حیف! راوی و قلم و پدرش رو خیلی دوست داشتم، به خصوص که با خاطراتم از مستور فرق داشت و غافلگیرم کرد (حداقل پنج سالی هست که چیزی از مستور نخواندم)، اما خیلی ناگهانی و کم اتفاق تمام شد. کاش بلندتر بود.
        

          نمی‌دونم این چندمین کتاب جناب مستوره که می‌خونم. یه دهه از عمرم که کلا به مستورخوانی گذشت و همیشه قلمش رو دوست دارم. سادگی و راحتی خاصی در قلم مستور هست که انگار شخصیت خودش هم در اون‌ مستتره! اما این کتاب متفاوت بود از اون‌ مستور راحت همیشگی. البته که قلم و لغات همچنان راحت بود. در واقع باید بگم خیلی راحت بود. جزو معدود کتاب‌هایی که کلا با ادبیات گفتاری و عامیانه نوشته شده و اصولا زیرپا گذاشتن اصول نویسندگی فقط از آدم راحتی مثل مستور برمیاد. :)
کتاب‌های مستور عاشقانه‌اس ولی حتی اون عشق هم توش مستتره! این کتاب هم به نوعی عاشقانه بود ولی عشق توش غیر مخفیانگیش، مثل شخصیتش روانی بود. آدم آخرش نمی‌دونه کجا قراره آروم بگیره. مازیار این داستان هم یه خوشبختی داشت اونم اینکه حداقل مشکل مالی نداشت و استعداد نویسندگی داشت که کشف شد و اونم با همه غر و فحشی که می‌داد چسبیده بود بهش و می‌رفت جلو. این وسط هم هی آدمای به درد بخور جلوی پاش ظاهر می‌شد. مازیار همچنان خودش هم نمی‌دونه چه غلطی بکنه (دقیقا به همین غلظت) اما فحش‌گویان میره تو دل ماجرا و کاری رو که فکر می‌کنه خوبه، انجام میده. کلا به نظرم با توجه به اخلاق خاص و غریبش که نه آزارگره و نه همدل، میشه به این نتیجه رسید که موفقیت‌هاش همه به خاطر دعای‌ مادره!  :)
خلاصه بفرمایید یه مستورخوانی بی‌نهایت راحت با چاشنی کلی خاطره و خرده داستان.
        

          انگار مستور با نوشتن این کتاب  به استهزای تمام سرمایه‌ی داستانی خویش نشسته است! 
غلط‌های املایی که حاکی از بی‌سواد بودن شخصیت اول داستان‌ است مثل سوهان روح، اعصاب خواننده را خط خطی می‌کند. 
هیچ اتفاق خاصی در داستان نمی‌افتد، اتفاقی از جنس آنچه از مستور انتظار داریم. 
شخصیت‌ها اکثرا چرک هستند همان‌طور که خواننده‌های داستان‌های روشنفکرمآبانه می‌پسندند! 
خلاصه که افتضاح!

        

          برای خواندن نوشته‌های مستور هیچگاه تردید نکرده‌ام. اما چیزهایی در این کتاب برایم آزاردهنده بود. ایده غلط املایی را اصلا دوست نداشتم چون ساختگی بودنشان به‌شدت توی ذوق میزد و اصلا در این زمانه رواج افراطی غلط‌های املایی، چرا باید باز هم اینگونه به آن دامن زد. تکرار بیش از حد برخی کلمه‌ها و عبارات مثل بی‌پدر و مادر، صوفی عهد بوق، صوفی عوضی، هردمبیل، خرتوخر، همینطور تکرارِ بیش‌از اندازه و خسته‌کننده کلمه "چیزی" در آخر اغلب عبارت‌هایی شبیه به "سیلی، زلزله‌ای، چیزی" یا " ماشینی، آدمی، دیواری، چیزی" ...
در کنارِ اینها با آدم‌ها و اتفاقاتی بر می‌خوردم که خواه ناخواه یاد "نادر فارابی" می‌افتادم. اینکه در کتاب‌های مستور برخی شخصیت‌ها از کتاب‌های دیگر حضور داشته باشند چیز جدیدی نیست اما اینکه خودِ آن شخصیت نباشد اما افکار و اعتقاداتش باشند برای من جدید و تا حدی اذیت‌کننده بود.
و نهایتا چهار امتیاز برای اینکه او هرچه که هست خیلی ساده باز هم "مصطفی مستور" است و کلمه‌هایش خیلی ساده‌تر بر جان می‌نشینند.
        

          کارهایی از مستور بود که بیشتر دوست داشته باشم. معسومیت هم خیلی دور و هم خیلی نزدیک بود به جهانِ مستور؛ پرکشش بود و همچنان باور دارم که مستور عمیقاً تحت تاثیر سبک روایی "رومن گاری" در "زندگی در پیش رو" بوده، در حدی که میتونم ادعا کنم قابل انکار نیست.
        

          دلیل انتخاب خوندن این کتاب نویسنده ش بود اما طبق تصورم نبود!
پی‌رنگ کتاب نه پیچیدگی داشت،نه اوجی و  نه پایان خوب و جذابی 
شخصیت پردازی و فضا سازی خوب و قابل تصور بود اما غلط نوشتن کلمات و حرفای بد اصلا برای ارتباط برقرار کردن با شخصیت متقاعدم نکرد.
        

          فکرش هم نمی کردم یه روز کتابی از مستور بخونم که چند صفحه چند صفحه جلو بزنم و رد کنم و ازش خوشم نیاد...
اما این اتفاق افتاد.

خیلی جاها خیلی پرگویی کرده بود چون داستان کتاب خیلی کم بود و با پرگویی سعی کرده بود داستانش رو تبدیل به رمان کنه...
        

          از زمانی که متوجه می‌شوم مستور کتاب جدیدی نوشته، تا وقتی که آن را می‌خرم و می‌خوانم، دو روز بیشتر طول نمی‌کشد. دلم می‌خواهد کتاب را یک نفس بخوانم ولی دوست ندارم تمام شود. پس اندکی می خوانم و اندکی صبر می‌کنم، اندکی فکر می‌کنم و دوباره سراغش می‌روم. اما این روند دوام چندانی ندارد و آخر هم کتاب یک نفس خوانده می‌شود و من را مواجه می‌کند با علامت سوال‌هایی شناور در ذهن.

معسومیت روایتی است از زندگی دو دوست که جهان‌بینی‌های خاص خود را دارند. مازیار، فردی که چند کلاس بیشتر درس نخوانده به پیشنهاد اردلان تصمیم می‌گیرد بازه‌ای از زندگی‌شان را مکتوب کند. در سراسر کتاب غلط‌های املایی فاحشی به چشم می‌خورند، که با تصویری که مستور برایمان از مازیار ساخته است نباید عجیب باشد. اما هست. چرا که مازیار فردی کتاب‌خوان است، نمایشنامه می‌نویسد اما فارغ از ظاهر نوشتاری کلمات تنها به روایت آنچه تجربه کرده‌اند می‌پردازد