با خواندن این نوولا اطمینان کردم نویسنده‌ی مورد علاقه‌ام میلان کوندرا است.  چه خوب شخصیت‌های مختلف را در لوکیشنی خاص جمع کرده و مثل چرخ‌دنده‌های ریز و درشت به هم وصل کرده تا ماشین هنرش راه بیفتد و چه زیبا انجامش داده و بی هیچ رحمی  ضربه‌ی نهایی را بر روان مخاطب وارد کرده است. از آن کتابهایی است که باید یک بار دیگر بخوانم و حتی بنشینم از روی دست نویسنده رونویسی کنم.
      

        من به اقتصاد کلمه در هنر داستان و رمان‌نویسی معتقدم. این کتاب که احتمالا ملغمه‌ای از رمان و یادداشت‌های اجتماعی و دانستنی‌های روانشناسانه و طب سنتی است، می‌توانست با حذف بخش‌هایی از کلمات باوجود زبان خوب و طرح خلاقانه ای که دارد به قاعده‌ی طپانچه‌ی چخوف وفادار بماند و یک رمان خوب نامیده شود. حالا هم چیز خوبی است اما نمی‌توانم بگویم آن چیز  رمان است. اگر اسمی بخواهم برایش بگذارم یادداشت_رمان باید باشد. از چهارصد صفحه، حدود صد الی صدوپنجاه  صفحه‌اش که حذف شود رمان ناب خالصش باقی خواهد ماند.  به نظرم پایان‌بندی برخلاف شروع و میانه‌ی رمان به سرعت اتفاق افتاده و خوب پرداخت نشده است. شخصیت‌پردازی‌ها خیلی خوب انجام شده است. اوایل همراهی با کتاب سخت است اما به مدد شخصیت‌پردازی خوب در ادامه کشش لازم برای همراهی با نویسنده‌ای که وسط قصه‌اش منبر هم می‌رود ایجاد می‌شود.
      

        یک نوولای ترتمیز و به قاعده. هیچ اطنابی ندارد. همه‌ی کلمات در راستای قصه هستند. و طبق معمول متمدن بودن، سخت‌کوش بودن، باهوش بودن و در یک کلمه برتر بودن آمریکا و آمریکایی‌ها  را در جذاب‌ترین حالت به خورد مخاطب می‌دهد.
      

        کتاب عجیبی بود. با اینکه پر از توصیف زیبایی‌ها بود و داستان دهکده‌ی پرگل و زیبا روی رودخانه‌ای جاری را تعریف می‌کرد، چیزی که حس می‌کردی، وحشت و رمزوراز  ترسناک بود. انگار در این رمان همه‌چیز کارکرد معکوس پیدا کرده بود. آتش آب را آرام می‌کرد و زیبایی ترسناک و تنها بود. آب جای زندگی نویدبخش مرگ بود و  درخت‌ها به‌جای زندگان آغوش خود را به روی مردگان گشوده بودند. نمی‌دانم از ترجمه بود یا متن کتاب همین است، کمی سخت خوانده می‌شد. اما حتی اگر نمی‌فهمیدی هم از دیدن کلمات گل و زنبور و درخت و رودخانه و اسب، جای آرامش انزجار می‌گرفت روحت را.
      

        نتونستم باهاش همذات‌پنداری کنم ولی شخصیتی که ساخته بود برام آشنا بود.
      

        انسان تنهاست. دنیای تلخ اطرافش را جرعه‌جرعه می‌نوشد که مست شود و  تنهایی‌اش را فراموش کند. احتضار مستی را از سر آدم بیرون می‌کند. آن وقت تازه یادش می‌افتد چه‌قدر در این بی‌نهایت تاریک تنهاست.
      

        افراط و تفریط مرد در قهر و مهر از زندگی قفسی برای دختر جوان ساخته بود. مردی که خود از افراط و تفریط موجود در جامعه احساس تنهابودن در سلولی انفرادی را داشت.
      

        قبلا از میلان کوندرای عزیز سبکی تحمل ناپذیر هستی و زندگی جای دیگریست را خوانده بودم. اما شوخی چیز دیگری است. دلم می‌خواهد باز هم بخوانمش یا حتی یک بار بنشینم و از آن رونویسی کنم. با وجود اینکه کوندرا در رمان‌هایش حرف می‌زند و تحلیل می‌کند، رفت جزو رمانهای مورد علاقه‌ام. خوشحالم که سال را با شوخی آغاز کردم.
      

        اگرچه ادبیات نبود ولی برای منی که در این زمانه و در ایران مادر هستم و اتفاقا به دنبال هویتم می‌گردم، حرف‌ها و دریچه‌های گشوده‌ی زیادی داشت. لزوما با تمام مطالب کتاب موافق نیستم اما خوشحالم که برای مطالعه‌ی عموم منتشر شده است.
      

        وقتی شاعری داستان می‌نویسد!
      

        اگرچه داستان پر فراز و نشیبی نداشت اما نثر بسیار عالی و رفت و برگشت‌ها و تداعی و این‌همانی هنرمندانه با افسانه‌ای قدیمی کتاب را باارزش کرده است. چون قهرمان داستان زنی یهودی است، مرا یاد کتاب چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم انداخت. حیف که اولین و متاسفانه آخرین کار نویسنده بوده است.
      

        داستان‌ها با اینکه کمی اطناب داشتند اما خواندنی و جذاب بودند. تمامشان به مهاجران هندی بنگالی در آمریکا مربوط می‌شدند. پر بودند از جزئیاتی که هم نشان‌دهنده‌ی فرهنگ هند است و هم تعلق خاطر نویسنده را به زادگاهش نشان می‌دهد. داستان اول را خیلی بیشتر دوست داشتم. در تمام آثار خانم جومپالاهیری مسئله مربوط است به چالش‌های انسان مهاجر و دور از وطن هندی. تمام آثار ایشان خواندنی هستند.
      

        استادمان خواندن این قصه را توصیه کرده بودند. کلاسیک است دیگر.
      

        شخصیت پردازی شاید سخت‌ترین قسمت نوشتن داستان یا رمان باشد. با یک شخصیت‌پردازی بی‌نظیر می‌شود معمولی‌ترین پیرنگ‌ها را جلا داد و ماندگار کرد. در کتاب عمارت رصدخانه نویسنده اولا سراغ شخصیت‌هایی عجیب، نادر و حیرت‌انگیز رفته است و دوما چنان مسلط به کارش بوده که یک ساختمان بی‌جان را هم تبدیل به شخصیتی اثرگذار در داستان کرده به نحوی که حتی نام رمان را هم عمارت رصدخانه گذاشته است. مثل رمانهای معروف مادام بواری، تس دوروبرویل، گتسبی بزرگ و بسیاری دیگر که اصلی‌ترین شخصیت رمان، عنوان کتاب را از خود کرده است. رابطه‌ی اشیا و انسان‌ها در این رمان به بهترین و زیباترین شکلی تصویر شده و خواننده را به تحسین وا می‌دارد. بسیار لذت بردم و خواندنش را به همه پیشنهاد می‌کنم.
      

        خیلی از کتابها را میخوانم و از خودم می‌پرسم چرا بهش می‌گویند شاهکار؟ اما این کتاب را خواندم و گفتم واقعا شاهکار است. لحن راوی و طرز نگاه کردنش به دنیا و یک‌جور کم‌محلی  به آن و هرچه در آن است واقعا خیره‌کننده و جذاب است. ترجمه هم بسیار عالی بود. اگرچه روان و تند نمی‌توانستم بخوانمش ولی واقعا لذت بردم و دوستش داشتم.