کتاب خیلی قشنگی بود و جمله های بسیار بسیار قشنگی داشت من لذت بردم
        

          روز آخرت را چگونه میگذرانی ؟ با این سوال کتاب را ترک کردم. 
اول کتاب برای من کمی گیج کننده بود،ت چون راوی داستان سه نفر نوجوان هستند، اینکه بفهمم دقیقا این شخصیت چه فرقی با قبلی و بعدی خودش دارد. اما کم کم  آنها را شناختم. داستان فراز و فرودهای دارد ، بعضی وقتها کسل کننده میشود و بعضی وقتها دلت نمی‌آید زمینش بگذاری. به عنوان یک معلم دلم میخواست بیشتر با شخصیت خانم معلم آشنا بشوم که تا آخرین صفحات بخشی از شخصیت او بین خاطرات گفته میشد. دید بچه‌ها به معلم های مختلف و معلم خودشان خیلی جای تامل داشت . کارهای جالبی که معلم در کلاسش انجام میداد مثل جمله ابتدایی روز و یا جمله بزرگان برایم جذاب بود. کتاب خواندن با بچه‌ها و صدای نقش ها را در آوردن ، کمک های پنهانی او به بچه ها ،در مورد ریز علایقش با آنها صحبت کردن و ..... و مهمترین قسمت شخصیت معلم این است که دانش آموزانش، برای یک ساعت رسیدن و کنارش بودن، چقدر برنامه ریزی کردند و چقدر تلاش کردند.... 
        

          کتاب فوق العاده، گیرا و جذاب بود با یه پایان تاثیرگذار، هر چند برای خودم 30_40 صفحه‌ای طول کشید تا متوجه این جذابیت بشم.
بنظرم اومد نویسنده زیراندازش رو روی تپه‌ی پیشینه‌ی ادبی و داستانی کشورش پهن کرده و اونجا داستانش رو شروع کرده.
        

          دوستش داشتم 🌱
        

          سال آخر دبیرستان یک معلم شیمی داشتیم که خیلی سختگیر بود. خوب درس می‌داد و خیلی سخت و ویژه هم درس می‌پرسید! اما آن چیزی که باعث شده بود اغلب بچه‌ها دوستش داشته باشند حرفهای گاه‌گاهی بود که از زندگی و دین و خاطراتش تعریف می‌کرد. یادم است اغلبشان را توی کتاب‌های تست نوشته بودم که یک وقت فراموش نکنم!
حالا سالها از آن دوران گذشته و من از دبیرستان به بعد هیچ‌وقت شیمی نخواندم ولی خانم شیمی تاثیر خودش را گذاشته است. هنوز که هنوز است گاهی یاد حرفهایش میفتم و قدردان آن لحظات شیرین کلاس‌هایش هستم.
**
خانم بیکسبی به دلیلی ناچار می‌شود قبل از پایان سال تحصیلی کلاس را ترک کند و در این میان سه دانش‌آموز هستند که ماجرای خداحافظی با او را برایمان تعریف می‌کنند. 
ماجرای کلاس‌های لذت بخش خانم بیکسبی و آن روز آخر را...
        

          خانم بیکسبی مبتلا به سرطان شده و دیگر نمی‌تواند معلم کلاس ششم باشد. برند و استیو و کریستوفر وقتی می‌فهمند خانم بیکسبی برای خداحافظی به مدرسه نمی‌آید و قرار است برای ادامه درمان به بوستون برود ، تصمیم می‌گیرند خودشان برای خداحافظی به دیدن او بروند. در این جریان ما با خانم بیکسبی آشنا می‌شویم و متوجه می‌شویم چرا اینقدر برای بچه‌ها عزیز است.
کتابی که خواندنش را به معلمان و والدین هم توصیه می‌کنم. تنها نکته کتاب به نظرم خیلی آمریکایی بودنش است. مکان‌ها و  ارجاعاتی که به فیلم‌ها و سریال‌ها و کتاب‌ها داده می‌شود شاید کمی برای خواننده ایرانی ابهام ایجاد کند که البته به لطف مترجم این مسئله هم با پاورقی ها و توضیحات به جا کمرنگ شده است. رمانی خواندنی که هم‌زمان هم خنده بر لبتان می‌آورد و هم اشک بر چشم.  مناسب برای بالای 11سال .
        

          یکی از بهترین داستان‌هایی بود که خوندم 
کاش تمام معلمای دنیا، این کتاب رو بخونن ...  
        

          شاید چیزکیک تمشک له شده و نوشیدنی با کتاب نصفه و نیمه ی هابیت ، و ملاقات سه تا بچه ی خسته که از مدرسه فرار کردن،  روز آخر جذابی برای یه بیمار سرطانی نباشه ، ولی قطعا برای خانم بیکسبی اینطور نیست...
خانم بی از همون معلمهاییه که هرکاری کنی فراموش نمیشه ، از این معلما داشتم. معلم دبستانی مثل خانم بی .
درست یه ماه مونده به پایان سال ، به علت بارداری خطرناکش ، مجبور شد به بیمارستان منتقل بشه و همونجا هم ،
شاید خوشحال میشد ، اگه ما دانش آموزای نزدیکش هم " روز آخری" براش میگرفتیم... 
زندگی پر از " ای کاش " هاست. نه ؟
صادقانه بگم ، بهترین معلمی بود که داشتم ، و خوندن این کتاب و آشنایی با خانم بیکسبی ، دوباره یادش رو برام زنده کرد. حدس می‌زدم خوندنش برام سخت باشه . سخت بود ، ولی نه اونقدر. با هر خاطره ای که توفر ، استیو و برند ، مخصوصا برند ، تعریف میکردن گریه می‌کردم ، ولی همزمان هم حس خیلی خوبی داشتم... مثل کسی که به آرامش روحی رسیده.
انگشتام روی کیبورد معلقن ، انگار که دیگه نتونن چیزی بنویسن. خواستم بگم ، فارغ از هر سن و سالی که هستین و بدون قضاوت درمورد اسم و جلد و انتشارات ، این کتاب رو بخونید. بخونید و سر هر جمله مکث کنید. لبخند بزنید و گریه کنید. با سه قهرمان کوچک قصه همزادپنداری کنید و کم کم تعجب خواهید کرد که زندگیتون قبل خوندن این کتاب چطور بوده...
روز آخر ایده آل ما چطوریه :) 
به امید دیدار دوباره و دوباره و دوباره بین صفحات کتاب♡

        

          خیلیی کتاب قشنگی بود؛ گفتگوهای بامزه بچه ها با همدیگه، دنیای تخیلی خارق العادشون، دوستیای بی ریاشون، محبت و قدردانی بی دریغشون و.... 
واسه چند لحظه هم که شده دوباره خودم و یه دانش اموز کلاس شیشمی دیدم، دوباره حسش کردم همه ی اونروزا رو.. و دلم تنگ شد واسه ی اون دنیایی قشنگی که همش در حول و اطراف من میچرخید:)))) 
خیلی خوب بود. پر از طنز، پر از بامزگی.. ولی هرچی به آخر نزدیک تر میشدم احساساتم برعکس میشد و... در آخر هم غم منو گرفت:) 
خیلی ممنونم خانم بیکسبی:) علاوه بر بچه ها به منم کلی درس دادی، رو سر منم دست کشیدی و منو با دنیای خودم آشتی دادی. 
دلم خواست معلم بشم؛ یه معلمی مثل تو: ›
امیدوارم در آرامش باشی:) 
        

          یا علیم


🔸به این فکر می کردم که اگر این کتاب یک داستان ایرانی بود به نظرم کلیشه ای می آمد، به دلیل حجم زیاد پیام هایی که داشت! ولی الان نبود.. یا باید در دیدگاه قبلی ام تجدید نظر کنم یا اینجا دلیل بتراشم برای غیر کلیشه ای بودنش!
یک دلیلش این بود که سیر داستانی کتاب خوب و تقریبا بی نقص بود، حتی وقتی در یک روز با کلی اتفاق عجیب روبرو می شدی نمی تونستی بگی که این حادثه غیرممکن است!

🔸کتاب را اول برای #معلم ها مفید می دانم، بعد مادرها و پدرها و البته هر کسی که نگاه مربی گرایانه می خواهد داشته باشد.
برای #دوست ها هم کتاب خوبی است، کتاب سه راوی دارد که با هم دوست صمیمی هستند، با این حال به تفاوت برداشت هایشان یا شباهت هایشان از یک صحنه اشاره می کند و این داستان را جذاب کرده است. 
خودم روایت های از زبان شخصیت برند را بیشتر دوست داشتم.
و یک مخاطب دیگر هم که خود #نوجوان ها هستند... ولی به طور کلی در #کتاب_های_غیرتألیفی خیلی مهم است که برای کودک و نوجوان تفاوت های فرهنگی را به تدریج تفهیم کرد تا بیشتر از این که درگیر این حاشیه ها شوند پیام اصلی داستان برایشان باقی بماند ولی چطوری اش را دقیق نمی دانم!

🔸به نظرم وجه مثبت کتاب از جهت تربیتی به این بود که به مهم ترین ویژگی که یک معلم باید داشته باشد اشاره داشت؛ یعنی یک مشاهده گر خوب، دلسوز با رعایت فاصله مناسب با متربی ش...

🔸کتاب را در کل دوست داشتم و جز کتاب های خوب یا خیلی خوب رده بندی ش می کنم.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

من این کتاب رو از هفت سالگی دارم،ولی نخوندمش. همیشه فقط یه صفحه اولش رو میخوندم و ولش میکردم. ولی بالاخره تصمیم گرفتم کامل بخونمش و این کار رو هم کردم.
خیلی کتاب‌ قشنگی بود.ساده و پر از‌ احساس.داستان معلمی بود به اسم خانم بیکسبی،که برای بچه ها توی کلاس کتاب هابیت رو میخوند و صدای همه ی شخصیت هارو درمی آورد،برای هر اتفاقی یه "بیکسبی گفته"داشت که یه جمله ی مناسب و اخلاقی بود😅،و خلاصه برای بچه ها خیلی دوست داشتنی بوده.
حالا یه اتفاقاتی پیش میاد و بچه ها میفهمن خانم بیکسبی سرطان داره و یه مدتی هم به خاطر درمان مدرسه نمیاد،و قراره بوده قبل رفتن خانم بیکسبی به یه شهر دیگه برای درمان،یه جشن بگیرن که بچه ها و خانم بیکسبی بتونن همو ببینن.ولی به خاطر حال بد خانم بیکسبی این اتفاق نمیفته و سه تا از بچه ها به اسم های برند،توفر و استیو تصمیم میگیرن که یه نقشه بکشن تا قبل اینکه خانم بیکسبی به یه شهر دیگه برای درمان منتقل بشه،برن پیشش و ببیننش و...
داستان خیلی خیلی قشنگ و دوست داشتنی ای بود.بامزه،قشنگ،ساده و روان.نویسنده خیلی خوب شخصیت پردازی رو انجام داده بود.حوصله سربر نبود و کشش داشت.به رابطه ی خانم بیکسبی و بچه ها خیلی خوب پرداخته شده بود.
سن و سالتون هم مهم نیست،به نظرم هر رده سنی ای ازش لذت میبره.
خلاصه ارزش خوندن رو داره:)
پ.ن: به یه معلم نیاز دارم که بیاد واسه م هابیت بخونه:/
        

          نمیدونم‌درباره‌ی کتاب چی‌بگم.
این که سن و سالم به این بچه‌ها نمیخورد به کنار، روحیاتم هم بهشون نمیخورد.
کلا درکشون برام سخت بود. خانم بی هم اگرچه شخصیت منحصر و خاصی داشت اما نمیتونم بگم معلم مورد علاقه‌ام میشد.
روایت ماجراجویانه‌ی بچه‌ها به انتهایی‌ منجر نشد که آدم رو همراه خودش نگه داره.
سرانجام این ماجراجویی کاملا باز بود و دوست داشتم بچه ها با وجود لذتشون، بفهمن که باید عواقب تصمیماتشون رو بپذیرن. 
اخرش اینجوری بود که خب میتونید هر کار درست و غلطی را انجام بدید بدون اینکه به عواقبش فکر کرده باشید....
        

          عااااالی بود.
اینکه از زبان نفر بود که با هم دوست بودند داستان را برایم جذاب می کرد.
من دقیقا موقعیت ها را می فهمیدم و احساسات شخصیت ها را درک می کردم.
بعضی وقت ها داستان خیلی دردناک می شد اما نه آنقدر آزارم دهد.
        

          این کتاب درباره ی معلمی بود که بچه ها دیوانه وار اون را دوست داشتند اما بخاطر سرطان مجبور می شود مدرسه را ترک کند و انها می خواهند معلمشان را خوشحال کنند حالا چجوری؟...

مثل خانم رحیمی پور
        

          آخرین روز خانم بیکسی کتابی بود که بعد از ۲۰ صفحه اول کنارش گذاشتم...ولی چون قول دادم ادامشو خوندم...
داستان تا حدود ۴۰ 50 صفحه اول...یکمی گنگه...ولی از یه جایی به بعد جذبت میکنه:)))
خوشحالم که خوندمش:))
ولی کاش اگه معلم میشیم...شبیه خانم بیکسی بشیم...
اینکه یه معلم شیمی شبیه خانم بیکسی داشته باشیم هم مثل رویا میمونه 🙂
        

          توی صفحات این کتاب با دانش آموزانی همراه میشید که سعی دارن آخرین روزای زندگی معلمشون رو شاد نگه دارن
        

          من "آخرین روز خانم بیکسبی" را خیلی دوست دارم. بیش از حد تصور، چرا؟ چون معلمم؟ چون شخصیت‌های داستان از آن جنس بچه‌های دیوانه‌ای هستند که دوست دارم؟ چون خانم بیکسبی آن معلم نمونه و دوست‌داشتنی‌ای است که دلم می‌خواست ملاقاتش کنم؟ یا چون روند داستان جذاب و متفاوت است؟ و شاید همه‌ی این‌ها.

داستان از رفتن خانم بیکسبی شروع می‌شود، خانم بیکسبی بیمار است و قرار است بعد از پایان سال تحصیلی برای درمان بستری شود اما بیماری او پیشرفت می‌کند و یک ماه پیش از پایان سال کلاسش را ترک می‌کند. ما وارد داستان می‌شویم و سه پسربچه را می‌بینیم که احساس می‌کنند چون با معلم‌شان خداحافظی نکردند و  باید دوباره ملاقاتش کنند تا "آخرین روز" ، یک روز فوق العاده باشد.

ما وقتی وارد داستان می‌شویم، هیچ چیز از این سه بچه و خانم بیکسبی نمی‌دانیم، حتی نمی‌دانیم چرا این بچه‌ها بیشتر از بقیه دانش‌آموزهای کلاس، خانم بیکسبی را دوست دارند؟ فقط یک‌مرتبه به خودمان می‌آییم و می‌بینیم  از مدرسه فرار کردند و قصد دارند پیش خانم بیکسبی بروند. خریدن کیک و نقشه‌های عجیب‌ و غریب و به افتضاح کشیده شدن همه چیز و خرابکاری‌های مخصوص به بچه‌های دیوانه‌‌ بخش مهمی از این ماجراجویی یک روزه است و  در همین زمان با چند فلاش‌بک ما کم‌کم می‌فهمیم که چرا خانم بیکسبی یک معلم محبوب است.

"آخرین روز خانم بیکسبی" را در یک روز و به سرعت خواندم و جوری قلبم را لمس کرد که باورم نمی‌شود، کسی بتواند دوستش نداشته باشد. هر چند وقت یک بار سراغ کتاب می‌روم و بخش‌هایی که نشانه‌گذاری کردم را دوباره می‌خوانم و هر بار یادم می‌افتد که این کتاب، با این جلد نارنجی و عجیب، یکی از بهترین داستان‌های معلمانه‌ای است که خوانده‌ام.
        

          فقط میتونم بگم که دوستش داشتم و حالمو خوب کرد :)
        

          کتاب قشنگیه برای خوندن، جملات قشنگی هم داره که از خوندن شون لذت می بری و حتی دوست داری اونها رو به گوشه ای برای خودت ثبت کنی. 
سیر داستان یه جاهایی افت داشت و دوست داشتم سریع تر داستان جلو بره، اما در کل خوب بود، مخصوصا که داستان از زبان سه شخصیت جلو می رفت و این جذابیتش رو برام بیشتر می کرد.
        

          #یادداشت_کتاب 
#آخرین_روز_خانم_بیکسبی
این کتاب راست کار هدیه دادن به معلم‌هاست. داستان ماجرای ۳ نوجوان پسر است که معلم کلاس ششمشان، یک ماه به آخر سال بهشان خبر می‌دهد سرطان دارد و بخاطر شروع درمان باید بستری شود و نمی‌تواند ماه آخر را همراه بچه‌ها بماند. قرار بر این می‌شود که آخرین روز این هفته آخر، جشن خداحافظی بگیرند ولی حال وخیم خانم معلم باعث می‌شود نتواند حتی تا آخر هفته هم ادامه دهد...
حالا سه نوجوان قصه ما هرکدام به دلیلی، تصمیم می‌‌گیرند این جشن خداحافظی را خودشان برای خانم بیکسبی برگزار کنند. اما برای سه پسر ۱۲ ساله، پیچاندن مدرسه و رفتن به مرکز شهر، همچنین خریدن چیزهای واجب بدون داشتن پول کافی، ماجراهایی به همراه دارد که هم کتاب را جذاب و خواندنی می‌کند و هم رشد تک‌تک آن‌ها را حین داستان نشان می‌دهد.
در طول هر اتفاق هم از رفتارهای مختلف این خانم معلم با بچه‌ها می‌خوانیم و می‌فهمیم چه چیزهایی خانم معلم را تبدیل به معلم خوب کرده، یعنی از آن معلم‌هایی که بچه‌ها تا آخر عمر دوستش دارند و حاضرند هرکاری برایش بکنند. 

کتاب سه راوی دارد. هر فصل از نگاه یکی از آن سه نوجوان است و با زبان خاص او و نگاه او به زندگی روایت می‌شود. این نکته یکی از نقاط قوت کتاب است. نویسنده به زیبایی توانسته زبان و لحن و تفکر سه نوجوان بسیار متفاوت را به مخاطب نشان دهد.
تنها نقطه ضعف کتاب که بیشتر هم در فصول ابتدایی خود را نشان می‌دهد، زبان کودکانه آن است طوری که مخاطب ابتدا فکر می‌کند راوی‌ها نهایتا ۹ یا ۱۰ ساله‌اند؛ اما به مرور در طول داستان متوجه می‌شود ۱۲ ساله‌اند.

در مجموع کتاب بسیار ارزشمند است و به نوجوانان و بیشتر از آن‌ها به بزرگسالان (والدین و معلمان) توصیه می‌شود.