امروز یکی از دخترها بهم گفت تو از هر کتابی یه ایرادی می‌گیری. بیا! این هم یه کتاب خوب بدون ایراد.
بخشنده داستان پاد-آرمان‌شهریه مثل "۱۹۸۴" یا "و باز هم سفر" و "آرمان در جستجوی دوست". دنیایی که همه‌ی آدم‌هاش طبق قوانین مشخصی زندگی می‌کنن و همه‌ی رفتارهاشون تحت کنترله. حالا یوناس، به عنوان وارث خاطرات پیشینیان انتخاب می‌شه،  و کم‌کم درک می‌کنه که احساسات می‌تونن عمق هم داشته باشن...
        

                طبیعتا با یه گارد کتاب رو شروع کردم، اما از اونچه که فکر می‌کردم بهتر بود... اما یه سری مشگلات اساسی داشت.
یکی این که گروه سنی بالای ۱۵ سال براش در نظر گرفته شده در حالی که برای بالای ده سال کتاب خوبیه، از این جهت که بهشون در قالب داستان چیزکی یاد می‌ده از رویدادهای صدر اسلام.
یکی این که شیطان توش خیلی احمق و ناتوانه، در حالی که در حقیقت شیطان بسیار زیرک و توانمنده.
یکی این که از شخصیت‌های موثر صدر اسلام فقط فهرستی از افراد منفی رو می‌بینیم و اسمی از یاران پیامبر توی کتاب نیومده.

خلاصه که موضوع خوبیه، زاویه دید خوبی هم انتخاب شده اما کتاب دلنشین یا تاثیرگذاری نیست.
        

                تمام شد و من داشتم فکر می‌کردم اینجوری نیست که ما هم‌گام با پوآرو راز پرونده رو کشف نمی‌کنیم چون اون باهوش‌تره، اینجوریه که نویسنده اطلاعات کافی برای حل پرونده به مخاطبش نمی‌ده. برای من زیاد غافلگیری نداشت و به نظرم برای نوجوان‌ها مناسبه بیشتر.
        

                محمدرضا یوسفی می‌نویسه تا مخاطب فکر کنه و این خیلی باارزشه. 
کتاب خوبی بود، اما کتابی نبود که به دخترا بگم برن بخوننش. 
        

                از ترجمه‌ی ضعیفش که بگذریم، رمان سرگرم‌کننده‌ایه.
        

                بامزه بود خیلی.
برای چهارم تا ششم مناسبه‌.
        

                حافظۀ خوبی ندارم و این رو همه درباره‌م می‌دونن، این خراب بودن وضعیت حافظه تا حالا زیاد بهم آسیب زده اما این بار بهم کمک کرد. کمک کرد کل داستان رو یادم بره و از اول بخونمش و از اول عاشقش بشم.
سایۀ باد یک داستان نیست، چندین داستانه که هر کدوم از چند زاویۀ دید روایت می‌شن. هم عاشقانه‌ست، هم جنایی، هم ترسناک، هم پر از توصیف‌های خوب. خلاصه که آنچه خوبان همه دارند، ایشون یک‌تنه داره، و چه بهتر که داستان دربارۀ کتاب‌هاست، دربارۀ این که تا کسی ما رو به خاطر میاره، ما نمی‌میریم... 

هنوز درد می‌کنم که کسی حقیقت رو به خولین نگفت... به نظرم حقش بود که بدونه.
        

                فقط ۵-۶ تا داستان ِ عالی داشت.
بیشتر داستان‌هاش چنگی به دل نمی‌زد...
        

                موضوع کتاب درباره یک گروه قاچاقچیه که آدم‌های خوبین!
و هیچ ربطی به نوجوان‌ها نداره...
        

                داستان خوش‌ریتم و جذاب و پرماجراش خوبه، ترجمه‌ش هم عالیه هرچند یه ویرایش کوچولو می‌خواد، اماااااا اولا که خیلی زیاد بدآموزی داره (آگاتا یکسره از مدرسه فرار می‌کنه و شب بدون هماهنگی با پدرش تا صبح می‌ره از خونه بیرون) و هم خیلی اطناب داره از این جنس که آدم‌های توی قصه و بعضی اجسام و اتفاقات معلوم نیست دلیل حضورشون چیه.
خیلی کارشناس کتاب‌طور نوشتم حس می‌کنم، ولی همینه که هست.
        

                کتاب سه فصل داره و در هر فصل زاویه دید عوض می‌شه‌. فصل اول رو راوی اول شخص، فصل دوم رو سوم شخص و فصل سوم رو دوم شخص روایت می‌کنه.
دوستکش داشتم. یه کتاب کوتاه و روان و خواندنی، اما نه کاملا محبوب.
        

                برای بچه‌های چهارم و پنجم مناسبه.

عجیبه که کلاس رقص و بغل کردن دوست‌های جنس مخالف رو سانسور نکرده بودن.
        

                توی قصه‌ها زندگی کردن واقعا محشره، و با این مجموعه شما توی قصه‌ها زندگی می‌کنید.
نویسنده‌ای که توی داستان خودش زندانی می‌شه، صحافی که صداش به داستان‌ها جون می‌ده، یه مسافر از هزار و یک شب که وارد داستان سیاه‌قلب می‌شه، مردی که با آتش دوسته، آدم بدها، آدم خوب‌ها، و داستانی که یه قهرمان خردسال داره...
خوشحالم که این مجموعه رو خوندم.
نیم ستاره بابت پرگویی‌های نویسنده کم کردم. یه چیزهایی واقعا زیاد تکرار شده بود...
        

                مناسب برای یه بچه‌ی پنجم ششمی که کتاب خوندن دوست داره.
        

                با تشکر از همدستی تعطیلات نوروز و ماه رمضون که اجازه می‌دن کتاب‌های قطور کتابخونه، خونده بشن.

داستان کتاب، بارها من رو یاد "دو فیلم با یک بلیت" انداخت. چون دو تا داستان رو داری هم‌زمان می‌خونی.

و نکته‌ی آخر هم این که کتاب به یه ویرایش و یک‌دست‌شدن اساسی احتیاج داره.