هر چقدر خودم رو گول زدم و سرمو شیره مالیدم که «باشه بخون ، جلوتر بهتر میشه» ولی کتاب همون حالت یکنواختی و بی روحی خودش رو حفظ کرد ... بدون هیجان ، بدون حس ...انگار که کتاب ۲۰ درصدش اصل داستان بود و ۸۰ درصدش حاشیه ... هر بار با اکراه سراغش میرفتم و اگه وسط کار صوتیش به کمکم نیومده بود نمی‌دونم چقدر طول میکشید تمومش کنم ... برای من هیچ جذابیتی نداشت...از تموم شدنش خوشحال شدم ...راستی چقدر از عبارت های « عق گرفتن ، تهوع ، مهوع ، بالا آوردن و مشابه این کلمات » در متن استفاده شده بود ... آمارش از دستم در رفت ... اگه بهم بگن برای کسی که همیشه نیمه خالی لیوان رو میبینه یه کسی به عنوان نماد معرفی کن ، قطعا سلین جز کاندیدا های مدعی عنوان قهرمانی هست...بدون شک
      

        کتاب هایی که با فضای وهم آلود شروع میشن و آروم آروم و به تدریج داستان روشن میشه رو دوست دارم ، از این کتابا بود ، اولش فک کردم کتابی در مورد جنگ هست ولی در مورد شخصی هست که میشه گفت به جور شخصیت دو قطبی داره  و با یکی از شخصیت هاش جنایاتی انجام میده که وقتی به اون یکی شخصیتش سوئیچ میشه هیچکدوم از اینا رو به خاطر نداره...در این مورد یک فیلمی بود محصول کره جنوبی به نام خاطرات یک قتل که داستانش مشابه این کتاب بود..در ضمن اگر طرفدار کره بادام زمینی هستید بهتره این کتاب رو نخونید 😅
      

        مطالعه کتاب با توجه به جذابیت داستان سریع جلو می‌رفت ... چون بر اساس واقعیت بود خیلی برام جالب بود... حقیقتش باورم نمیشد همچین کسی رو دادگاه کره جنوبی عفو کرد... در واقع خود این جاسوس نویسنده کتاب هست و زندگیش از کره شمالی تا آخرین ماموریتش که منفجرکردن هواپیمای مسافربری حامل اتباع کره جنوبی بود رو خودش روایت می‌کنه ... روایتی از شستشوی مغزی تا رسیدن و کشف واقعیت ... از خواندن این کتاب پشیمان نشدم
      

        نویسنده کتاب در صفحه ۲۳۰ میگه : اگر بعد از خواندن ده  صفحه ی اول یک کتاب از آن خوشم نمی آمد ، آنرا کنار می گذاشتم و از میان قفسه انتظارم (منظورشان قفسه کتاب هایی بود که میخواستند در آینده بخوانند) کتاب دیگری انتخاب میکردم...با کمال احترام به نویسنده ، به نظرم اگر من هم در مورد این کتاب این کار رو میکردم الان حس بهتری داشتم...در حین خواندن این کتاب یجوری کسل میشدم و آرزو میکردم زود تموم بشه ...
      

        دوست داشتم آثار آقای صفایی حائری رو بخونم  چون تعریف آثار ایشون رو زیاد شنیده بودم، این اولین کتابی بود که از ایشون خوندم ، کتاب خیلی حجمش کم بود و در واقع نوعی تفسیر بود بر سوره مبارکه عصر ، ارزش خواندن داشت
      

        کتاب فوق العاده ای بود.قدرت مکش زیادی داشت.مثل سیاهچاله فضایی...توصیفاتش از وقایع داستان و حال و هوای اطراف باعث میشد کاملا صحنه رو حس کنی...در بین وقایع داستان نویسنده اطلاعاتی از تاریخ هم اضافه میکرد...باشگاه هایی که مخصوص نجیب زادگان بود مثل باشگاه موسوم به شوخی که هر بلایی میخواستند سر ملت می آوردند فقط برای اینکه دمی خوشحال باشند و در عیش غوطه ور شوند، اعمال کمپراچیکو ها واقعا عجیب بود هرچند نمونه اش هنوز هم در زمان حال متاسفانه وجود داره، ساختار حکومت آن زمان انگلستان و .... در داستان توصیفات زیبا از عشق صاف و ساده گویین پلین و دئا واقعا لذت بخش بود ... داستان ها به گونه ای که به نظر می‌رسیدند هیچ ارتباطی به هم ندارند بیان میشدند و به شکل هنرمندانه به هم متصل میشدند به طرزی که آدمو سورپرایز می‌کردند... خلاصه خواندن این کتاب رو توصیه میکنم...
      

        کتاب داستان خوبی داشت ولی به پای یاسمین اثر همین نویسنده نمیرسه
      

        این کتاب رو دوران سربازی خواندم ، با این کتاب از ته دل و با صدای بلند خندیدم و با پایانش اشک از چشمام سرازیر شد ، عجب داستانی داشت، واقعا هنرمندانه نوشته شده بود
      

        به طور خلاصه میشه گفت : یک عاشقانه جذاب !