اوریپید !!!!
چقدر جملاتت سرشار از معانی و درک عمیقه 👌
تو یه حکیم واقعی بودی قبل از اینکه شاعر و نویسنده باشی.

      

        این نمایشنامه چنان من رو درگیر خودش کرد  که حین خوندنش احساس می‌کردم توی یک سالن نمایش نشستم و دارم همه چیز رو می‌بینم. این اتفاق و این مدل تصویرسازی به ندرت برای من پیش میاد. 
گذشته از اینکه از شخصیت‌های قصه، یک سابقه ذهنی داشتم اما نمیشه تاثیر گفتگوهای نمایش و نقش همسرایان رو نادیده گرفت. 
فعلا تا اینجا بهترین همسرایانی بودن که باهاشون مواجه شدم😅. 
      

        قابل لمس‌ترین قسمت کتاب برای من، همین بریده‌ایه که از صفحات پایانی کتاب قرار دادم. بارها و بارها کتاب خوندن منو از حال بد و خفه شدن توی باتلاق اضطراب نجات داده.

      

        شرح جزییاتش به اندازه بود. اونقدری که نه خسته‌ و کلافه‌ات کنه و مجبور بشی صفحات رو رد کنی و نه اینکه اطلاعات کافی بهت نده!
همیشه فکر می‌کنم یه نویسنده مگه چقدر می‌تونه کارکشته و حرفه‌ای باشه که بدونه کجا و چقدر یه منطقه، یه حادثه، یه رابطه و یا هر چیزی که خودش می‌خواد رو شرح بده و بعد تموم کنه و خواننده اصلا احساس ملال بهش دست نده! 
یه صفحاتی از کتاب برای من هیجان منفی زیادی داشت و نگرانم می‌کرد. مثلا بعد از اولین دیدار ساکنین مالویل با فولبر. اصلا دلم نمی‌خواست ماجرا به نفع فولبر برگرده و ناخودآگاه به خوندن ادامه ندادم. 😄
دانایی و عقلانیت امانوئل یکی از ویژگی‌های بارز داستان بود و همچنین مهم‌ترین اصل اتحاد افراد مالویل. اما این‌همه دانایی و صبوری برای یک نفر و با اون گذشته‌ای که از نظر احساسی تجربه کرده بود و مادری که تقریبا نادیده‌اش گرفته بود، عجیب نیست؟ 
شاید بودن در کنار عمو خیلی به این بعد از شخصیتش کمک کرده باشه اما باز هم باورش سخته، گرچه خیلی به دل می‌نشست!!! و امانوئل رو دوست‌داشتنی می‌کرد.
      

        این کتاب چقدر با بقیه کتاب‌های آقای مستور متفاوت  بود!!!!
یه جاهایی بلند بلند خندیدم.  
یه جاهایی هم طبق معمول حرص درار بود.
      

        پایان کتاب چقدر شبیه آخر داستان‌های کهن ایرانی بود😆 البته اغلب اونها!!! 
ولی من خوشم اومد.  چقدر ناکامی آخه؟ کمی هم صلح و آرامش و خوشبختی لازمه. 
      

        دومین کتابی بود که از سلین می‌خوندم. اولیش " سفر به انتهای  شب " بود. اون زمان، عریانی و خشونت متن، منو اذیت می‌کرد اما ادامه دادم چون تنوع جغرافیای زندگیش زیاد بود و باعث می‌شد ذهنم درگیر حواشی دیگه‌ای هم بشه.
اما این کتاب با اینکه اطلاعات بدیعی  از پشت پرده جنگ با خودش داشت و می‌تونست تجربه تازه‌ای باشه، با تغییر نگاه مخاطب، پلیدی‌های جنگ رو از زوایایی آشکار می‌کنه که شاید هرگز بهش فکر نکرده.
به رغم آزار دهنده بودن کتاب، از خوندنش راضی‌ام اما فکر نکنم به این زودی‌ها دوباره سراغ این نویسنده برم. 🙄 
      

        عجیب و پرچالش!
خوشحالم که خوندمش!
الان مشتاقم که برم سراغ کتاب‌های خود جناب اسپینوزا 😅
ولی انکار نمی‌کنم که مساله ذهنی آقای یالوم هم کنجکاویم رو تحریک کرده. خودش چقدر به عقاید اسپینوزا معتقد بوده؟🤨
      

        فکر می‌کنم این نمایشنامه واقعا مال قرن پنجم قبل از میلاده؟؟؟!!!  چه نمایشنامه‌هایی رو اجرا می‌کردن! حقا که به‌به
      

        خوندن "کتابخانه بابل" برای من مثل قدم زدن در یک عمارت قدیمی گمنام و ناشناخته بود که ذوق و هیجان دیدنش رو داشتم اما متاسفانه تمام محیطش پر از گازها و بخاراتی بود که نمی‌ذاشت زیبایی‌های اونجا رو به خوبی ببینم. حتی گاهی چشمام رو هم می‌سوزند و با وجودی که می‌دونستم شگفتی‌هایی رو از دست میدم، مجبور می‌شدم سریع به گوشه‌ی دیگه‌ای از عمارت پناه ببرم، شاید اوضاع بهتر بشه.
با این اوصاف من کتاب رو خوندم و حظ کافی نبردم. بسیاری از اسامی برام ناآشنا بود که به کرات هم استفاده شده بودن، مخصوصا در قصه‌های اول!
 اما اصلی‌ترین مانع لذت بردن از کتاب، طبق معمول ترجمه سخت و پیچیده اون بود که فقط باعث به هم خوردن تمرکزم حین مطالعه می‌شد و وادارم می‌کرد گاهی یک جمله یا پاراگراف رو چندبار بخونم و خوب طبیعیه این روند دلنشین نباشه!
شاید یه روزی دوباره کتاب رو دستم بگیرم و با حوصله و صبر بیشتری بخونمش. فعلا که حیف شد!


      

        سه امتیاز به این کتاب میدم فقط محض خاطر اینکه خوندن روایت‌های مختلف از زندگی واقعی رو دوست دارم.
متاسفانه در اغلب روایت‌ها، قلم نویسنده جذاب نبود و یک مدل روایت از سیر وقایع، تقریبا در همه‌شون تکرار می‌شد.
نکته مهم  کتاب این بود که دقیقا اون چیزی رو که می‌خواست تبلیغ کنه، تبدیل به یک ضد تبلیغ شد و بیشتر حس خستگی و ملال از داشتن چند فرزند رو به خواننده منتقل می‌کرد.
همه خونه‌ها و روابط هم که گل و بلبل!!!!
 
      

        در کل می‌تونه برای کسانی که به مرورنویسی علاقه دارن، سودمند و کاربردی باشه اما امان از ترجمه‌اش که خیلی اوقات کلافه‌کننده بود. ترجمه روان باعث می‌شد خواننده ارتباط با‌کیفیت‌تری با متن بگیره و استفاده بهتری بکنه.

 
      

        هذیان‌های ذهنی یک جسم تب‌دار
شاید هم خواب‌های هپروتی یک مغز مضطرب
همین!!!
      

        خانم بیکسبی! منم فراموشت نمی‌کنم!

      

        بعد از ۱۰۰ صفحه اول، ادامه کتاب رو یک نفس خوندم. از همون ابتدا ذهن خواننده به قلاب میشه و براش جذابه ببینه این حجم از کتاب، چطور می‌خواد راضی نگهش داره. اما نمی‌دونه که با یه داستان پرماجرا و پایانی غافلگیر کننده همراهه!
البته میشه همون غافلگیری آخر رو یه جور نقطه ضعف به حساب آورد، چون دقیقا برای اینکه خواننده نتونه اصل ماجرا رو حدس بزنه، شاید کمی از منطق کلی قصه‌گویی دور شده اما خوب تو منطق زندگی واقعی هر چیزی امکان داره.