یکی از بدترین کتابایی که خوندم !
به شدت متن بد و ترجمه بدی داشت ، اصلا نمیشد فهمید چه اتفاقی داره میوفته
        

          کتاب خوب جنایی روانشناختی ولی با ترجمه و ویراستاری شدیدا بد :/
متاسفانه تاحالا ترجمه خوبی برای کتابای هریس ندیدم کلا ... 

        

          جنایت را دست کم نگیرید. زیرا می‌تواند به شکل یک پزشک ماهر یا خیاط ساده شما را فریب دهد.
............................................................................................
سکوت بره‌ها کتابی بود که ترجمهٔ بسیار سختی داشت. بسیار دیر و بافاصله شگفت زده می‌شدید. کتاب دارای ۶۱ فصل بود که هیجان رمان از فصل ۳۶ آشکار می‌شد و در ۱۰ فصل آخر کاملا با نفس‌هایی که در سینه حبس شده باید کتاب رو بخونید.
تموم شدنش برای من بسیار طول کشید (البته اگر مداوم خونده بشه خیلی زود تموم می‌شه).

این کتاب بیشتر به عنوان یک کتاب روانشناختی نام برده می‌شه اما به جرأت می‌تونم بگم بُعد جنایی این کتاب بسیار پررنگه.
پررنگ‌ترین مؤلفهٔ جنایی این کتاب، انسانیت زدایی و همچنین انسان‌گریزی هر دو قاتل حرفه‌ای داستانه.

طرح و نقشهٔ قتل‌ها در آخر داستان مشخص می‌شه و ذره ذرهٔ سرنخ‌هایی که کلاریس استارلینگ پیدا می‌کنه شما رو حیرت‌زده می‌کنه. (دختر باهوش من🤭)
توصیه می‌کنم بخونید اما به نظرم به ترتیب بخونید:
اژدهای سرخ، سکوت بره‌ها، هانیبال.
        

          عالی بود
        

          اولین کتابی بود که در ژانر جنایی می‌خوندم. زیاد علاقه‌ای به این ژانر ندارم و این کتاب رو هم هدیه گرفته بودم و مدتهای زیادی توی کتابخانه‌ام مانده بود. نمی‌دانم چه نیرویی مرا به خواندنش سوق داد. شاید شهرت خیلی زیاد سکوت بره‌ها و اسم کنجکاوی برانگیز و تصویر روی جلد عجیبش. به هرحال از خواندنش لذت بردم. با توجه به زمان نگارشش پیرنگ خیلی خوب و جذابی داشت و می‌توانست مخاطب را با خودش همراه کند. چه‌قدر در پردازش شخصیت هانیبال لکتر خلاقانه و استادانه عمل کرده بود و اینکه پلیس با راهنمایی یک مجرم خطرناک بتواند مجرم دیگری را پیدا کند هم خیلی خلاقانه و جالب است. تماشای فیلمی به همین نام را هم در لیست برنامه‌هایم گذاشته‌ام.
        

          کتاب سکوت بره ها کتابی درباره ی کلاریس استارلینگ هست،مامور جوان و تازه کار اف بی آی که طی یه سری اتفاقات پاش به پرونده ی یه قاتل به اسم بوفالو بیل باز میشه که پوست قربانی هاش رو می‌کَنه و ...
نسخه ای که من خوندم فونت بسیار قدیمی ای داشت و چون متن خود کتاب خیلی سنگینه‌ ، فهم و درکش رو دو برابر سخت تر کرده بود‌. ژانر کتاب رو هم زیاد دوست نداشتم چون یه حس و حال غم انگیز و اعصاب خرد کنی داره که اذیت کننده ست. 
ولی اگه بخوام در مورد بقیه ی موارد نظر بدم کتاب خوبی هست و داستان و ایده پردازی خوبی داره و نویسنده در صحنه پردازی و شخصیت پردازی خوب عمل کرده . 
ولی خب زیاد با کتاب ارتباط برقرار نکردم و این کتاب رو شاید چند سال دیگه بخونم (چون خوندمش داستانش برام اسپویل شده و لو رفته) و فیلمش رو به زودی می بینم. حس میکنم الان زمان مناسبی برای خوندنش نبود.
اگر که کتابخون قهاری باشید و ژانر معمایی و جنایی دوست داشته باشید ارزش خوندن رو داره،ولی اگر تازه شروع به کتاب خوندن کردین و از ژانر جنایی متنفر هستید نخونید. 
        

          پیشنهادم اینه که این کتاب رو قبل یا بعد «جایی برای پیرمردها نیست» آقا مک کارتی بخونید. درسته که وحشی‌هایی مثل جیم گامب و هانیبال لکتر ممکنه وجود خارجی نداشته باشن ولی خب همین که یه موجودی پا میشه همچین چیزی می‌نویسه نشون می ده دنیای متمدنمون داره کجا می‌ره!
من موندم هنوز هم واقعا برای کسی سوال هست که منشا این همه خشونت از کجاست؟

کتاب بدی نبود. جالب بود. ولی با دیدن همچین کتاب‌هایی همیشه یه خودم می‌گم چرا جای رده بندی سنی تو بازار نشر مخصوصا ادبیات داستانی باید این قدر خالی باشه؟
        

          وقتی نویسنده تو را مجذوب بدترین کارکتر کتاب میکند . 🤩⚠️
        

            
وقتی ترس، نجوا نمی‌کنه—فریاد می‌زنه، اما فقط توی ذهن.
        

          راستش نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم. مدتیه با خودم کلنجار می‌رم که اصلاً این نقد رو بنویسم یا نه، چون حس می‌کنم هر چی بگم، قراره برخلاف جریان اصلی باشه.
احساس می‌کنم خیلی‌ها قراره بهم حمله کنن چون هر چقدر گودریدز رو اسکرول می‌کنم، فقط نظرات مثبت راجع به این کتاب می‌بینم و هیچکس هیچ مشکلی با داستان نداره.
و وسط این حجم از ستایش، آدم احساس می‌کنه اگه صدای مخالفی دربیاره، سریع با برچسب "نفهمیدی" یا "زیادی سخت گرفتی" کوبیده می‌شه.
ولی خب، من واقعاً نمی‌تونم مثل خیلی‌ها چشم‌پوشی کنم. برای من این کتاب بیشتر از اون‌که یک شاهکار باشه، مجموعه‌ای از نقاط ضعف و کلیشه‌هایی بود که مدام توی ذوق می‌زد. شاید هم مشکل از منه، شاید توقعم از یک رمان جنایی-روانشناختی بیشتر از این‌هاست. اما هرچی که هست، تصمیم گرفتم نظر واقعیم رو بنویسم، حتی اگه برخلاف نظر جمع باشه.

خیلی‌ها سکوت بره‌ها رو شاهکار می‌دونن، اما تجربه‌ی من موقع خوندنش با hype موجود خیلی فاصله داشت و بیشتر از هرچیز، یه اثر اغراق‌شده و تاریخ‌گذشته بود.

به‌نظرم بخش بزرگی از شهرت این کتاب نه از متن، بلکه از فضای تکان‌دهنده و تابوشکنش در زمان انتشار میاد. صحنه‌هایی مثل پوست‌کنی و آدم‌خواری بدون شک در دهه‌ی ۸۰ میلادی شوکه‌کننده بودن. چیزهایی که در زمان انتشار احتمالاً «واوو» به‌نظر می‌رسیده‌ن، اما الان بیشتر ترفندهای سطحی برای جلب توجه به نظر میان.
به‌نظرم محبوبیت کتاب بیشتر از خود متن، حاصل فضای دهه‌ی هشتاد و نود میلادی و اقتباس سینماییش بود. اون زمان جامعه آمریکا پر از ترس‌های واقعی از قاتلان زنجیره‌ای بود و‌ حضور شخصیتی مثل بوفالو بیل، شوک و هیجان زیادی ایجاد می‌کرد. 
اواخر دهه‌ی هشتاد میلادی، مردم آمریکا به شدت درگیر ترس‌های جمعی از قاتلان زنجیره‌ای بودن. تد باندی، جفری دامر، اد گین و… تازه سوژه‌ی رسانه‌ها شده بودن. بنابراین وقتی توماس هریس اومد و شخصیت بوفالو بیل (که الهام‌گرفته از همین‌ها بود) رو نوشت، جامعه آماده‌ی «وحشت کردن» بود.
ولی برای من به عنوان شهروند یک جامعه‌ی مدرن! نه اصلا.

نکته‌ی مهم‌تر برای من شخصیت‌پردازی لکتر بود. خیلی‌ها می‌گن نقطه‌ی قوت کتاب شخصیت هانیبال لکتره اما راستش برای من این‌طور نبود. شخصیت لکتر به‌جای اینکه «هوشمندانه» باشه، بیشتر شبیه یه موجود افسانه‌ای ساخته شده. همه‌چیز رو یکجا داشت: نابغه‌ی روان‌شناسی، استاد آشپزی، باهوش و کاریزماتیک، قاتل بی‌رحم، فراری حرفه‌ای، ذهن‌خوان و… این حجم از توانایی‌ها بیشتر شبیه بت‌سازیه تا شخصیت‌پردازی قانع‌کننده. و خیلی برام عجیبه که همه متفق‌القول روی این قضیه اتفاق نظر دارن که شخصیت لکتر، مثبت‌ترین نکته‌ی این داستانه. وات دا؟! یعنی واقعا هر شخصیتی بذارن جلوتون و به صورت خیلی اغراق‌آمیز بگن که صدتا ویژگی مثبت و افسانه‌ای رو با هم داره و روانی و آدمکش هم هست، سریع عاشقش می‌شید؟! و یک لحظه هم از خودتون نمی‌پرسید چرا و چطور؟!
لکتر تماما یه شخصیت افسانه‌ای و اغراق‌آمیز بود. صحنه‌ی فرارش از زندان نمونه‌ی بارز همین اغراقه؛ اینکه صورت یک مأمور رو پوست بکنه و اون رو روی صورت خودش بذاره و هیچ‌کس هم متوجه نشه، بیشتر فضایی و غیرمنطقیه تا هیجان‌انگیز.

و در نهایت می‌رسیم به شخصیت استارلینگ.
نمی‌دونم چی بگم‌ واقعا.
شخصیت کلاریس استارلینگ هم با وجود پتانسیل زیاد، زیر بار نگاه مردانه‌ی نویسنده له می‌شه. توصیف‌های مداوم درباره‌ی ظاهر و جنسیتش، اون رو بیشتر به یک ابزار داستانی تبدیل کرده تا قهرمان مرکزی.
یکی از دوستان توی نقدش اینطور اشاره کرده:
(کلاریس استارلینگ، کارآموز جوان و زیبای اف‌بی‌آی… بله، تاکید بر «زیبایی»‌ش ظاهراً ضروریه، چون هر بار مردی می‌بینتش، عاشقش می‌شه. در تمام کتاب دائماً به ما یادآوری می‌شه که اون یک زنه و مدام به شکل ابزاری شیء‌انگارانه باهاش برخورد می‌شه.)

در نهایت برای من سکوت بره‌ها بیشتر، یک اثر تاریخیه تا ادبی؛ محصول زمانه‌ای که از ترس قاتل‌های زنجیره‌ای اشباع بود و بعد با اقتباس سینمایی آنتونی هاپکینز و جودی فاستر به اوج رسید.
من به خاطر به‌شدت معروف بودن این مجموعه رمان، تصمیم‌ گرفتم شروعش کنم‌ ولی با این روند، هیچ علاقه‌ای برای شروع جلد بعد(هانیبال) در خودم نمی‌بینم.