یادداشت علیرضا محبوبی

        هر چقدر خودم رو گول زدم و سرمو شیره مالیدم که «باشه بخون ، جلوتر بهتر میشه» ولی کتاب همون حالت یکنواختی و بی روحی خودش رو حفظ کرد ... بدون هیجان ، بدون حس ...انگار که کتاب ۲۰ درصدش اصل داستان بود و ۸۰ درصدش حاشیه ... هر بار با اکراه سراغش میرفتم و اگه وسط کار صوتیش به کمکم نیومده بود نمی‌دونم چقدر طول میکشید تمومش کنم ... برای من هیچ جذابیتی نداشت...از تموم شدنش خوشحال شدم ...راستی چقدر از عبارت های « عق گرفتن ، تهوع ، مهوع ، بالا آوردن و مشابه این کلمات » در متن استفاده شده بود ... آمارش از دستم در رفت ... اگه بهم بگن برای کسی که همیشه نیمه خالی لیوان رو میبینه یه کسی به عنوان نماد معرفی کن ، قطعا سلین جز کاندیدا های مدعی عنوان قهرمانی هست...بدون شک