور کنیم که نه تنها یک روزنامه‌نگار با 10 سال تجربه‌ست، بلکه می‌تونه یک معما رو هم حل کنه. (تناقض ۲)
عمدتاً در حال اشتباه کردن و زیر و رو کردن چیزهاییه که نباید؛ و مثل ماهی، الکل می‌‌خوره. فقط کافیه که اطرافش الکل باشه‌.
خب تا اینجا رو شاید بتونیم بپذریم و ازش بگذریم.
چیزی که من رو عصبی کرد این بود که اخلاقیات شخصیت اصلی لازم نیست اینطوری نوشته بشه. این طرح برای نقش اصلی، نمی‌تونه داستان رو پیش ببره‌. در واقع می‌تونیم بگیم روایت داستان احمق-شخص بود. اگر لو کمی تیزبین و زیرک بود، معما هم‌ می‌تونست جالب‌تر به نظر برسه حتی اگر طرح جالبی نمی‌داشت.
خوشبختانه، در یک سوم آخر کتاب، بالاخره لو شروع به استفاده از عقلش می‌کنه و سرعت حرکت بالا می‌ره. راز داستان فاش می‌شه و راه حلی که براش ارائه می‌شه هم جالبه‌. و این خیلی بده که ما باید تا صفحات پایانی کتاب صبر می کردیم تا شخصیت اصلی به جایی برسه که از اول باید می‌بود‌.
مورد بعدی اینکه، از نظر من (و شاید حتی طبق استانداردهای داستان نویسی) یه داستان معمایی خوب، باید طوری باشه سرنخ‌ها داخل متن داستان قرار گرفته باشه و خواننده بتونه با حدس و گمان خودش، کمی از داستان رو پیش‌بینی کنی. چیزی که دقیقا این داستان نداشت.
نویسنده کلی سرنخ داخل داستان گذاشته بود که همه‌شون رد گم کنی بودن و دریغ از یک سرنخ درست و حسابی برای پیدا کردن نقش اصلی پشت همه‌ی ماجراها.
یعنی در آخر داستان یهو بنگ!!! اتفاقی میفته که خواننده حتی فکرش رو هم نمی‌کرد. شاید بگید خب داستان معمایی باید همینطور باشه که کسی فکرش رو نکنه آخرش چی می‌شه!!! ولی نه. طوری که روث ور این کار رو کرد، به اون صورتِ هوشمندانه‌ی داستان نویسی نبود.
در کل من فقط می‌تونم دو ستاره بدم به خاطر تمام باگ‌ها و شخصیت پردازی افتضاح.
      

        کسی می‌دونه که چطور می‌شه توی بهخوان، دلیت اکانت کرد؟!
(این کتاب رو رندوم انتخاب کردم که سوالم رو بپرسم فقط.)
      

        می‌‌تونست داستانِ جالب‌تر و هوشمندانه‌‌تری باشه ولی متاسفانه باگ‌ها و تناقضات خیلی زیادی داشت.
لو (شخصیت اصلی) یکی از آزاردهنده‌ترین شخصیت‌هاییه که تا حالا باهاش برخورد داشتم.
لو در طول داستان، به طرز باورنکردنی‌ای از کم خوابی رنج می‌بره. (50 بار ذکر شد)، دائماً در آستانه مستیه، گرسنه‌ست (به سختی غذا می‌خوره)، غیر دوستانه، ستیزه جو و مجادله‌گر ( با نامزدش و پارتنر قبلیش)، دفاعی، و کاملاً گنگه. به نظر می‌رسه حتی چیزهای ساده‌ رو هم درباره‌ی یه سفر دریایی نمی‌دونه، اون هم در حالی که برای پوشش دادن یه سفر دریایی به عنوان بخشی از کارش اونجاست. =)   (تناقض ۱)
هر وقت کسی رو می‌بینه یخ می‌زنه و نمی‌دونه چی بگه و ما باید باور کنیم که نه تنها یک روزنامه‌نگار با 10 سال تجربه‌ست، بلکه می‌تونه یک معما رو هم حل کنه. (تناقض ۲)
عمدتاً در حال اشتباه کردن و زیر و رو کردن چیزهاییه که نباید؛ و مثل ماهی، الکل می‌‌خوره. فقط کافیه که اطرافش الکل باشه‌.
خب تا اینجا رو شاید بتونیم بپذریم و ازش بگذریم.
چیزی که من رو عصبی کرد این بود که اخلاقیات شخصیت اصلی لازم نیست اینطوری نوشته بشه. این طرح برای نقش اصلی، نمی‌تونه داستان رو پیش ببره‌. در واقع می‌تونیم بگیم روایت داستان احمق-شخص بود. اگر لو کمی تیزبین و زیرک بود، معما هم‌ می‌تونست جالب‌تر به نظر برسه حتی اگر طرح جالبی نمی‌داشت.
خوشبختانه، در یک سوم آخر کتاب، بالاخره لو شروع به استفاده از عقلش می‌کنه و سرعت حرکت بالا می‌ره. راز داستان فاش می‌شه و راه حلی که براش ارائه می‌شه هم جالبه‌. و این خیلی بده که ما باید تا صفحات پایانی کتاب صبر می کردیم تا شخصیت اصلی به جایی برسه که از اول باید می‌بود‌.
مورد بعدی اینکه، از نظر من (و شاید حتی طبق استانداردهای داستان نویسی) یه داستان معمایی خوب، باید طوری باشه سرنخ‌ها داخل متن داستان قرار گرفته باشه و خواننده بتونه با حدس و گمان خودش، کمی از داستان رو پیش‌بینی کنی. چیزی که دقیقا این داستان نداشت.
نویسنده کلی سرنخ داخل داستان گذاشته بود که همه‌شون رد گم کنی بودن و دریغ از یک سرنخ درست و حسابی برای پیدا کردن نقش اصلی پشت همه‌ی ماجراها.
یعنی در آخر داستان یهو بنگ!!! اتفاقی میفته که خواننده حتی فکرش رو هم نمی‌کرد. شاید بگید خب داستان معمایی باید همینطور باشه که کسی فکرش رو نکنه آخرش چی می‌شه!!! ولی نه. طوری که روث ور این کار رو کرد، به اون صورتِ هوشمندانه‌ی داستان نویسی نبود.
در کل من فقط می‌تونم دو ستاره بدم به خاطر تمام باگ‌ها و شخصیت پردازی افتضاح.
      

        به اندازه‌ی کافی در  مورد یوفوها کنجکاوم کرد تا برای کسب اطلاعاات بیشتر در موردشون، سراغ کتاب‌های دیگه هم برم.
      

        کتاب رازآلودی بود و پرونده‌هایی که ارایهه کرده آدم رو سردرگم می‌کرد که واقعا راز پشت پرونده‌ها چی بوده.
اگر به فیزیک عللاقه دارید، پرونده‌ی دوم حتما براتون جالب خواهد بود.
داستان‌ها اکثرا حول محور توضیح پرونده‌ها می‌چرخه و فضاسازی، داستان پردازی و شخصیت پردازی کمی داره.(که البته هدف کتاب هم نبوده.)