در تکامل تدریجی رابطه، نقطهٔ عطف همیشه از رویدادهای دراماتیک پدید نمی‌آید؛ اغلب از چیزهایی ناشی می‌شود که در ابتدا به کلی بی‌اهمیت به نظر می‌آید.

بشر گرفتار در دامِ شوخی از فاجعه‌ای شخصی رنج می‌برد که از بیرون چرند و خنده‌دار می‌آید.

آن‌ها به جسم خود عشق می‌ورزند. ما از جسم خودمان غافل بودیم. آن‌ها عاشق سفرند، ما همان‌جا که بودیم، ماندیم. آن‌ها عاشق ماجرایند، ما تمام وقتمان را در جلسات گذراندیم. آن‌ها عاشق جازند، ما به تقلید بی‌رنگ و بو از موسیقی سنتی‌مان راضی بودیم. آن‌ها خودشان را دوست دارند، ما می‌خواستیم دنیا را نجات دهیم اما با افکار ناجیانهٔ خود آن را تقریبا نابود کردیم. شاید آن‌ها با اصالت خودپرستی‌شان همان‌هایی باشند که دنیا را نجات می‌دهند.

تا وقتی که مردم گریزگاه، قلمرو قصه‌های جن و پری را در بر دارند، سرشار از نجابت، شفقت و شعرند اما دریغ که در قلمرو زندگی روزمره خود به احتمال زیاد آکنده از احتیاط، بی‌اعتمادی و سوءظن‌اند.