از دیدن این کتاب شگفت زده شدم چون مدت هاست با وجود تجدید چاپ آثار سلین در بازار این شاهکار ادبی به صورت رسمی در هیچ مارکتی ارائه نمیشد ... اونم بدون هیچ دلیل قابل ذکری !
برای مطالعه آثار سلین شاید بهتر باشه با مرگ قسطی شروع کنیم ، و بعد از اون سراغ سفر و قصر به قصر و دسته دلقک ها بریم ... شاید لحن فردینان در ابتدا کمی غریب باشه و به نظر بیاد این آثار سخت خوان هستن ، اما بعد از آشنایی با روحیات و نوع نثر راوی به سادگی غرق دنیای اون میشید ... دنیایی که با صدای بلند تمام واقعیات و ابتذال روزمره انسانها رو بدون هیچ هراسی فریاد می زنه .
        

          چرا گفتن یکی از شاهکارهای ادبیات فرانسه رو نمی‌دونم ولی بنظر من در اون حد هم شاهکار نبود.
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم. باعث شد تا کتابای دیگه سلین رو هم تهیه کنم. ببینین بعضی ها توی نظرات گفتن سفر به انتهای شب کتاب خوبی نبود و از نثر سلین خوششون نیومده. واقعیت اینه من با خوندن این کتاب فهمیدم سلین اهل گفتن واقعیت های سیاه و تلخ آدما و زندگیه. توی کتاباش نمیشه قشنگی و رنگ و شادی پیدا کرد. به قول معروف پته همه رو بی رودربایستی میریزه رو آب. پس با این دید بیرین سراغ کتابای سلین. ولی نه اگه دنبال یه قصه خوش و خوشک و با حس و حال خوب و پایان قشنگ تر هستین کلا سلین رو بزارین کنار.
نیم ستاره کم کردم فقط به این خاطر که ترجمه بعضی جاها یکم گنگ میشد و کتاب غلط املایی هم داشت.
        

          کتابی نبود که مناسب سن من باشه!
بخاطر همین ترجیح میدم چیزی نگم راجع بهش.
        

          به نسبت چیزی که ازش تعریف میشد نبود ولی نثری که داشت مخصوصا ترجمه واقعا احساس میکردم دارم فرانسوی میخونم خیلی لحن قشنگ ادا شده بود 
این کتاب مثل غذا خوردن میمونه هر چقدر با طمانینه بخونی و زمان بدی بهش پرداخت بهتری میشه داخلش 
به نظرم باید بره جزو اون دسته از کتاب ها که هر از چند گاهی بگیری دستت و بخونی 
در کل برای منی که سالها بود این ژانر چیزی نمیخوندم بد نبود🙃
        

          فقط میگم شاهکار
        

           در کل میتونم بگم خوب بود من با شخصیت اصلی  کاملا ارتباط برقرار نکردم و بعضی وقتا اذیت کننده بود برام دمدمی مزاج بودنش
اوایلش دوست داشتنی نیست ولی بعدا روند داستانی بهتر میشه
        

          اینقدر پرحرف بودن راوی رو دوست داشتم که یه جاهایی وسط داستان‌گفتنش دلم می‌خواست زودتر به یه جایی برسه که فقط کامنت‌های خودشو درباره زندگی و دنیا بگه. تیره، تلخ و واقعی. واقعیتی که شاید از روایت ذهنی خیلی از ماها درباره‌ی دنیا شفاف‌تر و صادق‌تر باشه. خود ناامیدی راوی برای من تبدیل شد به یه ایده‌ی تازه واسه زندگی. این پوچی زندگی نیست، پوچی انسانیه. انسانیت و خوبی فیک و توخالی که خیلی‌ها می‌گن باعث امید می‌شه؟ با اینکه فردینان (کارکتر، نه خود نویسنده) یه جاهایی به موقعیت‌های پوچی هم می‌رسه که امیدی برای حرکت نداره، اما به نظرم سلین هدفش گفتن از پوچی زندگی نیست. حتی برعکس، طوری که نشون می‌ده اگه زندگی همین‌قدر تاریک و شبه، پس باید تا تهش سفر کنیم و ببینیم چی داره.
        

          کتابی به شدت خسته کننده، تکراری و پایین‌تر از حد انتظار. اصلا و ابدا پیشنهاد نمی‌کنم. لفظ شاهکار برای این کتاب، زمانی که ادبیات فرانسه نویسندگانی مثل ولتر، هوگو، زولا، دوما و غیره رو داره، خنده‌دار بنظر می‌رسه. اگر هیچ کتابی برای خوندن نداشتید، بازهم سراغ این کتاب نرید و به تعاریف پیرامونش گوش ندید. 
        

          سفر به انتهای شب اگرچه قبل از مرگ قسطی نوشته شده اما از لحاظ زمانی بعد از اون اتفاق می‌افته چرا که کتاب با شرکت در جنگ فردینان باردامو شروع میشه شخصی که ما در مرگ قسطی داستان کودکی‌اش رو خوندیم. کتاب عجیب و غریبه و من فقط دوست دارم دو پاراگراف از کتاب «سفر به انتهای شب سلین» نوشته‌ی «جان استارک» رو اینجا بنویسم.ه

از پیشگفتار کتاب:ه
ه«سفر به انتهای شب رمانی اتوبیوگرافیکال است. باردامو، قهرمان و راوی به جاهایی مختلف سفر میکند و در تجربیات توان‌فرسا شریک میشود، مکان‌ها و تجربیاتی که رمان‌نویس سالها قبل از نویسنده شدن به آنها سفر کرده یا از سر گذرانده است. اما رمان اتوبیوگرافیکال، اتوبیوگرافی نیست و ما نباید سفر به انتهای شب را به گونه‌ای بخوانیم که انگار گزارشی از نوعی غریب و غیرمتعارف می‌خوانیم، و گویی جذاب بودن روایت به نحوی مدیون راست بودن آن است. باردامو داستانش را به زبان اول‌شخص بازگو می‌کند اما او شخصیتی داخل این روایت است و این مولف نیست که صاف و ساده از زبان خودش حرف می‌زند. باردامو سلین نیست و نیز سفر به انتهای شب داستان بخشی از زندگی سلین نیست. اما هم قهرمان و هم پی‌رنگ کتاب به شیوه‌ای جالب توجه به حقایق خاصی از بیوگرافی مولف ارتباط پیدا می‌کند. این رمان با درک خلق و خوی به شدت نابهنجار مردی که آن را نوشته بیش از پیش جذاب می‌شود.»ه

از فصل اول کتاب:ه
ه«سفر به انتهای شب یکی از آثار برجسته ادبی مدرن، اثر انسان ستیزانه‌ی پرشور و گزنده و بلیغی است که نظیری در ادبیات فرانسه یا هیچ ادبیات دیگر ندارد. این اثر شصت و اندی سال پیش به طرزی فراموش ناشدنی و پیشگویانه پایه‌گذار عصری بود که بدبینی اکنونْ شایع را در در خصوص ظرفیت خباثت در طینت انسان و آینده‌ی بنی‌بشر نوید می‌داد. کتاب به شکلی بی رقیب بیانگر موقعیت انسان سرخورده و نا دین‌مدار است که در زندگی او نه اثری از لطف الهی هست و نه اینکه خرسندی و هیچگونه ایمانی او را به بهتر شدن اوضاع دلگرم می‌کند. تنها امید انسان این است که با پرت کردن حواس خود طاقت بیاورد. با این حال برای میلیون‌ها خواننده‌ی این کتاب به رغم همه‌ی بدبینی‌های گاه بی‌شرمانه‌اش کتابی لذت‌بخش و خوشایند بوده است. زیرا سلین در این اثر احساسات منفی خود را تا سطح هنر بر‌میکشد و ستایش از مهارت و استادی در وصف این احساسات را برای ما آسان می‌کند. اگر سلین امیدوار بوده است که با سهیم کردنمان در فلسفه‌ی زندگی نومیدانه‌اش روحیه‌ی ما را خراب کند، میشود گفت که شکست خورده است، این است دستاورد موفقیت آمیز و طنز سیاه رمان او که نتیجه‌اش معکوس است. ما به رغم ارزش‌های اخلاقی سلین، او را بی چون و چرا نویسنده می‌دانیم.»ه
        

          کتابِ محبوب من نیست. یک جاهایی خسته می‌شدم و منتظر بودم زودتر برسم به پایان اما با این وجود تا انتها خواندم. چرا؟ قبلاً شنیده بودم که سلین تلخی و واقعیت عریان را به تصویر می‌کشد و با خودم می‌گفتم: «خب، مگر چقدر سخت است؟ یا چه کار ویژه‌ای می‌کند؟» و همین جا است که سلینِ بی‌پروا رخ نشان می‌دهد. کتاب به هیچ‌وجه به تو باج نمی‌دهد. خبری از «سیاه‌نمایی» یا آب بستن برای نشان دادن بدبختی نیست. همه چیز واقعی واقعی است اما این واقعیت گهِ خالص است. خودِ خودِ کثافت زندگی. سلین رحم نمی‌کند که لحظه‌ای در باغ سبز به تو نشان بدهد یا جایی گولت بزند و با قلمش تو را به بازی بگیرد. خیلی عریان آنچه را که می‌بیند می‌نویسند و این اصلاً کار راحتی نیست. بیان آنچه که می‌بینی بدون این که از خودت قمپز در کنی یا خودت را روشن‌فکر نشان ندهی کار سختی است. معمولاً نویسنده جوری می‌نویسند که انگار در این دنیای فاضلابی نقشی نداشته یا باید دستش را ببوسیم که آن را پیش چشم ما گذاشته. سلین برعکس با ما در این مسیر است. او خودش بخشی از این گنداب را درست کرده و همین خواندن آثارش را سخت می‌کند چون می‌دانی که واقعی است و نمی‌توانی چشمت را بپوشانی. بی‌تعارف و رک بودنی که باید با خودم بگردم تا در سینماگر یا نویسنده‌ای الان پیدا کنم (و در ذهنم نیست). با این که کتاب محبوب من نیست اما حتماً خواندن آثار دیگرش بر من واجب شده است.
        

          فردینان باردامو شخصیت اصلی رمان، در ابتدای داستان، به صورت داوطلبانه عضو ارتش میشه، و در جنگ جهانی اول شرکت میکنه و در ادامه داستان سفری رو به آفریقا و آمریکا انجام میده و مجددا به فرانسه برمیگرده. 
تصور من قبل از خوندن این کتاب یک رمان ضد جنگ بود اما ضدیت با جنگ بخش فرعی و ابتدایی داستان رو تشکیل میداد. به نظر من سلین در این کتاب به صریح ترین و رک ترین و بدبینانه ترین حالت ممکن علیه «انسان» حرف میزنه. و این رو میتونم موضوع اصلی کتاب بدونم. سیاهی و پوچی در داستان موج میزنه. من قسمتهای ابتدایی کتاب که در ضدیت با جنگ بود رو دوست داشتم اما بخشهای بعدی و حرفهای شخصیت داستان رو نه زیاد. در جایی از کتاب میگه «مردم در ازای خدمتی که بهشان بکنی، از، تو انتقام میگیرند» یا جایی دیگه میگه«خیانت مثل باز کردن پنجره دیوار زندان است،«همه» دلشان میخواهد ولی به ندرت کسی موفق میشود» 
واقعا «همه» آدم ها به دنبال خیانتند؟ واقعا مردم در ازای خدمت بهشون، دنبال انتقامند؟! اینها دو نمونه بود که آوردم و کتاب پر از جملات مشابه بود. کلا با تعمیم دادن یک موضوع به همه در اکثر مواقع موافقت ندارم و کار درستی نمیدونم. دنیا و زندگی و آدما صفر و یک یا سیاه و سفید نیستند که ما بخوایم حکم کلی صادر کنیم که همه فلانن یا همه بیسارن. 
شخصا آدم خوشبینی نیستم اما این حجم از بدبینی که تو این کتاب موج میزد واسم غیرقابل هضم بود. کتاب انرژی بسیار زیادی ازم گرفت. مترجم  در مقدمه نوشته بود کتاب سخت خوانیست. برای من کتاب واقعا سخت خوان بود و درنهایت این کتاب 568 صفحه ای رو در صفحه 415 نیمه تمام رها کردم. شاید در آینده برگشتم و ادامه کتاب رو خوندم، هر چند بعید میدونم. اولین تجربه سلین خوانی من مصادف شد با آخرین تجربه.
انتهای شب آخرین لحظات تاریکی شبه و در آستانه طلوع قرار میگیره، اما سلین ظاهرا طلوعی پس این تاریکی نمیدید.
        

          سه ماه همراهی با فردینان به پایان رسید. به امید دیدار مجدد
        

          سفر به انتهای شب
تلخ و گزنده تمام حقایق را برات تعریف می‌کنه.کنارت میشینه.کمی که احساس دوستی کردی شروع می‌کنه به افشای اسرار هستی.لذت میبری از شنیدنش و وقتی در هر مرحله سکوت برقرار میشه خودت رو در میان یه تاریکی عجیب حس میکنی.همه جا تاریکه ولی میبینی..نگاه میکنی و حس میکنی.بعد آروم از کنارت بلند میشه و گاهی چند جمله بدو بیراه نثارت میکنه و تو را با خودت و افکارت تنها میذاره.از هیاهوی زندگی شخصیت فارغ میشی و سوال برات پیش میاد:
کجای زندگی میشه به آرامش رسید؟
از ابتدای کتاب و خط دوم کتاب شخصیت ها معرفی می‌شن و وارد داستان میشن و کم کم خارج میشن.تا حتی یکی مونده به آخرین صفحه ی کتاب‌.شاید فک میکنیم چه لزومی داشت این ورود شخصیت جدید در آخرین صفحه ی کتاب ولی انگار چند صفحه ی قبل یه جوابی داده به این سوال:
دربدری من دیگر تمام شده بود.حالا نوبت دیگران بود!پرده ی صحنه ی زندگی پایین افتاده بود!همه ما به آخر خط رسیده بودیم!درست همانطور که به آخر بازار مکاره رسیده بودیم!کار با غصه دار شدن به آخر نمیرسد،دوباره باید راهی پیدا کرد که همه قصه را از سر گرفت و به غصه های تازه تری رسید...صفحه ی ۵۶۳
در انتها باید گفت که هیچکس در این دنیا نیست که تنهای تنها نباشه مگر در لحظاتی که از خودش و افکارش فاصله بگیره تا توی آینه انعکاس حضور اطرافیانش و ارتباطاتش رو ببینه.
        

          خوندن این کتاب به معنای واقعی سفر به انتهای شب و تاریکی هست. تاریکی درونی آدم ها... 
داستان از جایی شروع میشه که (فردینان باردامو) شخصیت اصلی داستان داوطلبانه در جنگ جهانی اول شرکت میکنه ولی فقط بعد از چند ساعت متوجه اشتباه خودش میشه🙃 و در طول داستان چندین و چند سفر و ماجرای دیگه اتفاق میفته..
کتاب با این حجم از تاریکی و تلخی در واقع یک نیمه زندگی نامه هست از سلین که خودش یک پزشک فرانسوی هست و هر قسمتی از کتاب که قسمتی از جنبه تاریک این حرفه رو نشون می داد، بسیار بسیار تلخ و گاها وحشناک بود واقعا. 
 کتاب علاوه بر نقد ها و زیرسوال بردن خیلی از مسائل، زبان نوشتاریش هم عامیانه بوده و در این زمینه به نوعی تغییر و تحولاتی ایجاد کرده در ادبیات فرانسه.کتاب واقعا خوبیه ولی اگه به روحیاتتون نمیخوره نخونین.
        

          هر چقدر خودم رو گول زدم و سرمو شیره مالیدم که «باشه بخون ، جلوتر بهتر میشه» ولی کتاب همون حالت یکنواختی و بی روحی خودش رو حفظ کرد ... بدون هیجان ، بدون حس ...انگار که کتاب ۲۰ درصدش اصل داستان بود و ۸۰ درصدش حاشیه ... هر بار با اکراه سراغش میرفتم و اگه وسط کار صوتیش به کمکم نیومده بود نمی‌دونم چقدر طول میکشید تمومش کنم ... برای من هیچ جذابیتی نداشت...از تموم شدنش خوشحال شدم ...راستی چقدر از عبارت های « عق گرفتن ، تهوع ، مهوع ، بالا آوردن و مشابه این کلمات » در متن استفاده شده بود ... آمارش از دستم در رفت ... اگه بهم بگن برای کسی که همیشه نیمه خالی لیوان رو میبینه یه کسی به عنوان نماد معرفی کن ، قطعا سلین جز کاندیدا های مدعی عنوان قهرمانی هست...بدون شک
        

          یادداشتی بر سفر ب انتهای شب: 
**روایتی تب آلود از دنیایی  سیاه و خشن  ک گویی شخصیت ها هیچ درک و کنترلی روی روند آن ندارند.** 
شما در ابتدا  کتاب  با جنگ جهانی  رو برو  میشوید و اضمحلال آدمی در جنگ  
در ادامه با فردینان در سفر و با انواع اقسام مشکلات  
، تصمیمات اشتباه  پی در پی او در زندگی ک  گام به گام او را تبدیل به انسان سر در گم   بدون  ایده اخلاقی و هدف معین میکند. 
 عدم ایدئالیسم رفته رفته باعث به فساد کشیدن فردینان میشود
««راستی با چه دستمزدی حاضرید آدم بکشید!؟  »» 
سلین  ب ما نشان میدهد ک انسان برای به دست آوردن اندکی آرامش(پول)  میتواند دست ب چ کار ها  ک بزند
  تقابل بین قدرت تنفر و دوستی / عشق و نفرت را با زیبا ترین  داستان کتاب برای ما روایت میکند. 

        

          کتاب شروع خیلی خوبی داشت و من رو با خودش همراه کرد اما از یه جایی به بعد تمام ریتم خودش رو از دست داد و حس کردم که اصلا دیگه چیزی برای گفتن نداره. پایانِ کتاب بد بود و باعث شد از شدت معروفیتش تعجب کنم. ادبیات کثیفی که راوی و شخصیت‌ها استفاده می‌کردند رو خیلی دوست داشتم. عبارات و توصیفات سیاهی که راوی از زندگی میکرد، نقطه قوت کتاب برای من بود.
        

          و بالاخره بعد از دو ماه و اندی تمام شد ....... 
حالا یک نفس راحت میکشم .
عجب کتابی بود ، عجب داستانی !!
واقعا برام کتاب سنگینی بود ، چون میشد جزو رمان های فلسفی در نظر گرفت ش  .
دلیل طول کشیدن خوانش اما این نبود وخودم چندین مرتبه  ریدینگ اسلامپ شدم و نتونستم ادامه بدم ش .
من فایل پی دی اف کتاب رو خواندم  که ۵۴۴ صفحه بود . همزمان هم نسخه ی صوتی رو شنیدم تا برام مرور شود اما کتاب رو خطی بیشتر  می پسندم .
از ترجمه کاملا راضی بودم ، عالی بود، چون سعی کرده بود با تغییرات جزئی از میزان سانسورها بکاهد . 
اما قلم سلین ، اولین تجربه ام بود و لذت بردم ازش علیرغم پیچیدگی ها و فلسفه ای که در متن داستان گنجانده بود ، فلسفه ی پوچ گرایی که شخصیت اصلی داستان و دوست ش روبنسن به شدت درگیرش بودند . 
تنها بدی ای که  داشت پایان بازش بود .
خیلی دوست دارم  جلد دوم یعنی مرگ قسطی رو و کتاب سوم _ جنگ_ که ادامه ی جلد دوم هست را بخوانم ، اما فکر نمی‌کنم به این زودی ها سراغشان بروم چون هضم همین اولین کتاب خیلی سخت است . و باید نفسی بگیرم برای خواندن بقیه 😊😊


        

          دوستش داشتم، اما نمی تونستم بخونمش.
عادت کردم به این که اتفاق‌ها سریع و پشت سر هم بیفته و راستش زیاد حوصله‌ی دو صفحه مونولوگ پشت سر هم رو ندارم. 
اینه که خوندنش حسابی طول کشید، اما تموم شد.