راستش نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم. مدتیه با خودم کلنجار می‌رم که اصلاً این نقد رو بنویسم یا نه، چون حس می‌کنم هر چی بگم، قراره برخلاف جریان اصلی باشه.
احساس می‌کنم خیلی‌ها قراره بهم حمله کنن چون هر چقدر گودریدز رو اسکرول می‌کنم، فقط نظرات مثبت راجع به این کتاب می‌بینم و هیچکس هیچ مشکلی با داستان نداره.
و وسط این حجم از ستایش، آدم احساس می‌کنه اگه صدای مخالفی دربیاره، سریع با برچسب "نفهمیدی" یا "زیادی سخت گرفتی" کوبیده می‌شه.
ولی خب، من واقعاً نمی‌تونم مثل خیلی‌ها چشم‌پوشی کنم. برای من این کتاب بیشتر از اون‌که یک شاهکار باشه، مجموعه‌ای از نقاط ضعف و کلیشه‌هایی بود که مدام توی ذوق می‌زد. شاید هم مشکل از منه، شاید توقعم از یک رمان جنایی-روانشناختی بیشتر از این‌هاست. اما هرچی که هست، تصمیم گرفتم نظر واقعیم رو بنویسم، حتی اگه برخلاف نظر جمع باشه.

خیلی‌ها سکوت بره‌ها رو شاهکار می‌دونن، اما تجربه‌ی من موقع خوندنش با hype موجود خیلی فاصله داشت و بیشتر از هرچیز، یه اثر اغراق‌شده و تاریخ‌گذشته بود.

به‌نظرم بخش بزرگی از شهرت این کتاب نه از متن، بلکه از فضای تکان‌دهنده و تابوشکنش در زمان انتشار میاد. صحنه‌هایی مثل پوست‌کنی و آدم‌خواری بدون شک در دهه‌ی ۸۰ میلادی شوکه‌کننده بودن. چیزهایی که در زمان انتشار احتمالاً «واوو» به‌نظر می‌رسیده‌ن، اما الان بیشتر ترفندهای سطحی برای جلب توجه به نظر میان.
به‌نظرم محبوبیت کتاب بیشتر از خود متن، حاصل فضای دهه‌ی هشتاد و نود میلادی و اقتباس سینماییش بود. اون زمان جامعه آمریکا پر از ترس‌های واقعی از قاتلان زنجیره‌ای بود و‌ حضور شخصیتی مثل بوفالو بیل، شوک و هیجان زیادی ایجاد می‌کرد. 
اواخر دهه‌ی هشتاد میلادی، مردم آمریکا به شدت درگیر ترس‌های جمعی از قاتلان زنجیره‌ای بودن. تد باندی، جفری دامر، اد گین و… تازه سوژه‌ی رسانه‌ها شده بودن. بنابراین وقتی توماس هریس اومد و شخصیت بوفالو بیل (که الهام‌گرفته از همین‌ها بود) رو نوشت، جامعه آماده‌ی «وحشت کردن» بود.
ولی برای من به عنوان شهروند یک جامعه‌ی مدرن! نه اصلا.

نکته‌ی مهم‌تر برای من شخصیت‌پردازی لکتر بود. خیلی‌ها می‌گن نقطه‌ی قوت کتاب شخصیت هانیبال لکتره اما راستش برای من این‌طور نبود. شخصیت لکتر به‌جای اینکه «هوشمندانه» باشه، بیشتر شبیه یه موجود افسانه‌ای ساخته شده. همه‌چیز رو یکجا داشت: نابغه‌ی روان‌شناسی، استاد آشپزی، باهوش و کاریزماتیک، قاتل بی‌رحم، فراری حرفه‌ای، ذهن‌خوان و… این حجم از توانایی‌ها بیشتر شبیه بت‌سازیه تا شخصیت‌پردازی قانع‌کننده. و خیلی برام عجیبه که همه متفق‌القول روی این قضیه اتفاق نظر دارن که شخصیت لکتر، مثبت‌ترین نکته‌ی این داستانه. وات دا؟! یعنی واقعا هر شخصیتی بذارن جلوتون و به صورت خیلی اغراق‌آمیز بگن که صدتا ویژگی مثبت و افسانه‌ای رو با هم داره و روانی و آدمکش هم هست، سریع عاشقش می‌شید؟! و یک لحظه هم از خودتون نمی‌پرسید چرا و چطور؟!
لکتر تماما یه شخصیت افسانه‌ای و اغراق‌آمیز بود. صحنه‌ی فرارش از زندان نمونه‌ی بارز همین اغراقه؛ اینکه صورت یک مأمور رو پوست بکنه و اون رو روی صورت خودش بذاره و هیچ‌کس هم متوجه نشه، بیشتر فضایی و غیرمنطقیه تا هیجان‌انگیز.

و در نهایت می‌رسیم به شخصیت استارلینگ.
نمی‌دونم چی بگم‌ واقعا.
شخصیت کلاریس استارلینگ هم با وجود پتانسیل زیاد، زیر بار نگاه مردانه‌ی نویسنده له می‌شه. توصیف‌های مداوم درباره‌ی ظاهر و جنسیتش، اون رو بیشتر به یک ابزار داستانی تبدیل کرده تا قهرمان مرکزی.
یکی از دوستان توی نقدش اینطور اشاره کرده:
(کلاریس استارلینگ، کارآموز جوان و زیبای اف‌بی‌آی… بله، تاکید بر «زیبایی»‌ش ظاهراً ضروریه، چون هر بار مردی می‌بینتش، عاشقش می‌شه. در تمام کتاب دائماً به ما یادآوری می‌شه که اون یک زنه و مدام به شکل ابزاری شیء‌انگارانه باهاش برخورد می‌شه.)

در نهایت برای من سکوت بره‌ها بیشتر، یک اثر تاریخیه تا ادبی؛ محصول زمانه‌ای که از ترس قاتل‌های زنجیره‌ای اشباع بود و بعد با اقتباس سینمایی آنتونی هاپکینز و جودی فاستر به اوج رسید.
من به خاطر به‌شدت معروف بودن این مجموعه رمان، تصمیم‌ گرفتم شروعش کنم‌ ولی با این روند، هیچ علاقه‌ای برای شروع جلد بعد(هانیبال) در خودم نمی‌بینم.
      

        وای روانی شدم. چرا این لعنتی انقدر کند بود؟!
واقعا متاسفم که این رو می‌گم ولی این کتاب هیچ حسی رو درونم برانگیخته نکرد.
خیلی بیش از حد به زندگی شخصی شخصیت‌ها پرداخته بود و واقعا دیگه طاقت نداشتم حتی یک صفحه‌ی دیگه درباره‌ی کشیک دادن‌های بی‌‌‌حاصلشون جلوی در خونه‌ی مظنون‌ها بخونم.
تمرکز بیش‌ازحد بر گذشته‌ و زندگی شخصی کورمورن و رابین، همراه با تغییر مسیر داستان به سمت انتقام شخصی، اصلا به مذاق من خوش نیومد.
دقیقا تا ده صفحه‌ی آخر، معما حل نشده نگه داشته شده بود. وات د هل!! و این درصورتی بود که هیچکدوم از سرنخ‌هایی که در طی داستان داده می‌شود، طوری نبودن که باهاشون به حدس و گمان بپردازیم و تا حل اصلی معما، سرگرم بشیم. 
از اونجا که تنها چهار مظنون واقعی توسط استرایک معرفی می‌شن و بخش‌هایی هم از زاویه‌ی دید خود قاتل تعریف می‌شه‌، حل معما نه جالبه و نه سرگرم کننده‌.
و خب از اونجایی که از همون اول ماجرا، قطره‌چکونی به همه‌ی مظنون‌ها نزدیک شد، بعد از حل معما حتی هیچ حس برانگیختگی‌ای هم به آدم دست نمی‌داد.
بعد چی؟! تو قاتل رو جلوی چشم‌هات دیدی بعد نشناختیش؟! این چه مزخرفیه؟!
تنها نکته‌ی مثبت داستان برای من، وسعت گرفتن رابطه‌ی رابین و استرایک بود. که همون هم به شدت کند پیش می‌ره. ابله هم باشیم متوجه می‌شیم نویسنده قراره در آینده این دوتا رو به هم برسونه و کل پیشرفت رابطه‌ی این‌ها در این سه کتاب این بود که آخر کتاب (صرفا برای تشکر)همدیگه رو بغل کردن.(استیکر کندن موها)
چیزی که درکش برام سخته اینه که چرا رابین و متیو دوباره با هم می‌مونن، اون هم بدون هیچ توضیح مشخصی جز ۹ سال رابطه و عادتشون به هم؟! هیچ بخشی از کتاب، خوبی‌های این رابطه رو نشون نمی‌ده. رابطه‌ی رابین و متیو به‌شدت آزاردهنده و بیمارگونه‌ست. هیچ احساس و عشقی در رابطه‌‌ی این دو نفر نیست که حداقل برگشتشون به هم رو توجیه کنه و از کتاب اول تا به الان یکسره درحال مشاجره و دعوا هستن. نه هیچ تفریحی، نه شادی‌ای، نه معاشقه‌ای، محض رضای خدا نه هیچ هیچ هیچ نقطه‌ی‌ تفاهمی!!!
از یک طرف، بله، رابطه‌ی رابین و استرایک چیزیه که باعث می‌شه به خوندن این مجموعه ادامه بدم. اما از طرف دیگه، مگه این‌ها رمان معمایی نیستن؟ مگر معماها نباید اون‌قدر قوی باشن که نیازی نباشه فقط با درام روابط، خواننده رو نگه دارن؟
شخصیت کورمورن در این کتاب ناامیدکننده بود. ورود احساسی و شخصی بیش از حدش به پرونده، همراه با تصمیم‌گیری‌های ضعیف و ناپخته‌ش، اصلاً با تصویر قبلیش به‌عنوان یک کارآگاه باهوش و منطقی، هماهنگ نبود.
تناقضات شخصیتی، در کنار توصیفات آزاردهنده و مکرر از زن‌ستیزی، تجاوز، پدوفیلیا و خشونت، باعث شد که تجربه‌ی مطالعه‌ی این کتاب بسیار ناراحت‌کننده و در نهایت ناامیدکننده باشه. اگر از زنستیزی پنهان داستان فاکتور بگیریم؛ درسته، تجاوز و پدوفیلیا جزیی از حقیقت جامعه هستن و نمی‌شه انکارشون کرد. ولی اگر قرار نباشه در نهایت درسی به ما بدن، خوندنش برامون چه فایده‌ای داره به جز صرفا ترویجش و عادی شدنش در چشم مخاطب‌ها و جامعه؟!
کتاب انقدر کسل کننده و درگیر حواشی بود که به زور یک و نیم ستاره رو می‌تونم بدم‌.

پ.ن: نمی‌دونم چرا ولی شخصیت شنکر رو دوست داشتم. یه جورهایی حس کرکتر "فز" در یوفوریا رو می‌داد بهم.
      

        دو و نیم ستاره دادم چون حس کردم سطحش نسبت به رمان‌های عامه پسند دیگر، بدک نبود و برام حس نوستالژی ددشت.
و اینکه چرا توی دسته‌ی ادبیات ترک قرار داده شده؟! ایرانیه که!
خیلی دلم می‌خواد یه نقد طولانی ازش بنویسم ولی حس می‌کنم اصلا سطح کتاب در حدی نیست که نیاز باشه سرش خیلی حرص بخورم. عامه پسنده دیگه.
      

        پلات توییست‌هاش رو دوست داشتم.
از یه جایی بعد بعد درواقع پلات توییست در پلات توییست بود.
پلات توییست در پلات توییست.
با اینکه پلات توییست‌های زیادی داشت ولی به شدت ریتمش کند بود برای من. مخصوصا بخش‌هایی که مربوط به نامه‌ها می‌شد.
در کل بدک نبود.
      

        من یه سوالی ذهنم رو مشغول کرده. حره‌مردها چی می‌خورن؟! وقتی چیزی نمی‌تونستن بکارن و دامپروری هم نمی‌کردن، پس چه کار می‌کردن؟! گندم که نمی‌تونستن بکارن پس حتی نون هم نداشتن. هر روز و هر وعده آش ادویه می‌خوردن؟!
      

        وایب نغمه‌ی یخ و آتش می‌داد بهم.
      

        چرا جلد یک این مجموعه توی اپ نیست؟!
چرا شماره شابک جلد یک رو برای جلد چهار زدین؟! =/////
      

        یکی بیاد برام توضیح بده این همه هیاهو درباره‌ی این کتاب از کجاست؟ چون من واقعاً هیچ حسی نداشتم. شاید مشکل از منه، ولی واقعاً ایرادهای زیادی توی این کتاب هست که مطمئنم مشکل از من نیست.

اینکه هیچ نقدی از این کتاب نشنیدم، باعث می‌شه شک کنم نکنه کتاب رو اشتباه خوندم؟! ولی خب بعضی‌ها باهام موافق بودن، پس پای نظرم می‌مونم.

این داستان انقدر کلیشه‌ای، انقدر داغون و انقدر سطحی بود که اصلا نمی‌دونم از کجا شروع کنم و به کدوم بخشش بخوام ایراد بگیرم چون تمامش ایراد بود.
ولی خب چون به یکی از دوستان قول دادم نقدش کنم، از یه جا شروع می‌کنیم.

خب داستان در مورد دو شخصیت اصلی، بری و آرچر هست که هر دوشون PTCD(اختلال استرس پس از سانحه) دارن. و خب شاید با خودتون بگید واوو! چه ایده‌ی جالبی! قراره عشق رو با تروما تلفیق کنه و یه داستان متفاوت و عمیق ارائه بده ولی خب باید بهتون بگم که: نه! یه نه بزرگ.
فکر می‌کنید قراره با تروماهاشون روبه‌رو بشن و درباره‌ش حرف بزنن؟ خب نه. بیشتر با «دوستت دارم» و قربون‌صدقه و چندین 
صحنه‌ی اروتیک متعدد، کل ماجرا رو جمع کرد.

این کتاب دچار سندروم «ایده‌ی خوب، نگارش بد» شده. می‌شه خواهش کنم نویسنده‌ها وقتی نمی‌تونن درست بنویسن، سراغ تروما نرن؟

کل پیام داستان این بود که: عشق همه‌چیز رو درمان می‌کنه.
نهه! نمی‌کنه!! مخصوصاً نه عشق در یک نگاه!! هیچ‌کس نمی‌تونه یه تروما به اون بزرگی رو فقط با خوابیدن با یه مرد لال درمان کنه!! هیچ‌کس نمی‌تونه ۲۰ سال از جامعه جدا باشه و یک شبه همه‌ چیز رو فراموش کنه چون «ععععععععععععععشق». 
این از اون کتاب‌هاییه که تروما فقط برای خالی نبودن عریضه استفاده شده. و اگه برای جذاب کردن داستانت و دادن عمق به شخصیت‌هات نیاز به تروما، بیماری روانی یا ناتوانی داری(که اینجا هیچ‌کدوم جواب نداد) باید واقعاً به حرفه‌ت یه تجدیدنظر بکنی‌.

حتی شروع دوستی‌شون هم خیلی تصادفی بود. نمی‌دونم، طرف کمکش کرد و بری گفت «بذار راز این پسر رو کشف کنم» و همین؟ یهو با هم جور شدن؟
هیچ روند تدریجی‌ای برای شکل‌گیری دوستی‌شون نبود و قبل از اینکه من بفهمم اصلاً دوست شدن، این دو نفر داشتن با هم می‌خوابیدن. -_-
اصلاً طرفدار رومنسشون نیستم. خیلی سریع بود. چطور بعد از چی، دو هفته؟ عاشق هم شدن؟

و چرا هی به آرچر می‌گه «مرد لال من» یا «پسر ساکت من»؟ خانم محترم؟ این اصلاً بامزه نیست، لطفاً بس کن.

و بعد هم ماجرای تراویس.
تراویس در کل داستان یه رد فلگ متحرک بود و آخرش هیچ اتفاقی براش نیفتاد. واقعاً چی بود اون؟ تراویس ریشه‌ی تقریبا تمام مشکلات بین بری و آرچر بود. پس چرا این‌قدر راحت ازش گذشتن؟!

چیزی که واقعاً من رو اذیت کرد، شخصیت‌پردازی قهرمان‌های داستان بود.  
تو نمی‌تونی شخصیت‌هایی رو معرفی کنی که پر از نقص و زخم‌های عمیق کودکی هستن و بعد به‌طور سطحی و جادویی با «قدرت عشق» درمانشون کنی.

واقعاً حس کردم سلول‌های مغزم دارن تحلیل می‌رن. آره، یه جاهایی غم‌انگیز بود، ولی قراره نادیده بگیریم که چقدر بد روایت شده بود؟

صادقانه بگم، هر دوشون به درمان نیاز داشتن.  
و من رو اذیت کرد که هیچ‌کدومشون بهش نپرداختن و با این حال خیلی راحت و بی‌دردسر تونستن از ترس‌ها و تروماهاشون عبور کنن، فقط چون ✨ع✨ش✨ق✨.

این وسط، خواننده‌های انگلیسی زبان رو شاید بشه کمی درک کرد ولی خواننده‌ی فارسی زبان که نسخه‌ی فارسی این کتاب رو خونده، دیگه چرا؟! نشر آموت چنان سانسوری از این کتاب کرده که انگار آرچر دیگه حتی لال هم نیست، فقط یکم خجالتیه‌.
رابطه‌ی عاشقانه‌ی اروتیک رو تبدیل کرده به دوستی سالم در محیط کار.
عملا نصف اتفاقات هیجانی داستان رو چنان سانسوری کرده که کلا از ریشه زده اون اتفاق رو و حتی اشاره‌ای هم بهش نکرده.
و اتفاقا یکی از بزرگ‌ترین نقدهای وارد به این داستان، همون اتفاقات سانسور شده‌ش هست. صحنه‌های جنسی و اروتیکی که اصلا منطقی نیستن.

خط روایی داستان هم که از ماتریکس خارج بود. انگار داشتی دفترچه خاطرات می‌خوندی.  
امروز من (بری) ساعت ۶ صبح بیدار شدم و مستقیم رفتم دستشویی. بالا آوردم چون «تروما».
و بعد خودم رو شستم. بعدش برای خودم چای درست کردم و غذاهای یخ‌زده رو توی فریزر مرتب کردم. بعد با دوچرخه رفتم سمت جاده‌ی بلر تا برسم به دریاچه. اونجا زیراندازم رو پهن کردم و فیبی (سگم) رو از سبد درآوردم. لباس‌هام رو درآوردم و مایو پوشیدم. توی دریاچه شنا کردم و بعد رفتم رستوران سر کار. زنگ در صدا داد وقتی وارد شدم همه بهم سلام کردن. امروز صاحب‌کارم مریض بود، پس (اسمش یادم نیست) ازم خواست آشپزی کنم. تخم‌مرغ و براونی و سیب‌زمینی و مغز دایناسور و روده‌ی خوک و مافین بلوبری پختم. بعد از اینکه تعطیل کردیم رفتم بیرون و پریدم روی دوچرخه. شروع کردم به برگشتن. توی جاده‌ی بلر جلوی خونه‌ی آرچر وایسادم و یه حس اتصال بهم دست داد. سرم رو تکون دادم و رکاب زدم برگشتم خونه. لباس‌هام رو درآوردم و با یه کتاب پریدم توی تختم. امروز یه روز خوب بود توی شهر!

و فصل‌ها و فصل‌ها و فصل‌هایی از همین مدل روایت.

اگر بخوایم تخصصی‌تر به ماجرا نگاه کنیم:

رمان صدای آرچر با وعده‌ی یک عاشقانه‌ی متفاوت وارد میدون می‌شه: مردی لال، گذشته‌ای پر از زخم و زنی آسیب‌دیده. اما اونچه در عمل دریافت می‌کنیم، ترکیبیه از کلیشه‌های نخ‌نما، روایت‌های سطحی و رمانتیک‌سازی خطرناکِ تروما و بیماری روانی.

●عشق در نگاه اول؟
داستان با عشق آنیِ بین بری و آرچر شروع می‌شه. بی‌هیچ زمینه‌سازی، بی‌هیچ شناختی. جذابیت ظاهری آرچر کافیه تا بری یک دل نه صد دل عاشقش بشه.
این تروپ، کهنه و غیرواقعیه. کشش اولیه قابل‌قبوله، اما عشق؟ اون هم در اولین برخورد؟ نه تنها باورپذیر نیست، بلکه باعث می‌شه کل رابطه‌ی اون‌ها از ابتدا بی‌ریشه به نظر برسه.

●شخصیت‌پردازی‌های تک بعدی:
بری، به‌جای اینکه زنی با عمق روانی و پیچیدگی باشه، به‌تدریج به یک شخصیت «خود خاص پندار» تبدیل می‌شه. اصرارهاش برای ورود به زندگی آرچر، نادیده گرفتن مرزهای شخصیش و استفاده‌ی مکرر از عباراتی مثل «پسر لال من» نه تنها آزاردهنده‌ست، بلکه نوعی شی‌انگاری شخصیت معلول رو تداعی می‌کنه.
آرچر هیل هم با وجود پتانسیل بالا، به‌جای یک شخصیت چندلایه، به یک نماد خام از «مرد آسیب‌دیده‌ی قابل‌نجات» تقلیل پیدا کرده. گذشته‌ی تلخش، لال بودنش و انزواش همه در خدمت یک روایت عاشقانه‌ی سطحی قرار می‌گیرن، نه برای پرداخت واقعی به تجربه‌ی زیستن با ناتوانی.

●تروما و بیماری روانی:
هر دو شخصیت اصلی دچار آسیب‌های روانی جدی‌ هستن. از PTSD گرفته تا فقدان والدین و خشونت. اما نویسنده به‌جای پرداختن به این مسائل، با دقت و احترام، اون‌ها رو بهانه‌ای برای ایجاد صحنه‌های احساسی و اروتیک می‌کنه.
توی داستان، عشق همه‌چیز رو درمان می‌کنه. حمله‌های اضطرابی، خاطرات تلخ، انزوا و... همگی با یک جمله‌ی «دوستت دارم» ناپدید می‌شن. این نه‌تنها غیرواقعی‌، بلکه خطرناکه. چون به خواننده‌ی آسیب‌دیده این پیام رو می‌ده که اگر هنوز درد می‌کشی، لابد هنوز عاشق نشدی.

●روایت:
بخش‌هایی از کتاب به‌شدت شبیه یادداشت‌های روزانه‌‌‌ن. توصیف‌های جزئی و بی‌ربط از کارهای روزمره بری، نه تنها ریتم داستان رو کند می‌کنن بلکه هیچ نقشی در پیشبرد روایت ندارن. این سبک نگارش، به‌جای ایجاد حس نزدیکی، باعث خستگی و بی‌حوصلگی خواننده می‌شه.

●صحنه‌های اروتیک:
رابطه‌ی بری و آرچر به‌سرعت وارد فاز جنسی می‌شه و از اونجا به بعد، تقریباً همه‌چیز حول محور رابطه‌ی جسمیشون می‌چرخه. صحنه‌های اروتیک نه‌تنها بیش‌ از حدن، بلکه جایگزین پرداخت احساسی و روانی شده‌‌ن. 

●رمانتیزه‌کردن ترومای روانی:
یکی از نقدهای جدی به این اثر، نحوه‌ی برخورد با ترومای آرچره. اگرچه نویسنده تلاش کرده جدی بگیره، اما در نهایت عشق به‌عنوان درمانی معجزه‌گر معرفی می‌شه. این نگاه، می‌تونه ساده‌انگارانه و حتی خطرناک باشه چون درمان واقعی نیازمند فرآیندهای پیچیده‌تریه.

●پایان‌بندی:
پایان داستان، به‌جای جمع‌بندی منطقی و احساسی، به یک معجزه‌ی کلیشه‌ای ختم می‌شه. مشکلات حل می‌شن، عشق پیروز می‌شه و همه‌چیز خوب می‌شه. بی‌هیچ تلاش واقعی، بی‌هیچ مواجهه‌ی جدی با مشکلات.

●نتیجه‌گیری: کتابی که می‌تونست باشه ولی نشد.
صدای آرچر رمانیه که قلب بزرگی داره اما ذهنش کوچیک و ساده‌ست. اگرچه مفاهیم مهمی مثل سکوت، طردشدگی و ترومای روانی رو مطرح می‌کنه اما در پرداخت اون‌ها به دام کلیشه‌پردازی و ساده‌سازی افتاده و اونچه که در نهایت دریافت کردیم، یک روایت سطحی و پر‌ از کلیشه‌ست.  
اگر دنبال یه داستان واقع‌گرایانه، عمیق و مسئولانه هستید، این کتاب احتمالاً ناامیدتون می‌کنه.
      

        یک ستاره اون هم  فقط به خاطر اینکه درصد آشغال بودنش از جلد قبلیش کمتر بود.
از حجم سانسورهاش که نگم. دو سوم کتاب رو سانسور کردن فکر کنم.
ناشر قشنگ داستان رو گرفته، چلونده، آبش رو ریخته دور، تفاله‌ش رو چاپ کرده.

      

        واقعا ۲۰ سالگی وقتش نبود که بخوام همچین چیزی بخونم.
دارن شان نهایت برای رینج ۱۰ تا  ۱۵ سال اوکیه.
واقعا جذابیتی نداشت برام.
صرفا فصل اولش که درگیر کارخونه و تراز بودن، یکم کشش داشت.
      

        سوال من اینه
 الان که چی؟! هدف از نوشتن این کتاب چی بود؟!
 یک مشت داستان چرت و پرت.
من هیچ کتابی رو (هر چقدر هم بد باشه) نصفه ول نمی‌کنم ولی ببین دیگه این چقدر آشغال بود که وسطش ولش کردم.
تا نصفش رو خوندم و بقیه‌ش رو اسکیم کردم که ببینم شاید امیدی بهش باشه و دیدم نه.
حتی یک ستاره هم براش زیاده.
      

        هیجوقت فکر نمی‌کردم یه کتاب بتونه بخندونتم.(تا حالا که برام پیش نیومده بود. تا قبل از خوندن این کتاب)
سطح طنزش اینطور که خیلی جدی داری شرح بدبختی‌ واتنی رو می‌خونی و یهو یه جمله می‌گه که پاره می‌شی.(از خنده)
بخش مورد علاقه‌ی من اون قسمت "دبلیو دبلیو دبلیو دات تماشای مرگ واتنی دات کام" بود.
هر چند از اول هم می‌شد آخرش رو تشخیص داد ولی خب در کل بد نبود.
شخصیت واتنی رو عاشقش شدم. خیلی خوب بود لعنتی. (ENTP)
داستان جالبی بود ولی پیشنهاد نمی‌کنم.🍿
      

        طبق معمول کتاب‌های ترند، چیز خاصی نداشت و تحت تاثیر تبلیغات و اصرار دوستان خوندمش. حیف وقت. حیف زندگی.
نه می‌شد گفت خیلی سطح پایینه ولی سطح بالا و قوی هم نبود‌.
      

        من با ۲۰ سال سن هنوز دارم کالکشنش رو جمع می‌کنم چون صرفا برام نوستالژیه.
یادمه اولین جلدی که ازش خوندم، جلد دوش بود. وقتی هشت سالم بود با قیمت ۵ هزار تومن خریدمش.🙂🙂🙂🙂
از یه لوازم تحریری که اصلا کتاب نمی‌فروخت و این تنها کتابی بود که ته یکی از قفسه‌هاش داشت خاک می‌خورد‌.
پنج ستاره دادم چون یاد بچگی‌هام میندازتم.
      

        الان خب که چی؟! نه یک ذره عمق. نه یک ذره کشش.